Morgunblaðið - 20.07.1986, Blaðsíða 18

% i
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. JÚLÍ 1986
A DROTUNS rof,I
Umsjón: 1
Séra Auður Eir Vilhjálmsdóttir
Ásdís Emilsdóttir
Svavar A. Jónsson

Hvers vegna hleypur
tíminn frá okkur?
Allt í einu er kominn 20. júlí.
Er það ekki ótrúlegt? Okkur finnst
svo stutt síðan við fögnuðum nýju
ári sem auðvitað var þéttsetið af
nýjum fyrirheitum. Veturinn og
vorið eru að baki og sumarið hef-
ur náð hápunkti.
Sá tími styttist óðum sem við
höfym til að efna fyrirheitin.
í bemsku finnst okkur tíminn
líða hægt. Við bíðum með óþreyju
eftir því að verða stór og svo loks
þegar við emm orðin stór flýgur
tíminn frá okkur með slfkum ógn-
arhraða að við ráðum ekki neitt
við neitt. Bömin okkar stækka
og vinimir byija að grána.
Stundum hef ég leitt hugann
að því hvers vegna við fáum í
magann þegar við hugsum um
tímann. Oftast hefur það verið
sama svarið sem ég hef fengið.
Ég ætlaði að nýta tímann öðm
vísi en ég hafði gert. Það sem ég
ætlaði í raun og vem að gera sat
á hakanum og var látið bíða. Oft-
ast var það sem gera átti í
tengslum við ræktun vinskapar
eða hrein betmmbót eða endur-
skoðun á sjálfri mér. Hver er ég
eiginlega? Hvaðan kem ég? Hvert
fer ég? Hvaða tilgangi þjónar
mitt líf? Er ég ánægð með það
sem ég legg af mörkum í þjóð-
félaginu? Gæti ég gert betur? Trúi
ég því að ég sé Guðs sköpun?
Hvemig get ég ræktað eða þrosk-
að trúna?
Kannski rita ég þessar hugsan-
ir mínar hér einmitt vegna þess
að það er sumar. Það er í sum-
arfrí-
inu sem maður getur loks leyft
sér að setjast niður og slappa af
og njóta þess hreinlega að vera
til. Þá er kjörið tækifæri til þess
að koma skipulagi á trassaskap-
inn og verða loks sáttur við sjálfan
sig.
Nýiega rakst ég á grein í
bresku tímariti þar sem segir frá
móður nokkurri sem situr við rúm-
stokk 10 ára sonar síns og veltir
fyrir sér hraða tímans. Sonurinn
er nýsofnaður og hún strýkur
hendinni yfir andlit hans.
„ .. .að það skuli vera hann
Alex minn, orðinn svona stór. Ég
strýk ennþá sömu höndunum yfír
enni hans og fyrir 10 ámm. Hend-
ur mínar em alltaf jafn stórar en
Alex sjálfur er orðinn þrisvar sinn-
um stærri. Hvemig getur þessi
langi skrokkur verið sá sami og
þá? Hvenær óx hann eiginlega?
Mér finnst svo stutt síðan að ég
skipti á bleium og hitaði mjólk
fyrir hann. Eða þegar ég elti hann
út um allt á þríhjólinu sínu.
Einhvem veginn gerist þetta
svo hægt að ég sé það ekki frá
degi til dags. Eg veit hvað er að
gerast en ég veit ekki hvemig það
gerist.
Breytingin úr smábami í dreng
er álíka mikill leyndardómur fyrir
mér og að upplifa árstíðimar.
En hvað með mig? Hef ég vax-
ið eitthvað á þessum tíu ámm?
Ég veit að ég hef ekki stækkað.
En hef ég þroskast. Ég veit svo
sem að ég virka hvorki vinsam-
legri né þolinmóðari en þá — en
hef ég ekki kynnst mannfólkinu
og öllum hliðum lífsins miklu bet-
ur? Hvemig get ég, sem kalla
mig kristna, nýtt þá þekkingu
betur? Hvemig tókst Guði að
breyta bamatrú minni í trú og
skilning á tilgang lífsins? Ég lít á
þá breytingu sem kraftaverk.
Hann notar það umhverfí sem ég
lifi í til þess að opna augu mín
fyrir leyndardómum lífsins. Á
hverjum degi upplifí ég eitthvað
nýtt sem smám saman þroskar
mig. Smám saman breytist ég og
þroskast í trúnni. Það gerist hægt
og ég sé ekki muninn en það ger-
ist samt, rétt eins og með líkam-
legan vöxt Alex sonar míns. Það
er fullt af kraftaverkum í kringum
okkur, þau gefa okkur svo sannar-
lega tilefni til trúar á lífinu og
von um þá fyrirheitnu framtíð sem
Guð lofar sínum. Við höfum ennþá
tíma til þess að átta okkur á
lífínu."
Ég hef aldrei verið gömul áður
Bæn konu á tímamótum
„Drottinn, það er óþægilegt að
verða gamall. Það er allt öðruvísi
en ég hélt. Það er eins og limim-
ir séu ekki á líkamanum lengur.
Ég get ekki reitt mig á þá eins
og hér áður fyrr.
Ellin hefur farið ilia með líkama
minn.
Ég hafði lengi hugleitt hvemig
það væri að verða gömul og marg-
ar af þeim hugleiðingum reyndust
réttar. En að kynnast því í raun
og veru reyndist allt öðruvísi en
ég bjóst við.
Ég sakna þess að vera ekki
bam morgunroðans. Ég sakna
ánægjunnar yfír að uppgötva eitt-
hvað í fyrsta skipti, eitthvað gott
og gleðilegt. Æskuárin eru svo
uppfull af slíku.
En nú em aðeins leiðinlegu
árin eftir ... og hendumar mínar,
Drottinn, þær virðast ekki mjög
slitnar, en þær em orðnar stirðar
og hægar. Ég get lítið gert með
þeim lengur. Mýkt þeirra er horf-
in.
Drottinn, ég hef aldrei áður
verið gömul, það er öðmvísi en
ég hafði ímyndað mér, það fylgir
því ófrávíkjanlegur sársauki. Ég
reyni að láta ekki böm mín né
vini taka eftir því — mér tekst
að vera ótrúlega „töff“ á meðal
þeirra.
En eftir á, Drottinn. Eftir á er
ég svo þreytt og þá kemur ein-
hver angurværð og vonleysi yfír
mig af því að mér fínnst ég eigi
svo_ stutt eftir.
Ég hrífst af árstíðunum. Ég
elska bæði sumarið og haustið.
Ég er fús að sjá á eftir árinu sem
er að líða og taka á móti nýju ári.
En árstíðimar í mínu eigin lífí,
Drottinn, þær koma jú bara einu
sinni. Það er svo erfítt að slíta
sig burtu frá þeim.
Það er erfítt að vakna á morgn-
anna, vegna þess að ég á ekki
mikla von eftir. Eiginlega veit ég
að ég verð að sætta mig við þetta.
Ég geri mér grein fyrir þessari
breytingu. Ef til vill síðar, Drott-
inn, þegar ég hef sætt mig við
þetta, kem ég auga á fegurð októ-
ber-mánaðar lífs míns.
Að minnst kosti er gott að fá
að koma til þín með þessar hugs-
anir mínar, Drottinn. Að deila
þessum áhyggjum mínum með
þér, til þess að létta á mér og
gera mig bjartsýnni. Amen.“
Höfn:
Skútuminjar sendar til Frakklands
NÝVERIÐ voru nokkrir gamlir
munir og minjar, sem tengdust
frönskum skútumönnum,
sendar frá Höfn í Hornafirði
til Frakklands.
Að sögn Gísla Arasonar á Höfn
voru tildrögin þau að í fyrra var
þar á ferð frammámaður í menn-
ingarmálum frá Paímpol í Frakk-
landi, þaðan sem margar
skútumar komu sem fiskuðu á
íslandsmiðum. Hann var að leita
að minjum um samskipti skútu-
manna og landsmanna. Var þá
ákveðið að senda út munina.
Frönsk seglskúta sem leið átti um,
tók munina til Frakklands. í stað-
inn er þess vænst að Frakkar
sendi einhvetja muni hingað, t.d.
skútulíkan.
Þeir munir sem nú voru sendir
vom gömul trétunna, sem eftir
áletrunum að dæma var rekald
úr franskri skútu frá Dunkerque,
gömul kista og tréskór sem rak
úr franskri skútu sem strandaði
undan Oræfum fyrir fyrri heims-
styijöld. Einnig var send frásögn
sem Þórbergur Þórðarson skráði
af skipsströndunum miklu 7. mars
1873. Sendar voru skrár úr
kirkjubókum um Qölda franskra
sjómanna, sem voru grafnir í
hveijum kirkjugarði eftir mann-
skaðana. Þá voru sendar myndir
af því sem eftir var af gripum sem
franska stjómin sendi Eyjólfi Sig-
urðssyni bónda á Homi í þakkar-
skyni fyrir björgun franskra
sjómanna. Voru það heiðurspen-
ingur úr gulli og smíðaáhöld.