Morgunblaðið - 16.02.1985, Qupperneq 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 1985
Minning:
Böövar Pálsson
bryti, Hvanneyri
Fæddur 13. júlí 1955
Dáinn 10. febrúar 1985
Vertu, guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni.
Hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd eg hafni.
Minn Jesú, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta ég geymi.
Sé það og líka síðast mitt,
þá sofna eg burt úr heimi.
SP
í dag kveðjum við elskulegan
bróður og vin, með miklum sökn-
uði í hjarta. Hvað er það sem veld-
ur því að svo ungur maður í blóma
lífsins, á yndislega konu og tvær
ungar dætur og alla framtíðina
fyrir sér, er hrifinn á brott svo
skyndilega.
Þessu getur enginn svarað
okkur nema drottinn einn — hann
hlýtur að hafa haft mikla ástæðu í
þetta skipti svo mikla lífsgleði
sem hann átti.
Böðvar bróðir okkar var aðeins
29 ára þegar kallið kom, þann 10.
febrúar. Hann fæddist í Stykkis-
hólmi 13. júlí 1955, fjórði í röðinni
af fimm systkinum.
f hópinn er nú höggvið stórt
skarð — það ríkti aldrei lognmolla
í kringum Böðvar — hvorki við
vinnu né í góðra vina hópi. Enginn
var glaðværari eða kátari þegar
við vorum saman.
Elsku vinur, enginn segir lengur
— manstu, Böðvar, manstu — og
síðan var hlegið innilega þegar at-
vik höfðu verið rædd eða þegar
pabbi var að segja frá liðnum tím-
um, hvað við gátum hlegið. En
hver hlær núna? Hjörtun blæða af
söknuði og sorg, minningarnar
streyma fram í hugann.
Ef við hefðum bara vitað hvað
tíminn var naumur, hvað við hefð-
um viljað fá að njóta nánari sam-
veru þessi seinustu ár.
Mikil var gæfa hans þegar hann
valdi sér lífsförunaut, svo sam-
hent sem þau voru. Og gæfa for-
eldra okkar ekki minni að fá slíka
tengdadóttur sem Rósu og elsku
litlu dætur þeirra. Missir þeirra er
mikill.
Elsku hjartans Rósa, þú sem
þurftir að berjast fyrir lífi manns
þíns, engin orð okkar fá megnað
að lýsa harmi og samúð okkar til
þín og dætra þinna.
Foreldrum okkar vottum við
dýpstu samúð við fráfall elskulegs
sonar og tengdaforeldrum kærs
tengdasonar.
Við þökkum ástkærum bróður
okkar innilega alla samveruna
sem_ varð þó allt of stutt.
Ása, Ólafur, Sesselja, Þorbergur,
Ásgerður og Þorvaldur.
Dauðanum má svo með sanni
samlíkjast þykir mér
slyngum þeim sláttumanni
er slær allt hvað fyrir er,
grösin og jurtir grænar
glóandi blómstrið frítt
rör, stör sem rósir vænar
reiknar hann jafn fánýtt.
Þetta vers úr alþekktum sálmi
Hallgríms Péturssonar flaug um
huga mér, þegar mér að morgni
síðastliðins sunnudags barst sú
hörmulega fregn að nágranni
minn og samstarfsmaður, Böðvar
Pálsson, bryti á Hvanneyri, hefði
orðið bráðkvaddur þá um nóttina.
Skyndilega, sem hendi veifað,
var lífsljós hans blásið dautt.
Hann, sem alheill að kvöldi kvaddi
samstarfsfólk sitt að - loknum
vinnudegi, var andaður að morgni.
Sú tilfinning sem grípur mann
við slíka fregn er ólýsanleg. Allt í
kringum mann er ys og þys lífsins,
bjarmandi af nýjum degi, svo
þrúgandi öndvert við hið kalda
lamandi farg sem fylgir í kjölfar
slíkra tíðinda.
Myndir og minningabrot liðins
tíma hrannast upp í huganum.
Spurningar brenna á vörum. Hvað
orsakar hin skyndilegu skil lífs og
dauða? Hvers vegna í blóma lífs-
ins svo skyndilega kvaddur á
brott, löngu áður en lífshlaupi
sýnist lokið? En við þessu fást
engin svör. Sá slyngi sláttumaður
gefur engar skýringar, en slær allt
hvað fyrir er.
Smám saman spyrjast tíðindii
út um Hvanneyrarstað. Sam-
starfsfólkið, vinir, vandamenn,
allir eru agndofa og harmi slegnir.
Hið litla samfélag á Hvanneyri er
hnípið og syrgir einn sinna bestu
bræðra. Hann sem svo oft hafði
gefið lífinu í fámenninu gildi af
gleði sinni og gáska. Nú var hann
horfinn yfir móðuna miklu.
Böðvar Pálsson fæddist í Stykk-
ishólmi hinn 13. júlí árið 1955. Þar
bjuggu foreldrar hans, Sæmunda
Þorvaldsdóttir og Páll Oddsson, og
búa enn í dag. Böðvar ólst upp í
stórum systkinahópi, eignaðist
þrjár systur og einn bróður. Hann
sleit barnskónum í Hólminum og
lifði þar glaða æskudaga í ys og
amstri sjávarplássins.
Hefðbundinni skólagöngu lauk
hann á heimaslóðum. Er henni
lauk, stefndi hugur hans til þess
viðfangsefnis sem varð ævistarf
hans. Böðvar hóf nám í matreiðslu
árið 1972 og lauk sveinsprófi í
greininni árið 1976. Að námi loknu
vann hann um tíma á heimaslóð-
um en síðan á veitingahúsinu
Skrínunni um rösklega þriggja
ára skeið.
Á miðju ári 1980 verða þáttaskil
í starfsævi Böðvars. Hann ræður
sig til starfa við mötuneyti Bænd-
askólans á Hvanneyri og flytur
þangað með fjölskyldu sína síðari
hluta sumars. Hvanneyrarstaður
hefur síðan verið heimili þeirra og
vinnustaður.
Kynni okkar Böðvars hófust í
árslok 1980, þegar ég kom heim til
starfa að loknu leyfi frá störfum.
Hann hafði þá um nokkurra mán-
aða skeið verið yfirmaður mötu-
neytisins. Samskipti skólastjóra
og yfirmanns í skólamötuneyti
hljóta að verða all náin, bæði
vegna þess hversu umfangsmikill
rekstur mötuneytisins er og ekki
síður fyrir það að starfsemi þess
er að ýmsu leyti andlit skólans út
á við.
Samskipti okkar Böðvars urðu
ef til vill ennþá nánari fyrir það,
að á þeim árum sem skólinn naut
starfskrafta hans, var verið ao
byggja upp starfsemi sem reyndi
mjög á hugkvæmni og færni þess
sem veitti mötuneyti skólans for-
stöðu.
Skömmu áður en Böðvar réðst
til skólans flutti mötuneytið í ný
húsakynni sem sköpuðu aðstöðu
til allmikilla umsvifa utan hefð-
bundins skólatíma. Ákveðið var að
koma á þjónustu sem tengdist
námskeiðahaldi, móttöku orlofs-
gesta og ferðamanna sem kynnast
vildu landbúnaði og staðháttum
hérlendis.
Á mótunarskeiði þessu kom það
í hlut Böðvars fremur en nokkurs
annars að skapa þessari starfsemi
viðurkenningu og viðhlítandi sess
þeirra sem hennar nutu. Hann
brást heldur ekki í neinu því
trausti sem til hans var borið.
Fagmaður var hann ágætur og
naut þess að vinna verk sín. Hann
lagði allan metnað sinn í að vinna
skólanum allt það gagn sem hann
mátti.
Allur viðurgerningur við gesti
var mjög rómaður og öll þjónusta
þannig af hendi leyst að til sér-
stakrar fyrirmyndar þótti. Starf-
semi þessi hefur notið mikillar
hylli og er á engan hallað þótt
fullyrt sé að Böðvar átti stærstan
hlut í þeim vinsældum.
Frá þessum árum eru óteljandi
minningar um atorku hans og
samstarfsfólks hans þegar allt var
spennt til hins ítrasta svo að ná
mætti settu marki. Þá urðu dags-
verkin stundum æði löng og oft á
tíðum lítill fyrirvari ætlaður til að
framreiða veitingar. Hversu stutt-
ur sem fyrirvarinn var, hvernig
sem á stóð, eða hver sem í hlut
átti, aldrei var kastað hendi til
nokkurs verks. Sama alúð var lögð
í að gera hátíðir nemenda að eftir-
minnilegum stundum og gesta,
þótt áhrifameiri væru.
Böðvar Pálsson verður þó ekki
samferðafólki sínu minnisstæð-
astur fyrir fagmennsku sína í
starfi. Hann var mannkostamaður
og þannig sannur félagi öllum er
honum kynntust og nutu samvista
við hann. Hvar sem hann kom og
hvar sem hann fór, gæddi hann
mannlífið gleði og hlýju þess sem
er sælla að gefa en þiggja.
Samstarfsfólki sínu í mötuneyt-
inu var hann miklu meira en yfir-
maður. Hann laðaði fram hið góða
og jákvæða í hverjum manni.
ósérhlífni hans og jákvætt við-
horf til allra verka sinna skapaði
sérstakan anda gagnvart vinnu-
stað og viðfangsefnum.
Þegar á bjátaði, hvort heldur
var við vinn-i eða í einkalífi sam-
starfsfólksins, gekk hann fram
fyrir skjöldu reiðubúinn til hjálp-
ar og aðstoðar. Þannig ávann
hann sér vináttu og virðingu
þeirra sem hann hafði yfir að
segja. Honum voru orðin „yfir-
maður" og „undirmaður" ótöm í
munni og leit fremur á sig sem
forsvarsmann starfseminnar en
yfirmann þeirra er unnu við hlið
hans. Þannig munum við minnast
hans úr starfi sem félaga er leysa
vill málin með samvinnu og sam-
hjálp en ekki skipunum og vald-
boðum.
Þótt Böðvar væri ávallt störfum
hlaðinn sem yfirmaður í stóru
mötuneyti var hann virkur á
mörgum sviðum mannlífsins þau
fimm ár sem hans naut við hér í
byggðarlagi okkar. Hann starfaði
fyrir Lionshreyfinguna, en eink-
um og sér í lagi var hann atkvæða-
mikill í störfum fyrir Ungmenna-
félagið fslending. Þar gegndi hann
bæði trúnaðarstöðum og var ein
aðaldriffjöður í starfi leikdeildar
félagsins. Margar gleðistundir
veitti hann sveitungum sínum af
leiksviði félagsheimili félagsheim-
ilisins í Brún og hvarvetna var
hann hrókur alls fagnaðar og afl-
vaki gleði og glaðværðar sem létti
grámyglu hversdagslífsins og
stillti saman hugi fólksins.
í einkalífi sínu var Böðvar
gæfumaður. Hann kvæntist 4. ág-
úst 1979 eftirlifandi konu sinni,
Rósu Marinósdóttur hjúkrunar-
konu, sem ættuð er frá Akureyri.
Þar eignaðist hann indælan lífs-
förunaut sem deildi áhugamálum
hans og var honum samstiga í því
að glæða mannlífið í kringum sig
birtu og yl. Bæði nutu þau þess að
efla félagslega samstöðu fólksins
og lögðu fram ómældan skerf til
bættari mannlegra samskipta. Oft
gerðist það að loknum löngum
vinnudegi eða með strangan dag
að morgni. Dætrunum sínum litlu,
Oddnýju Evu og Særúnu Ósk,
bjuggu þau hlýtt og friðsælt heim-
ili.
í dag er hann lagður til hinstu
hvílu í faðm þeirrar moldar er
fóstraði hann ungan. í lítilli byggð
undir skörpum brúnum Skarðs-
heiðar drúpir fólk höfði og kveður
góðan dreng með sárum söknuði
og þakkar ógleymanlega samferð
sem svo skyndilega og ótimabær
endir er bundinn á. Skólinn sem
naut starfa hans hans þakkar þá
giftu er fylgdi störfum hans og þá
ósérplægni sem ávallt var í fyrir-
rúmi hvar sem fór. Fjölskylda
þess er línur þessar ritar, þakkar
ótal samverustundir á liðnum ár-
um í starfi og utan þess.
Á kveðjustund votta allir
Hvanneyringar eiginkonu, dætr-
unum litlu og öðrum ástvinum
dýpstu samúð og við biðjum góðan
og almáttugan Guð að hugga ykk-
ur og styðja á þessari stundu.
Hann veiti ykkur styrk til að
kveða niður harminn og eiga
minninguna um ástkæran eigin-
mann og föður sem aflvaka gleði
og hlýju í mannlegum samskipt-
um. Þótt hann sé nú fallinn að
foldu, lifir orðstír hans um ókom-
in ár.
Blessuð sé minning hans.
Magnús B. Jónsson
Hvanneyri
Það dró úr mér allan mátt síð-
astliðinn sunnudag er mér var til-
kynnt sú sorgarfregn að þá um
nóttina hefði ég misst einn af
stjórnarmönnum mínum yfir
móðuna miklu. Hvers vegna nú, er
hann var rétt að kynnast þörfum
Umf. íslendings sem starfsömu og
virku æskulýðs- og menningarfé-
lagi hér?
Ekki var Böðvar kokkur, eins og
hann var ætíð kallaður, og fjöl-
skylda hans löngu flutt á starfs-
svæði mitt er þau buðu fram
krafta sína í þágu félagsins. Sjald-
an baðst hann undan verki ef ég
þurfti á starfskröftum hans að
halda, sem best sést á því að fljót-
lega var honum falin gæsla á fjár-
I
Minning:
Gróa María Sig-
valdadóttir
Fædd 19. júlí 1912.
Dáin 8. febrúar 1985.
Það er skrítið þetta líf hér á
jörðunni. Oft finnst manni það
vera miskunnarlaust og óréttlátt,
allavega núna. Svo stutt er síðan
afi dó og nú er amma farin frá
okkur líka. Af hverju þarf þetta að
vera svona? Engum datt í hug
annað en að amma ætti eftir að
vera hjá okkur mörg ár enn, vera
á sínum stað, fastur punktur í lífi
okkar. En lífið er hverfult, það fer
okkur að skiljast.
Amma var alltaf svo kát og
hress og hafði gaman af að vera
innan um fólk, helst þar sem fjör-
ið var mest. Alltaf var hún til í að
gera eitthvað, fara eitthvað og
taldi aldrei eftir sér að leggja sitt
af mörkum. Sennilega er fyrsta
minningin okkar allra um ömmu
sú að hún er að syngja fyrir okkur.
Þær voru ekki svo fáar vísurnar
sem hún kenndi okkur þó að
sumar séu e.t.v. farnar að gleym-
ast. Flestar þeirra kunnum við þó
enn og hver veit nema við eigum
eftir að syngja þær með barna-
börnunum okkar. Stærsta myndin
af ömmu í hugum okkar er stóri
faðmurinn hennar sem alltaf stóð
okkur opinn. Þau voru heldur ekki
svo fá skiptin sem hlaupið var „yf-
ir“ þegar eitthvað bjátaði á. Ann-
að sem er óaðskiljanlegt minningu
hennar eru flatkökur, amma bak-
aði heimsins bestu flatkökur. Þó
að svolítill tími sé liðinn frá því
hún hætti bakstrinum og flutti frá
Hamraendum er ekki fjarri því að
enn leggi flatkökuilminn á móti
manni á hlaðinu þar.
Nokkur orð á blaði segja svo lít-
ið. Það sem okkur langar að segja
og þakka ömmu fyrir býr í hugum
okkar og er erfitt að festa á blað.
En minninguna um ömmu eigum
við og erum þakklát fyrir okkar
hluta.
Ömmubörnin.
Maðurinn með ljáinn er enn á
ferðinni, og verður víst um
ókomna tíð, a.m.k. meðan við
mannanna börn erum til. Þann
áttunda þessa mánaðar kom hann
og hreif til sín móðursystur mína,
þá indælis konu, Gróu Maríu Sig-
valdadóttur, yfir landamerki lífs
og dauða. Stundum gerir hann boð
á undan sér og svo var nú, hún
hafði barist hetjulegri baráttu nú
síðustu vikurnar og ekki þarf að
spyrja að leikslokum í þeirri
orrustu sem læknavísindin standa
ráðþrota gegn. Með henni er geng-
in mikilhæf kona.
Hún var fædd í Stykkishólmi 19.
júlí 1912, dóttir hjónanna Guð-
laugar Jóhannsdóttur og þess
frækna sjósóknara og aflamanns
Sigvalda Valentínusarsonar. ólst
hún upp við ástríki foreldra sinna
ásamt systrum sínum þeim, ólöfu,
sem lengst af hefur búið í Borgar-
nesi, og Þorbjörgu, er lést í sept-
ember 1981, og bjó að Seljalandi í
Hörðudal. Mikið reiðarslag dundi
yfir fjölskylduna er faðir þeirra
drukknaði við sjöunda mann er
vélbáturinn Blikinn fórst í aftaka-
veðri á Breiðafirði þann 28. janúar
1924. Mikil umskipti urðu á heim-
ilinu við þann atburð og í þreng-
ingum þessara ára var Gróu kom-
ið fyrir til sumardvalar á heimil-
um í nágrannabyggðum Stykkis-
hólms. Síðar dvaldi hún eitt
sumar að Staðarfelli, en 1927, þá
15 ára, ræðst hún í kaupavinnu
inn í Dali, og var þar nokkur sum-
ur að Kvennabrekku og á Kols-
stöðum, m.a. hjá þeim mektar-
hjónum Jóhönnu og Guðlaugi
Magnússyni.