Morgunblaðið - 26.10.1984, Side 19

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 26. OKTÓBER 1984
19
Tvískipt
Finnbogi Marinósson
„Twisted sister“ Stsy Hungry
Með miklum kjaftagangi,
skrautlegum yfirlýsingum og
ágætri plötu tókst Twisted Sist-
er að vekja á sér töluverða at-
hygli á síðasta ári. Platan var
þeirra önnur breiðskífa og sá
sem stóð fyrir kjaftaganginum
var forsprakki flokksins, Dee
Dee Snider. Fyrsta platan hafði
verið léleg og þótti ekki gefa
fyrirheit um að eitthvað rættist
úr sveitinni. En hljómsveitin
hefur ekki látið svartsýnishjal
aftra sér og fyrir nokkru kom út
þriðja breiðskífa flokksins og
heitir hún „Stay Hungry".
Á plötunni eru 9 lög og skipt-
ast þau i tvo hópa, góðan og
slæman. Þau lög sem góð eru á
plötunni eru fyrstu tvö lögin á
hvorri hlið. Titillagið er ágætt
keyrslulag sem þarf nokkra
hlustun áður en það kemur til.
Trommuleikur A.J. Pero eyði-
leggur lagið að dálitlu leyti.
Áslátturinn hefði mátt vera mun
einfaldari og hægari. En lagið
venst og batnar frá fyrstu hlust-
un. Næsta góða lag er „We’re
Not Gonna Take It“. Þar er takt-
urinn gangandi og laglínan og
uppbygging lagsins er í ætt bar-
Karlaveldi
bárujárns-
ins storkað
Hljóm-
plotur
Siguröur Sverrisson
Lita Ford
Dancing On The Edge
Marcury/Fálkinn
Þær eru ekki margar konurn-
ar/stúlkurnar/píurnar/gellurn-
ar/skvísurnar (strikist út eftir
smekk) sem lagt hafa til atlögu við
bárujárnsrokkið. Enn færri hafa
gert það af einhverju viti. Lita
Ford er þó þar veruleg undantekn-
ing.
Á sínum tima léku þær saman í
hljómsveitinni Runaways, Lita
Ford og Joan Jett, ef mig mis-
minnir ekki. Jett sló í gegn fyrir
2—3 árum með fyrstu sólóplötu
sinni en hefur siðan nær horfið í
fjöldann á ný. Mér er til efs að
þetta framlag Litu Ford gleymist i
bráð.
Að því er ég best veit er Danc-
áttusöngva. Raddirnar gefa því
skemmtilegan blæ og minna á
hljómsveitina Slade. Gitarsóló
Eddiear fullkomnar siðan lagið.
Sára einfalt og passar fullkom-
lega við andann í laginu. Dálítið
sem margar hljómsveitir mættu
taka sér til fyrirmyndar. Þriðja
góða lagið á þessari plötu er „I
Wanna Rock“. Léttur rokkari
sem gæti orðið vinsæll í sam-
kvæmum rokkunnenda. Þetta er
eina lagið á plötunni þar sem
Dee Dee notar hraðann í söngn-
um. En hann getur miklu betur
og er skaði að ekki skuli heyrast
meira til hans. Siðasta lagið sem
getur talist gott er „The Price".
Osköp hlutlaust lag sem frekar
er popp-rokkari en þungarokk,
en vel gert og miklu betra en
annað á plötunni.
Já, það sem ekki hefur verið
minnst á eru „Burn In Hell“,
„Horror-Teria" og „The Beast"
svo eitthvað sé nefnt. Dee Dee er
hér að reyna að byggja upp ein-
hverja hræðilega hallærislega
hryllings ímynd í kringum
hljómsveitina. En honum fer
betur að semja og syngja lög þar
sem barátta, bros og lífsgleði
ræður ríkjum. Lögin eru þung og
sumstaðar hæg. Það virðist ekki
vera á færi hljóðfæraleikaranna
að gera þetta svo því er betur
sleppt.
A heildina litið er platan
þokkaleg. Hljómgæðin eru ágæt
en „sándið" frekar þunnt. Dee
Dee er góður söngvari svo lengi
sem hann reynir ekki að dýpka
röddina í einhverju bulli um hel-
víti og heimsóknir þangað.
ing On The Edge fyrsta breiðskifa
Ford og vonandi ekki sú síðasta.
Hér er kannski ekki alveg óheflað
bárujárn á ferðinni en skrambi
hresst rokk engu að síður og það í
þyngri kantinum. Hvert þrumu-
lagið rekur annað og það varð ég
að segja hreint út, að ég hef aldrei
heyrt jafn snjallan gítarleik frá
rokkkvendi — sumir gitarleikarar
í þekktum sveitum mættu jafnvel
vera stoltir af tilþrifunum. Auk
þess að sjá um allan gítarleik á
plötunni, syngur Ford og semur
lögin að mestu. Einn aðstoðar-
manna hennar, Jeff Lieb, semur
hluta þeirra, ýmist einn eða með
henni.
Ford er með ágæta menn með
sér, Randy Castillo á trommur og
Hugh McDonald á bassa, auk þess
sem Aldo Nova og Robbie Kondor
leika á hljóðgervla á plötunni.
Þeirra framlag er þó afar lítt
áberandi innan um öll gítarsólóin
og kröftuga rödd Ford. Þrátt fyrir
góða aðstoðarmenn er það þáttur
Ford, sem gefur plötunni það
sterka yfirbragð, sem raun ber
vitni. Gítarinn er framarlega í
hljóðblöndun og kemur vel út, sem
og platan í heild.
Með Litu Ford held ég að kven-
fólkið hafi loksins rofið skarð í
brimvörn karlrembusvina báru-
járnsrokksins. Ég held að allir
sannir unnendur þessarar tónlist-
ar hljóti að fagna þessari plötu
Litu Ford.
Sex lisUmenn sýna nú á Septem-sýningunni. A myndinni eru, Ulið frá vinstri: Jóhannes Jóhannesson,
Guðmundur Benediktsson, Guðmunda Andrésdóttir, Valtýr Pétursson, Ari Kárason, en hann var að aðstoða við
að hengja upp sýninguna, og Kristján Davíðsson.
SEPTEM ’84
Bragi Asgeirsson
Þegar þetta er ritað, hefur
Septem-sýningin staðið yfir í
viku og uppskorið mikla athygli
og góða aðsókn.
Þetta er í tólfta skiptið í röð,
sem listhópurinn sýnir og er slíkt
úthald með eindæmum í íslenskri
listasögu. Þá ber að geta þess, að
elstu meðlimir hópsins mynduðu
kjarna hinna svonefndu Haust-
sýninga í aldarfjórðung.
Flestir listhópar, sem stofnaðir
hafa verið hérlendis í kringum
myndlist, hafa lifað sitt blóma-
skeið í örfá ár, en dagað svo uppi,
jafnvel þótt þeir hafi markað
drjúg spor í þróunarsögu ís-
lenskrar myndlistar. En slíkt er
ekkert einsdæmi og á sér ótal
hliðstæður erlendis.
Margur mun hafa haldið, að án
hins öfluga framlags Sigurjóns
Ólafssonar ár hvert myndi sýn-
ingarhópurinn draga saman segl-
in, en svo er ekki, því að þeir hafa
fundið rétta tóninn í framhald-
inu, þar sem er Guðmundur Bene-
diktsson, myndhöggvari. Hann er
gestur sýningarinnar í ár og hef-
ur ekki i annan tíma verið betri
né hressari. Guðmundur sýnir 10
skúlptúra unna í eir og gips, sem
falla mjög vel inn í heildarmynd
sýningarinnar, raska henni
hvergi, en lyfta upp stemmning-
unni.
Guðmundur hefur hin síðari ár
verið í stöðugri sókn sem mynd-
höggvari og fer það saman, að
hann hefur haft rýmri tíma frá
dagsins önn og þannig getað helg-
að sig myndlistinni af auknum
krafti. Það þýðir ei heldur að
ætla sér að ná viðunandi árangri
með því að dútla við hlutina
hvort heldur er í skúlptúr eða
málaralist — hér gildir að fórna
sér öllum.
Guðmundur hefur ekki unnið
áður í gipsi en ferst það dável úr
hendi einkum í mynd eins og nr.
59, en annars eru allar myndir
hans mjög jafngóðar og þannig
mjög persónubundið, hverjar
einkum taka hug sýningargests-
ins.
Það er risastórt málverk eftir
Kristján Davíðsson, er blasir við
sýningargestum, er inn í vestur-
sal er komið. Málverkið er málað
í minningu Ragnars Jónssonar f
Smára, eins konar lífsóður í lit-
um, línum og formi. Einstaklega
falleg mynd og máluð af inn-
blásnum krafti og fjörleika. Smá
fljúgandi form fylla mikið blátt
rými líkast táknum um mann, er
lét stjórnast af hugarleiftrum, —
blossandi tignaranda, er lét
hvergi staðar numið í viðleitni
sinni við að gera lífið öðrum feg-
urra.
Kristján er mjög öflugur á
þessari sýningu og framlag hans
því drjúgt.
Jóhannes Jóhannesson er einnig
mjög öflugur í verkum sínum,
hann staðfestir hér enn einu si-
nni, hve traustur málari hann er
— þaulvinnur myndir sínar, um
leið og hann getur brugðið fyrir
sig mjög skynrænum og upplifuð-
um formum líkt og í litlu mynd-
inni „Frá Búðum“ (10). í mynd
sinni „Kona og rautt form“ (15)
samræmir hann gamla og nýja
myndhugsun á skemmtilegan
hátt — konan minnir á eldri
myndir hans, en útfærslan á hin-
ar nýrri. Myndin er einna líkust
endurskini frá september-sýning-
unum gömlu.
Guómunda Andrésdóttir kemst
sterkar frá þessari sýningu en
mörgum öðrum — myndir henn-
ar, þótt nokkuð þungar séu í und-
irtóni, óvenju fjörlega málaðar og
formið upplifað — en það er í
hæsta máta vafasamt að setja
myndir listakonunnar á sama
stað og í fyrra — ekki eykur það á
margbreytnina.
Valtýr Pétursson á langflestar
myndirnar á sýningunni eða 19
talsins, en flestar eru þær litlar
eða í meðalstærð. Hann mætti
hressilegar til leiks í fyrra með
stórum og öflugum myndum.
Myndir hans í ár einkennast af
húsa-, báta-, hafna- og kyrralífs-
formum, en þó er undantekning í
fjórum myndum, er hann hefur
unnið upp úr gamalli módelteikn-
ingu. Þar kemst hann næst því að
sýna þær sviptingar, sem komu
fram í sumum mynda hans í
fyrra. Loks ber að geta sjö mynda
eftir hinn nýlátna meistara
óhlutbundna formsins Þorvald
Skúlason. Framlag hans sýnir svo
ekki verður um villst, að eldsálin
bjó í honum fram undir það sfð-
asta, þótt kraftarnir væru farnir
að þverra. Hér sjáum við m.a.
þrjár síðustu myndir hans, (22),
(23), (24), sem ég sá ekki betur en
væru óáritaðar. Allar eru þær vel
málaðar, og ein þeirra minnir
meira að segja á síðustu mynd
Van Gogh, þótt gjörólík sé í
formi, lit og útfærslu. Hér eru
það dökk form á flugi inn í ljósið.
Mögnuð mynd eins og svo margt,
er kom frá hendi þessa ágæta
listamanns.
Brenda Clarke: The Far Morning.
Útg. Ilamlyn Paperbacks.
Elaine Heriot elst upp hjá
frændfólki sínu í Englandi á fyrstu
árum aldarinnar. Foreldrar hennar
eru ólánsfólk, faðir hennar verður
fyrir því að drepa vændiskonu. Öllu
verra er þó að móðir hennar er gyð-
ingur. Afstaðan til Elaine dregur
dám af því alla tíð. Þó að hér sé á
ferðinni afþreyingarsaga sem er
fyrirtaks skemmtileg er mjög svo
virðingarvert hversu höfundurinn
leggur sig fram um að lýsa ensku
yfirstéttarsamfélagi á fyrstu ára-
tugum aldarinnar, viðhorfi aðals-
fólksins, þeim breytingum sem
óhjákvæmilega fylgja í kjölfar
heimsstyrjaldarinnar fyrri og því
gyðingahatri sem blundar í Eng-
lendingum þrátt fyrir allt. Þetta
gerir höfundur vel og skilmerki-
lega. Því er hér ekki bara ástar- og
örlagasaga Elaine Heriot, sem er
skemmtilega dreginn persónuleiki
j og skýr, heldur er þjóðlífsmynstr-
THEÍM
BRENDA CLARKE
inu fléttað verulega faglega inn í og
þessi vefnaður tekst alveg prýði-
lega.
Elaine Heriot er dulítið skritin
persóna af hálfu höfundar. Ærsla-
full og óstýrilát í bernsku og þær
breytingar sem verða á karakter
hennar: Hún verður bæði sæt og
fín og nærgætin og getur hreint
hvorki afborið að neita fólki um
nokkurn skapaðan hlut og sízt af
öllu getur hún aðhafst nokkuð sem
gæti sært einhvern sem henni er
vel við. Þess vegna trúlofast hún
tveimur vinum sínum, öðrum leyni-
lega, hinum opinberlega og lendir í
mikilli klípu, þegar hún getur nátt-
úrlega ekki gifst nema öðrum. Og
hann er ekki aldeilis finn pappír,
hálfþýzkur drjóli sem skammast
sín í bland fyrir að konan er gyð-
ingur í móðurætt. Og það dynur
margt og mikið yfir Elaine áður en
hún öðlast „hamingjuna". Hún
upplifir Þýzkaland á uppgangstíma
nazista og þolir ótrúlegustu raunir.
Svo fer allt vel að lokum. Það var
ágætt. Og sagan er sem sagt bæði
til fróðleiks og skemmtunar.
Evelyn Anthony: Albatross. Útg.
Jove novel 1984.
Evelyn Anthony er ágætur af-
þreyingarhöfundur, og tekst þó að
halda sér á bara bærilegu plani,
þótt vísast séu ekki fagurbók-
menntir á ferð.

Sögupersónan er Davina, sem
hefur starfað f leyniþjónustu Breta
við góðan orðstír. Hún giftist á sín-
um tfma rússneskum kollega, sem
flýði vestur og þeim var búinn
griðastaður í Ástralíu. En Rússan-
um er fyrirkomið og Davina snýr
aftur heim, staðráðin að hefna
harma sinna. Það er komið í ljós að
í innsta hring bresku leyniþjónust-
unnar er einhver á mála hjá Sovét-
mönnum og þrír menn liggja undir
grun: James White, yfirmaður
þjónustunnar, Humphrey Grant,
næstæðstur manna, og John Kid-
son, sem er einnig kvæntur systur
Davinu.
Til að fá upplýsingar um hver
svikarinn sé þarf Davina á öllu
sínu að halda og vel það. Hún fær
vinnu hjá auglýsingafyrirtæki
Tony Waldens, til að hún verði ekki
grunuð um að starfa fyrir leyni-
þjónustuna, þá væri lfkast til allt
unnið fyrir gig.
í Moskvu er samskonar leikur
Ieikinn, þar njósna allir um alla og
menn og konur drepnir snarlega ef
svik sannast — og jafnvel þótt ekk-
ert sannist. Davina áttar sig á að
svikarinn sem gengur undir dul-
nefninu Albatross er að smjúga
þeim úr greipum og það er setið um
líf hennar. Allt virðist leka út og
engum að treysta.
Bráðspennandi bók með hæfi-
legri rómantískri blöndu.