Morgunblaðið - 16.02.1985, Síða 42

42

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 1985
ANDRÉS INDRIÐASON HJÁ SJÓNVARPINU
LÆTUR AF STÖRFUM EFTIR 20 ÁR:
„Við fengum í okkur
einhverja bakteríu“
Það er í sjálfu sér algengt að menn skipti um
starf, en hinsvegar finnst okkur stundum
eins og tiltökumál þegar menn hverfa af vett-
vangi sem þeir áttu þátt í að móta og eru eins og
grónir við í hugum margra. Einn þeirra sem nú
hyggst breyta til er Andrés Indriðason hjá Sjón-
varpinu sem brátt hverfur frá þessum „Unglingi"
sem hann átti þátt í að styðja fyrstu skrefin.
Blm. innti Andrés eftir umskiptunum:
„Ég hætti í maí hjá Sjónvarpinu. Ég er búinn
að vera í 20 ár í haust þ.e.a.s. var í hópi þeirra
fyrstu er hófu störf hérna og mér finnst orðin
þörf á því að breyta til og mig langar til að sinna
því sem hugurinn kallar á núna.
— Nú ert þú nýkominn úr átta mánaða starfs-
leyfi og í því skrifaðir þú m.a. útvarpsleikritið
„Greta Garbo fær hlutverk" sem frumsýnt verð-
ur innan tíðar og gafst út bókina „Töff týpa á
föstu“.
— Ertu með eitthvað fleira í pokahorninu?
„Núna um páskana er von á barnasögu eftir
mig, „Elsku barn“, og við Brian Pilkington erum
að vinna að myndum í hana núna, þ.e. hann
teiknar hana. Þessi barnasaga fjallar um sjö ára
stúlku sem er oft ein heima á meðan foreldrarnir
eru í vinnu og þá er margt að gerjast í huga
hennar og m.a. býr hún sér til vininn Tobba trúð,
sem getur allt, og þau eiga margar góðar stundir
saman.“
— Er ekki líka verið að frumsýna leikritið „Aldr-
ei er friður" eftir þig um þessar mundir úti á landi?
„Jú, ég er einmitt að fylgjast með því þessa
dagana. Það er leikfélag Öngulsstaðahrepps og
Ungmennafélagið Árroðinn sem eru með það
fyrir norðan í Eyjafirðinum og síðan Ungmenna-
félag Stafholtstungna sem setur það upp í Borg-
arfirðinum. Reyndar sá ég það hjá þeim í Borg-
arfirðinum um daginn og mér líkaði það bara
afskaplega vel.
— Hvað aöhefstu hjá Sjónvarpinu um þessar
mundir?
— Ég er að vinna með Ásu Ragnarsdóttur og
Þorsteini Marelssyni umsjónarmönnum Stundar-
innar að þeim þáttum og fyrsti þátturinn verður
sýndur um næstu helgi, sem er öskudagsskemmt-
un í sjónvarpssal. Þessir þættir sem ég vinn fyrir
Stundina okkar verða mín síðustu verk hjá Sjón-
varpinu.
— Var ekki einhver bók að koma út frá þér í
þýskri þýðingu?
„Reyndar. Hinn 5. febrúar sl. kom út hjá Benz-
iker Verlag í Sviss bókin mín sem heitir á ís-
lensku „Polli er ekkert blávatn". Það var Jón
Laxdal sem þýddi hana og ég var einmitt rétt í
þessu að fá hana í hendurnar á þýsku. Það er
spennandi að sjá hvað verður um þessa útgáfu,
því forlagið mun hafa þessa bók og fleiri, sem
þeir hyggjast gefa út eftir mig, á bókasýningu og
sá möguleiki er þá fyrir hendi að þær verði einnig
þýddar á fleiri tungumál. Þetta eru því spenn-
andi tímar núna.
— Er ekki erfítt að hætta eftir 20 ár hjá Sjónvarp-
inu, Andrés?
„Að vissu leyti, jú, því að starf dagskrárgerð-
armannsins hefur upp á að bjóða fjölbreytilegt
líf og á margan hátt mjög skemmtilegt. Það er
gaman að hafa fengið að lifa og hrærast í því öll
þessi ár en fyrstu árin eru þó eftirminnilegust.
Við Tage Ammendrup vorum lengi framan af
einu dagskrárgerðarmennirnir í lista- og
skemmtideild og fóðruðum stúdíóið á efni til upp-
töku dag eftir dag. Þegar ég lít til baka skil ég i
raun ekki hvernig þetta var hægt, en við höfðum
óskaplega gaman af starfi okkar báðir. Það var
eins og við fengjum I okkur einhverja bakteríu
um leið og við byrjuðum hjá Sjónvarpinu. Það
verður ekki auðvelt að hrista hana af sér er ég
hætti núna í vor.
Það er aldrei að vita nema ég verði eitthvað
viðloðandi Sjónvarpið sem lausráðinn starfsmað-
ur og hef a.m.k. áhuga á þvi. Ég hefði ekkert á
móti því að líta upp úr skrifunum af og til og
taka léttar rispur sem lausamaður í þáttagerð,
bæði til að viðhalda bakteríunni og hlaða batteri-
in fyrir næstu rispu við skrifborðið."
Andrés Indriðason og
Brian Pilkington að
vinna að myndum í bók
Andrésar er kemur
væntanlega út um pásk-
ana, „Elsku barn“.
Morgunblaðið/ÓI.K.M.
John Taylor
reynir sjálfur
John Taylor, að margra áliti „sætasti" meðlimur
hljómsveitarinnar Duran Duran, vinnur að út-
gáfu sólóplötu um þessar mundir og þykir það tíð-
indum sæta, þvi fáar hljómsveitir eiga öðrum eins
vinsældum að fagna beggja vegna Atlantshafs og
einmitt Duran Duran. Taylor, sem er bassaleikari
sveitarinnar, hefur fengið meðal annarra Andy
Taylor félaga sinn úr Duran Duran sér til fulltingis,
en Andy er gítarleikari. John gefur skýrar og grein-
argóðar ástæður fyrir því hvers vegna það heillaði
hann að gefa út sólóplötu: „Það mun færa Duran
Duran aukinn sannfæringarkraft ef einstaklingarn-
ir innan sveitarinnar reynast geta gert hluti upp á
eigin spýtur. Auk þess hef ég lengi gengið með það í
maganum að takast á við það sem Duran Duran
ætluðu að gera í upphafi, en aldrei varð neitt úr að
þrykkja á plast blöndu af þungarokki og funktónlist.
Útkoman gæti orðið forvitnileg."
líf
sitt í fangelsinu...
Bandaríski leikarinn Stacy Keach hefur að undanförnu alið
aldur sinn í bresku fangelsi, enda var hann gómaður á
breskri grund með kókaín í fórum sinum. Keach brotnaði
saman og játaði syndir sínar allar, kvaðst þess reiðubúinn að
svara fyrir gerðir sínar, en vinir hans og vandamenn segja nú,
að fangelsisdvölin hafi gert þennan áður örugga og sterka
persónuleika að visnuðu laufi.
Það er ekki einungis fangelsisdvölin sem slík sem hefur
leikið hann svo grátt, heldur lífhræðslan, Keach er nefnilega
fjarri því að vera vinsæll meðal samfanga sinna. Það sanna I
dæminu er, að þeir hata hann og bíða færis að berja hann
sundur og saman. Keach gerði þá reginskyssu í byrjun að
klaga hótanir samfanga sinna til fangelsisyfirvalda. Það fór
ógurlega í taugarnar á föngunum sem gerðust svo aðgangs-
harðir, að Keach óskaði þrálátlega eftir því að fá heldur að
dúsa í einangrun heldur en {hópi samfanga sinna. Útkoman út
úr þessu er sú, að Keach er annar og breyttur maður, ekki eins
kokhraustur og sjálfsöruggur og áður og hans nánustu bíða í
milli vonar og ótta að finna hvernig Keach stenst raunina...