Morgunblaðið - 01.03.1985, Síða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. MARS 1985
Japan
— eftir Önnu Bj.
Sveinsdóttur
Jóhönnu Björns-
dóttur og
Sigurð Björnsson
Jafnvel þótt Japan sé yfirfullt
af fólki og þar séu vandfundnir
mannlausir blettir, þá kom það
ekki að sök því allt þetta fólk var
með eindæmum hjálpsamt, gest-
risið og kurteist. Ekki spillti það
heldur fyrir að flestir Japanir,
sérstaklega skólakrakkarnir, eru
mjög hrifnir af útlendingum. Það
var sama hvaða merkisstaði í Jap-
an við skoðuðum, hof, garða eða
minnismerki, alls staðar voru
fleiri rútur af krökkum á skóla-
ferðalögum. Þau vildu öll tala við
okkur og taka af okkur myndir
þannig að líkast til prýðum við nú
allmörg japönsk fjölskyldualbúm.
Stundum báðu þau jafnvel um
eiginhandaráritun eins og við
værum eitthvert merkisfólk en
ekki ferðalangar frá ísiandi.
Snyrtimennska Japana var til
fyrirmyndar, hvergi var rusl að
sjá og fólk virtist alltaf klætt í sín
fínustu föt. Virðing þeirra fyrir
eignum annarra var líka einstök
og sem dæmi um það má nefna að
um allar borgir og bæi voru fag-
urlitir almenningssímar í not-
hæfu ástandi, nokkuð sem við höf-
um ekki kynnst á heimaslóðum.
Ókubo-hús
í Japan dvöldum við frá miðj-
um október fram í miðjan nóv-
ember. Gististaður okkar í Tokyo
var lítið hótel, ókubo-hús, sem
stóð við svo þrönga götu að á
mörkunum var að bíll kæmist þar
um. Það fyrsta sem við sáum þeg-
ar við komum að hóteldyrunum
var fat fullt af vatni sem í var
þvottastykki. Ofan við fatið var
skilti sem á stóð: „Bannað að fara
inn á sandölum. Farið úr þeim og
þvoið ykkur um fæturna”. Við
bönkuðum á dyrnar og þurftum
ekki að bíða lengi þar til þær voru
opnaðar af pínulitlum og mjóum
karli. Hann hneigði sig og beygði
áður en hann hleypti okkur inn.
Þar var okkur boðið uppá heitt te
og smákökur sem við gerðum góð
skil meðan við skrifuðum f gesta-
bókina. Þessu næst sýndi litli
karlinn okkur svefnstaðina,
strákarnir fengu kojur í átta
mánna herbergi, kojur sem voru
svo stuttar að tærnar stóðu útúr.
Við stelpurnar höfðum hins vegar
aðeins kost á tveggja manna her-
bergi. Það var svo sannarlega
öðruvísi en öll önnur hótelher-
bergi sem við höfðum áður gist.
Veggirnir voru úr sérstökum
pappa og á gólfinu voru bastmott-
ur sem naumlega rúmuðu tvær
dýnur er settar voru fram á
kvöldin. 1 herberinu var opnanleg-
ur gluggi og út um hann sást í
bakhliðar næstu húsa sem voru
svo nálægar að hægt var að teygja
sig í þær. Inni var allt tandur-
hreint, enda var þrifið daglega frá
klukkan tíu til fimm og urðu hót-
elgestir að vera úti á þeim tíma.
Fyrsta kvöldið sagði litli karl-
inn okkur að allir yrðu að fara í
bað fyrir svefninn og aðskilin
baðherbergi væru fyrir stráka og
stelpur. Við reiknuðum með að
okkar biðu sturtur eða baðker en
annað kom í ljós. Þegar við kom-
um inn sátu tvær stelpur á pfnu-
litlum plastkollum fyrir framan
vatnskrana sem voru nokkra
sentimetra frá gólfi, þær þvoðu
sér hátt og lágt og skoluðu með
því að svetta yfir sig vatni úr litl-
um fötum. Eftir þvottinn tóku
þær hlera af baðkerinu eða baö-
pottinum og stigu ofan i heitt
vatnið. Þegar við litum í kringum
okkur í herberginu sáum við
fyrirmæli þess efnis að allir ættu
að þvo sér áður en farið væri í
baðið og að bannað væri að skipta
um vatn eftir notkun heldur
mætti aðeins fylla upp með heitu
vatni. Nú vissum við hvernig jap-
önsk baðferð fór fram og gátum
hafist handa.
Eftir baðið var einungis eftir að
fara á salernið fyrir svefninn. Áð-
ur en gengiö var inn var farið f
sérstaka salernisskó og allt það
gert sem gera þurfti á hækjum
sér í velpússaða postulínsskál sem
var niðri við gólf. Varla var búið
að Ijúka sér af þegar heyrðist
tónlist í fjarska. Þar var kominn
litli karlinn. Hann gekk um húsið
með spiladós og sönglaði aftur og
aftur: „Athugið, athugið, nú verða
allir að fara að sofa. Ljós verða
slökkt eftir nokkrar mínútur.“ Við
fórum inní herbergi íklæddar jap-
önskum sloppum, „kimonóum",
lögðum höfuðið á hrískoddana,
breiddum yfir okkur fagurrauðar
ábreiðurnar og gerðum eins og
fyrir okkur var lagt.
Sumo-glíma
í Tokyo var margt að skoða og
eitt af þvi sem vakti áhuga okkar
var sumo-glíma. Sumo er nafn á
gamalli japanskri glímu þar sem
keppendur eru allir atvinnumenn.
Þeir eru aldir á sérstöku fæði sem
gerir þá stóra og feita. Keppri er
haldin sex sinnum á ári í mismun-
andi borgum, en þar sem engin
var í Tokyo á þessum tíma gátum
Gullna höllin í Kyoto
um gluggana. Fyrir innan sáum
við þessa miklu menn, hálfnakta, f
upphitun, vinstri fótur upp til
hliðar, slá á læri, niður, hægri fót-
ur upp til hliðar, slá á læri, niður.
Þetta endurtóku þeir að minnsta
kosti hundrað sinnum. Fljótlega
tóku þeir eftir gluggagægjunum
og þjálfarinn bauð okkur inn
fyrir. Við fengum sæti á rauðum
púðum við hlið hans og þáðum
heitt te. Þegar kapparnir voru
orðnir vel heitir hófst glfman.
í byrjun komu keppendur sér
fyrir hvor á móti öðrum á hring-
laga sviði sem var 4,6 metrar í
þvermál. Þeir beygðu sig í hnján-
um, studdu annarri hendi i gólfið
og ruku síðan saman. Á meðan
hvöttu hinir þá óspart með því að
rymja hástöfum. Glíman byggist
á þvf að koma mótherjanum út
fyrir hringinn eða láta einhvern
líkamspart hans annan en fætur
snerta gólfið.
Eftir að hafa horft á íþróttina
um tíma og haft gaman af, kvödd-
um við og héldum leiðar okkar.
Gestrisni
Eftir vikudvöl í Tokyo var hald-
ið til Osaka. Lestarferðir eru
mjög dýrar í Japan og ákváðum
við því að fara þangað á puttan-
um. Ferðalagið gekk mjög vel. Við
kynntumst mörgu góðu fólki á
leiðinni sem lagði jafnvel hundrað
kílómetra krók á leið sfna f okkar
þágu. Sfðasti bfllinn skilaði okkur
á aðaljárnbrautarstöðina í Osaka.
Nú var næsta skref að finna gisti-
stað því komið var fram á kvöld.
Ekki þurftum við að leysa þann
vanda sjálf. Til okkar kom vel
klæddur maður á fimmtugsaldri,
Sadao að nafni, og sagðist vita um
ódýrt hótel í nágrenninu og
bauðst til að fylgja okkur. Á leið-
inni vildi hann endilega bjóða
okkur upp á bjór á næstu krá.
Þegar þangað var komið fannst
Sadao ómögulegt annað en við
brögðuðum á grillsteiktum kjúkl-
ingabitum, sem við að sjálfsögðu
þáðum. Sadao virtist maður
skyndilegra hugdettna því nú
fannst honum tilvalið að við drif-
um farangurinn upp á hótel og
skelltum okkur síðan á nætur-
klúbb að hlusta á filippeyska
söngkonu.
Þetta var mjög fínn staður og
einungis opinn sérstökum klúbb-
meðlimum sem tilkynntu komu
sína f útskorinn síma viö inn-
göngudyrnar. Allar dyr voru
opnar Sadao og gestum hans og
var þjónustan við okkur frábær.
Mest allan tímann stóð þjónn við
borðið okkar og fyllti glösin strax
og lækka tók i þeim. Einnig var
okkur borinn matur eins og við
gátum f okkur látið.
Alltaf borgaði Sadao og vildi
alls ekki að við tækjum þátt f
kostnaðinum þar sem við værum
gestir hans. Þegar við kvöddum
Sadao eftir viðburðaríkt og
skemmtilegt kvöld vissum við að
við myndum ekki sjá hann aftur.
Að hugsa sér hvað bláókunnug-
ir menn geta verið gjafmildir og
gestrisnir án þess að ætlast til
nokkurs í staðinn.
Singapore 6. febrúar 1984
Anna Bj. Sveinsdóttir
Jóhanna Björnsdóttir
Sigurður Björnsson
við því miður ekki séð kappana
keppa, þrátt fyrir mikinn áhuga.
Okkur var hins vegar bent á að
hægt væri að heimsækja eina af
æfingastöðvunum og sjá hvernig
þjálfun þeirra færi fram.
Með aðstoð hjálpsamra Japana
tók ekki langa stund að finna
stöðina þar sem bestu sumo-
glímukapparnir í Tokyo æfa. Við
kunnum ekki við að vaða inn til
þeirra og létum okkur því nægja
að standa fyrir utan og horfa inn
Tókýó að næturlagi