Morgunblaðið - 30.04.1985, Blaðsíða 52

MORGUNBLAÐID, ÞRIÐJUDAGUR 30. APRÍL 1985

Morgunbladíð/Valdimar Kriatinsson
Haiis Georg Gundlach og Walter Feldmann til hsgri i þeim Skolla og Magnúsi. báðir góðir töltarar en mörgum
fannst vanta fleiri slíka i sýningu i íslensku hestanna.
Valdimar Kristinsson
Eitt er að heyra og annað að sjá,
voru orð sem komu í huga þess er
þetta skrifar þegar hann gekk inn
í salarkynni þau er hýstu Equit-
ana ’85, sýningu sem haldin var
fyrir skömmu i Essen í Þýska-
landi. Sýning þessi, sem haldin er
annað hvert ár, spannar flest allt
sem viðkemur hestum og hesta-
mennsku. Nokkuð hafði maður
heyrt um þessa sýningu áður en
engan veginn gert sér grein fyrir
umfangi hennar og svo þegar mað-
ur stóð augliti til auglits við her-
legheitin varð maður bergnuminn.
öll sýningin er undir þaki, alls
þrettán salir, um 65.000 fermetr-
ar, og voru menn sammála um að
minnst þrjá daga þyrfti til að
skoða allt svæðið svo vit væri i.
Þrátt fyrir að kort af svæðinu
væri á minnst tveimur stöðum í
hverjum sal voru menn meira
ogminna villtir á rambi um þetta
mikla „völundarhús", og fæstir
voru vissir um þegar yfir lauk
hvort allt hefði verið skoðað til
hlítar.
Hestar af öllum
stærðum og gerðum
En svo vikið sé að hestunum
sjálfum, þá voru þarna sennilega
flestöll kyn sem fyrirfinnast í
Evrópu.
Alla daga voru í gangi sýningar
á velli sem var ca. 35 m x 70 m að
flatarmáli og sæti fyrir um 8000
áhorfendur. Á hverju kvöldi var
síðan valið það besta úr sýningar-
atriðum hvers dags til sýningar
um kvöldið á svokölluðu „Hop top
show“ og var það tvimælalaust há-
punktur hvers dags á „Equitana".
Var uppselt nær öll kvöldin sjö
sem sýningin stóð yfir, þannig að
yfir 30 þúsund manns hafa séð þá
sýningu og komust færri að en
vildu.
Ekki var alltaf boðið upp á það
sama á þessum „top showum",
bæði breyttu sýnendur sýningar-
atriðum og nýir sýnendur komu
inn og aðrir féllu út. Við val á
sýningaratriðum á „top show“ var
að venju notaður mælir sem
mældi hávaðann sem varð af
klappi og fagnaðarlátum áhorf-
enda eftir hvert atriði á daginn.
Eftir þeim upplýsingum sem
fengust sóttu nær 300 þúsund
manns sýninguna og á laugardag
og sunnudag var þvílík örtröð á
þessum 65.000 femetrum að illa
gekk að komast áfram og í sumum
sölum eins og þeim þar sem sýn-
ingarnar voru haldnar komst
maður hvorki aftur á bak né
áfram.
Islendingar öruggir
á „top show“
Eins og áður segir var það besta
á hverjum degi valið til sýningar á
„top show“ á hverju kvöldi og hef-
ur íslenski hesturinn fyrir löngu
trygRt sér fast sæti á þessum sýn-
ingum. Hafði maður heyrt að
hann nyti langmestra vinsælda af
öllum atriðum undanfarin ár.
Það var á fimmtudegi sem ég sá
íslensku hestana fyrst og hafði ég
þá setið drykklanga stund i sal
númer tíu og horft á ýmiskonar
sýningar. Atriðið hófst með því að
tveir kunnir knapar, Walter
Feldmann og tfans Georg Gund-
lach, riðu tveimur vel þekktum
hestum, þeim Skolla og Magnúsi,
inn á sýningarsvæðið við undirleik
kröftugrar tónlistar, því næst var
hleypt inn „stóði“ sem taldi vel á
þriðja tuginr. og var það rekið
fram og til baka um svæðið og ríð-
andi fólk kom í kjölfarið klætt að
fyrri tíma sið, eða svo átti víst að
heita, og sýnt var hlutverk ís-
lenska hestsins frá fyrri tíð. Frek-
ar virtist klæðnaður fólksins ný-
stárlegur fyrir okkur íslendingana
sem þarna vorum, í það minnsta
vissi ég ekki til þess að notaðar
hafi verið svokallaðar „David
Crockett-húfur“ hér á árum áður.
í þessu föruneyti var einnig prest-
ur sem manni virtist hálfhjákát-
lega kæddur en þetta er nú ekki
stórt atriði i sjálfu sér og senni-
lega engir gefið þessu gaum nema
íslendingar. Undir þessu atriði
var spilað á gítar og sungið „Á
Sprengisandi" og sáu þeir Falk-
enhorst-bændur, Reynir Aðal-
steinsson og Herbert ólason, um
þann þáttinn og geystist inn
hvítklædd álfkona á hvítum hesti
og fór hún mikinn. í lokin voru
átta skeiðhestar teknir til kost-
anna við mikinn fögnuð áhorf-
enda. Var hreint ótrúlegt hvað
skeiðsýningarnar komu vel út á
svo þröngu svæði, enda voru þarna
á ferðinni góðir vekringar og má
þar nefna Hjört sem Þórður
Jónsson sat en þeir voru í fremstu
röð á kappreiðum hér heima fyrir
tveimur árum. Auk Þórðar voru
þeir Reynir og Herbert með
skeiðhesta og Aðalsteinn Aðal-
steinsson var gripinn af áhorf-
endabekknum í skeiðsýninguna.
Áður hefur verið gagnrýnt af
ýmsum að íslendingar skuli vera í
samkrulli með erlendum sam-
keppnisaðilum á þessum sýning-
um og en því er til að svara að
þama er verið að kynna íslenska
hestinn sem slíkan og ættu því all-
ir þeir sem versla með hann að
njóta góðs af. Það er aftur í bás-
unum sem sjálf sölumennskan fer
fram og svo að sjálfsögðu eftir
sýninguna kemst samkeppnin í al-
gleyming.
Ekki fór það milli mála að sýn-
ingin á íslensku hestunum var eitt
vinsælasta atriðið sem þarna var
boðið upp á. Helst voru það Anda-
l*essi stjórnaði hestunum líkt og
stjórnandi sinfóníuhljómsveitar ger-
ir. Borði var lagður í stóran hring og
út fyrir hann fóru hestarnir ekki, en
léku hinsvegar hinar ótrúlegustu
kúnstir eftir bendingum og hljóð-
merkjum „stjórnandans“.
lúsíuhestarnir sem veittu þeim
keppni enda var þar um að ræða
stórglæsilega hesta og háþróaða
reiðmennsku Spánverjanna. Oft er
talað um að Andalúsiuhestarnir
dansi og fannst manni það ekki
fjarri lagi, þeir hoppuðu af einni
skástæðunni yfir á aðra, settust á
afturendann og knapinn stóð í
hnakknum og tók ofan fyrir áhorf-
endum, prjónuðu á settlegan og
yfirvegaðan hátt og svo voru þeir
látnir stökkva svokallað „capr-
iole“, þá stökkva þeir svo að segja
úr kyrrstöðu og beint upp í loftið
og skjóta afturfótum snöggt aftur.
Erfitt er að gera upp á milli þess-
ara tveggja atriða svo ólíkir sem
hestarnir eru.
Paso fíno — Paso víxló
Fyrir utan íslensku hestana var
aðeins eitt hestakyn sýnt þarna
sem fór á gangi. Voru það Paso
fino-hestar sem upprunnir eru frá
Perú. Eiga þetta að heita töltarar
og var fyrir nokkrum árum talað
um þá sem skæöa keppinauta is-
lenska hestsins. Hafi maður átt
von á einhverju stórkostlegu þá
brugðust þær vonir fullkomlega.
Að vísu fóru þeir á einhverjum
gangblendingi sem ekki var hægt
að kalla hreint tölt og vel voru
sumir þeirra víxlaðir og gangrými
lítið. Vera kann að til séu betri
hestar af þessu kyni en þarna voru
sýndir en miðað við það sem þarna
sást verður að telja það niðurlægj-
andi fyrir íslenska hestinn að
kalla þessa hesta verðuga keppi-
nauta.
Þá er að nefna sýningu þýsku
lögreglunnar á hestum sem notað-
ir eru í óeirðum. Voru hestarnir
skreyttir milli eyrnanna með bláu
ljósi sem blikkaði. Var hreint
ótrúlegt hversu taugasterkir þess-
ir hestar voru enda ekki vanþörf á
þegar glímt er við óeirðaseggi.
Meðal þrauta sem þessir hestar
leystu var að stökkva yfir borð
sem tveir menn sátu við. Reistur
var rammi úr járnrörum með ein-
hverri klæðningu og var eldur bor-
inn að og hestarnir látnir stökkva
í gegn. Þá var settur upp stór
pappírsveggur sem hestunum var
hleypt á og fóru þeir í gegn án
þess að hika.
Þrír svokallaðir staðgenglar frá
Ungverjalandi léku listir sínar,
sem voru vægast sagt ótrúlegar.
Voru þeir í ýmsum stellingum á
hestunum, með fætur upp í loft, út
til hliða þess á milli sem þeir
komu við gólfið og allt var þetta
gert á fullri stökkferð. Einn þeirra
stóð á lendum tveggja hrossa og
með aðra þrjá fyrir framan og
þannig stjórnaði hann flotanum á
fullri stökkferð marga hringi og
lét þá stökkva yfir um 80 sm háa
hindrun.
Einnig létu knaparnir hestana
leggjast á hiiðina og stóðu þeir á
bóg hestanna. Einn af þessum
þremur tók síðan bæði hnakk og
beisli af hestinum, setti á hann
grannt snæri upp á hálsinn, stökk
síðan á bak og þannig blindhleypti
Sýningargestir hvfla lúin bein eftir mikla maraþongöngu um salarkynnin.
Frá vinstri: Hjalti Jón Sveinsson ritstjóri, Arinbjörn Jóhannsson fjallaferða-
garpur, Ólafur Schram heildsali og Gunnar Dungal pennasali.
Skrautlegir dráttarklárar á leið inn í sýningarhöllina.
Séð yflr einn af þrettán sýningarsölunum og ekki þann stærsta.
Ævintýraheimur
hestamannsins
Equitana ’85: