Morgunblaðið - 12.01.1985, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. JANÚAR 1985
32
Minning:
Anna Halldóra
Snorradóttir
Fædd 16. mars 1947
Dáin 31. desember 1984
Hún Bíbí er dáin. Þessi orð
hefðu ekki átt að koma okkur sem
vissum um veikindi hennar á
óvart, en samt er eins og við séum
aldrei viðbúin slíkum fréttum. Ég
vil með nokkrum orðum þakka
Bíbí allar stundirnar sem við átt-
um saman. Ég kynntist henni
fyrst árið 1970 þegar ég var ný-
flutt í Vogana og þau kynni héld-
ust til hinstu stundar.
Bíbí hét fullu nafni Anna Hall-
dóra Snorradóttir en var alltaf
kölluð Bíbi af öllum sem hana
þekktu. Ég hef sjaldan kynnst eins
lífsglaðri og bjartsýnni mann-
eskju. Þó fór hún ekki varhluta af
erfiðleikum lífsins. Það var henni
þung sorg þegar hún árið 1975
missti elsta son sinn svo snögg-
lega. Hann hét Ómar Snorri og
var aðeins 10 ára gamall. Fyrir
rúmum þremur árum kenndi Bíbí
sér þess meins sem að lokum dró
hana til dauða. En alltaf var trúin
hjá henni á bata. Aldrei heyrðist
æðruorð, heldur sagði hún alltaf:
„Þegar mér batnar þá ætla ég að
gera svo margt." En enginn ræður
sinum næturstaö. Hún lést á
gamlársdag aðeins 37 ára gömul.
Við færum henni okkar innileg-
ustu þakkir fyrir allt. Eiginmanni
hennar, Hreiðari Guðmundssyni,
og sonum hennar, þeim Magnúsi
Hlyni og Snorra, vottum við, ég og
Feögaminning:
fjölskylda mín, okkar dýpstu sam-
úð en minningin lifir um góða eig-
inkonu og ástríka móður.
Að hryggjast og gleðjast,
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast,
það er lífsins saga.
(PJ.B.)
Herdís Ósk Herjólfsdóttir
Þrjátíu og sjö ár er ekki hár
aldur og því í ósköpunum er fólki í
blóma lífsins, fólki með börn á við-
kvæmum aldri, því er þessu fólki
ekki ætlað lengra líf hér á jörðu?
Þessari spurningu fáum við víst
aldrei svarað, hversu oft sem við
leitum svars við henni.
Mig langar til að skrifa nokkur
orð um Önnu Snorradóttur, sem
lést á gamlársdag í Landspítalan-
um eftir 3ja ára baráttu við
ólæknandi sjúkdóm. Bíbí, eins og
hún var alltaf kölluð, fæddist 16.
mars 1947 í Njarðvíkum og ólst
þar upp. Foreldrar hennar voru
hjónin Sólbjörg Guðmundsdóttir
frá Nýjabæ í Krísuvík og Snorri
Hólm Vilhjálmsson frá Vogsósum
í Selvogi og eru þau bæði látin.
Var Bíbí yngst af 6 börnum þeirra
hjóna.
Bíbí steig stórt gæfuspor er hún
giftist eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Hreiðari Guðmundssyni frá
Vogum í Vatnsleysustrandar-
hreppi þann 25. september árið
1965. Hófu þau búskap sinn í
Njarðvíkum og bjuggu þar í um 2
ár en fluttu þá í nýbyggt einbýl-
ishús við Kirkjugerði 7 í Vogum,
þar sem þau bjuggu síðan.
Hreiðar og Bíbí eignuðust þrjá
syni, en urðu fyrir þeirri þungu
raun að missa elsta son sinn,
ómar Snorra, árið 1975, aðeins 10
ára gamlan. Það eru því þung
höggin sem dunið hafa á þessari
fjölskyldu. Hinir tveir sem eftir
lifa eru Magnús Hlynur fæddur 4.
september 1969 og Snorri fæddur
1. október 1975. Það eru því bæði
móður- og föðurhlutverk sem falla
í Hreiðars hlut og mun hann
gegna því með sóma því leitun er
að öðru eins góðmenni og Hreið-
ari. Það sýndi sig best í veikindum
byggt myndarlegt bú við erfiðar
aðstæður úr nánast engu, komið
fjölda barna á legg og siðast en
ekki síst verið gestum og gangandi
til ánægju og yndisauka.
Baldvini fannst gaman aö segja
frá og var því oft spjallað saman í
rökkrinu við gnauðið frá eldavél-
inni í eldhúsinu á Brekku. Baldvin
lifði ekki þann dag að fá rafmagn
í bæinn. Hann lifði tímana tvenna
og sagði okkur frá störfum sínum
fyrr á árum, frá vinnunni í apó-
tekinu í Stykkishólmi, frá vega-
vinnu og gömlu vörubílunum svo
eitthvað sé nefnt.
Mér þótti ákaflega Ijúft að
hlusta á frásagnir Baldvins og
þakka honum sérstaklega þær
stundir.
Gilsfjarðarbrekka hefur ávallt
verið ákveðinn punktur í lífi okkar
og sjaldan liðið sumar án þess að
ekki væri komið við á Brekku og
gist þar, oft var þröngt á þingi en
alltaf vorum við jafn velkomin.
Hvernig er ekki orðtakið, það er
sælla að gefa en að þiggja, en það
átti vel við vin minn Baldvin
bónda á Gilsfjarðarbrekku. Bless-
uð sé minning hans.
Skammt er stórra högga á milli,
maðurinn með ljáinn er enn á ferð
og heggur nú skarð í systkinahóp-
inn.
Ólafía mín, við biðjum algóðan
Guð að styrkja þig og fjölskyldu
þína á þessari stundu.
Jón Þórður Jónsson
f dag er til moldar borinn frá
Garpsdalskirkju við Gilsfjörð vin-
ur minn og mágur Sigurvin Bald-
vinsson bóndi á Gilsfjarðarbrekku
sem lést af slysförum þann 28.
desember sl.
Örfá kveðjuorð megna aldrei
Bíbíar, hvernig hann bar hana á
höndum sér og gerði henni veik-
indastríðið eins létt og í hans valdi
stóð.
Bíbí var hvers manns hugljúfi
og oft var þéttsetinn eldhúskrók-
urinn hjá henni því öllum þótti
gott að sitja og spjalla við Bíbí.
Aldrei heyrði ég hana tala styggð-
aryrði til nokkurs manns og er það
stór kostur. Ef hún vissi að ein-
hver var einmana eða lasinn var
hún fljót að koma í heimsókn og
létta undir hjá viðkomandi. Það
hefur sýnt sig hvað hún var góð
manneskja á öllum þeim fjölda
manns sem heimsótti hana á
sjúkrahúsið í veikindum hennar.
Bíbí bar sjúkdóm sinn með þvíl-
íku æðruleysi og dugnaði að tekið
var til þess. Að sjá hana hjólandi
og hálfhlaupandi alveg fársjúka.
Krafturinn og dugnaðurinn var
slíkur að einstakt er. En svo náði
sjúkdómurinn alveg yfirhöndinni.
Hún fór í hjólastól þegar kraftana
þraut. í hjólastólnum fór hún í
föndurstofuna til að gera jólaf-
öndrið svo hún gæti nú lagt
eitthvað af mörkum fyrir heimili
sitt fyrir jólin. Hún komst ekki
heim um jólin, svo fársjúk var hún
orðin, svo Hreiðar og drengirnir
voru hjá henni á aðfangadags-
kvöld á Landspítalanum og héldu
þau jólin í stofunni sem hún hafði
verið í samfleytt í fjóra mánuði.
Elsku strákarnir mínir, Maggi
og Snorri. Þið eigið um sárt að
binda en guð læknar sárin með
tímanum. Hreiðar minn. Guð
styrki þig í þinni miklu sorg. Þá
kveð ég hana elsku Bíbí mína. Ég
veit að sonur hennar, systir og
foreldrar hafa tekið hana í faðm
sinn. Ég sendi systkinum, tengda-
foreldrum og öðrum aðstandend-
um mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Drottinn blessi ykkur.
Jensína Janusdóttir
mikils, en aðeins skulu tjáðar
þakkir fyrir mæt kynni og ágæta
vináttu alla tið.
Með Sigurvin er horfinn einn sá
hugþekkasti drengur sem ég hef
kynnst. Sigurvin fæddist á Gils-
fjarðarbrekku 7. nóvember 1953,
sonur hjónanna Ólafíu Magnús-
dóttur og Baldvins Sigurvinsson-
ar, áttu þau hjón sex börn og var
Sigurvin næstyngstur þeirra.
Systkinin á Brekku hófu
snemma að aðstoða við heimilis-
og bústörf eftir því sem stærð
þeirra og styrkleiki leyfðu, eins og
títt var um börn fædd á þessum
árum, árum sem mörkuðu tíma-
mót I íslenskum landbúnaði, vélar
komu almennt til á bændabýlum á
þessum árum, þó misfljótt eftir
aðstæðum á hverjum bæ.
Þó systkinin á Brekku legðu
snemma hönd á plóg til aöstoðar
gafst einnig ráðrúm til að fara í
gáskafulla leiki á góðum dögum
eins og barna er siður, eða setjast
niður á hægum stað og velta fyrir
sér heiminum.
Ég veit að nú á þessum erfiðu
dögum hafa komið upp í huga
systkina hans endurminningar um
þá daga, minningar sem gott er að
muna og minna á góðan dreng.
Sigurvin dvelur á Brekku æsku-
og unglingsár sín og vann að búi
foreldra sinna, en á árunum eftir
1970 stundar hann ýmis störf svo
sem sjóróðra og fiskvinnslu, einn-
ig dvaldi hann um nokkurt skeið
við landbúnaðarstörf I Stranda-
sýslu.
í Strandasýslu finnur Sigurvin
lífsförunaut sinn, Hugrúnu Ein-
arsdóttur frá Hvítuhlíð við Bitru-
fjörð, og gengu þau í hjónaband
þann 15. desember 1979, saman
I dag verður til moldar borin
Anna Halldóra Snorradóttir, sem
lést á gamlársdag sl. Hún hafði
glímt við erfiðan sjúkdóm sl. 3 ár
og þurft að dvelja langdvölum í
sjúkrahúsi, þar sem reynt var að
yfirvinna sjúkdóminn með öllum
þeim ráðum, sem í mannlegu valdi
eru, en allt kom fyrir ekki. |
Anna Halldóra var fædd þ. 16.
mars 1947, og því aðeins 37 ára
gömul er hún lést. Hún var dóttir
Sólbjargar Guðmundsdóttur frá
Stóra-Nýjabæ í Krísuvík og
Snorra Vilhjálmssonar frá Vogs-
ósum í Selvogi. Sólbjörg lést langt
fyrir aldur fram og Snorri er einn-
ig látinn fyrir fáum árum.
Bíbí, eins og hún var ávallt köll-
uð af þeim sem þekktu hana, ólst
upp í Ytri-Njarðvík, ásamt 5
systkinum sínum, en hún var
næstyngst þeirra. Þau eru nú 4 á
lífi, þau Guðmundur, Hólmfríður,
Heiðar og Sólveig, öll búsett 1
Njarðvík og Keflavík. Elsta systir-
in, Kristín, lést aðeins 33 ára.
Ég átti því láni að fagna að
kynnast Bibí og fjölskyldu hennar,
þegar við vorum ungar að árum.
Mæður okkar voru systur. Við vor-
um á svipuðu reki og urðum ágæt-
ar vinkonur. Við hittumst alltaf
öðru hverju á þessum árum og
alltaf höfum við haldið sambandi
síðan og einnig hist á góðum
stundum meðal fjölskyldunnar.
Bíbí varð snemma efnileg og
skemmtileg stúlka, sem gaman
var að vera samvistum við, enda
minnist ég með ánægju sumra
bernskunnar, þegar mamma fór
með okkur systurnar í ferðalag
suður með sjó, að heimsækja
þessa ágætu fjölskyldu. Ég minn-
ist þess einnig að foreldrar Bíbíar
voru höfðingjar heim að sækja, og
systkinin öll glaðvær og skemmti-
leg. Oft er talað um að hrjóstrugt
byggðu þau heimili sitt af elju-
semi og dugnaði og var samband
þeirra traust og einlægt alla tíð.
Þau áttu mjög margt sameigin-
legt, svo sem búskaparáhuga og þá
sérstaklega sauðfjárrækt og
margt fleira sem ekki verður rakið
hér en er þó mikils virði. Hugrún
og Sigurvin eignuðust tvær dætur,
Sigríði Magneu, fædd 16. maí 1979,
og Ólafíu Guðrúnu, fædd 1. mars
1981.
Þær mæðgur hafa mikið misst
og mega nú sjá á bak þeim manni
sem æfinlega gaf svo mikið af
sjálfum sér með þeirri einlægu
elskusemi sem honum var eiginleg
og auðkenndi allt hans dagfar.
Megi allt gott verða þeim til
styrktar í þeirra miklu sorg.
Árið 1978 flyst Sigurvin aftur
heim að Brekku ásamt Hugrúnu
unnustu sinni og hefja þau þar
búskap með foreldrum hans og
búa í félagi við þau þar til foreldr-
ar hans létu af búskap vegna veik-
inda Baldvins árið 1981, tóku þau
þá alveg við jörðinni.
Þó að búskapur Sigurvins og
Hugrúnar á Brekku yrði ekki
langur, þá er margt sem ber dugn-
aði þeirra merki, má þar m.a.
nefna nýlega byggða hlöðu, stórt
og reisulegt hús, hús sem ber hug
eigendanna með sér. I nóvember I
haust sem leið var lagt samveitu-
rafmagn að Brekku, komst þar í
höfn stór draumur þeirra hjóna.
Fundum okkar Sigurvins bar
fyrst saman sumarið 1970 er við
Elínborg systir hans komum fyrst
í heimsókn að Brekku, þá fljótlega
urðum við vel málkunnugir og
hittumst og spjölluðum alloft
saman. Það er svo um haustið ’76
sem Sigurvin kemur til okkar
þeirra erinda að aðstoða mig við
að ganga frá núsbyggingu fyrir
veturinn, þetta haust hófst einnig
vinátta okkar. Sigurvin fram-
lengdi dvöl sína hjá okkur þetta
haust aftur og aftur svo ljúka
mætti því verki sem unnið var að
en ýmsar ástæður urðu til að
tefja, svo sem válynd haustveður.
Ég nefndi stundum við Sigurvin
að nú væri hann búinn að gera vel
og ekki væri réttlætanlegt að
binda hann yfir þessu lengur fram
eftir hausti.
Við skulum sjá ætli okkur takist
ekki að ljúka þessu á næstu dögum
það munar ekki öllu fyrir mig,
Sigurvin H. Baldvinsson
- Baldvin Sigurvinsson
Sigurvin
Fæddur 7. nóvember 1953.
Dáinn 28. desember 1984.
Baldvin
Fæddur 16. mars 1904.
Dáinn 3. nóvember 1982.
Fréttin um andlát frænda míns,
Sigurvins Baldvinssonar, var sem
reiðarslag, en slysin gera ekki boð
á undan sér.
Ekki voru jólin liðin þegar ham-
ingja og framtíð ungrar fjölskyldu
var breytt í harm og vonleysi.
Við eigum erfitt með að skilja
að maður á unga aldri sé hrifinn
burt frá fjölskyldu sinni án fyrir-
vara, en vegir guðs eru órannsak-
anlegir.
Sigurvin fæddist 7. nóvember
1953 og því 31 árs þegar hann var
numinn á brott frá 23ja ára eig-
inkonu og tveimur ungum dætr-
um, 3ja og 5 ára. Við spyrjum af
hverju, en fáum ekkert svar.
Sagt er að þeir sem guðirnir
elska deyi ungir og því hljóta að
bíða hans önnur og verðugri verk-
efni annars staðar.
Sigurvin fór dult með tilfinn-
ingar sínar og bar þær ekki á borð
fyrir hvern sem var, en víst er að
hann átti göfugt takmark sem var
að halda áfram uppbyggingu
æskuheimilis síns á Gilsfjarðar-
brekku. Einum áfanga var náð
fyrir stuttu, en það var að fá
rafmagn í bæinn, sem var þó bara
byrjunin.
Ég minnist frænda míns sem
góðs drengs, sem alltaf var í góðu
skapi, snar í snúningum, eins og
hvirfilvindur um tún og engi á
Gilsfjarðarbrekku. Mér er minnis-
stætt hve barngóður Sigurvin var
og því hændust börn að honum.
Sigurvin ólst upp í föðurhúsum í
samstilltum systkinahópi. Hann
starfaði síðan til sjávar og sveita
og á búi föður síns þar til hann tók
við því eftir lát hans.
Nú hækkar sól á lofti, dagarnir
lengjast og við lifum í þeirri von
að tíminn lækni sárin.
Við biðjum Guð að styrkja þig
Hugrún og litlu dæturnar þínar,
Sigríði og Ólafíu, í sorg ykkar. Við
varðveitum minningarnar um lát-
inn vin.
Elsku Hugrún og litlu dæturn-
ar, Ólafía frænka mín og systkini
Sigurvins. Ég vil fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar, móður minnar og
systra senda ykkur okkar einlægu
samúðarkveðjur.
Við lát Sigurvins Baldvinssonar
get ég ekki látið hjá líða að minn-
ast látins vinar míns, föður Sigur-
vins Baldvins Sigurvinssonar, þótt
sú kveðja síðbúin sé.
Baldvin fæddist þann 6. mars
1904 að Hvítadal í Saurbæ, Dala-
sýslu. Hann ólst upp hjá móður-
systur sinni, Elínborgu Baldvins-
dóttur. Baldvin hóf búskap í
Belgsdal í Saurbæ 1943 ásamt eft-
irlifandi konu sinni, Ólafíu Magn-
úsdóttur. Þau fluttu síðan að
Gilsfjarðarbrekku 1947.
Baldvin átti tvo syni af fyrra
hjónabandi, þá Ragnar og Indriða.
Með ólafíu átti hann sex börn, þau
Jónu, Ingibjörgu, Elínborgu,
Smára, Sigurvin og Katrínu.
Mín fyrstu kynni af sveit voru
frá Gilsfjarðarbrekku, og á ég
margar góðar minningar þaðan.
Þar naut ég mikillar ástúðar og
vináttu hjá þeim hjónum Baldvini
og Ólafíu, en þau voru annáluð
fyrir gestrisni og myndarskap.
Baldvin kom fram við börn af
alúð og einlægni og virti þau fyrir
það sem þau gerðu, því fannst
börnum gaman að koma að
Brekku og vildu vera þar sem
lengst.
Víst er að oft hefur verið erfitt
að ná saman endum með stóran
hóp barna auk alls gestagangsins
sem var mikill á stundum. Alltaf
var gestrisnin í hávegum höfð og
aldrei annað að sjá en gnótt væri
til hnífs og skeiðar.
Ég hef verið þeirrar ánægju að-
njótandi að fylgjast með búskap
þeirra Baldvins og ólafíu frá því
ég man eftir mér. Ég hef því feng-
ið að sjá hvernig hjónin á Brekku
hafa barist gegn veðri og vindum,