Morgunblaðið - 24.06.1984, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. JÚNl 1984
23
Keflavíkur voru það þrjár ferðir í
viku. Svo keyrir maður einu sinni
á viku á veturna, en það geta orðið
strembnar ferðir. Einu sinni vor-
um við 30 bílar stopp á Holta-
vörðuheiðinni. Við lögðum upp frá
Fornahvammi á hádegi en vorum
ekki komnir upp að sæluhúsinu
fyrr en um miðnætti. Venjulegast
er þetta ekki meira en 20 mínútna
keyrsla. Það var iðjulaus grenj-
andi stórhríð. Við suðum okkur
hafraseyði og svo var hlaupið út í
bílana og náð í kex. Það voru svo
há snjógöngin að hægt var að
stíga ofan af snjónbrúninni ofaná
bílþökin. Og það var svo þröngt í
sæluhúsinu að einhver sagði að
það væri hægt að sofa standandi í
því. Maður var orðinn helvíti
slappur þegar maður kom niður af
heiðinni.
Oft kom það fyrir að maður var
stopp í marga daga í Forna-
hvammi vegna ófærðar um vetur
en menn gerðu sér aldrei neina
rellu út af því. Ég held að það fari
engin langt í þessu ef hann lætur
þetta fara í skapið á sér.
1 fyrravetur kom ég í Forna-
hvamm og hitti umsjónarmann
heiðarinnar, sem sagði að það
væri komið stólpaóveður á heið-
inni og ekkert vit væri að leggja í
hana. Hann sagðist þó ekki banna
mér að fara yfir ef ég setti keðjur
undir og lofaði honum að ég færi
ekki frá bílnum ef ég yrði strand.
Það var farþegi með mér og við
náðum i Stað í Hrútafirði þar sem
margir bíla biðu eftir því að kom-
ast á heiðina en urðum svo strand
hjá Vatnshorni í Húnavatnssýslu.
Farþeginn, sem var með mér gat
ekki verið úti nema stutta stund
vegna þess að veðurhæðin var svo
mikil að honum fannst hann vera
að kafna. Við biðum í bílnum frá
því klukkan tvö um nóttina til há-
degis næsta dag en þá skriðum við
að bænum. Stormurinn var slíkur
og hríðin að við réðum okkur
ekki.“
Af draugum
Hreinn hefur ekið þessa leið frá
Sauðárkróki og suður til Reykja-
víkur í um 18 ár með hléum og ég
spurði hann að því hvar honum
þætti fallegast á leiðinni.
„Alltaf finnst manni fjörðurinn
fallegur þegar maður kemur á
Vatnsskarðsbrúnina. En það er
líka alltaf gaman að keyra í Borg-
arfirðinum og það er ægilegur
munur síðan brúin kom.“
„Mörgum þykir leiðinlegt að aka
Hvalfjörðinn."
„Mér finnst aldrei leiðinlegt að
keyra Hvalfjörð. Hann er oft erf-
iður á veturna og þar er svipti-
vindasamt, en aldrei leiðinlegt."
Sögur um samskipti bílstjóra og
drauga hafa gengið manna á með-
al frá því bílferðir um landið hóf-
ust en Hreinn trúir ekki á slíkt.
Ég hef oft verið að berjast
marga klukkutíma yfir heiðina al-
einn á öllum tímum sólarhrings-
ins og á öllum tímum ársins en ég
hef aldrei fundið fyrir myrkfælni.
Þótt ég hafi þurft að fara út í
kolniðamyrkri og slæmu veðri hef-
ur hún aldrei hvarflað að mér. Ég
hef heyrt um drauga á Holta-
vörðuheiðinni en aldrei orðið var
við nokkurn skapaðan hlut. Sumir
hafa verið að tala um að þeir hafi
séð einhvern mann á veginum,
sem síðan hafi gufað upp. Eg hef
aldrei orðið var við svoleiðis lag-
að ... og þó.“
„Nú?“
„Það var í eitt skipti, sem ég
hélt að ég væri að mæta draug.
Það var nú skritið maður. Með í
þeirri ferð voru tveir farþegar og
það var leiðindaveður. Við ákváð-
um að stoppa ekkert í Forna-
hvammi heldur drífa okkur yfir
heiðina þótt útlitið væri ljótt og
sýnilegt væri að veður myndi
versna. Við tókum sénsinn. Þegar
við vorum komnir þar að sem heit-
ir Krókalækir, sáum við bílljós í
örstutta stund í gegnum sortann
en svo hvarf það og fórum að tala
um hverskonar bíll þetta hefði
verið. öllum bar okkur saman um
að við hefðum séð ljósið. Þegar við
sáum það ekki aftur sagði annar
farþeginn, sem var frá Sauðár-
Stundum rabba menn í rólegheitum ef ekki er mikil umferð i vegunum.
króki að líklega hefði þetta bara
verið draugabíll. Ég segi við hann
að ég trúi því ekki, því allir hefð-
um við séð ljósið, en frekar haldi
ég að eitthvað hafi hent bílinn.
Þegar ég var kominn á gömlu
Norðurárbrúna verður mér litið
niður í gilið og mér sýnist glitta í
eitthvað. Ég hálfstoppa og held að
ég hafi séð einhverja hreyfingu
niðri. Við erum að virða þetta
fyrir okkur þegar allt í einu stígur
skuggaleg vera upp á vegarkant-
inn hjá okkur, allófrýnileg, blaut
og drullug. Það er í eina skiptið,
sem ég hef verið á báðum áttum
um tilveru drauga.
Þá höfðu bílljósin, sem við
sáum, verið á jeppa, sem í voru
þrír menn, er hafði steypst ofaní
gilið og einn af þeim hafði fallið í
ána og það var hann, sem klifrað
hafði upp á veginn. Bílstjórinn
hafði lent undir jeppanum og
þriðji maðurinn var að bisa við að
velta bílnum ofan af honum. Ég
selflutti mennina niður í Forna-
hvamm og það tók sex tima en ég
er viss um að sá blauti hefði
króknað úr kulda ef við hefðum
ekki komið þarna að. Þetta var
óhugguleg reynsla."
Við erum komnir þar á leið
okkar sem Fornihvammur áður
stóð, en nú hefur húsið verið
brennt og jafnað við jörðu.
„Það er voðalegt að sjá þetta,“
sagði Hreinn og benti þar sem
húsið stóð og er nú bara dökkur
blettur. „Það er fast að því að
maður kannist bara ekkert við sig
síðan að húsið hvarf. Djöfull er
maður lengi að ná áttum þegar
svona hverfur, sem maður er bú-
inn að horfa á í mörg ár.“
Framúrakstur
Skömmu áður en við komum á
Holtavörðuheiði ókum við hjá
vörubíl en á palli hans var heldur
illa farinn, nýlegur BMW, sem
steypst hafði útaf veginum og
niður i skurð þarna rétt hjá. Það
hafði verið lítil umferð á vegunum
fram að þessu en nú var eins og
hún hefði aukist og Hreinn varð æ
oftar að víkja út í kant og hleypa
framhjá sér hraðskreiðari bílum.
Hreinn sagði að oft kæmi það
fyrir að hann þyrfti hreint og
beint að keyra í veg fyrir bíla svo
þeir ækju ekki framúr honum á
blindhæð. „Það er svo skrítið með
suma að þeir halda að maður vilji
ekki hleypa sér framhjá. Það er
heilmikið verk að passa þá vitleys-
inga.“
„Þið eruð þá svolítið eins og
götuljós hérna á vegunum."
„Já, það má kannski segja það.
Maður hleypir ekki bílum framúr
sér á blindhæð. það væri eins og
morðtilraun. Þegar mikil umferð
er á vegunum kemst maður heilu
tímana ekkert inn á veginn heldur
þarf að halda sig á kantinum á
meðan langar strollur af bílum
fara framúr."
Við höfðum lagt seint af stað úr
Reykjavík og nú var dagur að
kvöldi kominn. Stutt var í Blöndu-
ós eftir sex tíma keyrslu með
stuttu stoppi í Staðarskála í
Hrútafirði.
„Sjáðu stikurnar hérna," sagði
Hreinn og benti á prikin með
endurskinsmerkjunum, sem raðað
er upp við vegarkantinn með
reglulegu millibili. „Þær eru bíl-
stjórum mikil hjálparhella. Maður
tekur stundum svo mikla djöfuls
sénsa þegar maður þarf að grísa á
það að maður sé á veginum. Þá er
stundum eins og ekkert nema for-
sjónin leiði mann áfram.“
Trúir þú þá á forsjónina?"
„Maður verður stundum að
reikna með henni.“
„Er það ekki lýjandi starf að
vera vörubílstjóri?"
„Þetta er helvítis, bölvað puð við
pakka og það getur orðið langur og
strangur vinnudagur. Maður lest-
ar bíla og losar sama daginn og
keyrir svo heim um nóttina.
Manni finnst oft bara afslöppun í
því þegar maður er kominn undir
stýrið og er búinn að lesta. Jafnvel
þótt að átta eða tiu tima keyrsla
sé framundan. Stundum er maður
alltof harður við sig og keyrir
þetta í einum rykk út í Krók þegar
maður er einn, en það er alltof
erfitt. Maður þarf að stoppa tvisv-
ar og jafnvel þrisvar til þess bara
að hreyfa sig.“
Einmanalegt starf
„Og hvað hugsa menn þegar
þeir eru einir á langri leið?“
„Það kemur margt upp í hug-
ann.“
„Er þetta ekki einmanalegt
starf?"
„Víst er það einmanalegt. Mað-
ur drepur tímann með því að
hlusta á útvarpið. Það er ólíkt
skemmtilegra þegar maður lendir
í samfloti með öðrum og við setj-
umst inn á leiðinni og ræðum mál-
in. Það eru allt úrvalsmenn í
þessu. Ef það þarf að standa í ein-
hverjum stórræðum þá hjálpast
allir að. Við treystum á hvern
annan.“
Veðrið hafði verið eins og best
var á kosið alla ferðina, sólskin og
hlýja og aðeins stöku ský á lofti.
„Skemmtilegast er að keyra á
þessum árstíma þegar er svona
bjart,“ sagði Hreinn. “Skammdeg-
ið er versti tíminn. Þá leggur mað-
ur af stað í myrkri, keyrir að
mestu í myrkri og kemur á
áfangastað í myrkri. En mér hefur
alltaf þótt gaman að vera á ferð-
inni á kvöldin og næturnar á þess-
um tíma þegar það eru stillur og
fallegt veður.“
„Geristu þá jafnvel rómantískur
í hugsun?“
„Ja, fast að því.“
„Hvernig er með puttalinga.
Tekur þú þá venjulega uppí?“
„Ég er ekki mikið fyrir það en
ég vorkenni þeim í vondum veðr-
um. Sumir taka þá með, aðrir
ekki. Einu sinni ók ég fram á
stúlku rétt fyrir utan Reykjavík á
leiðinni norður. Það var bandvit-
laust veður, stúlkan var illa klædd
og ég hélt að hún væri að fara á
milli bæja. En hreint ekki. Hún
var á leiðinni til Akureyrar. Þegar
við komum til Varmahlíðar í
Skagafirði skildu leiðir. Það var
kolniðamyrkur og hún spurði mig
í hvaða átt Akureyri væri. Þá fór
mér nú ekki að standa ekki alveg á
sama um þetta og fékk hana á
endanum til að hringja i vinkonu
sína, sem kom og náði i hana. Mér
þótti þetta frekar groddalegt."
Og þá vorum við komnir í
Skagafjörðinn og áttum stutt eftir
á Sauðárkrók. Ferðin hafði í allt
tekið um níu tíma, enda var hlass-
ið þungt, eitthvað um 23 tonn og
það hafði tekið í, i stórum brekk-
um. Það rifjaðist upp fyrir mér að
ekki tekur nema um 40 minútur að
fljúga þessa leið. Fyrir mig var
þetta heillangt og þreytandi ferða-
lag langt uppí sveit. Fyrir Hrein
var aðeins langur starfsdagur á
enda. —ai.
Slysin gera ekki boð á undan sér. Hér er nýbúid ad koma bifreið fyrir á vörubflspalli. Hún var mikið skemmd eftir
útafakstur.