Morgunblaðið - 02.07.1986, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 2. JÚLÍ1986
„ Hefurðu heyrb bodak um bókin^-:
„ KítKkiÓ um lo scntimctrtx." ?"
Ég kynntist manninum
mínum á sumarferðalagi
og hann hélt það væri
bara smáævintýri en
svo___
Með
morgrmkaffinu
Þátturinn rannsóknar-
blaðamennska fellur nið-
ur því upptakan finnst
hvergi!
HÖGNI HREKKVÍSI
„ HVAP SA6ÐIRÐU, GAMli?"
Þessir hrlngdu . .
Burt með rollur
af ræktarlandi
Jónas hringdi: „Ég vil taka
undir með þeim sem vilja rollumar
burt af þeim löndum sem verið
er að rækta upp. Bændur geta
beitt sín eigin lönd og eyðilagt en
annarra lönd hafa þeir engan rétt
til að beita og ætti að láta þá
borga háar sektir fyrir gróður-
skemmdir sem fé þeirra veldur.
Ég er sammála þeim sem vilja
friða allt land vestan Ölfusár fyrir
sauðfjárbeit og skora á stjóm-
málamenn að beita sér fyrir því.
Það myndi ekki aðeins leiða af
sér að þetta land myndi gróa upp
heldur myndi það geta dregið
vemlega úr þeirri gegndarlausu
offramleiðslu sem er á kindakjöti
og sparað þjóðinni stórfé sem
annars færi í að halda þessari
vitleysu gangandi. Nær væri að
nota þessa peninga til að græða
landið upp“.
Bankakortin
ekki til góðs
Kristbjörg hringdi: „Ég tel
það hæpið úrræði hjá bönkunum
að gefa út bankakort og þar sem
ég starfa við afgreiðslu hef ég
heyrt að margir em mér sammála
í þessu. Bankakortin auka áhætt-
una ef fólk týnir ávísanaheftum
sínum eða ef þeim er stolið. Þá
hefur þjófurinn bankakort við-
komandi ásamt ávísanaheftinu og
getur tekið út eins og hann vill.“
Fjarstæða að
banna úðun trjáa
Gestur Sturluson hringdi:
„Nýlega birtist í pistlum Velvak-
anda grein eftir mann sem nefnir
sig garðyrkjuáhugamann. Greinin
hefur yfirskriftina „Stemmum
stigu við eiturúðun í görðum".
Greinarhöfundur deilir þar hart á
alla úðun meindýra sem leggjast
á tré borgarinnar. Við þessa grein
hef ég ýmislegt að athuga. Grein-
arhöfundur segir á einum stað:
„Hafa menn veitt því athygli að
tré sem verið hafa viðkvæm fyrir
lús og maðki meðan úðun var
framkvæmd hafí aukist að þoli
gegn óværu þegar þau hafa þurft
að standa sig hjálparlaust". í til-
efni af þessum orðum vil ég spyija
háttvirtan garðyrkjuáhugamann;
hvar hefur þú haft augun þegar
þú hefur farið um borgina. Hefur
þú ekki séð að obbinn af greni-
tijám í borginni eru meira og
minna stórskemmd af sitkalús.
Að vísu eru þau sum farin að ná
sér aftur en það mun vera skamm-
góður vermir, því búast má við
nýjum lúsafaraldri í haust vegna
þess hve síðasti vetur var mildur,
eftir þvi sem garðyrkjufræðingar
segja. En því mætti bæta við að
veijast mætti þessari plágu ef
úðað væri í september eða októ-
ber. Á öðrum stað í þessum pistli
stendur: „Ég skal fúslega viður-
kenna að einstakar tijátegundir
eru mjög viðkvæmar fyrir skor-
dýrum en athugið að fjölmargar
tijá- og runnategundir eru lús-
þolnar eða lús sækir ekki á þær.
Notið þær tegundir og fjarlagið
hinar lússæknu". Hvað myndi það
þýða ef farið væri að ráðum þessa
garðyrkjuáhugamanns. Ekkert
annað en það að höggva yrði öll
reynitré í borginni. Ætli birkið
yrði ekki að fjúka líka — ég veit
ekki betur en maðkur sæki í það
á stundum. þetta yrði nú meira
skógarhöggið. Auðvitað á enginn
að fá að stunda meindýraúðun án
þess að hafa til þess fullkomna
þekkingu og tilskilin leyfi. En að
ætla sér að banna úðun tijáa
undir öllum kringumstæðum álít
ég algera fjarstæðu, því hvað
þýðir að planta tijám í grið og
erg ef þau verða svo meindýrum
að bráð.“
Víkveiji skrifar
Nú fer hver að verða síðastur
að gróðursetja tré í görðum.
Raunar má ætla, að á þessu 200
ára afmælisári höfuðborgarinnar
hafi aldrei fyrr verið gróðursett
innan marka hennar eins mörg og
margvísleg tré og á þessu vori.
Gróðurinn fegrar umhverfíð og lík-
legast er það rétt, sem borgarstjór-
inn í Reykjavík sagði á dögunum
rétt fyrir kosningar, að Reykjavík
væri orðin mesti og stærsti skógur
landsins.
Eigi alls fyrir löngu þurfti Vík-
veiji að kaupa sér tijáplöntur, því
að hann vill fegra umhverfí sitt eins
og aðrir. Hann fór frá einni gróðrar-
stöðinni til annarrar í leit að falleg-
um plöntum og viti menn — rnikill
munur er bæði á þjónustu, sem
veitt er í þessum stöðvum og eins
þeim tijáplöntum, sem á boðstólum
eru.
Langstæðilegustu og beztu
plönturnar virtust vera í gróðrar-
stöð Skógræktarfélags Reykjavíkur
í Fossvogi og þrátt fyrir að þær
væni bæði stórar og kraftmiklar
o<r pflcpT! í biniirr! <?törJvuív
um, voru þær á sama verði. Það
virtist því ljóst, að beztu kaupin
væru þar. Ennfremur var þjónustan
við afgreiðslu margfalt betri, starfs-
maður stöðvarinnar kom strax að
máli við kúnnann og svaraði spurn-
ingum og veitti leiðbeiningar við
val á plöntum.
xxx
*
Itilefni umrædds afmælisárs
Reykjavíkur, hefur eins og áður
sagði verið gróðursett mikið af
tijám innan marka borgarinnar.
Félagasamtök og einstaklingar
hafa gefið borginni tré og eins hefur
garðyrkjustjóri borgarinnar afhent
borgurum tré til þess að fegra ná-
grenni sitt. Allt er þetta mjög til
fyrirmyndar og verður góður
minnisvarði um 200 ára afmælið,
þegar fram líða stundir. Gaman
verður að virða fyrir sér þroska
þessara plantna á næstu árum, sjá
þær vaxa og stækka. Grenitijáa-
lundurinn við suðausturhorn gamla
VirkjiKJ’íiW’ísins vífl f>n^iirprötu or
gott dæmi um slíka lundi, sem verða
víða um borgina í framtíðinni. Hann
er mikil borgarprýði, en var gróður-
settur fyrir rúmum 30 árum.
XXX
En þar sem Víkveija hefur orðið
svo tíðrætt um gróður og fegr-
un höfuðborgarinnar, þá má geta
þess að í gildi er borgarsamþykkt,
sem meinar mönnum að fella tré,
sem komin eru yfir ákveðna hæð
og þurfa menn, jafnvel þótt um
einkagarða sé að ræða, að leita til
borgarinnar um leyfi fyrir slíku.
Að vonum hefur þetta á stundum
valdið deilum í sambýlishúsum,
sumir hafa viljað fella tré, en aðrir
ekki. Þegar tré eru farin að skyggja
svo á sólu, að fólk býr jafnvel við
myrkur, þegar lengstur dagur er
og sól hæst á lofti, getur verið álita-
mál, hvort ekki eigi að grisja og
þá jafnvel planta tijám að nýju.'
Hér hlýtur þó ávallt að verða um
tilfinningamál fólks að ræða, sem
borgin hefur kannski leyst, með
setninfm áðurnefndrn wlnr