Morgunblaðið - 16.08.1983, Blaðsíða 36

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. ÁGÚST 1983
mnmtí Æ | J
§ r !••••• / II §•••• / /1 l»*'l / á 1 • • 1 » J • 1982 Unlvartat Friu Syntffcata k fbJL
, Ertu ckki böínn db klstóa piq ennpd!
Mamma er vatrrtanleg a. hverri mínú'tu.1
Ast er.
að kveðja
hann með kökk-
inn x hálsinum.
TM Rog U.S. Pat. Off.-all rights reserved
c1983 Los Angeles Times Syndicate
Með
morgunkaffinu

Nú vorum við heppin. Þau virðast
ekki vera heima!
Hvellisjúkur, segir þú. Þá er ég
líka mjög veikur, hvellLsýkissjúkl-
ingur, skal ég segja þér!
Um fjöldatak-
markanir og fleira
Allt
verður að
vopnum
Húsmóðir skrifar.
Velvakandi.
Þegar sá tími kemur að mann-
kynið hefur frelsað alla þá sem nú
lifa við kúgun kommúnismans,
munu allir sjá að aldrei i verald-
arsögunni hafa menn verið eins
blekktir. Aldrei frá því Lenin hóf
trúboð marxismans. Þegar frjáls-
hyggjan var búin að koma léns-
valdinu fyrir kattarnef, verka-
menn höfðu eignast sinn verk-
fallsrétt, þá kom Lenin og afnam
allt í nafni verkamanna.
Mikil verður smán okkar á
spjöldum sögunnar. Þetta datt
mér í hug þegar Strauss hælir sér
nú af því að lána Austur-Þjóðverj-
um mikla fjármuni gegn betri
sambúð þjóðarbrotanna. Vestur-
Þjóðverjar þekkja þakkirnar sem
þeir hafa fengið frá Austur-
Þýskalandi, Berlínarmúrinn, sem
á að standa varðhundar marxism-
ans, skjótandi á hvern þann sem
reynir að flýja sæluríki kommún-
ismans.
Hvað gerist þegar Vesturveldin
lána kommúnistum stórar pen-
ingaupphæðir, eins og Strauss
gerir nú? Kommúnistar nota þá
peninga til að vígbúa skæruliða
sína í öðrum löndum og ef lánin
eru ekki í peningum, þá er þeim
breytt í peninga til vopnafram-
leiðslu. Rússar hafa selt allt sitt
gjafakorn á okurverði til Angóla
og Kúbu. Það er sama á hvern hátt
kommúnistum er rétt hjálpar-
hönd, þeir hugsa ekki um að
brauðfæða sína alþýðu, heldur að
fjármagna útþenslustefnu sína.
Enda kostar lítið að brauðfæða þá
sem eru í fangabúðum KGB.
En menn láta blekkjast. Fyrir
langa löngu var mér og nokkrum
öðrum konum sýndar koparnám-
urnar í Reraas í Noregi. Ungi leið-
sögumaðurinn var ekki spar á að
segja okkur frá aðbúnaði verka-
fólksins á dögum Kristjáns IV.
Þegar við höfðum fengið allan
fróðleikinn greip ég fram í og
sagði: „Maður getur séð á öllu að
þetta hefur ekki verið neitt sæld-
arlíf, en eitt hefur þetta fólk haft
fram yfir milljónir manna í dag.
Það hefur mátt formæla Kristjáni
IV og öðrum kúgurum sínum, sér
að meinalausu, því Gulagið kom
fyrst með marxismanum." Leið-
sögumaðurinn skildi sneiðina.
Ég þoli ekki að heyra kommún-
ista láta í ljós meðaumkum með
lítilmagnanum. Allir hafa ráð á
því, nema þeir.
Skrifið eða
hringið til
Velvakanda
Velvakandi hvetur lesendur til
að skrifa þsttinum um hvaðeina,
sem hugur þeirra stendur til —
eða hringja milli kl. 11 og 12,
mánudaga til föstudaga, ef þeir
koma því ekki við að skrifa.
Meðal efnis, sem vel er þegið,
eru ábendingar og orðaskipti,
fyrirspurnir og frásagnir, auk
pistla og stuttra greina. Bréf
þurfa ekki að vera vélrituð, en
nöfn, nafnnúmer og hcimilisfong
verða að fylgja öllu efni til þátt-
arins, þó að höfundar óski nafn-
leyndar.
Sérstaklega þykir ástsða til að
beina því til lesenda blaðsins
utan höfuðborgarsvsðisins, að
þeir láti sinn hlut ekki eftir liggja
hér í dálkunum.
Námskona skrifar:
„Velvakandi!
Háskólinn hefur töluvert verið
til umræðu að undanförnu, í fjöl-
miðlum og manna á milli. Hefur
þar hæst borið á góma skerðing
námslána og fyrirhugaðar fjölda-
takmarkanir. Sýnist sitt hverjum
og hafa námsmenn almennt verið
mótfallnir hvoru tveggja. Ekki
ætla ég að hafa mörg orð um
skerðingu námslána, nóg hefur
verið um það mál skrifað, en ég
held að námsmenn taki slíkum
niðurskurði, ef forráðamenn sýna
fram á að hann sé nauðsynlegur
og skeri þá jafnframt niður fjár-
veitingar til annarra og oft á tíð-
um ónauðsynlegri mála. Ég er
fyllilega sammála sjálfstæðiskonu
sem skrifaði í Velvakanda fyrir
nokkru og sagði það óhæft að
skera niður námslán á sama tíma
og landinn væri hvattur til að
eyða meiri gjaldeyri. Við náms-
menn getum sparað við okkur í
mörgu, en stjórnvöld þurfa að
sýna fram á að aðrir séu hvattir
til þess líka.
Nóg um skerðingu námslána. Á
liðnu hausti kom það fram í sjón-
varpi að tæplega þriðji hver Is-
lendingur, fæddur árið 1962, hefði
innritað sig í Háskóla íslands
fyrir veturinn 1982-83. Þýðir það
vissulega ekki að allt þetta fólk
hafi stundað nám í skólanum síð-
asta vetur, en þessar tölur komu
mörgum til að hugsa um hvort
námsgleði manna væri gengin út í
öfgar. Hvort við stefndum ekki á
sömu braut og frændur vorir Sví-
ar, sem ekki geta boðið öllu sínu
háskólamenntaða fólki vinnu við
hæfi. Markaðurinn þar er á mörg-
um sviðum mettaður og reynist
sérstaklega erfitt fyrir fólk með
háskólapróf úr félagsvísindadeild
að finna störf í samræmi við nám.
Hvort sama ástand á eftir að
ríkja hér hjá háskólamenntuðu
fólki skal ósagt. Ekki vil ég meina
einum aðgang að Háskóla íslands
og veita öðrum, en staðreyndin er
sú að ef fram heldur sem horfir
verður hér á landi fleira háskóla-
menntað fólk en þörf er á. Eitt-
hvað verða Háskólayfirvöld að
gera. Ég er þó eindregið á móti því
að farið verði eftir einkunum í
sambandi við inntökuskilyrði,
verði fjöldatakmörkunum komið
á. Raunin er nefnilega sú að mikill
munur er á einkunnagjöf
mennta-og fjölbrautaskólanna.
Segir það lítið til um frammistöðu
nemenda þó þeir séu með sömu
einkunn á stúdentsprófi, kröfur
framhaldsskóianna eru á engan
hátt sambærilegar. Því væri geng-
ið mjög á rétt þeirra sem útskrif-
ast frá menntaskólum sem gera
strangar kröfur til nemenda
sinna, t.d. Menntaskólanum í
Reykjavík og á Akureyri, og ann-
arra slíkra. Sú vinna sem liggur að
baki fyrstu einkunn frá þessun
skólum er oft á tíðum mun meiri
en sambærileg einkunn frá öðrum.
Þá þarf jafnvel ekki að bera sam-
an skólana, oft nægir að bera sam-
an deildir innan þeirra. Einhvern
tíma heyrði ég menntaskóla-
kennara segja að einkunin 8 í
tungumáladeild væri sambærileg
einkuninni 6.5 í stærðfræðideild,
hvað sem er svo til í því.
Vegna þeirra ástæðna sem ég
hef talið upp og ekki síður vegna
þess að lærifeður okkar í Háskól-
anum hafa oftar en einu sinni lát-
ið hafa það eftir sér að námsgeta
nemenda fari versnandi og þeir
séu með hverju árinu verr undir
það búnir að mæta kröfum Há-
skólans, þá hefði ég haldið að
fjöldatakmarkanir í Háskólann
eigi ekki rétt á sér ef þær eiga að
miðast við einkunnir. Væri ekki
vitlegra að hafa sambærileg inn-
tökupróf í allar deildir. Þá stæðu
allir nemendur jafnir gagnvart
inntökukröfum, burtséð frá stúd-
entsprófseinkunn. Einnig er ég
þess fullviss að ef slíkum inntöku-
prófum yrði komið á og fram-
haldsskólanemendur þyrftu meira
en að veifa hvíta kollinum framan
í Háskólayfirvöld, myndu nem-
endur leggja harðar að sér og nýta
framhaldsskólanámið betur og
kennarar Háskólans hefðu minni
ástæðu til þess að kvarta undan
getuleysi nemenda í námi.“