Morgunblaðið - 13.07.1984, Blaðsíða 27

MOftffttoéLÆÖfÖ,' PðSTOM'ðl/K'fcí jfttírMí™
Guðrún Margríms-
dóttir — Kveðjuorð
Fædd 9. ágúst 1912
Dáin 2. júlí 1984
Hún Rúna frænka er dáin.
Við vissum öll að hún var hel-
sjúk. Þó var það ekki fyrr en dán-
arfregnin barst að stóra skarðið
kom í frændgarðinn.
Hún hét fullu nafni Guðrún
Margrímsdóttir, dóttir Margríms
Gíslasonar frá Kolsholti í Flóa,
f.v. lögregluþjóns í Reykjavík, og
Jóhönnu Gísladóttur frá Urriða-
fossi. Að henni stóð kjarnmikið
bændafólk í báðar ættir og eðlis-
kostir Rúnu frænku (eins og við
kölluðum hana), báru því gott
vitni. Hún missti heldur aldrei
sjónar á fornum og nýjum dyggð-
um, þótt nútíminn geri margt til
að villa okkur sýn á sönnum verð-
mætum mannlegs lífs.
Æskan var henni reynslutími.
18 ára gömul missti hún einka-
systur sína tvítuga, elskulega
stúlku. Það var sár harmur for-
eldrum og systur. Hún mátti þó
teljast lánsmanneskja í einkalífi
sínu. Ung giftist hún eftirlifandi
manni sínum, Haraldi Jóhannes-
syni, f.v. lögregluþjóni, ágætum
manni, sem var henni sannur lífs-
förunautur og ekki síst er mest á
reyndi. Þau fóru samt ekki var-
hluta af sorginni fyrstu búskapar-
árin, er þau misstu frumburð sinn
nokkurra mánaða gamlan.
Það beygir marga að missa
barnið sitt. En það birti aftur hjá
blessuðum hjónunum. Þau eignuð-
ust síðar þrjú mannvænleg börn
sem öll eru á lífi, gift og búsett i
Reykjavík og nágrenni, og þau
eiga einnig myndarbörn sem voru
yndi ömmu sinnar.
Þegar ég nú kveð frænku mína
kemur mér margt í hug. Ég minn-
ist æskudaganna. Undurfallegu
litlu stúlkunnar á Bjarnarstíg 11
með ljósu hrokknu lokkana, svo
fallega klædd og prúð í framkomu.
Hún óx upp við ástríki í föður-
húsum og varð sannkölluð
„dama“, sú persónuumgjörð entist
henni æfilangt.
Ekki fannst mér minna um vert
hve myndarleg hún var í verkum
sínum. Allt lék í höndum henr.ar,
alla hluti gjörði hún vel. Ég tel
mig ekki rýra hlut annarra sem ég
þekki þó ég segi að fáa hef ég
þekkt fjölhæfari né afkastameiri í
handavinnu en hana og hand-
bragðið eftir því. Fús var hún að
kenna og leiðbeina öðrum ef leitað
var ráða hjá henni, og alltaf þáði
hún annarra ráð ef hún taldi að
betur mætti fara. Aðalsmerki
hrokalausra.
Ég tel íslenskt þjóðlíf bíða um-
talsverðan hnekki við fráfall
sérhverrar sívinnandi heimakærr-
Guðmundur Jóhanns-
son — Kveðjuorð
Fimmtudaginn 28. júní sl. var
jarðsunginn frá Stykkishólms-
kirkju Guðmundur Jóhannsson
fyrrum bóndi í Ytri-Drápuhlíð í
Helgafellssveit, en hann hafði í
nokkur ár verið sjúklingur á
sjúkrahúsinu hér. Þar lést hann
20. júní. Séra Gísli Kolbeins jarð-
söng.
Guðmundur fæddist í Drápuhlíð
18. sept. 1896. Þar bjuggu þá for-
eldrar hans, Jóhann Magnússon
og Ingibjörg Þorsiteinsdóttir.
Guðmundur var alinn upp við
venjuleg sveitastörf. Heimilið var
mannmargt og snemma vöndust
börnin á að hjálpa til. Guðmundur
stundaði einnig sjóinn um skeið.
Var duglegur og kappsamur að
verki. Hann var kvæntur Kristínu
Sigurðardóttur frá Berserkja-
hrauni og eignuðust þau 4 börn.
Þau bjuggu í Drápuhlíð til ársins
1948 að þau fluttu til Stykkis-
hólms og bjuggu þau þar síðan og
þar stundaði Guðmundur almenna
vinnu. Kristín lifir mann sinn.
Árni
ar húsmóður af gamla góða skól-
anum eins og frænka var.
Ég minnist tímabils fyrir mörg-
um árum er ég, þá nýgift, leigði
hjá Haraldi og Rúnu inni í íbúð
þeirra, með litla dóttur okkar
hjóna, hve umburðarlynd og hóg-
vær hún var í allri umgengni, svo
mjög sem nábýli tekur þó á
marga.
Eitt er þó eftir sem ljúft er að
minnast. Fyrir um það bil sautján
árum fórum við Rúna í ferðalag
ásamt systur minni í bíl suður um
alla Evrópu. Mikið höfðum við
frænkur gaman af þessari ferð.
Guði sé lof fyrir það að sú ferð var
farin.
Nú kveðjum við frændsystkinin
elskulega frænku. Hennar er sárt
saknað.
En ósköp er líknandi að láta sig
dreyma um að hún sé nú laus allra
þjáninga, umvafin elsku ástvina
sinna sem farnir eru á undan
henni inn í ódáinslandið, sem við
eigum öll eftir að gista. Héðan
fylgja henni bænir og blessunar-
orð.
Hvíli hún í Guðs friði.
Guðrún Símonardóttir
Guðrún Margrímsdóttir fæddist
9. ágúst 1912 að Kolsholti í Flóa.
Foreldrar hennar voru Jóhanna
Gísladóttir frá Egilsstöðum og
Margrímur Gíslason frá Kolsholti.
Þar bjuggu þau fyrstu búskaparár
sín, en fluttust síðan til Reykja-
víkur þar sem Margrímur var
lögreglumaður um árabil. Guðrún
var ein af sex börnum þeirra
hjóna, fjögur dóu í bernsku, en
upp komust þær Guðrún og Gisl-
Þorlákur V. Guð-
geirsson — Minning
Fæddur 23. janúar 1921
Dáinn 7. júlí 1984
Látinn er föðurbróðir okkar,
Þorlákur Guðgeirsson bólstrari,
Ásgarði 59, Reykjavík. Hann lést í
Landspitalanum 7. júlí sl. eftir ell-
efu vikna sjúkrahúsvist.
Lalli frændi, eins og við kölluð-
um hann iðulega, var í þennan
heim borinn 23. janúar 1921, sonur
hjónanna Guðrúnar Sigurðardótt-
ur og Guðgeirs Jónssonar bók-
bindara, sem lifa son sinn.
Lalli giftist Kristínu Jóhann-
esdóttur árið 1945 og eignuðust
þau fimm börn, Valgeir f. 1945,
Guðgeir f. 1947, Ásgeir f. 1948,
Sigvalda Geir f. 1953 og Kolbrúnu
f. 1956.
Lalli og Stína hófu fyrst búskap
hjá afa og ömmu á Hofsvallagöt-
unni, en fluttu síðar inn að Bú-
staðavegi og 1957 í Ásgarðinn, þar
sem Lalli bjó alla tíð síðan. En
Kristín lést síðla árs 1966.
Lalli hóf nám og störf sextán
ára að aldri hjá móðurbróður sín-
um Helga Sigurðssyni húsgagna-
bólstrara. Síðar starfaði hann hjá
Herði Péturssyni húsgagnabólstr-
ara og síðast starfaði hann hjá
Gunnari Helgasyni, en við verk-
stæði hans var Lalli allt fram að
veikindum sínum.
Árið 1969 byrjaði Lalli öku-
kennslu samhliða störfum sínum
hjá Gunnari. Við yngri bræðurnir
nutum þeirrar ánægju að hafa
hann sem læriföður við ökunám
okkar. Við kennsluna komu vel
fram helstu persónueinkenni
hans, kímni og yfirvegun. Mistök
lærlingsins voru leiðrétt þannig,
að yfirsjónin var gerð honum ljós,
rólega en ákveðið, og gjarna
klykkt út með gamanyrði. Og eftir
sat nemandinn nokkuð ánægður
með sinn hlut, enda sama vitleys-
an sjaldnast gerð tvisvar. Þannig
er háttur góðra fræðara.
Heimsóknir Lalla í Háagerðið
eru stór hluti æskuminninga
okkar. Enda var kímnigáfa föður
okkar og Lalla sem ein, og oftlega
ógleymanlegar þær uppákomur
þegar þeir lögðu saman.
Með þessum fáu orðum viljum
við þakka Lalla hans góðu fylgd,
er við munum ætíð minnast með
þakklæti.
Við sendum afa og ömmu, sem
nú hafa misst tvo syni á einu ári,
dýpstu samúðarkveðjur.
Börnum Lalla, tengdabörnum,
barnabörnum, systkinum og öðr-
um ættingjum sendum við hug-
heilar samúðarkveðjur.
Megi minning um góðan dreng
verða okkur öllum nokkur huggun.
Einar Már, Rúnar
Geir og Sigurður Öm.
ína Helga, sem dó um tvítugsald-
ur.
Guðrún ólst upp í Reykjavík,
þar sem hún kynntist eftirlifandi
manni sínum, Haraldi Þorsteini
Jóhannessyni, lögreglumanni. Þau
gengu í hjónaband 6. júní 1936,
bjuggu fyrst á Bjarnarstígnum í
Reykjavík, en lengst af á Gunn-
arsbraut 36, þar sem þeir byggðu
saman Haraldur og tengdafaðir
hans, Margrímur. A þeim árum
var lítil byggð austan Gunnars-
brautar.
Þeim Guðrúnu og Haraldi varð
fjögurra barna auðið. Elstur var
Margrímur Helgi, er dó á fyrsta
aldursári. Næst er Jóhanna, skóla-
ritari, gift undirrituðum, þá
Málfriður, hárgreiðslumeistari,
gift Haraldi Þórðarsyni, starfs-
manni hjá Háskóla íslands, og
yngstur er Margrímur Gísli, húsa-
smiður, kvæntur Indíönu Guð-
jónsdóttur. Barnabörnin eru 8, allt
drengir.
Tengdamóðir mín, Guðrún, var
ein af þessum hljóðlátu húsmæðr-
um, er annaðist bú og börn af alúð
og hlýju, bað aldrei um hrós eða
hylli heimsins. Hún var barn síns
tíma — húsmóðir, móðir og eig-
___________________________2fs
inkona. Góð tengdamóðir og
amma. Guðrún var trygglynd og
vinföst, heiðarleg og mátti ekki
vamm sitt vita. Lagði aldrei illt
orð til annarra. Hún var verk-
hyggin kona og verklagin, og bar
handbragð hennar því glöggt
vitni. Hún hafði yndi af hljómlist
og lék bæði á orgel og píanó.
Þau Guðrún og Haraldur voru
mjög samhent, og var hjónaband
þeirra farsælt. Haraldur er kunn-
ur fyrir glaðlyndi og glettni. Guð-
rún var alvörugefnari og hlédræg
að eðlisfari. En eigi að síður virt-
ist skap þeirra falla vel saman.
Bæði voru þau gestrisin og góð
heim að sækja.
Fyrir rúmu ári ágerðist bak-
mein, er hún hafði átt við að
stríða. Hún lá síðustu vikurnar í
Landakoti þar sem hún naut af-
bragðs umönnunar starfsfólks
þess ágæta spítala.
Hún var í Fríkirkjunni, og það-
an verður hún kvödd. Ég þakka
tuttugu og fimm ára góð kynni og
kveð hana með virðingu. Megi
blessun fylgja henni til fjarlægra
staða.
Gunnar V. Magnússon
Sveinn ValtýrEin-
arsson — Minning
Fæddur 24. júní 1920
Dáinn 28. júní 1984
Þegar mér var kunnugt um lát
góðvinar míns og frænda, Sveins
Valtýs Einarssonar, komu upp í
hugann margar góðar minningar
um hann, sem mér munu seint
gleymast. Denni, eins og hann var
oftast kallaður, var mikið góð-
menni. Hann reyndist mér jafnan
sem góður vinur og frændi. Gam-
an var að heyra hann segja frá og
sögur hans voru jafnan skemmti-
legar.
Frændi minn átti við mjög erf-
iðan sjúkdóm að stríða uns hann
lést 28. júní síðastl. Ég er þess
fullviss að á hinni ókunnu strönd
hafi honum verið tekið með
opnum örmum af hans nánustu
sem þangað voru farnir á undan
honum. Ég bið góðan Guð að varð-
veita þennan góða frænda minn á
hinni ókunnu strönd, sem við þó
öll komum til að lokum.
Sverrir Sverrisson
Laugardaginn 7. júlí var kvadd-
ur í Keflavíkurkirkju Sveinn Val-
týr Einarsson, vinur, frændi og
vinnufélagi. Vil ég minnast hans
með nokkrum orðum.
Það sópaði af Sveini hvar sem
var, ófeiminn maður stór og
myndarlegur. Ungur byrjaði
Sveinn til sjós líkt og aðrir Suður-
nesjamenn, hve létt að sjá hann
fyrir sér við stjórnvöl á glæsilegu
skipi og ekki óeðlilegt að það hefði
getað orðið hans æfistarf, en örlög
manna eru torræð hvort sem litið
er fram eða til baka.
Sveinn fékkst við sjómennsku,
útgerð og akstur, fyrst á Vörubíla-
stöðinni í Keflavík síðan á Aðal-
stöðinni. Um tíma fékkst hann við
fisksölu og áttu margir erindi í
búðina hjá Sveini, svona til að sjá
og heyra um leið og verslað var,
því Sveinn var maður orðheppinn
og skemmtilegur. Fyrir áratug
fékk Sveinn illkynjaðan sjúkdóm
sem hann tókst á við af mikilli
karlmennsku, gaf í engu eftir þó
heilsan væri oft bágborin.
Dáðist ég oft að Sveini hvað
hann gat verið hressilegur og drif-
ið upp húmor þó að líkamleg
heilsa væri í lágmarki.
Ég votta konu hans og börnum,
bróður og öðrum ættingjum, sam-
úð á erfiðum tímamótum.
Far vel á fjarlægum slóðum
frændi sæll.
Sigurður Vilhjálmsson
Páll Stefánsson
Max Schmid
Nanna Buchert
öii r 3JQR0
Áskriftarsími 84966