Morgunblaðið - 20.07.1986, Blaðsíða 9

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. JÚLÍ 1986
B 9
hann réðist með gný miklum á
grettistak eitt ógurlegt og eftir
harðan atgang fékk hann velt
bjarginu. En allt kom fyrir ekki,
meira að segja þar kom hann ekki
fyrstur.
Einu sinni áðu veiðimenn eina
nótt í Álftakróki og vöknuðu þá
sumir við högg. Er farið var að
athuga hvað ylli voru skýringar
síður en svo á reiðum höndum.
Margir hafa sögur að segja af högg-
um þessum sem gjaman koma á
undan mannaferðum. Nokkru eftir
höggið, bar gesti að garði, hrakta
ferðamenn, enda var snjófjúk og
kuldi þessa júlínótt frammi á öræf-
um. Um morguninn, er veiðimenn
sóttu veiði sína í lindina þar sem
þeir höfðu geymt hana um nóttina,
mátti sjá að minkurinn hafði ekki
látið veðrið aftra sér frá því að fara
á kreik, enda ekki boðið upp á slíkar
krásir á hvetjum degi. Taldist veiði-
mönnum til, að sex stórsilungar
væru horfnir með uggum og
hins vegar sem nýja pípu langt nið-
ur með Refsveinu sumarið eftir er
hann fékk sér sæti á þúfu, studdi
lófanum niður og viti menn, þar var
pípan. Fleiri sögur eru til um hluti
sem hafa horfið sporlaust með
furðulegum hætti og ekki skilað sér.
Og upp á Heiði —
Aftur hækkar landið fyrir ofan
Álftakrók og nú er framundan Am-
arvatn stóra og Réttarvatn. Á
leiðinni er þó ekið fram hjá Mordís-
arvatni, sem sagt er að útilokað sé
að veiða fisk úr á stöng, og Gunn-
arssonavatni þar sem það hlýtur
að vera beinlínis óhollt að veiða fisk
og svo væntanlega borða hann,
sbr. nafnið, en Gunnarssynir áttu
að hafa látist af loðsilungsáti og
fiskinn þann veiddu þeir í Gunnars-
sonavatni. Fótur mun vera fyrir því
að fiskur í vatninu sé sýktur og
ýmsir hafa haldið fram hugmyndum
/^/Suiishellir u <- \~> !\ / ,-v?>7 ..
'lfj-:.1'' » V Í. » ;í / ÉIRÍKSJOKULL W
,J' ...., ' , „ 1 : U V. -• a < í.
s'S *' N «- v *» > í I I v \ /' 5 /l t, J L C J J “
/yj >
\ i ■' ■■/■ ,
/‘■''V • -■■ / , . „ V ■ > V 0 ' 1 2 3 4 5 tO km
N- /— . , ) \\ \ I--1--1--1--1--1--------------1
tók þegar stefnu á fyallið. Náðu
þeir honum eigi, en sáu er tröllkona
sem í fjallinu bjó tók honum opnum
örmum. Varð ekki vart við Krák í
mannheimum eftir það.
Sunnar í hrauninu við svokallað
Reykjavatn, eru minjar eftir úti-
legumenn. Þar er Eyvindarhola og
þarf vart að tíunda eftir hvaða
Ejrvindi nefnt er, enda virðist ekki
vera sá blettur á hálendi landsins
að hann hafi ekki dvalið þar í lengri
eða skemmri tíma. Þar er einnig
Franz-hellir, eftir Jóni Franz, sem
var með kunnugri útileguþjófum
landsins. Það liggur stórgfytt en
jappafær slóð að Reykjavatni frá
Helluvaði að Norðlingafljóti og þyk-
ir mörgum hvergi betra að vera á
þessum slóðum þó vafamál sé hvort
telja beri Reykjavatn til Amar-
vatnsheiðar þar sem það er fyrir
sunnan Fljótið, en öll hin vötnin
fyrir norðan það. Þetta er annars
ein fegursta vin heiðarinnar og sil-
ungurinn, það sem fæst af honum,
er geysilega vænn. Hafa veiðst allt
að 12 punda silungar í vatninu og
er meira af bleikjunni en urriðanum.
Áfram, yfir Fljótið
Við reiknum ekki með áföllum í
Fljótinu og emm komin yfir að
vörmu spori. Þá fer landið fyrst að
hækka fyrir alvöru og slóðin liggur
upp svokallaðan Hæðarsporð, sem
getur verið býsna torfær í vætutíð,
því leiðin er öll á brattann. Efst í
Hæðarsporði er sérstaklega erfítt
að athafna jeppana ef blautt er, því
svigrúm er lítið og drullan oft mik-
il. Þetta bjargast þó oftast með
lagni, en fyrir kemur að bifreiðimar
sitja þama fastar um hríð.
Þegar upp er komið, hækkar
landið lítið uns komið er í Álfta-
krók, gmnnt dalverpi og fallegt við
Norðlingafljót. Þar er leitarmanna-
kofi og girðing fyrir hross, tær lind
með drykkjarvatni og hreinlætisað-
staða. Vatnið fyrir framan skálann
hetir Núpavatn. Þama er fuglalífíð
hvað fjölbreytilegast á Heiðinni,
þeir fuglar sem að öllu jöfnu em
til staðar á Heiðinni finnast flestir
í Álftakróki og svo em þar stundum
tegundir sem sjást vart annars stað-
ar á þessum slóðum. Má þar nefna
hrossagauk og einstaka sinnum
spóa. Oft em álftir með unga á
Norðlingafljóti í Álftakróki, sbr.
nafnið.
Ef við emm svo heppin að vera
með sveitamanni í fömm, kann að
vera að hann hafí í fómm sínum
lykil að skálanum og þá þarf ekki
að tjalda. Skálinn er vistlegur og
stór nú orðið, þeir trúa því vart sem
ekki vita, að fyrir fáum áram sváfu
menn oft bókstaflega í kös í „fram-
húsinu" áður en viðbyggingin stóra
var reist. í gestabókinni í Álfta-
króki er ferskeytlu að finna sem
virðist benda til þess að ekki sæki
allir veiðimenn gull í greipar vatn-
anna. Þetta er auðvitað bölvaður
leir, en kímnigáfuna vantar ekki:
Kíktuppúr
Surtshelli.
„ fskaJdur Eiríksjökull—
o.s.frv.“
um að eyða stofnunum í vatninu
og rækta upp nýjan, enda hentar
vatnið prýðilega fyrir silung og er
auk þess eitt af stærstu vötnum
heiðarinnar.
Upp á háum punkti er flugvöllur
sem er nothæfur fyrir rellur og þar
greinist leiðin í tvennt, ef haldið er
áfram er komið að Skammá sem
rennur stutt úr Réttarvatni í Amar-
vatn, en ef ekið er spölkom inn
eftir flugbrautinni og þar út af,
liggur leiðin inn í Sesseljuvík í Am-
arvatni, þar sem Austurá rennur
úr því áleiðis til Miðijarðar. Sú leið
er erfiðari, en fær öllum jeppum.
Hált getur verið í brekkunni ofan
í víkina í vætutíð, en svo fremi sem
hjólbarðar em ekki rennisléttir er
ekki von á slysum. Höfðar miklir
og tangar ganga fram í vatnið á
þessum slóðum og margir halda
hingað til veiða og telja þetta svæði
sæluríkið. Þótt alltaf sé það álita-
mál, þá er þó trúlega meiri náttúm-
fegurð ef haldið er að Skammánni.
Hún er stutt og kemur úr Réttar-
vatni sem er með fallegri vötnum
heiðarinnar, umhverfið sérstaklega
hlýlegt og vatnið gjöfult þó það
nýtist einungis sveitamönnum sem
Á Amarvatni litla
Þetta er ekki vegur fyrir annað enjeppa og fjallatrukka.
Efst á Amarvatnshæðum
oft hef ég maðki beitt.
Þar er allt þakið vötnum
en ég fæ aldrei neitt
Svo mörg vom þau orð, en þess
er hins vegar getið, að höfundurinn
hafi í raun gist Úlfsvatnsskála og
sett þessar línur í gestabókina þar,
en ritarinn í Álftakróki séð til þess
að fleiri fengju notið kveðskaparins
með því að rita hann niður.
Það er saga að segja frá náð-
húsinu, eða öllu heldur aðstöðuleys-
inu sem hijáði leitarmenn og aðra
ferðamenn þar til kamarinn var
reistur. Nú em margir Borgfirðing-
ar af hinni hraustu ætt Snorra
prests í Húsafelli og einn afkomand-
inn var í hópi leitarmanna fyrir
nokkmm ámm. Hann þurfti að
bregða sér afsíðis, en það var sama
hvaða steini hann velti við, alls stað-
ar höfðu aðrir orðið fyrri til og
kunni kappinn því illa. Fór svo, að
Eftirþessu erm.a. sóst...
hreistri, en að auki tókst að púsla
saman sex til viðbótar á blóðvellin-
um sem þama var á margra metra
svæði í kring um lindina.
En af því að minnst var á illút-
skýranlega hluti á Amarvatnsheiði,
dettur manni í hug að veiðimaður-
inn sem gleymdi pípu sinni á
rennisléttum harðbala þar sem
kaffið var dmkkið, skammt frá
Reykjavatni, og gat ekki fyrir nokk-
um mun fundið hana aftur. Fann
teljast eiga það borgarbúum frem-
ur. Skammá fellur í fögmm fossi
niður í kvos Amarvatns, og fellur
í nokkur hundmð metra milli
blómabakka og hverfur til vatnsins.
Þetta er geysivinsæll veiðistaður
og raunar sá sem mestrar hylli
nýtur. Ótrúlega margir sem leggja
á Heiðina eiga hér endastöð. Við
líka, við ætlum ekki að halda áfram
norður, heldur snúa við eftir hóflega
dvöl í öræfaríkinu. Það er hugsan-