Morgunblaðið - 04.07.1987, Qupperneq 43

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. JÚLÍ 1987
43
Elín Magnúsdóttir
Hátúnum — Minning
Fædd 22. júní 1900
Dáin 26. júní 1987
Elín Magnúsdóttir er látin. Hún
var fædd og uppalin að Hátúnum
í Landbroti í Vestur-Skaftafells-
sýslu. Foreldrar hennar voru
Magnús Þórarinsson, bóndi að Há-
túnum, og kona hans, Katrín
Hreiðarsdóttir.
Þegar Elín ólst upp voru kjör
þjóðarinnar kröpp og lífsbarátta
erfið fyrir alþýðu. Þetta varð til að
móta líf hennar æ síðan. Ráðdeild
og sparsemi var henni í blóð borin,
þó að hún sæktist aldrei eftir þessa
heims gæðum sjálfri sér til handa.
En sú birta og gleði, sem hún veitti
inn í líf annarra, var auður, sem
seint fyrnist þeim, sem nutu. Fjöl-
mörg voru þau börn, sem nutu
handleiðslu hennar og kærleika.
Vináttan hélzt, þó að bömin yxu
úr grasi og að lokum hlutu þeirra
eigin böm hana í arf. Elín var sam-
vizkusöm, svo að af bar og mjög
trygglynd. Eitt er víst, að aldrei
hefði vafízt fyrir henni svarið við
spumingunni „A ég að gæta bróður
míns?“
A yngri ámm sínum vann Elín á
Landspítalanum um tíma og mun
hugur hennar hafa staðið til ljós-
móðurnáms, þó að ekki yrði úr því.
í störfum hennar þar kom vel í ljós
sá eðliseiginleiki, sem einkenndi
hana svo mjög, en það var að hlúa
og hlynna að öllu lífi.
Elín var vel greind og hafði yndi
af hvers kyns fróðleik og var svo
heppin að halda sjón sinni og heilli
hugsun og gat lesið til æviloka.
Hún var mjög trúuð kona og las
mikið um þau efni. Sérstaklega var
henni starf Sálarrannsóknafélags
Íslands hugleikið og var hún sann-
færð um framhald lífsins að lokinni
jarðvistinni.
Lengst af átti Elín heimili sitt
að Barmahlíð 33 í Reykjavík, en
að loknuin starfsdegi hvarf hún
aftur á æskuslóðir og settist að á
Kirkjubæjarklaustri, en íbúð sína í
Reykjavík, aleiguna, gaf hún til
byggingar dvalarheimilis aldraðra á
Kirkjubæjarklaustri. Á Klaustri
undi hún sér vel síðustu árin í ná-
munda við nánustu ættingja og
sveitina, sem hún unni svo mjög.
Undir lokin var hún farin mjög
að kröftum og má því ætla, að henni
hafi verið hvíldin kærkomin. Nú
þegar hún er kvödd, er þakklætið
efst í huga fyrir þá gæfu að hafa
átt hana að vini. Blessuð sé minning
hennar.
Gunnar Grettisson
Eftir langa og sólríka daga að
undanförnu hér sunnanlands kom
mildur regnskúr föstudaginn 26.
júní sl. En því minnist ég á þetta,
að einmitt þegar dimmdi í lofti og
regnið kom þá hringdi síminn og í
símanum er Sigríður Þórarinsdóttir,
skólasystir mín, að segja mér að
frænka sín Elín hafi andast í svefni
þá um nóttina.
Við áttum gott samtal um þessa
góðu konu og um það leyti sem því
lauk braust sólin fram og það birti
upp. Táknrænt fyrir líf Elínar, iang-
ur og bjartur ævidagur liðinn,
mildur dauði hennar eins og regn-
skúrinn og sólskinið að nýju, eins
og eilífðarljósið.
Það var fyrsta daginn minn í
Húsmæðraskóla Reykjavíkur sem
ég heyrði Elínar fyrst getið. Áður-
nefnd skólasystir mín var austan
úr Landbroti og við urðum sam-
ferða niður í bæ, það barst í tal
hvar hún væri til heimilis á meðan
á skólavistinni stæði. „Ég bý hjá
henni Ellu föðursystur minni uppi
í Hlíðum.“ Ég heyrði á raddblænum
að það væri alveg sérstaklega gott
að vera hjá henni Ellu. Seinna þeg-
ar ég kynntist mannkostum hennar,
hvernig hún var, glaðlynd, um-
hyggjusöm og veitandi, þá skildi
ég þetta mætavel.
Élín Magnúsdóttir fæddist í Hát-
únum í Landbroti, dóttir hjónanna
Magnúsar Þórarinssonar, bónda
þar, og Katrínar Hreiðarsdóttur.
Þar gekk hún fyrstu sporin og með
árum og þroska tók hún, ásamt
systkinum sínum, þátt í hinum dag-
legu störfum og vann af natni og
dug, eins og reyndar öll sín störf
síðar á ævinni.
Átján ára að aidri fór hún til
Reykjavíkur í atvinnuleit. Með
traustri og hljóðlátri framkomu
varð hún fljótt eftirsóttur starfs-
kraftur í þeim fjölmörgu þjónustu-
störfum sem hún tók að sér. Mörg
þekkt fyrirtæki nutu starfskrafta
hennar lengi, sum í áratugi, og vildu v
ekki án hennar vera, og í gegnum
störf sín eignaðist Elín marga af
sínum bestu vinum og tengdist þeim
sterkum böndum. í Reykjavík átti
hún heima mikinn hluta ævi sinnar
en þegar árunum fjölgaði og dags-
verkinu var að ljúka settist hún
aftur að í æskubyggð sinni sem hún
unni. Þar vildi hún eyða sínum
síðustu dögum og bjó hin allra sein-
ustu ár á Klausturhólum 2, Kirkju-
bæjarklaustri, í návist ættingja og
vina.
Eiín giftist ekki og eignaðist eng-
in böm en þeir sem til þekkja
gleyma ekki því ljúfa viðmóti er hún
sýndi öllum þeim börnum sem hún
kynntist. Ég minnist þess er ég eitt
sinn sá hana skoða lítinn frænda
nýfæddan, engin amma hefði getað
verið stoltari. Hún gladdist yfir
hveijum nýjum ættingja og vini og
tók einnig einlægast þátt í sorg og .
mótlæti. Hún bjó yfir góðri skap-
gerð með kærleiksríku hugarfari
og trúartrausti að leiðarljósi. Nú
þegar Elín er kvödd hinstu kveðju
vil ég og fjölskylda mín þakka ára-
langa vináttu og hlýtt viðmót. Við
fráfall hennar votta ég ástvinum
dýpstu samúð. Guð blessi minningu
hennar.
Hún dæmdi ei hart, hún vildi vel
í vinskap, ætt og kynning.
Hún bar það hlýja, holla þel,
sem hverfur ekki úr minning.
(E. Ben.)
Kristín Jóhannesdóttir
Minning:
Reynir Guðmunds-
son, Nýja-Bæ
Vorinu fylgir gróandi og birta,
en skammdegið gerði vart við sig
í hugum okkar Lionsmanna er
formaður okkar, Reynir Guðmunds-
son, varð skyndilega heltekinn af
þeim sjúkdómi, sem á skömmum
tíma leiddi hann til dauða.
Reynir var ættaður frá Sauðár-
króki. Foreldrar hans voru Margrét
Friðriksdóttir og Guðmundur K.
Guðmundsson, hann var yngstur
þriggja bræðra. Reynir stundaði
iðnskólanám er hann kynntist eftir-
lifandi eiginkonu sinni, Ólöfu
Guðbrandsdóttur, Nýja-Bæ í Borg-
arfirði. Hófu þau þar búskap ásamt
foreldrum Ölafar. Þeim varð
tveggja bama auðið. Guðbrandur
fæddist 1966 og Kristinn 1972.
Reynir var bóndi af lífi og sál
og kom þekking hans á ættum bú-
stofnsins sér vel í ræktunarstarfi
þeirra. Olla í Nýja-Bæ er landskunn
hestakona og naut hún þar stuðn-
ings manns síns.
I Lionsklúbb Borgarfjarðar gekk
Reynir 1980. Þar var kominn góður
félagi er ætíð var tilbúinn til starfa.
Hann vildi takast á við verkefni og
vandamál klúbbsins og var sam-
vinnuþýður við að leysa þau og kom
sér þá vel hve fjölfróður hann var.
Fljótlega var hann kosinn til for-
ystu, fýrst sem gjaldkeri, síðan
ritari og formannsembætti gegndi
hann síðastliðinn vetur, eins lengi
og heilsa hans leyfði. Hann var ljúf-
ur maður í umgengni, hafði létta
lund, prúða og fágaða framkomu.
Dauðinn hefur válega borið að
garði hjá Ólöfu og sonunum tveim
ásamt aldraðri móður Ólafar, megi
almættið styrkja þau.
F.h. Lionsklúbbs Borgar-
fjarðar, Diðrik Jóhannsson.
í dag, laugardaginn 4. júlí, er til
moldar borinn mætur maður, góður
bóndi og sérstakur drengskapar-
maður, Reynir Guðmundsson,
Nýja-Bæ, Bæjarsveit í Borgarfirði.
Útför Reynis er gerð frá Bæjar-
kirkju og jarðsyngur séra Ólafur
Jens Sigurðsson.
Reynir var fæddur 18. júní 1938
og því rétt 49 ára þegar kallið kom
þann 22. júní síðastliðinn.
Það var um upprisuhátíðina í vor
að ég sló á þráðinn að Nýja-Bæ og
ræddi við Reyni. Bæði var að við
hjónin ætluðum að skreppa í heim-
sókn og ég hafði frétt að Reynir
hafði kennt sér lasleika og leitað
læknis. Við ræddum saman og var
þá gott hljóðið í Reyni, en hann
hafði þó við orð að hann þyrfti að
fara í heimsókn í sjúkrahúsið á
Akranesi. Þar kom síðar í ljós að
Reynir var haldinn alvarlegum sjúk-
dómi og þrátt fyrir bestu meðferð
hæfustu lækna og hjúkrunarliðs
bæði í sjúkrahúsinu á Akranesi og
síðan á Landspítalanum í Reykjavík
varð ekki við ráðið. Þegar kallið
kom svo óvænt og svo ótímabært
sem hér um ræðir, þá setur mann
hljóðan. I vorgróandanum um sauð-
Fædd 26. september 1896
Dáin 26. júní 1987
Hefurðu glatt nokkurt hjarta í ár?
Hefurðu reynt til að grseða mörg sár?
Hefurðu bundið um blæðandi und?
Brosað með öðrum á gleðinnar stund?
Hefúðrðu gefið þeim bágstöddu brauð?
Borið fram mikið af kærleikans auð?
Léttir þú nokkurs manns lamandi þraut?
Leiddir þú nokkum á hamingju braut?
(Ljóðabók GG)
Margir spyija sjálfa sig þessara
spurninga og óska þess að geta
svarað þeim játandi. Þegar Gunna
frænka á í hlut er auðvelt að finna
svörin. Líf hennar einkenndist um-
fram allt af kærleika til alls sem
lifir, en af hjartans lítillæti hefði
hún sjálf aldrei talið sig slíka, þess
vegna er gott og þarft að minnast
hennar.
Guðrún Eiríksdóttir, föðursystir
mín, var fædd á Stað í Súganda-
fírði árið 1896 og var því á 91.
aldursári er hún lést föstudaginn
26. júní á Fjórðungssjúkrahúsinu á
Ísafirði. Þar hafði hún verið í tæpt
ár vegna veikinda en andleg heilsa
burðinn og þegar jörðin er komin í
sinn fegursta skrúða er hann sem
átti svo margt ógert kvaddur brott.
Þessi prúði, hógværi drengskapar-
maður, sem vildi alltaf svo vel, er
ekki á meðal okkar lengur.
hennar var hin sama og fyrr. Guð-
rún var fjórða í röð sjö bama þeirra
Guðfinnu Daníelsdóttur og Eiríks
Egilssonar. Nú eru þau systkinin
öll horfin til betri heimkynna. Eirík-
ur faðir hennar dó árið 1903 og
þá flutti Guðfinna með börnin í
Botn í Súgandafirði. Hún giftist
aftur og þá Guðmundi Halldórssyni
frá Önundarfirði og átti með honum
einn son. Guðfinna lést í Botni árið
1912.
Ævistarf frænku minnar var
unnið í næsta byggðarlagi, Önund-
arfirði. Þangað flutti hún árið 1919
er hún giftist Hinrik Guðmundssyni
frá Görðum. Þau reistu heimili sitt
á Flateyri og bjuggu þar til ævi-
loka. Hinrik var formaður, verk-
stjóri og loks kaupmaður og oddviti.
Hann dó árið 1960.
Guðrún og Hinrik eignuðust tvö
börn, telpu og dreng, sem dó ný-
fæddur. Dóttirin, Guðfinna, er gift
Greipi Guðbjartssyni. Þau Guðrún
og Hinrik ólu einnig upp tvo drengi,
Harald Jónsson, sem kvæntur er
Gróu Björnsdóttur, og Benjamín
Oddsson, sem kvæntur er Guðrúnu
Kristjánsdóttur. Guðfinna, Harald-
Þegar ég lít til baka finnst mér
ekki svo langt síðan við Reynir
kynntumst þótt á þriðja áratug sé.
Það var þétt handtakið hans þá
eins og það var alltaf síðan og bros-
ið hans hlýtt og milt sem fylgdi
með. Það var 1. desember 1962 sem
Reynir gekk að eiga unnustu sína,
Ólöfu Guðbrandsdóttur, Þórmunds-
sonar þá bónda í Nýja-Bæ. Þau
eignuðust tvo syni, þá Guðbrand
sem nú er 21 árs og Kristin nú 15
ára, sem eru báðir heima og starfa
við búið ásamt móður sinni og
móðurömmu, Kristínu Sveinbjarn-
ardóttur. Sambúð Ollu og Reynis
reyndist traust og haldgóð. Þar var
ást og hlýja í fyrirrúmi og virðing
fyrir hvort öðru. Það var gott að
koma í Nýja-Bæ bæði til Guðbrand-
ar og Kristínar og til Ollu og Reynis.
Svo gott var það að þau voru beðin
að taka elsta barn mitt, Svönu, til
sumardvalar og var Svana þar síðan
mörg sumur. Fyrir þetta og allt
gott í gegnum tíðina er nú þakkað
af alhug.
ur og Benjamín búa öll á Flateyri
og hjá þeim hefur móðir þeirra átt
öruggt skjól.
Á heimili Guðrúnar og Hinriks
bjuggu einnig í tugi ára föðurbróð-
ir Guðrúnar og tengdamóðir. Þar
voru auk þess margir unglingar í
sumardvöl. Starfi húsmóðurinnar
var því ærinn en frænka mín stjórn-
aði heimilinu af festu og dugnaði.
Alltaf gaf hún sér tíma til að sinna
gestum og stunda félagsstörf. í
kvenfélaginu starfaði hún af sama
dugnaði og heima fyrir, og var gerð
að heiðursfélaga þar.
Að Hinrik látnum bjó Guðrún
áfram ? húsi sínu og hóf vinnu í
frystihúsinu. Þar vann hún samfellt
þar til um áttrætt þótt flestum hefði
þótt kominn tími til að hvíla sig
eftir erilsama daga.
Þegar Reynir var kominn í
Landspítalann kom ég til hans nær
dag hvem og ræddum við þá margt
sem á dagana hafði drifíð. í þessu
spjalli okkar glitraði hans sterka
lífslöngun þegar hann fársjúkur
ræddi um að komast heim aftur og
vinna verkin. Þrátt fýrir sterkan
vilja og mikinn þrótt fór svo að
hans sterka og góða hjarta gaf sig.
Þegar barátta Reynis var hvað erf-
iðust við hinn skæða sjúkdóm
reyndist séra Ólafur Jens góður vin-
ur og trúr. Vissi ég að hann dvaldi
oft hjá Reyni og var séra Ólafur
hjá Reyni við hinstu stund.
Blessuð sé minning Reynis Guð-
mundssonar sem er mér sérlega
kær. Við hjónin vottum öllum í
Nýja-Bæ og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Deyr fé
dejrja frændur
en orðstír deyr aldregi
hveim sér góðan getur.
Magnús Einarsson
Fjarlægðin til næsta byggðarlags
yar meiri í minni bemsku en nú er.
Ég minnist ávallt þeirrar tilhlökk-
unar og gleði þegar pabbi og
mamma sögðu okkur krökkunum
að nú ættum við að fara í heimsókn
til Gunnu frænku á Flateyri. Gleðin
minnkaði ekki þegar hún birtist
fagnandi í dyrunum eins og við
værum að gera henni greiða með
heimsókninni. Hennar hlýju orð
fýlltu hugann og ótal sætir molar
litla lófa, er farið var í skoðunar-
ferðir um þorpið eða í beijatínslu
upp í hlíð. Þetta vom gleðidagar.
Árin liðu og lengra varð milli fjöl-
skyldnanna en ættarböndin alltaf
jafn sterk og þrátt fyrir strjálar
heimsóknir vom móttökurnar á
Flateyri alltaf jafn innilegar hjá
Gunnu og Hinrik. Hið hýra bros
frænku og hinn dillandi hlátur
hennar vermir okkur enn, er við
þeytumst heimshomanna á milli í
leit að þeim friði og þeirri ró sem
einkenndi hana. Hún gerði sér grein
fyrir að ekkert „er sigurvisst nema
þolgæðið".
Við systkinabörnin minnumst
Guðrúnar Eiríksdóttur með virð-
ingu og þökk og vottum börnum
hennar og bamabörnum innilega
samúð. Með kæm erindi kveð ég
þig, góða frænka.
Vertu sæl, mér svífur yfir,
sífellt blessuð minning þín.
Vertu sæl, ég veit þú lifir,
veit þú hugsar enn til mín.
(Ól. Andrésd.)
Blessuð sé minning Guðrúnar.
Ásdís Kristjánsdóttir
Minning:
Guðrún Eiríks-
dóttir, Flateyri