Morgunblaðið - 23.03.1984, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 23. MARZ 1984
37
Sex alda
svið í
kórsöng
a
Hljóm
plotur
Árni Johnsen
Kór Langholtskirkju undir
stjórn Jóns Stefánssonar er
löngu kominn í röð fremstu kóra
hér á landi og eru þó æði margir
góðir kórar sem um er að ræða.
Jón hefur vaxið með kórnum
eins og kórinn hefur vaxið með
honum og byggir hvor annan
upp þótt víst sé að ekki væri
mikill hryggur í kórnum ef Jóns
nyti ekki við. Þar fer lífsglaður
stjórnandi, öruggur og markviss,
Kór Langholtskirkju
til-
en jafnframt áræðinn og
búinn að fást við nýjungar.
Plata Kórs Langholtskirkju
sem kom út fyrir jólin er eins
konar sviðsetning sex alda tíma-
bils í íslenskum kórsöng, allt frá
einni elstu íslensku heimildinni
sem skráð er um sönglist, Þor-
lákstíðum, og til lfðandi stundar
Ekki slæm kaup
í þessum grip
Hljóm
plotur
a
Siguröur Sverrisson
Ýmsir rokkarar
The Rock Machine
CBS/Steinar
„The Rock Machine" nefnist
enn eitt samansafnið úr heimi
bárujárnsrokksins/þungarokks-
ins, sem rekið hefur á fjörur
hérlendra plötuverslana. Hér er
um að ræða tvær plötur og líkast
til er hér bresk útgáfa á ferð —
eins konar kynning á bandarísku
þungarokki (bárujárnsrokk get-
ur maður varla kallað það) og þá
jafnt þekktum sem óþekktum
köppum.
Þótt sjálfur kunni ég ágætlega
að meta margt af því banda-
ríska, sem hér er boðið upp á er
ég efins um að harðsvíraðir
bárujárnsunnendur í Bretlandi
gleypi við sumum laganna. Alls
eru 16 af 20 lögum af bandarísk-
um/kanadískum ættum, hin
fjögur eru bresk/frönsk.
Það er í raun óþarfi að tfunda
hér enn frekar muninn á banda-
rísku og evrópsku bárujárns-
rokki. Þar er í flestum tilvikum
(þó ekki alveg algilt) stórt gap á
milli. Það allra óheflaðasta að
vestan kemst kannski í B-flokk
austanhafs. Mörg bandarisku
laganna eru oft á tíðum snotur,
en falla iðulega á útsetningum
svo og kauðalegum og óviðeig-
andi söng.
Þrátt fyrir ágætis tilþrif
margra bandarfsku/kanadísku
fulltrúanna á þessum grip er
evrópska meðaltalið mun betra á
allan hátt. Judas Priest, Trust og
Fastway (tvö lög) halda merkinu
hátt á lofti. Á meðal þekktari
sveita hinum megin hafsins má
nefna Sammy Hagar, Loverboy,
Neil Schon/Jan Hammar, Aero-
smith, Aldo Nova, Molly Hat-
chett og Frank Marino. Það eru
reyndar þessir aðilar, sem halda
uppi merkinu fyrir þá vestan-
hafsmenn þvf hinir óþekktari úr
þeirra röðum renna flestir á
rassinn í tilraunum sfnum.
í því efni nægir að nefna
Larry Gowan, Minglewood, B’zz,
Buck Dharma og Moving Pic-
tures. Þeir Hughes og Thrall eru
enn ónefndir og eru reyndar ekki
alveg óþekktir (Glenn Hughes
var m.a. í Purple í eina tíð). Þeir
skila sínu frábærlega vel, hið
sama verður ekki sagt um aðil-
ana fimm sem nefndir eru þar á
undan.
Þegar allt kemur til alls er
þessi safngripur upp á rúmlega 3
stjörnur af 5 ef stuðst væri við
stjörnugjöfina illræmdu. Ekki
slæm kaup.
Paul Kodgers
Cut Loose
Atlantic/Steinar
Þegar fréttist af sólóplötu
Paul Rodgers átti maður von á
þvf, að annaðhvort gripi hann til
róttækra aðgerða og hristi af sér
slenið, sem einkenndi allan síð-
ari hluta ferils Bad Company,
ellegar hann héldi sig við gam-
alkunnar slóðir.
Rodgers valdi síðari kostinn
og hræddur er ég um að frægð-
arsólin eigi eftir að lækka snar-
lega á himni ef ekki verður ein-
hver breyting á tónlist hans.
Ekki svo að skilja, söngur hans
er ljúfur sem fyrr og tónlistin
sosum í góðu lagi. Þegar að því
er gáð, að hér er nánast um
sömu tónlistina að ræða og Paul
Rodgers var að fást við fyrir
réttum áratug er augljóslega
einhvers staðar einhvers konar
brotalöm.
Á „Cut Loose" gerir Rodgers
sér lítið fyrir og leikur á öll
hljóðfærin sjálfur, auk þesse
sem hann syngur öll lögin, sem-
ur þau og sér loks um „pródúsj-
ón“ á plötunni. Reyndar verður
ekki annað heyrt en hann sé
með róttæk nútímaverk.
Þannig spannar þessi ágæta
plata alþýðulist sem hér var
sungin í sex aldir, tvísöngslag
sungið við Maríukvæði Jóns
biskups Arasonar (d. 1550). En
það er fyrst á 19. öld sem kór-
söngur fer að skjóta rótum hér á
landi í raddsettum sálmalögum,
ættjarðarlögum og síðan í frum-
sömdum kórverkum. Tímabil
tónlistar sem sótt er til ná-
grannaþjóðanna gengur í garð,
en síðan fær þjóðlegi tónninn
aftur sess og þjóðlögin skapa
tónhendingar sem móta fslensk-
an stíl þessarar aldar í tónsmíð-
um. Þannig spannar plata kórs-
ins öll svið íslenskra kóra á
þessu sviði tónlistar og er hún
öll með miklum tilþrifum og
ágætum eins og Jóns Stefáns-
sonar og liðsmanna er von og
vísa. Er mikill fengur að þessari
vönduðu plötu og þess má geta
að plötuumslagið er sérlega
vandað þar sem skýringar eru á
ýmsum málum og ekkert til
sparað á þessari plötu þar sem
útsetning 10 tónskálda er við-
fangsefnið.
Hún sver
sig í ættina
Hljóm
otur
Betur má ef duga skal
frambærilegasti gítarleikari, en
trommurnar eru slappar hjá
honum. Þá eru útsetningar flat-
ar og óþarflega mikið í anda Bad
Company.
Þá er eitt, sem Rodgers mætti
að ófyrirsynju fara nánar ofan í
saumana á. Textarnir, maður
minn! Þeir fjalla nánast allir um
sama efnið, útþvælt ástarjukk.
Rodgers virðist sömu annmörk-
um háður og Coverdale í White-
snake hvað textagerð snertir.
Textar Rodgers þó öllu sakleys-
islegri.
Svo aftur sé vikið að plötunni
sjálfri er uppbygging hennar af-
ar hefðbundin. Nokkuð jöfn
blanda rólegra og rokkaðra laga.
Sem fyrr kann ég betur að meta
þau í hraðari kantinum. Líkast
til eru Boogie Mama, Cut Loose
og Talking Guitar Blues þau
bestu.
Þegar á allt er litið er „Cut
Loose“ miðlungs góð plata, ekk-
ert meira. aðdáendur Bad Comp-
any og Paul Rodgers sætta sig
örugglega við hana, hinir ekki.
Ég er á því að Rodgers verði að
taka sig taki og það strax ef nafn
hans á ekki að mást alveg úr
minni rokkunnenda.
Finnbogi Marinósson
Mick Fleetwood’s Zoo.
I’m not Me.
RCA/Skífan.
Ekki hefur mér þótt mikið til
sólóplatna félaganna úr
Fleetwood Mac koma. Báðar
plötur Stevie Nicks eru frekar
slappar, sérstaklega sú síðari.
Fyrsta plata Micks kom út (að
mig minnir) í fyrra og var
hörmuleg. Nú hefur drengurinn
sent frá sér aðra plötu og satt
best að segja tekst honum mun
betur til nú.
Fyrsta plata Micks innihélt
tónlist sem best verður lýst sem
fjarskildum ættingja Afríku-
tónlistar. í annarri tilraun sinni
hefur Mikki gefið þá tónlist upp
á bátinn og nú leikur hann popp
á ameríska vísu, ekki ofhlaðið
hinum ýmsum hljóðfærum eins
og oft vill verða. Á köflum er
hljóðfæraskipanin þó of þunn.
Lögin eru flest ágæt en vinnslan
oft út í hött. Trommurnar slá
einfaldan takt og ekki annað.
Bassinn fylgir svo lítið ber á en
samvinnan er góð. Einnig eru
hljómborð eða gítar og hljóma
þau ofurlátlaust í fjarska. Lag-
Íínurnar eru sumar smekklegar,
en týnast i algeru sinnuleysi
hljóðfæraleiksins og hljóðblönd-
unar. Söngnum er skipt á milli
nokkurra söngvara. í flestum til-
fellum er hann allt í lagi en er
einhver skylda að hleypa öllum
vinunum að eins og gert er hér?
í rauninni er platan léleg stæl-
ing á verkum Fleetwood Mac.
Allt sem sú hljómsveit hefur
gert stendur þó þessu gutli
mörgum skrefum framar. Þrái
hins vegar einhver fjarskyldan
tónlistarættingja þeirrar
hljómsveitar, svona rétt til að
létta biðina eftir næstu plötu
hennar, þá er „I’m not Me“ vel til
þess fallin.
FM/AM.
Já, Suzanne
Brögger
Jóhanna Kristjónsdóttir
Suzanne Brögger: Ja
Útg. Rhodos 1984
Suzanne Brögger varð kunn í
Danmörku þegar fyrsta bók henn-
ar „Fri os fra kærligheden" kom
út þar í landi fyrir röskum tíu ár-
um. Síðan hefur hverju því sem
frá henni kemur verið tekið með
kostum og kynjum/gagnrýni og
hneykslan. Og hún hefur orðið
ákaflega mikill tízkuhöfundur í
Danmörku, eftirsótt til að ræða
um sjálfa sig og skrif sín og víða
farið að kynna verkin. Hún var
gestur Norræna hússins ef ég man
rétt fyrir svona rúmu ári og las þá
meðal annars úr verkum sínum
við góða aðsókn. Suzanne Brögger
fer ekki í neina launkofa með það
að aðalpersóna allra bóka hennar
er hún sjálf og það sem hún hefur
upplifað á ekki ýkja langri ævi. Og
það er svo sem ekkert smáræði
eftir öllum frásögnum hennar að
dæma. Henni þykir gaman að
hneyksla, gaman að vekja umtal
og deilur og hún hefur allar stund-
ir lagt áherzlu á kvenlega sjálfs-
ímynd sína, enda konan hin
gjörvulegasta í útliti, frökk og
hress og það út af fyrir sig á tölu-
verðan þátt í frægð hennar; hún
spilar á fjölmiðla eins og virtúós á
fiðluna sína.
Danskir gagnrýnendur hafa
hafið nýjustu bókina „Ja„ upp til
skýja í þeim skrifum sem ég hef
séð. Bókin er glæný, kom út nú um
miðjan marzmánuð. Er mikil um
sig, stór og þykk, tæpar 400 blað-
síður.
Ég las í grein May Schack í Poli-
tiken: „Hver hefði getað ímyndað
sér að Suzanne Brögger gæti líkt
sér við persónu í Ibsen-verki, þar
sem hún lýsir lífi sínu sem sam-
felldri veizlu? Kúnstin liggur í að
skrifa um eitthvað sem meiðir, svo
að sá sem það les finnist honum
líða betur. Þá list kann Suzanne
Brögger. Maður hlær og grætur til
skiptis. Handan leiftrandi og
fyndinna lýsinga greinir maður
undiröldu, þar sem kjarni málsins
er að koma sér í samræmi við það
sem er fyrir utan.“ Og síðar:
„Fyrst og fremst er þessi bók ást-
arjátning. Þar í liggur fólgin hin
mikla gjafmildi hennar."
Það er hægt að fallast á hitt og
annað í þessari umsögn. Að
minnsta kosti fer ekki milli mála
að Suzanne Brögger er að kveða
um ástina. Ástina á dönskum
lækni sem hún hefur kynnzt fyrir
mörgum árum, nánar tiltekið þeg-
ar hún er að skrifa „Fri os frá
kærligheden". Kynni þeirra leiddu
til þess meðal annars að hún seg-
ist hafa orðið óð og uppvæg í
hjónaband, samtímis því sem hún
var að skrifa bók á móti slíkum
„stofnunum", þar sem talið hjóna-
bandið. Læknirinn er eitthvað á
báðum áttum með þennan ástríðu-
fulla og talglaða aðdáanda sinn,
sem meira að segja endar með því
að biðja hann að giftast sér. En
það fer ekki ýkja lánlega. Enda
kveðst hún gera sér grein fyrir því
að hún búi ekki yfir sannfærandi
kvenlegu hjálpleysi sem dugi til að
kúga karlmenn. Hvað um það lýsir
hún sambandinu, sem er öldungis
óskiljanlegt, og verður ekki skýrt
með neinum öðrum rökum en því
að hún er ástfangin, alténd er
maðurinn með afbrigðum leiðin-
legur, vel að merkja er sennilega
ekki ætlun höfundar að draga þá
mynd af honum.
Tilgerð og endalaust málæði um
það sem skiptir engu máli fyllir
síðu eftir síðu eftir síðu. Það er
meiriháttar afrek að lesa þessa
bók sé maður ekki fyrirfram heill-
aður lesandi alls sem Suzanne
Brögger sendir frá sér. Það er
vissulega hægt að taka undir það
að hún kann að skrifa og það er
vikið að mörgu (skárra væri nú
annað á öllum þessum blaðsíðum)
íhyglisverðu og skemmtilegu. En
niðurstaðan. Að það sé flott að
segja já-já við ástinni, lífinu og ég
man ekki hverju. Það eru nú ekki
alveg ný sannindi. Og þá ræðst af-
staða lesandans væntanlega ekki
bara af því hvort hann hneykslast
eða hrífst, heldur hvað hann hefur
mikinn áhuga á að heyra og lesa
Suzanne Brögger fjalla um Suz-
anne Brögger.
Viðtalstími
borgarfulltrúa
Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík
Borgarfulltrúar Sjálfstæðisflokksins verða til viötals í
Valhöll, Háaleitisbraut 1, á laugardögum frá kl. 10—12.
Er þar tekið við hvers kyns fyrirspurnum og ábendingum
og er öllum borgarbúum boðið að notfæra sér viötals-
tíma þessa.
Laugardaginn 24.
^ mars veröa til viö-
,J tals Július Hafstein
' -"'jHg og Jóna Gróa Sig-
j§ uröardóttir.