Morgunblaðið - 16.02.1985, Qupperneq 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR1985
Hjónin i Blikastöóum, Sigsteinn Pálsson og Helga Ragnarsdóttir.
Morjfunblaftið/Árni Sœbers
Bjarna á Reykjum í fjögur ár. Það
var gott að taka við búi af Magn-
úsi Þorlákssyni tengdaföður mín-
um, bróður Jóns Þorlákssonar og
þeirra systkina. Hann stóð fyrir
miklum ræktunarbótum hér og
jörðin var vel hýst en um það leyti
sem við tókum við var ljóst að
nauðsynlegt væri að bæta húsa-
kostinn til að fylgjast með tíman-
um og það gerðum við nokkrum
árum síðar.
— En nú er enginn búskapur á
Blikastöðum lengur?
— Ekki svo heitið geti. Við
hættum árið 1971 og seldum allar
kýrnar sem voru um sextíu tals-
ins.
— Sáuð þið eftir skepnunum?
— Já, ekki var laust við að það
væri sárt að skiljast við þær, segir
Sigsteinn.
— En við gættum þess að engin
þeirra færi ein á nýjan stað, segir
Helga — Það gátum við ekki hugs-
að okkur. Sumar fóru tvær og
tvær saman, en aðrar voru margar
í hópi.
— Hvernig nýtið þið þá jörðina?
— Við heyjum að sjálfsögðu
túnin. Tengdadóttir okkar sér nú
aðallega um það. Svo leigjum við
gamla íbúðarhúsið og fjósið einn-
ig. Þar er rekið hænsnabú. Samt
hef ég alltaf nóg að gera. Ég er
með nokkrar kindur og nokkuð af
hrossum fyrir fjölskylduna.
— Farið þið enn á bak?
— Ég geri bað, segir Sigsteinn,
— en Helga er hætt því að mestu.
Við höfum alltaf verið mikið fyrir
hesta bessari fjölskyldu og
barnabörnin eru engin undantekn-
ing. Það er nóg fyrir mig að gera
hérna þótt manni þyki ekki aka
því að kalla þetta búskap. Það er
alltaf eitthvað sem þarf að dytta
Nigsteinn Pálsson.
mikið, segir Sigsteinn. — I mörg
ár unnum við á við einn og hálfan
og stundum á við tvo, hvort um
sig, og það er of mikið. Við vorum
með stórt bú og bæði mikið í fé-
lagsstörfum. Helga var 4 ár
oddviti hér í sveitinni og ég var
hreppstjóri í næstum 20 ár. Hún
stóð yfirleitt með sleifina í ann-
arri hendi og blýantinn í hinni,
fyrir utan allt annað sem hún
hafði að gera.
— Hvað hafið þið búið lengi á
Blikastöðum?
— Helga er búin að vera hér frá
tveggja ára aldri, segir Sigsteinn.
Við tókum við búinu af föður
hennar 1942. Ég er fæddur í
Tungu í Fáskrúðsfirði og var þar
lengi við bú foreldra minna. Einn
vetur var ég á Hólum, en áður en
ég kom að Blikastöðum var ég
ráðsmaður hjá Guðmundi og
— Aldur? Þetta er enginn aldur — ekki nú orðið,
segir Sigsteinn Pálsson á Blikastöðum sem er átt-
ræður í dag. Svo er nú öllum framförunum og batn-
andi hag fyrir að þakka. Hér áður fyrr hefðir þú
ekki hitt marga áttræða karla eins hressa og nú er
orðið töluvert algengt. Ég finn lítinn mun á mér nú
samanborið við það þegar ég var upp á mitt bezta.
Það er helzt að viðbrögðin séu ekki eins snörp. Það
er líka langlífi og gott heilsufar í minni ætt. Lang-
afi minn varð t.d. 100 ára og faðir minn 97 ára.
Langafi varð blindur en svo fékk hann sjónina
aftur og núna sé ég betur en ég gerði fyrir nokkrum
árum. Eg uppgötvaði það þegar ég var í messu hér
uppi á Lágafelli. Árum saman hafði ég ekki borið
það við að lesa án gleraugna en í þetta skipti hafði
ég gleymt þeim heima. Þá tók ég eftir því að ég gat
bara lesið á sálmabókina eins og ekkert væri.
Það má sjálfsagt segja
að maður beri það með
sér að lífið hefur farið
vel með mann. Og lífið
fer vel með þá sem mis-
nota það ekki. Það er mín skoðun.
Það er hægt að eyðileggja það eins
og annað, hvort sem það er gert
með eiturlyfjum eða einhverju
öðru. Og það er mín niðurstaða að
heimurinn fari batnandi, þrátt
fyrir alla svartsýnina sem virðist
vera ríkjandi. Ég hef yfirsýn og
góða aðstöðu til að gera saman-
burð. Lífið í þessu landi er svo
gjörólíkt því sem var þegar ég
man fyrst eftir. Það leikur enginn
vafi á því að það er margfalt betra
líf, almennt séð, en þá var. Hvað
sjálfan mig áhrærir þá má
kannski halda því fram að ég geti
trútt um talað. Mín leið hefur svo
sannarlega ekki verið grýtt. Það
hefur verið slétt og fellt. Ég hef
aldrei orðið fyrir neinum áföllum.
Lánið hefur leikið við mig og eitt
hefur leitt af öðru og orðið til
blessunar. Þegar ég lít yfir farinn
veg þá finnst mér að ég hafi ekki
orðið fyrir neinu misjöfnu nema
því helzt að missa foreldra mína.
En það er lífsins gangur og ekkert
við því að segja.
— Langlífi í ættinni, segirðu
Hvernig litist þér á að verða 100
ára, ef það ætti nú fyrir þér að
liggja?
— Mig langar ekki til þess. Nei,
það held ég ekki. Maður hugsar
bara um að fá að verða samferða
sem lengst í þessari vegferð, segir
hann og lítur til Helgu konu
sinnar.
— Þvi ræður enginn, segir hún.
— Nei, en maður getur óskað
sér, segir hann og hún fellst strax
á það.
—Við höfum alltaf verið að fær-
ast nær hvort öðru, segir hún, sér-
staklega eftir að við fluttumst í
þetta hús og höfðum betra næði.
Áður var alltaf svo margt fólk í
kringum okkur og mikið um að
vera. Þessi tíu ár sem við höfum
búið hér hefur annríkið ekki verið
eins mikið og við höfum haft betri
tíma til að sinna sjálfum okkur og
fjölskyldunni.
— Kannski höfum við unnið of
Sigsteinn á Blikastöðum:
„Lífið fer re
þá sem misn
það ekki“