Morgunblaðið - 17.07.1987, Qupperneq 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 17. JÚLÍ 1987
Minning:
HALLDÓR G.
KRISTJÁNSSON
SKÓLASTJÓRI
Fæddur 21. júní 1946
Dáinn 9. júlí 1987
í dag verður til moldar borinn
félagi minn og vinur, Halldór G.
Kristjánsson, en hann lést af slys-
förum 9. júlí sl. rúmlega 41 árs að
aldri.
Að fá frettir um skyndilegt and-
lát fólks í smáu samfélagi sem
Hvolsvöllur er, hvað þá þegar um
góðan vin er að ræða, gerir mann
umkomulítinn og er þyngra en tár-
um taki. Við þessu verða menn þó
að vera viðbúnir. Oft er spurt „hvers
vegna" og oftar verður fátt um
svör. Það er þá helst að maður
ímyndi sér að æðra og mikilvægara
hlutverk sé ætlað hinum framliðna
í ríki Guðs.
Fyrstu kynni mín af Dóra, en það
var hann ávallt kallaður af vinum
sínum, hófust árið 1973 þegar hann
var ráðinn íþróttakennari við gang-
fræðaskólann á Hvolsvelli en
þangað flutti hann frá Súgandafirði
ásamt eiginkonu og tveim börnum.
Það tók ekki langan tíma að
kynnast Dóra. Eftir fyrstu kynni
var eins og maður hefði þekkt hann
sem félaga í mörg ár, svo fljóttek-
inn og einlægur var hann.
I gegnum íþróttirnar og þá sér-
staklega knattspyrnuna áttum við
sameiginlegt áhugamál alla tíð og
þá aðallega í umræðuformi og sem
áhorfendur á vellinum og í sjón-
varpi. Dóri var einlægur stuðnings-
maður Skagamanna og í ensku
kanttspymunni var Manchester
United alla tíð í sérstöku uppáhaldi
hjá okkur og var mikill styrkur að
vita af Dóra við hlið sér þegar vetja
þurfti heiður átrúnaðargoðanna og
var oft farið hátt í tónstigann þeg-
ar kveða þurfti niður önnur sjónar-
mið og áróður sem ekki féll í
kramið.
Fljótlega eftir að Dóri flutti í
Hvolsvöll gerðist tvennt sem tengdi
okkur enn sterkari böndum. Annað
var, að milli okkar samdist að fyrir-
tæki mitt smíðaði eldhúsinnréttingu
og annað smálegt í íbúðarhús sem
hann hafði keypt í fokheldis-
ástandi. Hitt atriðið og það sem
eftirminnilegast verður var stofnun
Kiwanisklúbbsins Dímonar árið
1976 og samstarf okkar á þeim
vettvangi.
Oft er sagt að enginn sé ómiss-
andi, hvorki í vinnu né félagsskap
og getur það rétt verið í víðtækum
skilningi. En eitt er víst, að skarð
Dóra í Kiwanisklúbbnum Dímoni
verður aldrei fyllt þótt starfsemi
klúbbsins haldi áfram með þeim
ágætu félögum sem þar starfa.
Dóri var á sér sviði og verður hans
sárt saknað í framtíðinni bæði í
leik og starfi klúbbsins.
Kunnátta Dóra í félagsstörfum
kom ekki á óvart, því auk kennara-
starfa var hann einn af félögum í
Lionsklúbbi Súgandafjarðar áður
en hann flutti í Hvolsvöll.
Dóri hafði sérstakan húmor og
gott lag á að koma mönnum í létt
skap. Hann hafði þá einstöku hæfi-
leika að geta spunnið heilu sögumar
og lýsingamar um félagana á sam-
komum og er skemmst að minnast
frábærrar lýsingar á flestum ef
ekki öllum félögum og gestum á
herrakvöldi klúbbsins í vor, en þeir
vom um 50 talsins. Dóri var haf-
sjór af bröndumm og notaði þá
óspart á fundum og hermdi þá upp
á félagana. Allt var þetta græsku-
laust og án særinda, enda vom
félagamir ávallt við því búnir sem
sjálfgefnum hlut. Hann hafði að
auki þann ágæta kost sem því mið-
ur er ekki öllum húmoristum gefið,
að geta meðtekið skeyti frá öðmm
og gert grín að sjálfum sér. Dóri
var síkátur og þurfti ekki á því að
halda að koma sér í stuð eins og
sagt er. Hann var bindindismaður
á tóbak, og vín smakkaði hann
ekki nema vera skyldi bjórdreitil
eða álíka meinlaust glundur ef það
stóð til boða á réttu augnabliki.
Fyrir nokkmm árum flutti Dóri
með fjölskyldu sína frá Hvolsvelli
austur að Skógum undir Eyjafjöll-
um þar sem hann gerðist skólastjóri
bamaskólans þar í sveit. Þetta gerði
honum erfiðara um vik í Kiwanis-
starfínu, þar sem um 120 km akstur
var að ræða báðar leiðir til funda-
halda. Þetta lét hann ekki á sig fá
þótt stundum yrði að sleppa úr
fundum vegna anna eða veðurs og
ófærðar. Um þetta leyti átti Dóri
þátt í því að kúbburinn tók upp það
styrktarverkefni að veita árlega
verðlaun fyrir árangur og framfarir
í íþróttum meðal Rangæinga. í
fimm manna kjömefnd sem klúbb-
urinn tilnefndi í því tilefni var Dóri
sjálfkjörinn. í þeirri nefnd starfaði
hann af miklum áhuga ogeldmóði.
Eftirlifandi eiginkona Halldórs
er Sigrún Halldórsdóttir og eignuð-
ust þau 3 börn, þau Kristján fæddan
1966, Lindu fædda 1970 og
Kristínu fædda 1975.
Sigrún tók þátt í starfi Kiwanis-
hreyfíngarinnar á vissan hátt þar
sem hún var einn af stofnendum
Sinawik í Rangárvallasýslu, en það
em samtök eiginkvenna Kiwanis-
manna.
Þau hjón, Dóri og Sigrún, eignuð-
ust marga góða og trausta vini í
tengslum við leik og starf. Dóri var
einn af örfáum mönnum sem gekk
inn af götunni og leit inn til kunn-
ingja sinna af engu tilefni öðm en
því að athuga hvernig Iiði og hvað
væri í fréttum. Á tímum hraða og
spennu er þetta dýrmætt tilefni og
skilur mikið innlegg eftir í minning-
arsjóð mannlífs og vináttu. Þessa
vináttu ræktaði Dóri á eftirminni-
legan hátt, með dyggum stuðningi
Sigrúnar, við nokkra vini sína á
Hvolsvelli eftir að þau fluttu að
Skógum. Eitt af áhugamálum Dóra
var að spila bridge á góðum stund-
um í góðra vina hópi og þar sem
svo var einnig ástatt með nokkra í
kunningjahópnum bæði á Hvolsvelli
og meðal sveitunga, sá hann sér
leik á borði og eygði tækifæri til
að gera hvort tveggja í senn, að
rækta vinagarðinn og skerpa á
bridgekunnáttunni. Hann var ekki
að tvínóna við hlutina frekar en
fyrri daginn og er skemmst frá því
að segja að í byijun janúar ár hvert
eftir að hann flutti að Skóguin var
boðið til samkomu á heimili þeirra
hjóna þar sem 7 félagar undan
Eyjafjöllum og frá Hvolsvelli ásamt
Dóra háðu sveitakeppni í tvöföldum
skilningi. Þessi árlegi viðburður er
öllum þeim sem til boða stóðu
ógleymanlegur með öllu. Ekki var
nóg með að spilað væri bridge fram
eftir nóttu heldur var undanfari
spilamennskunnar með því glensi
og gríni sem Dóra var einum lagið
að framkvæma. Auk þessarar
skemmtunar bættust við frábærar
veitingar þeirra hjóna. Eftir að
Dóri fluttist aftur í Hvolsvöll sl. ár
hélt hann uppteknum hætti og nú
voru það Eyfellingar sem komu í
Hvolsvöll og svona skyldi það verða.
En fljótt skipast veður í lofti og án
Dóra verður þetta aldrei eins. En
þessar frábæru stundir verða lengi
í minnum hafðar og verður nú sárt
saknað í vinahópnum.
Ættarsögu, uppvöxt og annað
lífshlaup Dóra áður en hann flutti
í Hvolsvöll þekki ég lítið sem ekk-
ert og læt ég öðrum eftir þau skrif.
Eins og áur er getið réðst hann
sem íþróttakennari í Hvolsvöll árið
1973, síðan sem skólastjóri að
Skógum og síðast sem skólastjóri
barnaskólans í Vestur-Landeyjum í
fyrra og flutti hann þá aftur í
Hvolsvöll við mikla gleði vina sinna
þar. Nokkur undanfarin sumur
vann hann sem flokksstjóri við girð-
ingarvinnu á virkjunarsvæði
Landsvirkjunar á hálendi Rangár-
vallasýslu. Auk þess rak hann
söluskála og bensínafgreiðslu í Sig-
öldu um árabil. Dóri var naskur á
það sem féttnæmt gat talist og var
fréttaritari DV í Rangárvallasýslu
síðustu ár.
Ekki get ég látið hjá líða að
minnast á frábært samstarf og vin-
áttu Dóra og móður minnar,
Katrínar, á þeim árum sem hann
kenndi leikfími og sund við skólana
á Hvolsvelli, en hún sá um að gefa
nemendum böðin og aðstoða hann
á ýmsan annan hátt. Sama var við
hvort var talað. Gagnkvæm virðing
og vinátta var inntakið og höfðu
þau ánægju af að gantast við hvort
annað. Katrín lést í fyrra, réttu ári
á undan Dóra, og lét hann þau orð
falla við það tilefni, að óréttlátt
væri að fólk félli frá svo ungt, en
hún var 24 árum eldri en hann. í
þessum efnum er ekki spurt um
aldur, en eitt er víst, að hlátur
þeirra hljómar nú saman þótt á
öðrum vettvangi sé.
Nú, þegar lífsgöngu Halldórs
Kristjánssonar er lokið hérna meg-
in, er margs að minnast. Minningin
um góðan og indælan dreng með
stórt og rúmgott hjarta og vissan
um að honum sé ætlað stærra og
æðra hlutverk í nýjum heimkynnum
styrkir á slíkri stundu. Söknuður
ættingja og vina er mikill en eigin-
konu og barna þó mestur.
Við Dúna og böm þökkum Hall-
dóri Kristjánssyni samfylgdina og
óskum honum velfarnaðar á nýjum
vettvangi.
Sigrúnu, börnum og öðrum ætt-
ingjum og vinum sendum við inni-
legustu samúðarkveðjur og biðjum
til þess sem mestan styrk getur
veitt á slíkum stundum.
Hvfli í friði góður vinur.
Aðalbjörn Kjartansson
Það er erfitt að lýsa í orðum því
áfalli að frétta andlát Halldórs.
Náinn samstarfsmaður og vinur í
Skógum í 6 ár er fallinn frá, langt
fyrir aldur fram.
Það var á haustdögum 1980 er
við kynntumst Halldóri og Sigrúnu.
Það hafði æxlast þannig að bæði
þau og við fluttumst austur að
Skógum undir EyjaQöllum. Halldór
sem skólastjóri og ég sem kennari.
Brátt tókust góð kynni og komst
fljótt á daglegur samgangur á milli
fjölskyldnanna og var oft glatt á
hjalla.
Áhuga Halldórs í félags- og
íþróttamálum þekktu allir, bæði
nemendur og aðrir. Honum tókst
t.d. að fá mig til að fara að leika
golf, íþrótt sem mér fannst áður
lítið til koma, svo ekki sé meira
sagt. En ég keypti mér golfsett.
Við bridgeborðið sátum við oft sam-
an fram á nótt að etja kappi við
sveitungana. Frímínúturnar daginn
eftir fóru þá ósjaldan í umræður
um spil og kerfi.
Að sönnu var samstarfið afar
náið svo sem nærri getur í litlum
skóla. Ekki vorum við þó alltaf sam-
mála um eitt og annað, jafnvel of
kröfuharðir í garð hvors annars svo
sem títt er um nábúa.
Elsku Sigrún, Kristján, Linda og
Kristín, við sendum ykkur öllum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Minning lifír um góðan dreng.
Anna Björg og Stefán
í dag kveðjum við Halldór G.
Kristjánsson er lest af slysförum
9. þessa mánaðar.
Kiwanisklúbburinn Dímon tók til
starfa 1976 og var Halldór einn af
stofnendum hans og félagi til ævi-
loka. Betri liðsmann er varla hægt
að óska sér. Hann bar hag klúbbs-
ins mjög fyrir bijósti, og ákafi hans
og kraftur smitaði út frá sér. Hann
gegndi ýmsum störfum fyrir klúbb-
inn, og því var vel borgið sem hann
tók að sér. Hæfileikar Halldórs til
að koma mönnum í gott skap voru
óspart nýttir innan klúbbsins og
skemmtifundir nánast óhugsandi
án hans. I nokkur ár var Halldór
búsettur að Skógum undir Eyjaflöll-
um og gat því ekki sinnt Kiwanis-
störfum eins mikið og hann hefði
viljað, en síðast liðið haust flutti
hann aftur á Hvolsvöll og hóf starf
með okkur af fullum krafti, og
hlakkaði til að sinna ákveðnu verk-
efni næsta vetur innan klúbbsins.
Sem aðkomumaður, en á Hvols-
völl kom hann fyrst 1973, gerði
Halldor sér enn betur grein fyrir
þýðingu svona klúbbs og annarar
félagsstarfsemi, þar sem grundvöll-
ur skapast fyrir kynni manna á
meðal.
Orðið Kiwanis þýðir: kynntu þig.
Halldór kynnti sig með Kiwanis-
starfinu og skarð hans innan okkar
raða er vandfyllt.
Við kveðjum vin okkar og félaga
með söknuði, og vottum eiginkonu,
börnum og öðrum aðstandendum,
okkar innilegustu samúð.
Félagar Kiwanisklúbbsins
Dímon
Halldór G. Kristjánsson, skóla-
stjóri, lést af slysförum 9. júní sl.,
41 árs að aldri.
Svo snöggt getur æskuvinur og
félagi verið kallaður yfír landamær-
in miklu að erfitt sé að gera sér
grein fyrir því, ekki síst þegar heilsa
og atgervi eru með miklum blóma
manns á besta aldri.
Dóri var Súgfírðingur, sonur
Kristjáns Bjarna Magnússonar,
skipstjóra, og konu hans, Kristínar
Magneu Guðmundsdóttur.
Hann var kvæntur Sigrúnu
Halldórsdóttur, súgfirskri að upp-
runa og eignuðust þau þijú börn:
Kristján Bjama, f. 9. september
1966, Lindu Björk, f. 5. ágúst 1970
og Kristínu Magneu, f. 17. desem-
ber 1975.
Á Suðureyri átti hann æskudaga
alla, í leik og starfí. Þar bundust
bönd æskuvináttunnar sem heldu
alla tíð síðan.
Eftir nám í Kennaraskólanum og
íþróttakennaraskólanum kenndi
hann á Suðureyri nokkra vetur,
seinna á Hvolsvelli, varð svo skóla-
stjóri grunnskólans á Skógum undir
Eyjafjöllum nokkur ár og síðast
skólastjóri í Njálsbúð, Vestur-
Landeyjum.
Alla tíð áhugamikill orkumaður.
Mörg liðin sumur hefur hann
sinnt starfí verkstjómar hjá Lands-
virkjun á Sigöldusvæði ásamt því
að reka bensínsölu þar.
Nú hefur síðasta spor áhuga-
manns verið stigið, áhugamanns til
allra verka. Þeir sem til þekkja
minnast þess, engin lognmolla var
í kringum Dóra Kitta Bjama. Ég
get seint gleymt áhuga hans er við
áttum okkur stundir í fijálsum
íþróttum yngri menn og seinna við
golfleik og spil. Hvar sem hann kom
var hinn sterki gleðiglampi og áhugi
hans á viðfangsefninu driffjöður.
Oll gleði var þó innan marka, því
næsti dagur átti sín áhugasvið.
Á félagsmálasviðinu var hann lið-
tækur. Iþróttafélagið Stefnir fékk
notið krafta hans um árabil. Lions-
klúbbur Súgandafjarðar einnig
meðan hann bjó þar og Kiwanis-
klúbburinn Dímon á Hvolsvelli eftir
að þangað var komið svo nokkuð
sé nefnt.
Eftir að vinir hverfa til starfa í
fjarlægð hver frá öðmm fækkar
sammvemstundum. Áhugi og vilji
hefur þó leitt til þess að æskufélag-
arnir hafa náð að hittast endmm
og sinnum.
Það er eftirsjá að Dóra Kitta
Bjarna, áhugamanninum með
lífskraftinn mikla, en eigi má sköp-
um renna.
Að leiðarlokum vil ég þakka þá
vináttu og tryggð sem ríkt hefur
fjölskyldna okkar á milli til þessa
dags og óska vini velfarnaðar í
nýjum heimkynnum.
Við missi eiginmanns og ástkærs
föður flyt ég þér, Sigrún mín,
Kristjáni, Lindu og Kristínu, inni-
legar samúðarkveðjur okkar
Bryndísar. Góður Guð styrki ykkur
í sorginni.
Blessuð sé minning hans.
Guðmundur Óskar
Hermannsson
Þegar mamma sagði mér að hann
Dóri hefði dáið í bílslysi fór ég að
hugsa um allt sem hann hafði gert
fyrir mig. Hann var fyrsti kennar-
inn minn á Skógum, hann kenndi
mér iíka að synda og svo var hann
alltaf svo góður. Oft fengum við
Kristín að fara með honum út á
Hvolsvöll og alltaf var hann tilbúinn
að koma með okkur krökkunum í
skólanum í fótbolta í frímínútunum.
Það verður skrítið að hugsa til þess
að Dóri er ekki lengur hjá okkur
en ég veit að hann er hjá Guði og
þar líður honum vel. Ég vil þakka
honum fyrir allt sem hann gerði
fyrir mig. Ég mun búa að því alla
ævi.
Elsku Sigrún, Kristján, Linda og
Kristín, ég hugsa mikið til ykkar
og bið Guð að hjálpa ykkur í sorg-
inni.
Gyða, Skógum.
Halldór Georg Kristjánsson
skólastjóri var Vestfirðingur að
uppruna, fæddur á Suðureyri við
Súgandafjörð. Kennari að mennt,
skólastjóri undir Eyjaíjöllum og nú
síðast í Vestur-Landeyjum.
Kynni okkar hófust vorið 1976,
er hann gerðist flokksstjóri í sumar-
vinnuflokki mínum við Sigöldu.
Tókst þegar með okkur góður kunn-
ingsskapur, sem varð að traustri
vináttu. Halldór var glaður maður
og góðgjarn, hláturmildur og hafði
næmt skopskyn. Hann var bæði
fyndinn og orðheppinn og gerði oft
að gamni sínu, en aldrei á annarra
kostnað. Halldór var í eðli sínu fé-
lagslyndur maður. Kom því oft í
hans hlut að stjórna ýmsum sam-
komum, sem hann gerði með
t Alúðarþakkir fyrir vinsemd og hlýhug við andlát og útför, HELGUC. JESSEN. Erna V. Ingólfsdóttir, Sigurbjörn Æ. Jónsson, Leifur Ingólfsson, Anna Dam, Sif Ingólfsdóttir, Hörður Sigurðsson, Sigþrúður Ingólfsdóttir, Eðvarð Olsen, barnabörn og barnabarnabörn.

t Þökkum samúð og vinarhug við andlát og jarðarför móður okkar, tengdamóður og ömmu, GUNNHILDAR BJÖRNSDÓTTUR frá Grœnumýri, Stefán Jónsson, Inga Ingólfsdóttir, Björn Jónsson, Sjöfn Jónsdóttir og barnabörn.