Morgunblaðið - 30.05.1986, Qupperneq 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. MAÍ1986

,'pcu4 eru vakcmdi ennf>ó./'
>
y
áster
Vi,
... að hita upp bílinn
hennar áður en þú
ferðívinnu.
TM Reg. U.S. Pat. Oft.—all rights reserved
<D 1986 Los Angeles Times Syndicate
Með
morgnnkaffínu
Út með skotsilfrið annars dæli
ég yfir þig ilmvatni.
Rússnesk rúlletta
á þjóðvegiinum
Hvað veldur því að íslenskir öku-
menn virðast vera þeir verstu norðan
Alpafjalla og þó víðar væri leitað?
Undirritaður hefur dvalið áraraðir
erlendis í ýmsum löndum og ekið um
á eigin bíl í tugum þjóðlanda svo
hann þykist geta nokkuð dæmt; ís-
lendinga verður að flokka meðal
þriðja heimsins þjóða hvað umferðar-
menningu varðar. Það er vel þekkt,
að varla er hægt að aka hér bæinn
þveran án þess að verða ekki vitni
að því að bflar hafa lent saman, en
í ýmsum erlendum stórborgum geta
menn dvalið mánuðum saman án
þess að verða vitni að slíku. Ótrúlega
stór hópur ökumanna böðlast áfram
I umferðinni og sýnir þar af sér víta-
vert tillitsleysi af ráðnum hug. Róleg-
heitafólk breytist sumt í ökuníðinga
um leið og það sest undir stýri. Ofan
á þetta bætist svo hinn stóri hópur
ökuglópa sem eru hér eins og mý á
mykjuskán. Hér er að sjálfsögðu átt
við þá ökumenn sem hreinlega kunna
ekki að haga sér f umferðinni. Þetta
fólk, sem ekki ætti að hafa ökupróf,
er eins og skýjaglópar, svínandi á
öðrum hvorum bfl sem á vegi þess
verður af tómum sveitamannshætti.
Eitt atriði sem ber slæmri öku-
menningu vitni og stingur mjög í
augu snýst um það hversu gróflega
menn taka orðið fram úr á góðum
og malbikuðum vegum. Gott dæmi
um þetta er vegurinn austur fyrir
fjall á fögrum sunnudegi. Umferð
er iðulega mikil á slfkum dögum og
gengur stundum nokkuð hægt. Eftir
að hafa ekið þessa 40—60 km við
Hver eru stefnu-
mál Alþýðu-
bandalagsins?
Kæri Velvakandi
Ég vil lýsa furðu minni á kosn-
ingabaráttu Alþýðubandalagsins.
Það leggur enga áherslu á að kynna
sín stefnumál, heldur rægir það
hina flokkana öllum stundum á lág-
kúrulegan hátt. Eru stefnumál
Alþýðubandalagsins e.t.v. svo lítil-
mótleg að það taki því ekki að
kynna þau rækilega?
Óákveðinn kjósandi
slfkar aðstæður spyr maður sjálfan
sig að því, hvort fólkið hafi ætlað í
sunnudagslystitúr eða spila rússn-
eska rúllettu, slíkur er darraðardans
óyfirvegaðs framúraksturs sem
maður verður stöðugt vitni að. En
það er ekki eingöngu hægur lestar-
gangur sunnudagsumferðar sem
freistar manna til framúrtöku. Jafn-
vel þótt umferðin gangi eðlilega
greitt fyrir sig, ef svo mætti kalla
(á milli 80 og 90) eru þeir ótrúlega
margir sem þykjast þurfa að komast
fram úr, hvað sem það kostar. Nú
er f sjálfu sér ekkert athugavert við
að taka fram úr öðrum bflum ef
aðstæður og viðbragðssnerpa eigin
bfls leyfa. En þvf er oft ekki að
heilsa á Hellisheiðinni. Hvað eftir
annað verður maður vitni að óhugn-
anlega grófum ffamúrakstri, sem
ekki ósjaldan endar á því að hinn
óþolinmóði ökuþór kemst nánast í
þrot; kemst hvorki fram fyrir röðina
né inn f hana, hann er staddur á
öfugri akrein, á yfir 100 km hraða
og biffeið að koma á móti. Ljót atvik
af þessu tagi getur að líta í nær
hvert skipti og maður á leið eftir
þessum vegi. Og annað til. Ef gott
færi gefst til framúrtöku, þegar lát
verður á móti umferð, er algengt að
sjá bflalest sem stefnir í sömu átt,
leysast upp í einskonar jakahlaup.
Allir ætla að taka fram úr, jafnt sá
næstfremsti sem sá síðasti. Iðulega
sveifia menn svo djarfiega og at-
hugunarlaust út á mótakreinina, að
þeir eru nærri komnir utan í bfla sem
þar eru þegar fyrir, komnir sem
hendi væri veifað langt aftan úr röð
á kraftmiklum tryllitækjum, í djöful-
móð að taka fram úr. Slfk atvik eru
algeng sjón á þessari leið.
Það er alþekkt í flestum löndum
að slfkan akstursmáta megi oft sjá
hjá ungum angurgöpum, og er sagt
að þeir séu að „hlaupa" af sér hom-
in. En hvaða manngerð skyldi haga
sér svona hér heima, ekki eru þetta
allt tómir gæjar með bfladellu? Ef
maður ætti að flokka þessa ökuníð-
inga í einhveija hópa af sjónhending-
unni um leið og þeir tæta fram úr
eða ffam hjá, verður vart raðað af
nákvæmni. Þó má fullyrða að hér
fara fleiri en hálfstálpaðir menn
offari. Konur sjást varla í þessum
hópi, enda fremur sjaldséðir öku-
menn á leiðum utan þéttbýlis. Ekki
verður sem sé betur séð, en hér fari
gott þversnið fslenskra ökumanna
af hvaða tagi sem er. Einna sárast
er að sjá hóp manna sem þekkjast
vel úr, fjölskyldumenn. Hinn um-
hyggjusami faðir sem fór með flöl-
skylduna f sunnudagsökutúr eða
skfðaferð er allt í einu orðinn viti sínu
fjær. Skemmtiferðin er orðin að
trylltu kapphlaupi, þar sem reynt er
að meija fram úr hveijum bflnum á
fætur öðrum með „manúeringum"
sem kosta þeysingar með allt á
útopnuðu svo hraðinn verður aðeins
mældur í þriggja stafa tölum. Öryggi
eiginkonunnar eða glókollanna litlu
sem sjást f aftursætinu virðast ekki
skipta hinn hamslausa fjölskylduföð-
ur meira máli en þar flytti hann
ullarpoka, hvað þá að maðurinn virð-
ist gera sér rellu út af fólki í öðrum
bifreiðum sem hann kann að stofna
í jafn mikla hættu og sjálfum sér.
Djöfulmóðurinn rennur ekki af mörg-
um fyrr en við fyrstu umferðarljósin.
Þar ekur maður iðulega ffarn á þessa
kappa sem hætt hafa Iffi sjálfs sfn,
sinna nánustu og annarra óviðkom-
andi í skiptum fyrir fáeina tugi sek-
úndna sem fyrsti umferðarvitinn
hrifsar svo ef til vill aftur. Hvað
getur hinn almenni ökumaður gert
sér til varnar gegn þessum nfðingum
þjóðveganna? Víða erlendis nota
menn svonefnda Ijósflautu undir slík-
um kringumstæðum, þ.e. blikka háu-
ljósunum f grfð og erg á ökudónann
sem tekur svo óvarlega fram úr að
hann svínar gróflega á mótkomandi
ökutæki. íslendingar eru flautuglaðir
bifreiðarstjórar, en þeir kunna ekki
að nota ljósflautuna til þess að
áminna menn sem ögra í umferðinni
á þennan hátt. Aldrei, f eitt einasta
skipti, hef ég séð bfla hér á landi sem
gróflega er svínað á við framúrtöku
gera neitt annað en að draga úr ferð
og vægja fyrir dónanum. Sá sem
vitið hefur vægir, en sendið þessum
mönnum líka „tóninn" með blikki svo
þeim skiljist að sé saklausu fólki
ógnað af tilefnislausu á svo ruddaleg-
an hátt sitja menn ekki þegjandi
undir sfku. Þessir menn hafa hægar
um sig ef á þeim dynja formælingar
ljósflautunnar í hvert skipti sem þeir
stunda sína iðju.
Ökumaður.
HÖGNI HREKKVÍSI
Víkveiji skrifar
Gígja Birgisdóttir er glæsilegur
fulltrúi Akureyringa. Hún var
kjörin Fegurðardrottning íslands
siðastliðið föstudagskvöld í veit-
ingahúsinu Broadway og þótti vel
að sigrinum komin. Þetta er f fyrsta
skipti sem Akureyrarmær er hlut-
skörpust í keppninni um þennan
eftirsótta titil og því bjóst Víkveiji
við því að Akureyringar væru yfír
sig montnir af Gígju. Og það eru
þeir auðvitað — langflestir að
minnsta kosti. En einn hópur
manna virtist ekki hafa fylgst með,
bæjarstjóm Akureyrar. Víkveiji
varð fyrir mikium vonbrigðum að
fulltrúi bæjarstjómar skyldi ekki
mæta á flugvöllinn þegar Gígja kom
til heimabæjarins á sunnudag —
þó ekki hefði verið nema með blóm-
vönd og hamingjuóskir upp á vas-
ann en, nei takk. Stutt er í kosning-
ar og frambjóðendur hafa líklega
verið uppteknir við að safna at-
kvæðum. En þeir hafa örugglega
tekið skakkan pól í hæðina því Gígja
er nýorðin 18 ára — og því ein
fjölmargra Akureyringa sem nú
mega kjósa í fyrsta skipti — og
einnig margir vinir hennar sem
mættu á völlinn til að fagna henni.
Það hefði því líklega borið vel í
veiði, ef svo má að orði komast,
fyrir þann frambjóðanda sem hefði
dottið það snjallræði í hug að taka
á móti henni fyrir hönd bæjarstjóm-
ar...
XXX
Fyrst farið er að minnast á Gígju
og keppnina um titilinn Feg-
urðardrottning íslands getur Vfk-
veiji ekki annað en lýst furðu sinni
yfir fréttaflutningi útvarpsins af
keppninni. Gígja var krýnd upp úr
kl. 1 aðfaranótt laugardags. Sagt
var frá krýningunni á laugardags-
morgun í útvarpinu en í hádegis-
fréttunum á laugardag þurfti Vík-
veiji að bíða lengi eftir að nánar
yrði greint frá keppninni — og bíður
reyndar enn eftir því. Kl. 12.35 —
er 15 mínútur voru liðnar af frétta-
tímanum — á eftir tilkynningum
um tónleika sem haldnir yrðu um
kvöldið og þess háttar „fféttum"
var loks greint frá því hver hefði
verið kjörin Fegurðardrottning ís-
lands kvöldið áður og fimm fyrstu
stúlkumar í keppninni taldar upp.
Búið!
XXX
etta minnti Víkveija á hádegis-
fréttatíma útvarpsins á næst-
liðnu hausti, föstudag einn sem ís-
lendingar voru örugglega hreyknari
en þeir höfðu lengi verið. Kvöldið
áður hafði Hólmfríður Karlsdóttir
verið kjörin Ungfrú Heimur í Lon-
don og Víkverji beið spenntur ásamt
félaga sínum á veitingastað þar sem
þeir sátu að snæðingi, eftir því að
heyra nánar af sigri Hólmfríðar sem
vakti heimsathygli — alls staðar
nema hjá ríkisútvarpinu á íslandi.
Hlustendur máttu bíða í heilar 20
mínútur eftir því að minnst væri á
sigur Hólmfríðar og þá var fréttin
álíka skammarlega snubbótt og
þegar sagt var frá sigri Gígju á
föstudagskvöldið. Menn misstu
nánast matarlystina af undmn!
Urðu satt að segja bálvondir út í
útvarpið. Þessi vinnubrögð vom
sannarlega til skammar.