Morgunblaðið - 27.07.1985, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. JtJLÍ 1985
35
Minning:
Ragnheiður Kristjáns
dóttir Flateyri
Fædd 29. ágúst 1912
Dáin 21. júlí 1985
Til moldar oss vigði hið mikla vald,
hvert mannslíf, sem jörðin elur.
Sem hafsjór, er rís með fald við fald,
þau falla, en Guö þau telur,
Því heiðloftið sjálft er huliðstjald
sem hæðanna dýrð oss felur.
(Einar Benediktsson.)
Þeir sem eitthvað hafa fylgst
með heilsu og líðan Raunku, en
það var hún ávallt köliuð af ætt-
ingjum og vinum, hlaut að vera
ljóst að mjög var orðið framorðið
á stundaglasi hennar. Þegar mað-
ur hins vegar stendur augliti til
auglitis við ægivald dauðans setur
mann hljóðan og fyllist trega og
söknuði yfir horfnum vini og sam-
ferðamanni. Minningarnar
streyma fram í hugann, venjulega
óskipulegar a.m.k. er mér þannig
farið þegar ég sest niður til að
minnast Raunku vinkonu minnar.
Það er ætíð svo að minnisstæðast
verður það sem snertir mann
sjálfan og eigin fjölskyldu og slík
var umhyggja hennar í okkar garð
að með fádæmum má telja. Alltaf
var umhyggjan og tillitssemin í
fyrirrúmi og ekkert til sparað að
gera dvölina sem ánægjulegasta.
Því skal heldur ekki gleymt að við
þetta naut hún fulls stuðnings eig-
inmanns síns Guðmundar Al-
bertssonar sem látinn er fyrir 19
árum og einnig fósturdóttur
sinnar Jónínu er ásamt ágætum
eiginmanni sínum BJörgvini Þórð-
arsyni og sonum sínum, þó einkum
Guðmundi sem undanfarin ár hef-
ur verið heimilismaður hjá ömmu
sinni, verið henni stoð og stytta.
Ég vil sérstaklega láta þess get-
ið að synir mínir tveir, Bergþór og
Kristján, dvöldu sumarlangt hjá
þeim ágætu hjónum Raunku og
Guðmundi. Bergþór í fimm sumur
og Kristján eitt, eiga þeir um það
ógleymanlegar stundir og senda
nú að leiðarlokum kveðjur og
þakklæti, ekki einungis fyrir góð-
an aðbúnað, hlýju og alúð heldur
einnig fyrir lærdómsríka reynslu
sem komið hefur til góða siðan.
Ragnheiður fæddist á Klukku-
landi í Dýrafirði 29. ágúst 1912.
Foreldrar hennar voru Rögnvald-
ína Karítas Hjálmarsdóttir og
Kristján Marías Guðnason. 4 ára
gömul fluttist hún til Flateyrar og
þar hefur hún átt heima síðan.
Hinn 15. ágúst 1933 giftist Ragn-
heiður, Guðmundi Albertssyni frá
Selabóli í Önundarfirði, en hann
lést 11. apríl 1966. Þótti hjóna-
band þeirra til sérstakrar fyrir-
myndar. Þar ríkti ást og ein-
drægni og voru þau sérlega sam-
hent um allt sem þau tóku sér
fyrir hendur. Þeim varð ekki
barna auðið en ólu upp þrjú fóst-
urbörn. Þau eru Jónína Ásbjarn-
ardóttir, gift Björgvini Þórðarsyni
rafvirkjameistara, búsett á Flat-
eyri og eins og áður getur hægri
hönd fósturmóður sinnar hin síð-
ari ár. Guðrún Jónsdóttir, gift
Kristni Þórhallssyni rafvirkja-
meistara, búsett í Grindavík og
Magnús Benediktsson húsgagna-
smiður, kvæntur Kristbjörgu
Magnúsdóttur, búsett á Flateyri.
Fósturbörn þeirra hjóna Raunku
og Guðmundar eru efnis og mynd-
ar fólk og hafa komist vel af á
lífsleiðinni. Þau eru fósturforeldr-
um sínum til mikils sóma. Auk
þessara fósturbarna voru oft til
sumardvalar börn frá frænkum og
frændum. Öllum var þeim veitt
sama alúðin og nærgætnin og þau
hugsa með hlýjum hug til þeirra
ára. Ragnheiður lést aðfaranótt
21. þ.m. í Borgarsjúkrahúsinu og
verður jarðsungin frá Flateyrar-
kirkju laugardaginn 27. júlí.
Ragnheiður var meðal kona á
hæð, sviphrein og alúðleg í við-
móti. Frá henni stafaði friður og
ró, hjá henni hlaut manni að líða
vel, ég held jafnvel að sú Flateyr-
arkyrrð sem ég þóttist jafnan
finna fyrir þá er ég gisti heimili
hennar og mér fannst engri ann-
arri kyrrð lík hafi ekki síst stafað
frá henni sjálfri. Hún gekk með
festu til verka sinna og vildi hafa
reglu á öllum hlutum, hún lagði
ávallt gott tii mála og vildi færa
Pie Jesu, Domine,
Dona eis requiem.
Elínborg Magnúsdóttir fæddist
í Bæ á Selströnd 31. maí 1903. Hún
var næstelst 7 systkina, en elstur
þeirra var Tryggvi Magnússon,
listmálari og teiknari. Þrjú systk-
inanna lifa: Jón, Guðbjörg og
Eymundur.
Foreldrar Elínborgar fluttust
frá Bæ að Hvítadal árið 1912.
Bjuggu þau þar til 1919 en fóru þá
til Hólmavíkur og búsettu sig þar.
Þar átti Elínborg heima fram
undir stríðslok. Hún lærði þar
karlmannafatasaum.
I stríðslokin flutti hún til
Reykjavíkur á heimili Tryggva
bróður síns, sem þá var skilinn við
konu sína. Elínborg annaðist börn
Tryggva, þau Sturlu og Þórdísi, í 8
ár og áttu þau hana að allar
stundir síðan — hún var þeim afar
allt til betri vegar hafi einhverjum
orðið á mistök. Raunka var ákveð-
in í skoðunum, sérstaklega ef
henni fannst hallað réttu máli.
Eftir er að geta eins sérstæðasta
eiginleika hennar og ef til vill hins
fegursta, en það er hin óviðjafn-
anlega ást sem hún hafði á öllu
sem lifir, var þá sama hvort um
var að ræða blóm eða jurtir, dýr
eða fólk, allt meðhöndlaði hún
með sömu umhyggju. Hvergi voru
blómin fegurri en í garðinum og
gluggunum hennar. Hvergi leið
kindunum eða hænsnunum betur
en hjá henni, sama má segja um
fuglinn í búrinu en undir það síð-
asta má segja að það hafi verið
hennar eina lifandi dýr þó að lengi
vel hafi hún átt nokkrar kindur og
á meðan unnt var heyjað handa
þeim á Selabóli, en þá jörð áttu
þau hjónin alla tíð. Ragnheiður
var um áratuga skeið virkur með-
limur í kirkjukór Flateyrarkirkju
enda hafði hún mjög góða söng-
rödd og gott eyra fyrir hljómlist.
Þá var hún einnig virkur félagi í
kvenfélaginu.
kær og þakklæti þeirra til hennar
mikið.
t Reykjavík stundaði hún
saumaskap, saumaði kjóla og káp-
ur og einkum þó saumaði hún ís-
lenzka búninginn. Frá stofnun
Þjóðleikhússins starfaði hún í
fatageymslu leikhússins og þar
vann hún í 34 ár, til síðustu ára-
móta. Elínborg átti lengi litla íbúð
við Laugaveginn. Þar annaðist
hún stjúpa sinn og móður sína
blinda og rúmliggjandi í 9 ár. Ég
kynntist þessari frændkonu minni
því miður ekki fyrr en fyrir fáein-
um árum, en þá var ég að koma í
leikhúsið að sjá sýningu og hún
heilsaði mér fallega, sagði til sín
og sagðist langa að gefa mér mynd
af Birni heitnum föðurbróður
mínum, sem dó ungur. Af þessu
spruttu ofurlítil kynni — gleðileg
og falleg.
Elínborg Magnús-
dóttir - Minning
Stefán Sigurðs-
son - Kveðjuorð
Frændi minn og góður vinur
hefur nú lokið jarðvist sinni.
Hann lést i Borgarspítalanum 10.
þessa mánaðar eftir erfiða legu og
var jarðsettur hinn 22. Það kom
mér á óvart hversu snöggt þetta
bar að er ég frétti þetta, staddur
úti á landi, en vitað var að hverju
dró. Kannski var það betra að
svona færi en að hann liði langar
þrautastundir. Fátækleg kveðju-
orð set ég hér á blað er þakka eiga
að nokkru góð kynni í rúm 40 ár.
Stefán var fæddur að Litlu-
Giljá í Austur-Húnavatnssýslu 10.
nóvember 1926, sonur hjónanna
Sigurðar Jónssonar, er fæddur var
að Öxl í sömu sveit 2. júlí 1885,
dáinn 14. april 1955, og Þuríðar
Sigurðardóttur, er fædd var að
Stöðlum í ölfusi 9. september
1894, dáin 16. júlí 1968. Stefán var
6. barn þeirra hjóna af 10 er þau
eignuðust og öll komust upp.
Hann er aftur á móti hið þriðja er
hefur burtkallst úr þessum heimi,
því fyrir nokkrum árum létust
systur hans tvær með stuttu milli-
bili, Elín Anna og Vigdís. öll lét-
ust þau úr samkynja sjúkdómi,
þeim sjúkdómi, er hvað harðast
hefur sótt á íslensku þjóðina sein-
ustu árin.
Stebbi (en svo var hann ávallt
kallaður af vinum hans) lauk sínu
barnaskólaprófi og síðan tók hann
gagnfræðapróf frá Reykjaskóla í
Hrútafirði eftir tveggja vetra nám
þar. 17 ára gamall hleypti hann
heimdraganum og kom hingað til
Reykjavíkur að leita sér atvinnu-
möguleika því fátt var í boði á
heimaslóðum er hugurinn girntist.
(
Hann hóf fljótlega akstur hjá
KRON og var við það um fimm
ára skeið. Síðan fór hann að aka
hjá Strætisvögnum Reykjavíkur
og þar var hann í 14 ár. Eftir veru
sínu þar keypti hann sendiferða-
bifreið, sem hann hafði vinnu af
svo lengi sem heilsan leyfði, að
undanskildum nokkrum mánuðum
er hann var sölumaður fasteigna
hjá Einari bróður sínum. Ég full-
yrði að alls staðar kom hann sér
vel í sambandi við vinnu sína,
enda léttur í lund og átti gott með
að umgangast fólk er hann átti
samskipti við.
Um áramótin 1951—’52 hóf
hann búskap með unnustu sinni,
Kristrúnu Ásbjörgu Ingólfsdóttur
(Ásu), mikilli ágætiskonu, í íbúð
er foreldrar mínir áttu og þar
fæddist þeim fyrsta barnið 10.
apríl. 8. október sama ár giftust
þau á tvítugsafmæli hennar og
hafa því búið í 33 ár er leiðir skilja
að sinni. Þeim varð fimm mann-
vænlegra barna auðið sem öll eru
uppkomin, en þau eru: Guðmund-
ur, Kristrún, Sigurþór, Ingólfur og
Stefán. Barnabörnin eru orðin sjö.
Næstu ár bjuggu þau á ýmsum
stöðum í borginni. Hann keypti á
fyrstu búskapaárunum tvílyft
timburhús við Hverfisgötuna sem
varð að víkja þaðan. Það flutti
hann inn í Blesugróf og byggði það
upp. Þetta leist ýmsum ekki vel á,
því vitað var að efnin voru ekki
mikil. En Stebbi vissi hvað hann
söng og allt gekk þetta ágætlega.
Þarna bjuggu þau um tíma, en
fluttu þaðan í Ásgarð 75 og áttu
þar heima um fimm ára skeið.
Þaðan flytja þau svo 1963 að Ak-
urgerði 32 í nýlegt raðhús er þau
keyptu og hafa búið þar síðan.
Stefán var lánssamur er hann
valdi sér maka. Ása reyndist hon-
um einstaklega vel í búskap þeirra
og þá ekki síst þegar hann þurfti
mest á að halda eftir að heilsan
hafði gefið sig. Fyrir rúmum fimm
árum varð hann snögglega að
hætta að vinna og varð það honum
og fjölskyldunni mikið áfall. Hann
var að vísu búinn að finna fyrir
veikleika löngu fyrr, sem hægt var
svona eftir á að tengja sjúkleika
hans. Hann hafði hætt þunga-
flutningum seinni árin og var við
akstur hjá fyrirtækinu Rekstrar-
tækni sf. er hann varð að hætta
vinnu.
Þetta var mikið áfall flyrir alla
fjölskylduna þegar svona var kom-
ið, en aldrei var á honum eða þeim
hjónum hægt að merkja neina
uppgjöf. Þau byggðu hvort annað
upp, bæði höfðu orðið að vera
nægjusöm í gegnum árin og voru
líkt skapi farin, létt í lund alla tíð,
létu a.m.k. ekki aðra verða vara
við annað þótt á móti blési. Þótt
vitað væri lengst af að hverju
stefndi með heilsu hans vonuðu
vinir hans að geta umgengist hann
sem allra lengst, og í seinni tíð
virtist horfa vel hvað það snerti.
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.
Margt fer öðruvísi en ætlað er,
hún kom í stutta heimsókn til
Reykjavíkur á fund ættingja og
vina. Heimferðin var hins vegar á
annan veg en ætlað var. Líkaminn
var að vísu fluttur vestur og
hverfur aftur til uppruna síns.
Hin vestfirska mold sem hún unni
svo mjög, mun hlúa að þreyttum
líkama hennar og veita honum
sömu vernd og hún hefur veitt
hinum veika gróðri sem hún
plantaði. Sálin hélt hins vegar á
vit skapara síns þar sem hún á
líka góða heimvon. Jesús sagði:
Sælir eru hjartahreinir því að þeir
munu Guð sjá og það er bjargföst
trú mín að hann hafi hin góða og
hjartahreina kona nú þegar séð.
Um leið og ég fyrir mína hönd
og fjölskyldu minnar þakka henni
allt sem hún hefur fyrir okkur
gert og hina góðu fyrirmynd sem
hún var okkur, kveðjum við hana
að sinni og flytjum ástvinum
hennar dýpstu samúðarkveðjur.
Drottinn blessi minningu hennar.
Jónas Gunnarsson
Elínborg átti marga og góða
vini, hún var sjálf svo góður vinur.
Hún var hagmælt og orti falleg
kvæði.
Æðruleysið var allsráðandi yfir
Elínborgu Magnúsdóttur. 1 augum
hennar voru mörg ljós, glöð og
björt. Mér finnst ljóssins heimur
standa henni opinn.
Nína Björk Árnadóttir
Hann var búinn að sleppa stafn-
um, farinn að hreyfa sig meira og
tekinn að iðka sund.
Söngmaður var Stefán góður og
hafði unun af. Söng hann fyrst
með félögum sínum hjá Strætis-
vögnunum og síðar með Fóst-
bræðrum um 17 ára skeið og tók
þá mikinn þátt í félagsstarfi
þeirra. Það var vel til fundið hjá
þessum gömlu félögum hans að sjá
um sönginn á kveðjustundinni og
loks jarðsöng einn þeirra, séra
Hjalti Guðmundsson, Stefán.
Hlýnaði ábyggilega mörgum um
hjartaræturnar við þá artarsemi
og tryggð er þeir sýndu honum.
Fossvogskirkja var þéttskipuð
fólki og segir það nokkuð til um
vinsældir hins látna.
Ég minntist á það hér að fram-
an að þau Ása og Stebbi hefðu
hafið búskap í húsi foreldra
minna. Þótt þau byggju þar ekki
lengi myndaðist þarna vinátta á
milli fjölskyldnanna er aldrei bar
skugga á nema síður væri. Fyrir
einstaka vináttu og artarsemi,
sem þau sýndu foreldrum mínum
alla tíð, vil ég þakka þeim báðum
fyrir hönd okkar systkinanna. Það
var ómetanlegt fyrir foreldra
okkar að hafa kynnst þessum
hjónum og eiga svo tryggð þeirra
uns yfir lauk hjá þeim.
Stefán var alla tíð mikill reglu-
maður og heimilisfaðir góður, bar
umhyggju fyrst og fremst fyrir
fjölskyldunni í hvívetna. Svo sem
til er sáð er uppskeru oftast að
vænta, enda bera börnin þess vott
að um þau hefur verið hugsað.
Ég kveð nú þennan frænda
minn að sinni og þakka góð kynni.
Einnig þakka ég honum fyrir hönd
systra minna og fjölskyldna okkar
samverustundirnar. Konu hans,
börnum, barnabörnum og öðrum
ástvinum vottum við dýpstu sam-
úð.
Magnús Þorbjörnsson