Morgunblaðið - 12.02.1984, Síða 3

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. FEBRÚAR 1984
51
ekki fullnægjandi. — Jæja, sagði
hún hressilega. Þú færð ekkert
betra svar. Svo horfði hún í kring-
um sig í stofunni sinni og hélt
áfram: — Ég get ekki ímyndað
mér, hvernig það væri að búa hér
með einhverjum öðrum, sér í lagi
ef það væri karlmaður. Eftir að ég
varð fyrir slysinu bjó ég hjá hjón-
um, sem ég segi ekki hvað heita,
en það voru systir mín og mágur.
Þau sofa saman í rúmi sem er svo
mjótt, að maður skreppur allur
saman við tilhugsunina. Það þarf
mikið ímyndunarafl til að geta
kallað það tvíbreitt. Og bæði eru
samt vel í skinn komin.
Hún var augsýnilega að grínast.
Ég minnti hana á að hún hafði
sjálf verið gift Ludlow Ogden
Smith. — Já, ég gerði tilraun,
svaraði hún. — Þú þekktir Luddy
og veist hvað hann var elskulegur.
Og þótt hann hafi kvænst aftur
var hann vinur minn þar til hann
dó. Én hjónabandið hentaði mér
ekki. Mér hættir til að vinna of
mikið. Ég held að ég sé dálítill
púrítani í mér. En eftir þessa
reynslu hef ég ekki reynt að
blekkja sjálfa mig með því að ég
geti bæði verið gift og unnið mik-
ið.
Nútímakonur eru í hræðilega
erfiðri aðstöðu, hélt hún áfram.
Ég er mikil jafnréttiskona. Móðir
mín var á meðal hinna fyrstu og
fyrir meira en 70 árum hélt ég á
kröfuspjaldi fyrir hana.
Ég gekk í síðbuxum löngu á
undan öðrum konum og ég hef bú-
ið við nær algert fnálsræði, a.m.k.
má líta þannig á. Ég held líka, að
konur séu körlum æðri — þær
verða að vera það, því þær þurfa
að standa frammi fyrir ákvörðun-
um, sem karlmönnum er hlíft við
að taka. Hins vegar held ég að
konur hafi farið dálítið út af spor-
inu að undanförnu. Konur eru ein-
faldlega ekki karlar, og ef þær
halda að þær séu það, geta þeim
orðið á mikil mistök. Ég held að ég
hafi farið gætilegar í sakirnar en
margar konur gera nú á dögum, af
því að ég hef alltaf gert mér ljóst,
að karlar og konur eru mjög ólík
tilfinningalega. Þess vegna hef ég
látið mér um munn fara, að væri
ég ungur karlmaður léti ég mér
ekki til hugar koma að kvænast
framagjarnri konu. Ég vildi að
áhugi hennar beindist að mér. Að
öðrum kosti myndi áhugi minn
ekki beinast allur að henni.
Þegar karl og kona giftast og
bæði eru framagjörn hvort á sínu
sviði, verður annað hvort að láta
undan. Þegar ég var ung þurfti
konan alltaf að víkja. Nú er það að
breytast og því er ég hlynnt, en
samt held ég að mannskepnan
breytist ekki. Á hinn bóginn er
það breytilegt, hvað leyfist og
hvað ekki. Og þegar það sem er
leyfilegt verður of leyfilegt, þá
bíður okkar annað hvort afturför
eða vist á geðveikrahæli. En ein-
hvers staðar á lífsleiðinni ættu
allir, jafnt karlar sem konur, að
læra muninn á réttu og röngu. Sá
munur er breytilegur eftir því
hvaða manneskja á í hlut. En ég
held að ég þekki muninn fyllilega,
a.m.k. hvað sjálfa mig áhrærir.
Ég veit nákvæmlega að Kathar-
ine Hepburn fæst alls ekki til að
segja eitt eða annað um karl-
mennina í lífi sínu. En ég minnti
hana á, að ég hefði nokkrum sinn-
um leikið tennis með henni og
Howard Hughes, og sagðist vona
að hún gerði undantekningu mín
vegna. Hún svaraði afdráttar-
laust: — Ég geri enga undantekn-
ingar. En gleymdu ekki að How-
ard fór að missa heyrn þegar hann
var 15 ára og þá byrjaði hann
smám saman að einangra sig frá
öðru fólki, sagði hún. — En jú,
bætti hún við. Ég skal segja þér
dáiítið um Howard. Ég hallaði
mér fram í ákafa. — Þegar hvirf-
ilbylurinn 1938 skall yfir var ég
ásamt móður minni, Dick bróður
mínum og Fanny vinnukonunni
okkar í húsi okkar í Connecticut,
rétt áður en það fauk af grunni.
Við urðum að fikra okkur áfram
eftir reipi til að komast í skjól. En
skyndilega mundi ég eftir fallegu
gullklukkunni, sem Howard hafði
gefið mér og þaut upp stigann til
að ná í hana. Þegar ég var komin
hálfa leið sagði ég við sjálfa mig:
— Hvern fjandann er ég að æsa
mig upp út af gullklukku, þegar
móðir mín er ef til vill að
drukkna? Svo sneri ég niður aftur
tómhent, en eftir þetta fannst
klukkan aldrei. A.m.k. kvaðst eng-
inn hafa fundið hana. Það
skemmtilega við hvirfilbyl er það,
að hann þrýstir gluggunum ekki
inn, heldur sogar þá út.
Ég hafði líka nokkrum sinnum
hitt Spencer Tracy og Katharine
Hepburn saman í Hollywood og ég
sagði henni að mér fyndist hann
alltaf vera mest sannfærandi leik-
ari sem ég hefði séð, og líka
skemmtilegasti sögumaður sem ég
hefði nokkrum sinnum hlustað á.
Hún leit undan og sagði ekkert
góða stund. Svo horfði hún á mig
aftur og sagði hæglátlega: — Já,
hann var ekkert blávatn.
Á leiðinni út tek ég eftir teikn-
ingu eftir George Price í anddyr-
inu. Á henni eru þrjár hryssur,
tvær í bakgrunninn að tala um þá
þriðju, sem stendur hnarreist í
viðbragðsstöðu. í texta með mynd-
inni segir: „Svona hefur hún látið í
allan dag. Einhver sagði við hana
að hún væri lík Katharine Hep-
burn.“
Hún horfir með mér á myndina
stundarkorn og segir síðan: — Ég
er svo hrifin af þessum svip. Það
má lesa út úr honum: keppnin er
að hefjast. Svo brosir hún til mín
sínu óviðjafnanlega, djarfmann-
lega brosi og segir: — Veistu
hvað? Ég hefði orðið stórskemmti-
leg hryssa.
Ljósmynda-
námskeiðin
vinsælu
hefjast aftur mánudaginn 20. febrúar
Sími 85811
ILJOSMYNDAÞJONUSTAN HF
LAUGAVEGI 178 -P.O. BOX 5211-125 REYKJAVIK
DUGLEG
DÆLA
Lítil sökkvanleg brunndæla,
létt og þægileg í notkun,
hentar vel til að dæla vatni úr
kjöllurum og úr þeim stöðum
sem vatn hefur safnast fyrir.
Vegna þess hversu lítil og létt
hún er, er auðvelt að nota
hana í neyðartilfellum, þegar
engann tíma má missa.
Það þarf aðeins að sökkva
henni í vatnið og kveikja á.
Dælan er úr ryðfríu stáli, með
0.4 HP 50 Hz mótor.
Hafið ROBBY brunndæluna til
taks, það borgar sig.
Skeifan 3h - Sími 82670