Morgunblaðið - 16.02.1985, Side 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 1985
Minning:
Bjarni Eyjólfsson
frá Vestmannaeyjum
Fæddur 2. nóvember 1904
Dáinn 30. janúar 1985
I dag verður til moldar borinn
frá Landakirkju í Vestmannaeyj-
um Bjarni Eyjólfsson, fyrrverandi
yfirverkstjóri hjá Vestmannaeyja-
bæ.
Bjarni var Stokkseyringur,
fæddur í Skipagerði 2. nóvember
1904 og var því á 81. aldursári er
hann lést. Hann var einn þriggja
barna hjónanna Guðnýjar Guð-
mundsdóttur og Eyjólfs Bjarna-
sonar formanns. Móður sína
missti Bjarni aðeins tveggja ára
en faðir hans kvæntist að nýju,
Þuríði Grímsdóttur, og eignuðust
þau átta börn.
í uppvexti sínum sætti Bjarni
sömu kjörum og önnur börn í sjáv-
arþorpum á þessum tíma og lagði
fram krafta sína um leið og þeir
höfðu náð nokkrum styrk, til þess
að létta undir með fjölskyldunni.
Gamlir Stokkseyringar segja að
þá þegar hafi Bjarni skorið sig úr
fyrir fríðleik og atgervi.
Bjarni hóf sjómennsku á unga
aldri, var í sjóbúð í Þorlákshöfn og
víðar, en fór svo til Vestamanna-
eyja eins og margir Stokkseyr-
ingar og fluttist þangað um tví-
tugt. Hann hafði líka dvalist sem
unglingur í Eyjum um nokkurt
skeið i góðu atlæti hjá Sigurði í
Nýborg og síðar Guðrúnu á
Sveinsstöðum.
Hann gekk að eiga konu sína, 5.
desember 1925, Guðrúnu Guð-
jónsdóttur, Stokkseyring, þá bú-
setta hjá foreldrum sínum í Sæ-
túni í Eyjum. Bjarni hélt áfram
sjómennsku í Eyjum, átti part í
bát og var formaður um tíma, en
varð að hætta vegna veikinda og
var á Reykjahæli um tíma. Má
nærri geta hvernig jafniðjusöm-
um manni og honum hefur þótt sú
vist. A þessum tíma smíðaði
Bjarni marga gripi, m.a. úr járni
því að hann var mjög hagur í
höndum. Þegar nokkur bati fékkst
réðst Bjarni til hafnarsjóðs og var
starfsmaður Vestmannaeyjabæjar
upp frá því. Framan af var Bjarni
bílstjóri en gerðist síðar verkstjóri
og loks yfirverkstjóri hjá bænum.
Kom í hans hlut að stjórna hinum
miklu framkvæmdum sem bærinn
stóð fyrir á 7. áratugnum, m.a.
malbikun og dreifikerfi Vatnsveit-
unnar, svo að eitthvað sé nefnt.
Bjarni gegndi yfirverkstjórastarf-
inu fram yfir eldgosið en lét þó af
störfum og tók við umsjónarstarfi
við byggingu Safnahússins og lauk
starfsævi sinni sem húsvörður
þar.
Verkstjórn hentaði Bjarna vel
því að hann átti gott með að um-
gangast fólk og stjórna fólki, jafnt
ungu sem gömlu. Enda naut hann
mikils trausts yfirmanna sinna,
bæjarstjóra og verkfræðinga og
hlaut lof þeirra og hrós fyrir störf
sín.
Kynni okkar Bjarna hófust er
ég kom til starfa i Safnahúsinu
1978. Dagleg samskipti okkar
leiddu til traustrar vináttum sem
seint mun fyrnast. Byggingu
Safnahússins var þá að mestu lok-
ið og gerðist Bjarni smám saman
eins konar aðstoðarbókavörður
með aðsetri í geymslunni sem
hann hafði komið upp og gert að
glæsilegum sal. Þar undi Bjarni
sér vel, einkum þegar hann gat
gefið sér tíma — frá snatti fyrir
bókavörðinn og stjani undir hann
— til að líta í skruddurnar sem
hann var að koma upp úr rykugum
kössunum.
Heimili þeirra Bjarna og Guð-
rúnar var með einstökum og
sjaldséðum myndarbrag. Þau
bjuggu síðustu árin á Túngötu 18,
á jarðhæð hjá dóttur og tengda-
syni, því að þau misstu hús sitt, að
Austurvegi 16, sem Bjarni byggði,
í eldgosinu eins og fleiri. Þar týnd-
t
Sonur okkar og bróöir,
SIGURÐUR BJÖRNSSON,
sem lést af slysförum i Malasiu 10. þessa mánaöar veröur jarö-
sunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 18. febrúar kl. 15.00.
Björn L. Sigurösson,
Sigríöur Jóhannsdóttir,
María Björnsdóttir,
Jóhanna Björnsdóttir,
Guöbjörg H. Björnsdóttir.
t
Hjartkær faöir okkar og bróöir,
BÁRÐUR GUOMUNDSSON,
lést aöfaranótt 14. febrúar i Landspitalanum.
Guömundur Báröarson,
Margrét Bárðardóttir,
Jóhanna Báröardóttir,
Katrin Guómundsdóttir,
Guóbjörg Guómundsdóttir.
t
Faöir minn,
INGÓLFUR JÓNSSON,
Hátúni 4, Reykjavík,
lést á öldrunarlækningadeild Landspitalans, Hátúni 10B, þann 13.
febrúar.
Fyrir hönd vandamanna.
Stefán Már Ingólfsson.
t
Móöir okkar,
GUDLAUG KVARAN,
er látin.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þriöjudaginn 19. febrúar kl.
15.00.
Börn hinnar látnu.
ist margt af búslóð þeirra, t.d.
bækur, því að Bjarna var meira
umhugað um að bjarga eigum
nágranna sinna undan hraunflóð-
inu en sínum eigin.
Auðvitað réð Guðrún heimil-
isbragnum en Bjarni var auðtam-
inn i þeim efnum. Hjónaband
þeirra Bjarna og Guðrúnar var
bæði langvinnt og gott, stóð í tæp
60 ár. Þau eignuðust tvö börn,
Bjarna, matsvein, sem kvæntur er
Önnu Kristjánsdóttur (búsett i
Reykjavík) og Guðnýju, sem g'ft
er Leifi Ársælssyni útgerðar-
manni. Ennfremur átti Bjarni
stjúpdóttur, Elínu Loftsdóttur,
sem gift er Gísla Engilbertssyni
framkvæmdastjóra.
Bjarni Eyjólfsson var óvenju-
lega myndarlegur maður, þéttur á
velli, fríður og hýr, glettinn, og
mikill reglumaður á alla grein.
Hann var með afbrigðum bóngóð-
ur eins og þeir munu vitna um sem
til hans þurftu að sækja; þannig
nutu t.d. fornleifarannsóknir í
Herjólfsdal sérstakrar fyrir-
greiðslu þegar Bjarni hafði af
þeim að segja.
Guðrún kona hans lést 16. ágúst
1983, snögglega, þótt hún hefði átt
við langvarandi veikindi að stríða.
Frá þeim tíma var Bjarni ekki
samur maður, og skyldi engan
undra sem til þekkti.
Að leiðarlokum skal Bjarna
Eyjólfssyni þökkuð mikil tryggð
og vinátta en þó einkum það mikla
starf sem hann lagði fram — af
inngróinni alúð — við söfnin í
Vestmannaeyjum.
Farsælli ævi er lokið.
Helgi Bernódusson
Þann 30. janúar lést í Sjúkra-
húsi Vestmannaeyja afi okkar,
Bjarni Eyjólfsson, eftir stutta
sjúkrahúsvist.
Okkur, dótturbörn hans, langar
að minnast hans og þakka með ör-
fáum orðum. Hann fæddist 2. nóv-
ember 1904 í Skipagerði á Stokks-
eyri. Foreldrar hans voru Guðný
Guðmundsdóttir og Eyjólfur
Bjarnason, var hann yngstur
þriggja barna þeirra. Afi missti
móður sína þegar hann var aðeins
tveggja ára gamall. Faðir hans
kvæntist aftur Þuríði Grímsdótt-
ur og ólst afi upp hjá þeim ásamt
8 hálfsystkinum sínum. Hann
fluttist hingað til Vestmannaeyja
um tvítugt. Hann kvæntist ömmu
okkar, Guðrúnu Guðjónsdóttur, 5.
desember 1925, hún lést 16. ágúst
1983 og var það mikill missir fyrir
hann því þau voru svo samhent.
Þau eignuðust 2 börn, Bjarna, sem
kvæntur er Önnu Kristjánsdóttur,
eiga þau 4 börn, og Guðnýju, sem
gift er Leifi Ársælssyni og eiga
þau 3 börn. Eina dóttur átti amma
áður, Elínu Loftsdóttur, sem afi ól
upp eins og sína eigin dóttur. Elín
er gift Gísla Engilbertssyni og
eiga þau 2 börn. Langafabörnin
eru nú orðin 15 og voru þau sól-
argeisiarnir hans.
Árið 1945 fluttu afi og amma í
sitt eigið hús að Austurvegi 16.
Húsið þeirra fór undir hraun í
náttúruhamförunum árið 1973, þá
misstu þau mikið. í tvö ár bjuggu
þau í Reykjavík eftir gos, en fluttu
aftur heim 1975, þá á neðri hæð í
húsi foreldra okkar, Túngötu 18.
Afi var bæjarstarfsmaður í tæp
50 ár, fyrst hjá hafnarsjóði en
lengst af sem verkstjóri við gatna-
gerð, en síðustu árin sem húsvörð-
ur í Safnahúsi bæjarins, hann
hætti störfum hjá bænum sumar-
ið 1983.
Söknuðurinn er mikill hjá okkur
öllum, en við höfum þá trú að nú
sé hann loksins búinn að hitta
hana ömmu aftur.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
(V.Br.)
Minning:
Inyibjöry Guðmunds-
dóttir, Tunyu
Fædd 28. júlí 1897
Dáin 5. febrúar 1985
í dag fylgjum við ömmu til graf-
ar og kveðjum hana í hinsta sinn.
Nú eins og ætíð fylgir dauðanum
sár söknuður og tregi. Þó vitum
við vel að hún hefur orðið hvíld-
inni fegin, eftir langt og strangt
ævistarf.
Minningar sækja á hugann frá
þeim tíma sem við ólumst upp í
næsta nágrenni við ömmu, en hún
fluttist í Tungu á Vatnsnesi árið
1950 og við systkinin erum fædd
og uppalin á Ásbjarnarstöðum
næsta bæ við Tungu.
Fyrir u.þ.b. 30 árum var það ailt
að því hátíð fyrir litla krakka að
fara í heimsókn til ömmu, oft var
víst beðið um að fá að skreppa,
oftar en leyfi voru veitt. Því tald-
ist það til merkisatburðar er eitt
sinn sem oftar lítið systkini var að
bætast í hópinn, að tveimur eldri
var óvænt gefið fararleyfi til
ömmu í Tungu. En eftir því sem
árin liðu fjölgaði ferðunum og
gjarnan var leiðin stytt með því að
fara yfir ána. Amma tók alltaf á
móti okkur með sömu hlýjunni,
stakk oftast nær einhverju góð-
gæti í munnana, athugaði hvort
hendurnar væru kaldar og þyrftu
vettlinga. Og þó við færum að
heiman um lengri eða skemmri
tíma þá vorum við tæpast fyllilega
komin heim á ný, nema að skjót-
ast og heilsa henni ömmu.
I þessum fáu kveðjuorðum okk-
ar getum við í raun fátt eitt sagt
frá æviárum ömmu áður en hún
flutti í Tungu. Spurning er hvort
við sem erum fædd eftir 1940 get-
um skilið lífsbaráttu fólks á þeim
árum sem amma ólst upp á og
reyndar langt fram á hennar
búskaparár.
Eitt er þó víst að hún hefur allt-
af verið traust og sterk, ekki bara
líkamlega heldur einnig andlega.
Það hlýtur að hafa kostað bæði
ákveðni og áræðni þegar hún sem
unglingur, afréð að verða eftir hér
á Islandi þegar foreldrar hennar
og systkini — nema einn bróðir —
fluttu til Ameríku.
Ung að árum stofnaði amma
sitt eigið heimili, með afa — Sig-
urði Jónssyni — hann lést það
ungur að ekkert okkar man eftir
honum. Þau eignuðust 4 börn sem
eru: Sigrún f. 26. apríl 1917, gift
Guðjóni Jósefssyni, eiga 6 börn,
Guðmundur f. 22. júní 1918, giftur
Ragnhildi E. Levy, eiga 2 börn,
Steinunn f. 6. febrúar 1923, dáin 5.
jan. 1947 ógift og barnlaus og Jón
Gestur f. 5. jan. 1928 ógiftur,
bóndi í Tungu.
Lífskjör ömmu voru erfið og
stöðug barátta fyrir daglegu
brauði. Mikil og erfið veikindi
urðu til þess að hún missti bæði
mann og dóttur með tæplega 2ja
ára millibili. En amma bugaðist
ekki, enda sterkur þáttur í skap-
gerð hennar að gefast ekki upp.
Amma var róleg og stillt í fasi
og framkomu, ákaflega dugleg til
allra verka og sívinnandi meðan
þróttur og geta leyfðu og því kom
af sjálfu sér að henni fannst ekk-
ert sjálfsagðara og eðlilegra en að
„Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.“
(Sveinbjörn Egilsson)
Guðrún Birna, Leifur, Elín og
fjölskyldur.
Þar bíður vin, þar bíður fljóð.
þar bíða líka börnin góð,
Og aldrei fyrr á ævileið,
slík gleði að leiðarlokum beið.
Er afi kominn til ömmu? spurði
eitt af afabörnunum, þegar því
voru færðar þær fréttir að afi í
Vestmannaeyjum hefði nú fengið
friðinn og væri lagður af stað yfir
landamærin, sem aðskilja lifendur
frá hinum látnu.
Og svo mikið er víst að ef til er
líf að loknu þessu, þá eru þau nú
saman afi og amma, því svo náið
var samband þeirra hérna meg-
inn. Það varð stutt á milli þeirra
enda höfðu þau oftlega talað um
það, að þau gætu hvorugt án hins
verið.
Okkur barnabörnum þeirra hér
á fastalandinu eru það góðar
minningar að líta til baka þegar
við vorum í Vestmannaeyjum, hjá
afa og ömmu, þegar þau bjuggu á
Austurvegi 16, í húsi sem þau sjálf
höfðu reist sér af miklum mynd-
arskap. Því var það þeim mikið
áfall, þegar þau misstu húsið und-
ir hraun í Eyjagosinu 1973. En
fjölskyldan var samheldin og sam-
heldnin jókst þegar eitthvað bját-
aði á. Eftir stutta dvöl hér á fasta-
landinu fluttu afi og amma aftur
til Eyja þar sem þau bjuggu bæði
til sinnar hinstu stundar hjá dótt-
ur og tengdasyni.
Það var í ágústmánuði 1983 sem
amma Guðný fór í sitt síðasta
ferðalag og síðan þá hefur afi ver-
ið að ferðbúast, eins og hann sjálf-
ur hefur orðað það. Nú hefur hann
hinsvegar tekist ferðina á hendur,
ferðina sem við öll verðum að fara
um síðir.
Megi góður guð gefa að við verð-
um öll jafnvel ferðbúin og afi
okkar og amma voru.
Barnabörnin á fastaland-
inu,
Silla, Gunna, Bjarni og Anna
María.
fólk héldi sig fast að vinnu.
Sem áður sagði fluttist amma í
Tungu árið 1950, ásamt Jóni syni
sínum, og bjuggu þau þar saman
til þess tíma að heilsa hennar
leyfði ekki meir. Með þeim mæð-
ginum var mikil einlægni og eng-
inn hefði getað annast móður sina
betur en Jón gerði, enda hafði hún
óbilandi traust og trú á honum. Sl.
3 ár hefur amma dvalið í sjúkra-
húsinu á Hvammstanga og færum
við starfsfólki og læknum þar ein-
lægar þakkir fyrir umhyggju og
hjálp henni til handa.
Við systkinin — og fjölskyldan
öll — þökkum ömmu alla ástúð og
elskusemi gegnum árin, fyrir sam-
verustundirnar sem nú eru orðnar
að minningum og geymast með
okkur. Það er alltaf svo margs að
minnast og sakna þegar staðið er
við vegamót lífs og dauða, en trú
okkar er sú, að þegar við deyjum,
mætum við á himnum þeim sem
við elskum.
Guð blessi elsku ömmu okkar.
Dótturbörn