Morgunblaðið - 02.11.1983, Blaðsíða 36

68
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 2. NÓVEMBER 1983
>/ViYinuve.itcv\olíni'\ J>mn vildi aiS þú lr*e$&ir
eldo’ áhyggjur af þuí„ cxb verkefnín • vinn -
unni Krci^ubust upp, Suo Kann irwk þig.
... að eiya tilsagnar-
kokk.
I TM Reo. U S Pat. Off,—all rights reserved
| c 1980 Los Angeles Times Syndicate
Er það eina hreyfingin þín að
setjast við sjónvarpið og standa
upp frá því?
Með
morgunkaffinu
HÖGNI HREKKVÍSI
„ lausnar<5xaldie> hefúr. \jeeip öReitt..
• ■. af brjálue>u Bi'nu."
„Síðasti kosturinn var að úrelda bátinn og gefast upp. En það er ekki beint fýsilegur kostur fyrir fólk, sem hefur
starfaö í slorinu allt frá barnæsku og kann ekkert annað, þó að það hafi e.t.v. verið skásti kosturinn, þegar maður
lítur á dæmið í dag.“
Hvað mundi gerast ef „und-
irmálsfólkiðu tæki sig sam-
an í smátíma og hætti að
framleiða fyrir gjaldeyri?
Gunnar Jóhannesson, Keflavík,
skrifar:
„Velvakandi.
Um daginn sagði Albert Guð-
mundsson fjármálaráðherra m.a.
á þingi, að strika bæri út skuldir
útgerðarinnar og byrja á nýjum
rekstrargrundvelli vegna þess gíf-
urlega vanda, sem útgerðin stæði
nú frammi fyrir, m.a. vegna afla-
brests.
En hvernig voru viðbrögðin?
Þau voru að mínu mati afar und-
arleg og neikvæð. Allir virtust
vera sammála um það, að ef efna-
hagslegt sjálfstæði þjóðarinnar
ætti að haldast tryggt, þá þyrfti
útgerðin að fá viðunandi grund-
völl til að starfa á. En enginn
þeirra, sem létu álit sitt í Ijós,
vissi hver ætti að borga brúsann.
Háttvirtur sjávarútvegsráðherra,
Halldór Ásgrímsson, sem mér
finnst persónulega lofa mjöggóðu,
sagði í viðtali í útvarpsfréttum, ef
ég man rétt, að erfitt væri að gefa
eftir lán, sem hér um ræðir, vegna
ákvæða í reglum um alþjóðavið-
skipti, sem kveða á um að þau ríki,
sem ekki geta staðið við lána-
skuldbindingar sínar, yrðu gerð
gjaldþrota. Vitnaði hann m.a. í
Pólland og efnahagsþrengingarn-
ar þar.
Eg er alveg handviss um, að Al-
bert Guðmundsson hefur það mik-
ið vit á viðskiptum, að hann hefur
ekki ætlast til þess, að við færðum
heimatilbúinn vanda yfir á herðar
útlendinga. Steingrímur Her-
mannsson forsætisráðherra sagði
í viðtali við DV 28. okt. sl., að ef
skuldirnar yrðu strikaðar út, þá
væru menn bara að verðlauna
skussana. Björn Dagbjartsson
segir í kjallaragrein í sama blaði,
að vandi útgerðarinnar stafi aðal-
lega af of stórum flota og of mikl-
um tilkostnaði við veiðarnar, og
leggur til að gengið verði fellt án
þess að afleiðingum þess verði
hleypt út í verðlagið.
Varðandi það sem Steingrímur
sagði held ég að það sé engin ný
bóla að verðlauna skussana. Ég
veit ekki betur en menn hafi getað
herjað út leyfi til skuttogara-
kaupa, hafi þeir haft nóg pólitísk
áhrif, alveg sama þótt borin von
væri, að þessi skip gætu nokkurn
tíma borgað sig, þó að miðað væri
við toppafla. Meðan þetta hefur
viðgengist, hefur mönnum, sem
starfað hafa við útgerð með góð-
um árangri allt sitt Iíf, verið
bannað að kaupa ódýr notuð skip
erlendis, til endurnýjunar á göml-
um, vegna hagsmuna íslensks
skipasmíðaiðnaðar. Ef þetta er
ekki að verðlauna skussana, þá
veit ég ekki hvað það er.
Ég get bent á, að ég starfa hjá
lítilli útgerð, sem á einn 50 tonna
40 ára gamlan bát og fiskverkun-
arstöð. Við stóðum frammi fyrir
þeirri staðreynd á árinu 1981, að
annaðhvort yrðum við að láta gera
við bátinn, kaupa annan eða úr-
elda gamla bátinn og hætta út-
gerð. Byrjað var á því að athuga,
hvort hægt væri að fá bát á inn-
anlandsmarkaði. Þeir bátar sem
hægt var að fá hér innanlands, á
viðunandi verði, voru það gamlir,
að það þótti ekki borga sig að
kaupa þá vegna þess gífurlega
viðhaldskostnaðar, sem um yrði
að ræða mjög fljótlega. Síðan voru
athugaðir möguleikar á að kaupa
notaðan bát erlendis, en það var
náttúrlega útilokað vegna stefnu
stjórnvalda í þessum efnum.
Okkur var gefinn kostur á að
ganga inn í nýsmíðasamning hér
innanlands, en við höfðum engan
áhuga á að kaupa skip, sem okkur
yrði fyrirfram ofviða að reka með
hagnaði. Síðasti kosturinn var að
úrelda bátinn og gefast upp. En
það er ekki beint fýsilegur kostur
fyrir fólk, sem hefur starfað í slor-
inu allt frá barnæsku og kann
ekkert annað, þó að það hafi e.t.v.
verið skásti kosturinn, þegar mað-
ur lítur á dæmið í dag. Það virðist
nefnilega litið á fólk sem starfar
að útgerð, sama hvort um er að
ræða útgerðarmenn, sjómenn eða
fiskverkunarfólk, eins og eitthvert
undirmálsfólk sem sé baggi á
þjóðfélaginu.
Eins og Björn Dagbjartsson
sagði getur það vel verið, að flot-
inn sé of stór, en það eru bara
„vitlausir" menn sem fá skipin. Ef
nokkrar hræður úti á landi missa
atvinnuna í smátíma, er komið
með skuttogara á silfurfati. Síðan
þarf að stækka frystihúsið og þeg-
ar því er lokið er flutt inn verka-
fólk frá Ástralíu.
Varðandi gengisfellingu held ég
að flestir geri sér ljóst, að hún
leysir engan vanda, vegna þess að
við fáum nú þegar það hátt verð
fyrir fiskinn erlendis, að við erum
hætt að vera samkeppnisfær. Og
ég held að það sé illmögulegt að
fella gengið án þess að slíkt komi
fram í verðlagi. Það hefur a.m.k.
ekki verið framkvæmanlegt
hingað til.
Að lokum vil ég nota tækifærið
til að þakka Albert fyrir að koma
af stað umræðu um þessi mál, því
að þolinmæðin er á þrotum. Hvað
mundi gerast, ef „undirmálsfólk-
ið“ tæki sig saman og stoppaði í
smátíma og hætti að framleiða
fyrir gjaldeyri? Hvar mundi Jó-
hannes Nordal þá fá „eigið fé“ til
að byggja Seðlabankahöll?
Það verður að endurskoða
rekstrargrundvöllinn, þannig að
skussarnir verði settir á hausinn,
en hinir fái skuldaruppgjöf eða
skuldbreytingar. Það verður að
gera útgerðinni kleift að greiða
hærri laun, þannig að fólk, sem
starfar að sjávarútvegi, fái hæstu
laun, sem greidd eru í þjóðfélag-
inu.“
Þessir hringdu . . .
Takmörk fyrir hvað
við getum boröað af
ostum og öörum
mjólkurafurðum
Neytandi hringdi og hafði eftir-
farandi að segja: — Erum við, al-
múgafólk, skyldug til að taka þátt
í og greiða fyrir auglýsingabruðlið
hjá Mjólkursamsölunni og Osta-
og smjörsölunni? Gaman væri að
vita, hvað mánaðargreiðslur fyrir
auglýsingarnar hjá sjónvarpinu
eru. Ég hugsa, að þeir slái auð-
hringinn Coca Cola út. Það er ein-
GÆTUM TUNGUNNAR
Sagt var: Þeir voru vissir um hjálp hvors annars.
Rétt væri: Þeir voru vissir hvor um annars hjálp.
Eða: Þeir voru vissir um hjálp hvors við annan.