Morgunblaðið - 07.12.1985, Blaðsíða 50

MORGUNBLA ÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. DESEMBER1985
50
Minning:
Sveinbjörn Arsœls-
son múrarameistari
Miðvikudaginn 27. nóvember sl.
lést mágur minn, Sveinbjörn Ár-
sælsson, langt um aldur fram.
Lagði hann að velli vágesturinn
mikli, sem læknavísindin hafa ekki
ennþá ráðið við.
Ég kynnist Svenna í ársbyrjun
1956 er ég tengdist fjölskyldu hans
og kvæntist systur hans, Báru
Þórarinsdóttir.
Hann var þá unglingsaldri, ein-
staklega ljúfur og góður, og féll
strax mjög vel á með okkur, sem
og öðrum fjölskyldumeðlimum á
Sólvöllum í Garði og hefur aldrei
borið skugga þar á.
Svenni fæddist 1. febrúar 1941
á Garðstöðum í Garði. Foreldrar
hans voru Lilja Vilhjálmsdóttir
frá Isólfsskála í Grindavík og Ár-
sæll Sveinbjörnsson frá Eiði í
Garði. Stóðu því að honum sterkir
stofnar Suðurnesjamanna. Hann
ólst upp í foreldrahúsum og strax
þegar hann hafði aldur til fór hann
að stunda múraraiðn hjá föður
sínum. Lauk hann sveinsprófi í
iðninni um tvítugt og öðlaðist síðar
meistarabréf. Stundaði hann múr-
verk allt fram til ársins 1975 er
hann hóf störf hjá trésmíðaverk-
stæði varnarliðsins. Starfaði hann
þar síðan allt þar til hann lagðist
á sjúkrahús í ágúst sl.
Svenni var eftirsóttur múrari á
öllum Suðurnesjum, með afbrigð-
um vandvirkur og ábyggilegur. Við
störf sín hjá varnarliðinu naut
hann óskoraðs trausts yfirmanna
sinna og vinsælda hjá starfsfélög-
um sínum.
Dugnaðarforkur var hann, sem
best sést á því, að 21 árs að aldri
hafði hann byggt stórt hús í Kefla-
vík og átti efri hæðina. Naut hann
dyggrar aðstoðar föður síns, en
þeir voru einstaklega samrýndir
og unnu saman að múrverkinu sem
einn maður meðan Ársæll hafði
heilsu til að stunda þá erfiðu iðn.
Svenni var mikill búmaður, sem
hann átti kyn til. Heimilið var
honum allt. Hann hafði unun af
því að afla heimilinu fanga, og
hafði meðal annars keypt ásamt
systursyni sínum fullkominn bát,
sem hann hugðist stunda veiðskap
á í hjáverkum.
Árið 1964 kvæntist hann ólafíu
Evu Valgeirsdóttur og bjuggu þau
í Keflavík fyrst framan af, 1971
byggði Svenni einbýlishús í
Garðabæ og flutti þangað. Eignuð-
ust þau einn son, Hlyn Þór, fæddur
1973. Þau slitu samvistir 1975.
Svenni flutti til Reykjavíkur og
keypti íbúð við Drápuhlíð. Tvö
erfið ár voru framundan. en öll él
styttir upp um síðir. Hinum megin
við götuna bjó ung og falleg banka-
mær, Ingibjörg Daníelsdóttir,
dóttir Daníels Þórhallssonar og
Dagmar Fanndal frá Siglufirði.
Svenni og Ingibjörg gengu í hjóna-
band og stofnuðu heimili á Ránar-
götu 13 og nú brosti lífið við
Svenna. Á heimilinu ríkti ham-
ingja og gleði. Einguðust þau tvo
myndardrengi, Sveinbjörn Ársæl,
fæddur 1981, og Gunnar Daníel,
fæddur 1984. Svenni og Ingibjörg
voru mjög samhent hjón og kom
best í ljós, þegar hann háði sitt
helstríð, hversu kært var með
þeim. Lagði Ingibjörg sig alia fram
um að hjúkra honum og létta
honum hina erfiðu banalegu.
Elsku Ingibjörg, ég veit að góður
Guð mun styrkja þig í þinni þungu
sorg. Ég bið þér og litlu sonunum
þínum alls velfarnaðar.
Hlynur minn, föðurmissirinn er
sár, en mundu eftir öllum góðu
minningunum, sjóferðunum og
skemmtilegu stundunum með
pabba þínum og að þar fór góður
drengur.
Blessuð sé minnig hans.
Ilaukur Sævaldsson.
Útför Sveinbjörns fer fram í dag
frá Úskálakirkju í Garði kl. 14.
Jesús sagði við hana: „Ég er
upprisan og lífið. Sá sem trúir á
mig, mun lifa þótt hann deyi og
hver sá sem lifir og trúir á mig,
hann skal aldrei að eilífu deyja.“
Þessi orð finnast mér eiga vel
við í dag er ég kveð mág minn sem
kvatt hefur þetta jarðlíf. Svein-
björn stóð sig eins og sönn hetja,
æðruleysi og dugnaður hans var
með ólíkindum. Ekki kvartaði
hann, bar sig vel eins og nesja-
manni sæmir. Þetta vakti aðdáun
mína, svona á að takast á við
dauðann. Hann sætti sig við stöð-
una eins og hún var, tilbúinn að
hverfa á braut. Það veit sá sem
allt veit að þetta var góð lexía fyrir
okkur sem eftir stöndum. Það var
Guðs vilji að Svenni fékk að fara
í þessu ójafna stríði við dauðann.
í okkar trúarbrögðum er dauð-
inn gerður mjög svo dapurlegur.
Minning:
Fædd 3. janúar 1917
Dáin 27. nóvember 1985
Hvaðerhel?
Öllum líkn sem lifa vel,
engill, sem til lífsins leiðir,
ljðsmóðir, sem hvílu breiðir,
sólarbros, er birtaél,
heitir hel.
Matt. Jochumson.
Ingveldur Stefánsdóttir frá
Bjarneyjum er látin. Hún lést á
St.-Franciskusarsjúkrahúsinu í
Stykkishólmi aðfaranótt 27. nóv-
ember sl. eftir erfiða sjúkdóms-
legu. Sjúkdómsins kenndi hún í
byrjun ágúst sl.
Mig lagnar með fáum orðum að
kveðja Ingu mína og þakka henni
samfylgdina. Þar sem góðir menn
fara eru Guðs vegir.
Kynni okkar hófust, er við fórum
að vinna saman og þróaðist í vin-
áttu sem aldrei bar skugga á. Það
var gott að vinna með Ingu. Hún
var glaðlynd kona og kom ávallt
til dyranna eins og hún var klædd,
átti auðvelt með að létta andrúms-
loftið á vinnustað með spaugsyrð-
um. Einnig átti hún til að kasta
fram gamansamri vísu. Hún var
óvenju traustur og góður „vinnu-
kraftur", sem aldrei lét sig vanta
á vinnustað nema að fengnu leyfi
meðan heilsan entist.
Með Ingu er góð og göfug kona
þessum heimi horfin. Mann sinn
Ágúst Pétursson missti Inga árið
1979. Þau eignuðust sex börn, sem
öll eru á lífi.
Að leiðarlokum er hún kvödd
með einlægri þökk fyrir órofa
vináttu og tryggð.
Ástvinum hennar sendum við
hjónin samúðarkveðjur.
Elínborg Karlsdóltir
„Margs er aö minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.“
í dag verður kvödd frá Stykkis-
hólmskirkju ástkær tengdamóðir
mín, IngveldurStefánsdóttir.
Mér er í minni sú stund er ég
kom fyrst í Hólminn til að hitta
tilvonandi tengdafólk mitt. Ég var
að sjálfsögðu töluvert kvíðin og
spennt. Um leið og ég hafði heilsað
Ingveldi fann ég að ég var komin
heim. Hún heilsaði mér blátt
áfram og einlæglega og þannig
hefur hún verið alla sína tíð, alltaf
hrein og bein og einlæg.
Það forðast flestir að tala um
dauðann, jarðarför, kistulagningu,
greftrun o.s.frv. Svo þegar kallið
kemur er einstaklingurinn illa
undir þetta búinn. Þessu þarf að
breyta. Þetta er það sem öruggt
er í lífinu. Við eigum eftir að
hverfa héðan í annan heim.
Sveinbjörn var fæddur og uppal-
inn í Garðinum. Faðir hans var
Ársæll Sveinbjörnsson múrari frá
Eiði 1 Garði, látinn 1974, og móðir
hans Lilja Vilhjálmsdóttir frá
Isólfsskála í Grindavík, dugmikil
sómakona, sem lifir son sinn tæp-
lega 76 ára. Sveinbjörn var tvígift-
ur, fyrri kona hans var Eva Val-
geirsdóttir, en þau slitu samvist-
um. Þau eiga einn son, Hlyn Þór,
12 ára gamlan. Síðari kona Svein-
björns er Ingibjörg Daníelsdóttir
frá Siglufirði. Þeirra synir eru
Sveinbjörn Ársæll, 4 ára, og Gunn-
ar Daníel, 1 árs.
Sveinbjörn byrjaði í múrverki
með föður sínum 14 ára gamall,
lauk námi í iðninni í Keflavík 1964
og meistaraprófi 1%8. Vann hann
síðan í félagi með öðrum í Keflavík
og nágrenni til ársins 1976. Á
Keflavíkurflugvelli vann hann síð-
an við iðn sína þar til hann veikt-
ist 28. ágúst sl.
Svenni var mikill heimilismaður
og naut þess að dytta að heimilinu
og bera í búið. Á síðasta ári rætt-
ist æskudraumur hans að eignast
bát, sem hann keypti í félagi við
Ingveldur fæddist í Bjarneyjum
á Breiðafirði 3. janúar 1917. Hún
var dóttir hjónanna Stefáns Stef-
ánssonar og Guðlaugar Gunn-
laugsdóttur. Móður sína missti
hún kornung og ólst upp hjá föður
sínum og móðursystur, Jónínu,
sem gekk henni í móður stað.
Ingveldur ólst upp í Bjarneyjum
ásamt systkinum sínum. 18 ára fór
hún í húsmæðraskólann á Staðar-
felli.
Þann 1. júní 1936 giftist hún
Ágústi Péturssyni, formanni, sem
nú er nefnt skipstjóri, af Svefneyj-
arætt. Hann var einnig fæddur og
alinn upp í Bjarneyjum, hann í
Búðey en hún á Heimaeynni.
Þau bjuggu í Flatey allt fram
til ársins 1952 og eignuðust þar
syni sína fimm. Þeir eru: Stefán,
Eyþór, Pétur Hallsteinn, Snorri
Örn og Valdimar Brynjar. Eftir
að þau fluttust til Stykkishólms
eignuðust þau svo dótturina, Guð-
laugu Jónínu.
Umhyggja Ingveldar fyrir börn-
unum sínum sex hefur komið vel
í ljós og stuðlað að því að þau eru
öll búsett hér í Stykkishólmi. Hún
hefur því átt þess góðan kost að
fylgjast með uppvexti allra sinna
ellefu barnabarna.
Aldrei hefi ég heyrt hana kvarta
yfir hlutskipti sínu í lífinu eða
býsnast yfir að erfitt hafi verið
hjá sér — sjómannskonunni með
allan barnahópinn. — En oft hef
ég dáðst að því hversu árvökul hún
var með alla hluti og vann vel og
skipulega.
Eiginmann sinn missti hún 1979
og sá hún þar á bak dyggum og
kærum lífsförunauti.
Heimili þeirra, eins og ég þekkti
það, stóð ávallt öllum vinum og
kunningjum opið. Þeir eru ófáir
gestirnir, gamalt eyjafólk og aðrir,
sem komu til þeirra nú í seinni
tíð, og dvöldu lengri eða skemmri
tíma hjá þeim hjónum.
Þá var oft mikið um að vera á
Silfurgötunni þegar „frænkurnar
úr Reykjavíkinni" komu í heim-
sókn. Þá var oft hlegið mjög og
gantast. Þessar heimsóknir hafa
ekki síður verið gestunum til
ánægju, enda var þetta álitin
þeirra árlega heilsubótar- og
hressingarferð.
Glettnin var yfirleitt ríkjandi á
heimili tengdaforeldra minna og
geymum við í minningunni margar
skemmtilegar sögur þar sem
glettni hinna einföidu hluta kom
svo berlega í ljós.
t
Hjartans þakkir sendum viö öllum sem sýndu okkur samúö og
hlýhug vegna andláts
AÐALBJARGAR BJARNADÓTTUR,
Garöabraut 8,
Akranesi.
Margrét Þorvaldsdóttir, Sigmundur Guöbjarnason,
Elín Þorvaldsdóttir, Bragi Þórðarson,
Svanhildur Þorvaldsdóttir, Halldór Magnússon,
Þráinn Þorvaldsson, Elín G. Óskarsdóttir
börn og fjölskyldur.
t
Kæru vinir og vandamenn, viö þökkum innilega allan hlýhug og
þá samúö sem okkur hetur veriö sýnd viö andlát og útför sonar
okkar, bróöur og mágs,
STEINARS SKÚLASONAR.
Erla Vilhjálmsdóttir,
Skúli G. Jóhannesson,
Viljhjálmur Skúlason,
Unnur Steinsson.
Legsteinar
gramt — marmari
Opiö alla daga, einrtig kvöld ó.f
Unnarbraut 19, Seltjarnarnesi,
og helgar. símar 620809 og 72818.
Ingveldur Stefáns-
dóttir Stykkishólmi
systurson sinn. Og nokkrum sinn-
um komst hann á sjóinn. Þeir
missa mikið drengirnir hans, nú
er ekki pabbi lengur til að fara
með á sjóinn, útbúa veiðarfæri,
fiska, gera að og ganga frá veið-
inni. Já, allt er í heiminum hverf-
ult, maður finnur til með drengj-
unum. Þetta er eitt af því sem er
svo erfitt að skilja og sætta sig við.
Ingibjörg hefur reynst honum
einstök eiginkona í blíðu sem
stríðu, sönn hetja nú í veikindum
hans og hjúkraði honum heima
síðustu vikurnar, en það var hans
æðsta ósk að fá að njóta heimilis-
ins svo lengi sem hægt var. Enginn
veit hvað í manninum býr fyrr en
á reynir. En það var líkt með þeim
hjónum Svenna og Ingu, æðruleysi
á þessum erfiða tíma. Inga minnir
á víðitágina sem svignar í veðrinu,
en reisir sig alltaf við aftur.
Það eru 30 ár síðan ég kynntist
Svenna, hann var 14 ára og ég 20.
Það hefur mikið rignt síðan og
margt breyst. Er ég sit og rita
þessar fátæklegu línur á ég aðeins
eina ósk, að Ingibjörg og drengirn-
ir komi heil út úr þessum erfiðleik-
um. Það er trú mín að hið jákvæða
í tilverunni muni hjálpa þeim. Ég
get ekki verið við kistulagningu
og ekki heldur við jarðarförina,
aðstæður eru þannig, en hugur
minn verður hjá mági mínum,
Ingu og drengjunum.
Magnús Th. Magnússon
Hún Inga var glettin og lett í
tilsvörum, en kom þó alvörunni
hlýlega frá sér og talaði eins og
sagt er — í hjartans einlægni,—
Hugulsemi hennar var alltaf
mjög mikil, og sæi hún að einhver
þyrfti einhvers með, þá var hún
alltaf boðin og búin og taldi hlut-
ina ekki eftir sér.
Barnabarn hennar átti eitt sinn
afmæli og sá hún fram á að ekki
væri neitt tækfæri til að halda upp
á það. Þá mætti hún með afmælis-
tertu og pakka frá ömmu og sá
þannig fyrir því að afmælisdagur-
inn liði ekki hjá án nokkurrar til-
breytingar.
Inga amma hefur líka alltaf
verið veigamikill þáttur í jólahá-
tíðinni í hugum margra. Þá fyrst
voru jólin alltaf komin fyrir alvöru
hjá barnabörnunum þegar öll fjöl-
skyldan var sameinuð heima hjá
ömmu á aðfangadagskvöldi. Það
var keppikefli hjá börnunum að
drífa sig í að læra að lesa til að
geta lesið á pakkana á jólunum
hjáömmu.
Þáttur í lífi mínu hér í Stykkis-
hólmi hefur verið að heyra alltaf
í Ingu svo til á hverjum degi. Alltaf
var gott að koma við og fá sér
kaffisopa og ræða málin. Én ef hún
hafði ekki heyrt í okkur í nokkra
daga, hringdi hún bara svona til
að heyra í fólkinu hljóðið og fá
frettir, því fólkið hennar skipti
hana miklu máli.
Það er alltaf mikils virði að eiga
góðar minningar. Þær verða aldrei
frá okkur teknar og þær milda
harminn og minnka eftirsjána.
Guð blessi minningu eyjakon-
unnar Ingveldar Stefánsdóttur,
elskulegrar móður, tengdamóður
og ömmu.
„Far þú í friði,
friðurGuðsþigblessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Svanborg Siggeirsdóttir