Morgunblaðið - 10.07.1986, Side 48

48
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. JÚLÍ 1986
Morgunblaðið/Bjarni
Þœr Elsa, Arna, Hóffí og Bogga, sem eru „gamlir" skiptinemar, ásamt Peter Philips frá Belgíu.
Skiptinemar:
Hópur Islendinga á f örum
til fjarlægra landa
Morgnnblaðið/Bjami
Hólmfríður á skrifstofu skiptinemasamtakanna og Bill Thomas
frá Kaliforníu.
Skiptinemasamtökin alþjóð-
leg ungraennaskipti, AUS,
héldu um síðustu helgi ráð-
stefnu, sem er liður i lokaundir-
búningi vegna ársdvalar
íslenskra ungmenna á erlendri
grund.
Ráðstefnan var helguð friðar-
umræðu í tilefni þess að árið 1986
er alþjóðlegt friðarár Sameinuðu
þjóðanna. Ráðstefnuna sátu 19
ungmenni sem öll eru á leiðinni
til ólíkra heimshoma, til ftalíu,
Belgíu, Bandaríkjanna, Kólombíu,
Þýskalands, Hondúras, Ghana,
Sviss og til Norðurlandanna, Nor-
egs, Svíþjóðar og Finnlands.
Að sögn Hólmfríðar Garðars-
dóttur, starfsmanns skiptinema-
samtakanna, á sér stað mikill
undirbúningur áður en skiptinem-
amir halda út í heiminn, haldnir
fundir tileinkaðir ákveðnum mál-
efnum og unga fólkið frætt um
aðstæður í þeim löndum sem þau
koma til með að dvelja í. Það er
svokallað samstarfsfólk, fyrrver-
andi skiptinemar erlendis, sem
miðlar reynslu sinni og þekkingu
til nýrra_ skiptinema. Um svipað
leyti og Islendingamir halda utan
kemur hingað til lands hópur er-
lendra ungmenna sem dvelja
munu við nám og störf vítt og
breitt um landið næstu 12 mánuð-
ina, áður en þau halda aftur til
síns heima.
Aðildarlönd skiptinemasamtak-
anna AUS eru nú 25 að tölu í 6
heimsálfum. í vetur urðu samtök-
in hér á landi 25 ára og fengust
þær upplýsingar hjá starfsmanni
þeirra, að alls hefðu um 500
íslensk ungmenni farið til árs-
dvalar erlendis á vegum samtak-
anna og hingað til lands komið
álíka margir útlendingar, sem
borið hafa hróður Íslands út um
víða veröld. í bæklingi frá samtök-
unum kemur fram að markmið
þeirra sé að stuðla að bættri sam-
búð þjóða og einstaklinga.
Vikuna 21.-28. september efna
skiptinemasamtökin AUS til
kvennaráðstefnu í Strassburg á
landamærum Þýskalands og
Frakklands. Hólmfríður Garðars-
dóttir, starfsmaður samtakanna á
íslandi, er nýkomin frá Strass-
burg, þar sem hún tók þátt í
undirbúningi ráðstefnunnar. Hún
sagði að ráðstefnuna myndu
sækja 40 konur frá öllum heims-
homum, þar af 5 konur frá
íslandi.
„Tilgangurinn með ráðstefn-
unni,“ sagði Hólmfríður, „er að
konur ræði hvað markar sérstöðu
þeirra innan samtakanna, í hveiju
áherslur þeirra eru frábrugðnar
áherslum hins kynsins.
Gestafyrirlesarar verða frá
Mexíkó, Þýskalandi og frá ís-
landi. Það verður Sigrún Jóns-
dóttir sem héðan fer og mun halda
erindi um þátttöku kvenna í
stjómmálum. Þá verða erindi og
umræður, m.a. um friðarbaráttu
kvenna, konur og atvinnumál og
hlutverk kvenna.
Hinn mannlegi þáttur
Ásgeir Hvítaskáld
Lítið
héraskinn
Ég var dauðuppgefinn í fótunum
og mig sárverkjaði í afturendann
af þessum litla keppnishnakk. En
reiðhjólið flaug áfram líkt og
óstöðvandi og flugumar skullu á
andlitinu, fóm upp í mann og í
augun. Sérstaklega þegar við hjól-
uðum inn á þrönga stíga í skóglendi.
Gústi þekkti leiðina, ég elti. Mig
verkjaði í axljmar, var að niðurlot-
um kominn. Ég hafði platað sjáifan
mig í brjálaðan hjólatúr.
„Hvar er þessi krá?“ spurði ég
pirraður.
„Hún kemur bráðum,“ sagði
Gustav.
Hann nam staðar á gatnamótum
og fór að rýna í kortið, en það var
byijað að rökkva.
„Við fáum okkur einn á kránni,"
sagði ég og hristi kálfa og nuddaði
hálsvöðva.
„Ég vil fara að finna stað til að
sofa,“ sagði Gustav.
„En ég get ekki sofnað svona
snemma," vanur að vaka langt fram
á nótt við bjórþamb og skáldaslark.
„Er það þitt áhyggjuefni?"
„Eigum við ekki bara að drekka
okkur blindfulla á helvítis kránni,
þá sofnum við ósjálfrátt á akrin-
um.“
Gustav hló að einfeldni minni.
En núna leist mér ekki eins vel á
hugmyndina að sofa úti undir ber-
um himni.
„En ertu með eldspýtur?" sagði
ég skyndilega.
„Nei. Ert þú með sígarettur?"
Hann var vitlaus í að pmfa allt
eitur. Því hann mátti ekkert í æsku.
„Nei, ég meina til að kveikja bál.“
„Ertu frá þér, það er stranglega
bannað."
„Við verðum að hafa bál, ef við
ætlum að sofa úti eins og indíánam-
ir.“
„Ekki hægt, of mikil eldhætta.
Allt skóglendið er skráfþurrt eftir
aila sólina. Ertu vitlaus maður.“
„Er það nú?“ Ég var spældur.
„Jæja, fínnum þá þessa krá og fáum
okkur vindla, það verður að vera
eitthvert bál.“
Við hjóluðum áfram og komum
að drungalegum gatnamótum, þar
sem ekkert sást fyrir tijám og
Gustav varð undarlegur. Vegskilti
sýndi að í aðra áttina var tjald-
stæði en náttúmsvæði í hina áttina.
„Náttúmsvæði, hvað er það?“
„Það þýðir nakið fólk, bæði kyn,“
sagði Gustav, beygði hjólinu og
ætlaði að taka af stað þangað.
„Nei,“ sagði ég og rétt náði að
grípa í hann. „Við verðum að hjóla
áfram."
Ég hafði sko engan áhuga á að
sjá allsbera karla. Og við hjóluðum
áfram. Lengi var hann hljóður og
undarlegur. Hann var vitlaus í allt
sem ekki má. Ég sá lest koma ask-
vaðandi út úr myrkrinu með ljós í
gluggum eins og risavaxinn orm.
Það var stórkostleg sjón fyrir ís-
lending og ég nam staðar. Eitt
bílljós var fremst og skröltið nálgað-
ist. Mér fannst þetta æðislegt og
fékk skáldlegan innblástur, þessu
vildi ég geta lýst í sögu. Ég sá fólk-
ið sem sat fyrir innan gluggana í
lestinni. Þetta var eitthvað svo dul-
arfullt. Mér fannst eins og ég hefði
séð þessa sjón áður í draumi eða
eitthvað. Innra með mér heyrði ég
daufan tón. Einhvers staðar í bak-
hluta hugans saknaði ég einhvers.
En hvað það var vissi ég ekki. Eitt-
hvað sem ég var að leita að.
Eitthvað sem minnti mig á lítil og
sæt augu dóttur minnar á íslandi.
„Hvað er að?“ sagði Gustav og
kom hjólandi skrikkjótt til baka.
„Ekkert er að, mér fannst bara
æðislegt að sjá lestina renna út í
myrkrið," sagði ég og sté á hjólið.
Gústi horfði furðulostinn á eftir
lestinni, eitt spumingarmerki. Hann
skildi ekki að fyrir mér var þetta
náttúrufegurð.
Allt í einu komum við fram á
uppljómað hús hulið tijám. Upp-
gerður gamall bóndabær með
mörgum litlum gluggum og bröttu
stráþaki, marglit kínaljós héngu á
milli tijáa í porti. Þetta var kráin.
Fólk stóð með krosslagðar hendur
og rabbaði saman. Það var lokað
klukkan 11 og hana vantaði 5
mínútur í. Ég flýtti mér inn en
Gustav tók að bisa við að ná töskun-
um af hjólunum vegna þjófhræðslu.
Gömul flott olíumálverk úr sveita-
lífi héngu upp á veggjum; gömul
eikarborð, kertaljós, allt var í gamla
sveitastílnum.
„Er of seint að fá öl,“ sagði ég
og elti þjón á röndum.
„Við seljum ekki áfengi. Bara
kaffi, te og kökur," sagði hann.
Ég var mjög vonsvikinn, líkt og
stór drullupollur helltist yfir mig,
ailan daginn hafði ég streðað fyrir
einn bjór. Hvað það hefði verið
gott að sitja þarna á kránni, svei
mér þá, ég hefði ort ljóð.
„Er of seint að panta kaffi fyrir
tvo?“
„Ég skal athuga hvort eitthvað
er eftir," sagði hann og var með
snúð.
„Bíddu við, heldurðu að þú eigir
nokkuð tvo vindla líka."
„Vindla, um .. . kannski rest í
pakka.“
Ég settist við borð og sá á mat-
seðlinum að hægt var að fá margar
tegundir af kaffí og te. Gústi kom
með töskumar og ég laug að allt
væri í stakasta lagi. Hann leit í
y^stígum og stéttum
BOMANITE er ekki einstakar hellur. BOMANITE er járnbent steinsteypa, sem er
steypt á staðnum. BOMANITE er hert á yfirborði með kvarz hersluefni. BOMANITE
er hœgt að steypa að niðurföllum, Ijósastœðum eða hverju
öðru á lóðinni, í halla eða á jafnsléttu.
Dœml um það, hvað gerist oft ó tíðum með
hefðbundlnni hellulðgn.