Morgunblaðið - 17.07.1987, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 17. JÚLÍ 1987
37
ágætum. Aldrei gleymast þeim, sem
sátu hinar skemmtilegu haust-
kveðjuhátíðir, þegar Halldór las upp
annál sumarsins og allir vinnufélag-
arnir fengu sína umsögn með
tilheyrandi gáska félaganna. En
þótt Halldór væri allra manna
skemmtilegastur, þegar það átti
við, var hann jafnframt alvörumað-
pr. Hann hafði fastmótaðar skoðan-
ir á mönnum og málefnum, og hélt
ótrauður fram þeirri skoðun sinni,
aðjjví aðeins yrðu komandi kynslóð-
ir Islendinga hamingjusamar í landi
sínu, ef þær gerðu sér ljóst, að hluti
af allri Skólagöngu væri líkamleg
vinna til sjós og lands. Þetta sýndi
Halldór í verki. Störf hans hér á
hálendinu bera vott um vandvirkni
og eljusemi.
Mikill harmur er kveðinn að húsi
Halldórs þegar hann fellur frá með
svo skyndilegum hætti. En öll eru
þau vel af Guði gerð, eiginkona
hans, Sigrún Halldórsdóttir, og
bömin þrjú: Kristján, háskólanemi,
Linda, sem er í fjölbrautaskóla og
Kristín, 12 ára, sem er í heimahús-
um, og vonum við, að þau muni
með Guðs hjálp geta horft björtum
augum til framtíðarinnar.
Við, starfsfólk Landsvirkjunar
við Hrauneyjafoss, kveðjum Halldór
með söknuði og þökkum honum
samfylgd alla. Ástvinum hans send-
■um við innilegustu samúðarkveðjur.
Mér koma í hug ljóðlínur Einars
skálds Benediktssonar:
„Sjálft hugvitið, þekldngin hjaðnar sem blekldng
sé hjartað ei með, sem undir slær.
Hver þjóð, sem í gæfu og gengi vill búa
á Guð sinn og land sitt skal trúa.“
Halldór átti gott hjarta og elsk-
aði land sitt.
Halldór Eyjólfsson
Kveðja frá skólasystkinum IKI
veturinn 1967/1968
Haustið 1967 hófu nám í íþrótta-
kennaraskóla Islands á Laugarvatni
20 nemendur víðsvegar að af
landinu. Nú hefur sá fyrsti úr þess-
um hópi, Halldór G. Kristjánsson
frá Suðureyri við Súgandafjörð ver-
ið kallaður brott úr þessum heimi,
óvænt og skyndilega en þann 9.
júlí sl. lést hann af völdum meiðsla
er hann hlaut í umferðarslysi sem
varð á vegakafla inni á hálendi Is-
lands, ekki langt frá Þórisvatni.
Fáir af þeim sem hófu nám á
Laugarvatni þetta haust fyrir tæp-
um 19 árum þekktust fyrir, en
fljótlega tókust þama góð kynni
meðal nemenda enda var sambýlið
náið, fólk var saman við nám eða
störf nánast allan daginn, alla daga,
þann tíma sem skólinn stóð, en það
var í 9 mánuði. Það er því við
hæfí að minnast þessa látna skóla-
bróður okkar með örfáum orðum.
Ekki mun hér verða gerð grein fyr-
ir ætt og uppruna Halldórs eða
störfum hans hin síðari ár, til þess
eru aðrir kunnugri betur fallnir.
Halldór sem var einn af fulltrúum
Vestfírðinga í skólanum þetta árið
varð strax vinsæll meðal skóla-
systkina sinna enda var hann
síbrosandi, léttur, kátur og félags-
lyndur mjög. Hann var ágætis
íþróttamaður og sóttist námið í
skólanum vel. Aðalgreinar hans í
íþróttunum voru fíjálsar íþróttir,
einkum köst og þá sér í lagi spjót-
kast og bar hann af öðrum
nemendum skólans á því sviði.
Hann var einnig góður badminton-
spilari og lagði sig fram við að segja
okkur hinum sem minna kunnum í
þeirri íþrótt til. En hann var einnig
vel liðtækur í öðrum greinum
íþrótta sem þama voru stundaðar
og reyndist í hveijum leik hinn
traustasti liðsmaður. Þá hafði hann
gaman af því að taka í spil og hafði
forgöngu um það að menn styttu
sér stundir á löngum vetrarkvöldum
við slíkt. Hann var þó fyrst og
fremst góður félagi, glettinn og
skemmtilegur og hrókur alls fagn-
aðar á góðri stund. Og það er
þannig sem við skólasystkinin frá
Laugarvatni munum geyma í hug-
um okkar minninguna um Dóra
Kristjáns, eins og við kölluðum
hann ávallt og þökkum jafnframt
fyrir þær mörgu ánægjulegu sam-
verustundir sem við áttum saman
þennan vetur og síðar þegar hópur-
inn hefur hist. Það er því með
söknuði og harmi sem Halldór er
kvaddur en sárastur hlýtur harmur
hans nánustu, eiginkonu, bama og
annarra aðstandanda að vera og
eru þeim hér með sendar innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Halldórs G.
Kristjánssonar.
í dag, 17. júlí, kveðjum við kær-
an vin og starfsbróður, Halldór
Kristjánsson, er lést af slysförum
þann 9. júlí. Það er erfiðara en orð
fá lýst að sjá á bak góðum félaga
og samstarfsmanni. Halldór var
sterkur persónuleiki. Hann var ein-
lægur og hjartahlýr, ávallt glaðvær
í viðmóti og hafði gott lag á því
að hrífa fólk með sér. Hann var
fundvís á hið skoplega í tilverunni
og hafði ríka kímnigáfu en gætti
þess þó ætíð að særa engan. Hann
var jafnan hrókur alls fagnaðar og
hann eignaðist vini hvar sem hann
fór. En fyrst og fremst var hann
yndisleg manneskja sem vildi öllum
vel og lét hvarvetna gott af sér
leiða.
Halldór var íþróttakennari að
mennt og helgaði sig því starfí
lengst af. Hinir góðu eiginleikar
hans, hið góða skap, einlægni og
manngæska, nýttust honum vel í
kennarastarfínu. Hann átti sérstak-
lega gott með að umgangast böm
og unglinga og leið hvergi betur en
í hópi ærslafullra krakka. Þar var
hann á heimavelli.
Við hjónin kynntumst Halldóri
og fjölskyldu hans fyrir sjö árum,
en þá tók hann við starfí skóla-
stjóra við Gmnnskóla Austur-Eyja-
fjallahrepps. Með okkur tókst
fljótlega einlæg vinátta. Halldór var
jafnan heill og óskiptur í leik sem
í starfí. Við minnumst nú með sökn-
uði margra ógleymanlegra stunda
sem við áttum saman. Það er sárt
að sjá af góðum vin, að kveðja
hann hinstu kveðju löngu fyrir ald-
ur fram. Það er ekki sanngjamt
þegar flautað er til leiksloka í hálf-
leik.
En lífíð er miskunnarlaust. Það
fær fjölskylda hans að fínna nú er
ástríkur faðir og kær eiginmaður
er kallaður burt svo skyndilega.
Þeirra er sorgin stærst. Við vottum
Sigrúnu og bömunum okkar dýpstu
samúð og biðjum guð að veita þeim
styrk. Magga og Sverrir
Því veldur mér trega tónanna slagur
sem töfrar og dregur og er svo fagur?
Eg veit það og finn, hvers sál mín saknar.
Söngvanna minning af gleymsku vaknar.
Ómur af lögum og brot úr brögum,
bergmál ævinnar liðnu dögum,
afhljómgrunnihugansvaknar. (E.Ben.)
Eg skynja og veit, að nú, á út-
farardegi Halldórs G. Kristjánsson-
ar fljúga um huga okkar fjölmörgu
vina og venslamanna hans ljúfsárar
minningar frá liðnum samferðarár-
um. Hver man ekki hressilegt
viðmót hans, spaug og gamansemi,
glaðværð sem smitaði alla. Bjart-
sýni og keppnisskap, frásagnargleði
og vestfírskt stolt. Stolt sem við
vinir hans köllum mont. Minningar
um tryggð og hreinskilni, sorg og
gleði í starfí og leik, minningar um
góðan dreng og samferðamann sem
dæmdi aðra ekki eftir stöðu eða
mannvirðingum.
Dóri, eins og við kölluðum hann
kom í Rangárþing haustið 1973.
Akstur fjórhjóla
(dvergjeppa)
Sýslunefnd harmar þau mistök
af hálfu stjómvalda þegar hafínn
var ftjáls og eftirlitslaus innflutn-
ingur á fjórhjólum (dvergjeppum).
Þegar hafa orðið víðsvegar um
landið stórfelld náttúmspjöll sem
eru lítt eða ekki bætanleg. Auk
þess er slysahætta gífurleg, jafnt
fyrir ökumenn sem farþega, sem
áfram munu fylgja hjólunum, þó
bannað sé. Notkun þessara tækja
virðist einungis heimil með sérstöku
leyfí landeigenda, enda sé þess
gætt að spilla ekki gróðri.
Kannaður verði sá möguleiki
hvort fjórhjólin megi ekki aka um
vegi landsins eins og létt og þung
bifhjól.
Skorað er á sveitarstjómir að
koma upp sérstökum afmörkuðum
og afgirtum æfíngasvæðum. Einnig
er þess vænst, að lögreglan geri
skyldu sína í því að hefta ólöglega
meðferð tækja þessara og þeir sem
gerast brotlegir verði látnir sæta
þungum viðurlögum, ökuleyfís-
sviptingum og látnir sæta því að
hald verði lagt á ökutækin.
Ný Markarfljótsbrú
Sýslunefnd lýsir óánægju sinni
með seinkun sem orðið hefur á
áætlunum um gerð nýrrar brúar
yfir Markarfljót og fullnaðar upp-
byggingu vegarins að henni.
Fundurinn leggur áherslu á að
þessum framkvæmdum sé hraðað
í beinu framhaldi af brúargerð við
Óseyrames, þannig að staðið verði
við fyrri áætlanir um að brúin verði
tekin í notkun 1990.
Kom, sá og sigraði, fyrst sem
íþróttakennari á Hvolsvelli, síðan,
frá 1979, var hann skólastjóri, fyrst
við bamaskólann á Hvolsvelli og
síðan lá leiðin að Skógum undir
Eyjafjöllum og nú síðasta árið í
Njálsbúð, Vestur Landeyjum.
Sem sannur Vestfírðingur var
hann vinnuhestur, vann auk kennsl-
unnar öll sumur, lengst af sem
verkstjóri yfír vinnuflokki hjá
Landsvirkjun. Og í starfí skammt
frá Hrauneyjavirkjun lést hann af
slysförum 9. júlí sl.
Hann var afburða kennari og
félagi sem fór ekki alltaf troðnar
slóðir og vildi engan styggja eða
særa í starfí eða leik, því kemur í
hugann erindi Einars Ben. sem
Halldór dáði mjög og hefur máske
mótað lífshlaup hans.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi af víni veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leynist strengur í bijósti sem brast,
við biturt andsvar gefíð án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augna kast
sem aldrei verður tekið til baka.
Ég og tjölskylda mín tökum þátt
í einlægum söknuði eiginkonu
Halldórs, Sigrúnar Halldórsdóttur
og bama þeirra þriggja og óskum
þeim blessunar og velfamaðar.
Magnús Bjarnason,
Hvolsvelli.
Þegar sól var hæst á lofti
fímmtudaginn 9. júlí sl. berast þau
sorglegu tíðindi að Dóri frændi hafi
látist í umferðarslysi. Skarð hefur
verið höggvið í vinahóp og verður
ekki fyllt. Góður drengur hefur ver-
ið kallaður burt langt um aldur
fram. Erfitt er að sætta sig við slík
tíðindi. Af hveiju getum við ekki
ráðið atburðarásinni, en svona er
nú lífið, við sem erum ung og teljum
okkur víðs íjarri dauðanum erum
skyndiiega minnt óþyrmilega á, að
við stöndum öll jafn nærri honum
hver sem aldurinn er.
Halldór Georg Kristjánsson
fæddist 21. júní 1946. Foreldrar
hans voru Kristín Magnea Guð-
mundsdóttir og Kristján Bjarni
Magnússon, sem bæði eru látin.
Systkini Halldórs eru: Erla og Auð-
ur, búsettar í Reykjavík, og Karl,
búsettur á ísafirði. Halldór ólst upp
hjá foreldrum sínum á Suðureyri
við Súgandafjörð. Bamaskólanám
stundaði hann á Suðureyri en lauk
gagnfræðaprófi frá Núpi í Dýrafírði
1963. Síðan lá leiðin í Kennara-
skóla íslands og íþróttakennara-
Varðveisla náttúru- og
menningfarminja
Sýslunefnd Rangárvallasýslu
vekur athygli á nauðsyn þess að
taka myndarlega til hendinni í varð-
veislu og eftirliti íslenskra náttúru-
minja víðsvegar um landið. Rík
ástæða virðist vera til þess að sett-
ar verði ákveðnar, strangar reglur
varðandi umgengni ferðafólks á
hinum ýmsu ferðamannastöðum
landsins. Má hér t.d. minna á Þórs-
merkursvæðið og Landmannalaug-
ar.
Fuglalíf á í vök að veijast en
mikið virðist skorta á að t.d. sé
staðið af árvekni að útrýmingu
minks í varplöndum fugla við ár
og vötn.
Menningarminjar frá fortíð em
víðast í vanrækslu. Má hér t.d.
minna á manngerða hella Rangár-
þings, hinar merkustu heimildir um
Umferðarráð:
skóla íslands á Laugarvatni, og
útskrifaðist hann sem íþróttakenn-
ari 1968.
Næstu ár, 1968—1974, starfaði
Dóri, eins og hann var oftast kallað-
ur, við kennslu á Suðureyri. Þar tók
hann einnig mikinn þátt í æskulýðs-
starfí og var hann formaður íþrótta-
félagsins Stefnis í nokkur ár. Þá
var hann einn af stofnendum Lions-
klúbbs Súgandafjarðar 1971. Til
Hvolsvallar fluttist Dóri 1974 og
kenndi til 1978, en veturinn 1978—
1979 var hann skólastjóri þar.
1979—1986 var hann skólastjóri
Bamaskólans á Skógum. Síðasta
haust fluttist hann aftur til Hvols-
vallar og var skólastjóri í Vestur-
Landeyjum. Er Dóri bjó á Suðureyri
kenndi hann sund mörg sumur auk
þess að stunda sjómennsku með
föður sínum, bæði á línu og hand-
fæmm. Síðustu ár var hann flokks-
stjóri hjá Landsvirkjun á sumrin og
var hann þar við störf er hann lést.
Á Hvolsvelli var hann mjög virkur
félagi í Kiwanisklúbbnum Dímon.
Eftirlifandi kona Dóra er Sigrún
Halldórsdóttir og á heimili þeirra
hjóna átti íjölskylda mín margar
góðar stundir. Dóri og Sigrún eign-
uðust þtjú böm: Kristján Bjama,
f. 9. september 1966, Lindu Björk,
f. 5 ágúst 1970, og Kristínu
Magneu, f. 17. desember 1975.
Minningar um liðna tíð streyma
fram og hvert smáatvik verður
stórt. Margs er að minnast frá
æskuámm á Suðureyri, bæði úr
leik og starfi. Það er erfitt að sætta
sig við að eiga ekki eftir að hitta
Dóra oftar, glaðan og hressan, eins -
og hann var alltaf þegar við frænd-
ur hittumst. Síðustu ár höfum við
búið hvor á sínu landshominu og
ekki getað hist jafn oft og báðir
hefðu óskað, en þær heimsóknir er
gáfust vom ánægjulegar og vel
nýttar.
Frænda mínum er ég þakklátur
fyrir samvemna og samfylgdina,
sem var alltof stutt, átti að vera
miklu, miklu lengri. Fjölskylda mín
hefur misst góðan vin og kveður
hann með söknuði.
Sigrún mín, Kristján, Linda og
Kristín, ykkar harmur er mestur,
sem hafíð misst góðan mann og
föður. Megj góður guð styrkja ykk-
ur í þessari erfiðu raun. Fjölskylda
mín og foreldrar senda ykkur sínar
dýpstu samúðarkveðjur, einnig
systkinum, tengdaföður og öðmm
aðstandendum.
Minning um góðan dreng lifir.
Magnús S. Jónsson
búskaparhætti, trú og menningu.
Eftirlit slíkra minja í samvinnu við
Þjóðminjasafnið, byggðasafn og
eigendur ætti að vera næsta auð-
velt. Góð umgengni þeirra væri
landi og lýð til sóma. Virkara eftir--
lit með náttúmvættum og friðlýst-
um svæðum er aðkallandi á
komandi tíma.
Skógar — mennta- og
menningarsetur
Sýslunefnd minnir á nauðsyn
þess að efla menningarsetur í Skóg-
um undir Eyjafjöllum og ítrekar
skilyrði það er sýsluneftid setti
varðandi samstarf Fjölbrautaskóla
Suðurlands og Skógaskóla er geng-
ið var til samninga um byggingu
og rekstur Fjölbrautaskólans, en
það samstarf hefur orðið of lítið í
reynd. (Úr fréttatilkynningu)
Sýslunefiid Rangárvallasýslu:
Framkvæmdum
við Markarfljóts-
brú verði hraðað
AÐALFUNDUR sýslunefiidar
Rangárvallasýslu var haldinn á
Skógum undir EyjaQöllum fyrir
skömmu að viðstöddum öllum
aðalmönnum í nefiidinni, ellefú
að tölu, auk sýslumanns Friðjóns
Guðröðarsonar, sem er oddviti
nefiidarinnar.
Fyrir fundinum lágu mörg erindi
til umsagnar og afgreiðslu, þó færri
en oft áður, þar sem aukafundur
var haldinn í nefndinni 17. febrúar
sl.
Orðin er föst venja að sýslunefnd
haldi a.m.k. tvo fundi á ári.
Tekjur og gjöld
Tekjur og gjöld sýslusjóðs 1987
nema 4.800.000 krónum. Þeirri
upphæð er að langstærstum hluta
varið til mennta-, félags- og menn-
ingarmála. Má þar nefna: Fjöl-
brautaskóli Suðurlands —
stofnkostnaður 1.600.000 krónur,
Byggða- og skjalasafn í Skógum —
nýbygging og tækjakaup 800.000
krónur, til undirbúnings útgáfu
sýsluritsins Goðasteins — árbók
1987 200.000 krónur, einnig má
nefna framlag til öryggismála á
vegum almannavama sýslunnar;
tækjakaup og búnaður í stjómstöð
— lokaáfangi 250.000 krónur.
Sýsluvegasjóður 1987
Tekjur alls 10.078.000 krónur
sem skiptast þannig: 1. nýbygging
3.500.000 krónur, 2. viðhald
6.328.000 krónur, 3. ófyrirséð
250.000 krónur.
Fræðslustjóri Suðurlands, Jón
R. Hjálmarsson, kom á sýsiufund
og flutti erindi um framtíð skóla-
halds í Skógum, svo og um þá miklu
möguleika sem staðurinn hefur til
margskonar starfsemi á sviði
mennta- og menningarmála.
Sýslunefnd ályktaði um ýmis
þjóðþrifa- og framfaramál og má
þar einkum geta eftirfarandi:
Framtíð héraðsmála
Fundurinn áréttar þau sjónarmið
er fram hafa komið á oddvitafundi,
svo og aukafundi sýslunefndar, að
mynduð verði héraðsnefnd í Rang-
árþingi frá 1. janúar 1989 sam-
kvæmt ákvæðum nýrra sveitar-
stjómarlaga. Nefndin starfí á
sýslugrundvelli, enda verði ekki
gerðar verulegar breytingar á því
fyrirkomulagi, sem verið hefur.
Vakin er athygli sveitarstjóma á
nauðsyn þess að ákveða í tíma að-
ild sína að héraðsnefnd.
„Börn í bflum þurfa vöm“
UMFERÐARRÁÐI hafa að und-
anförnu borist Qöímargar
ábendingar frá fólki hvaðanæva
af landinu um að setið sé undir
smábörnum í framsætum bíla.
Þrátt fyrir þá staðreynd að ör-
yggisbúnaður fyrir alla aldurs-
hópa er til, eru alltaf einhveijir
trassar á ferð.
Á síðastliðnum 5 árum hafa að
meðaltali um 50 böm slasast árlega
sem farþegar í bílum. Ekkert þeirra
var í bílstól eða bílbelti. Auk þess
er vitað um fjölmörg slys á börnum
í bílum sem ekki eru tilkynnt til
lögreglu.
Mikilsvert er að venja böm á að
sitja alltaf í bamabílstólum, jafnt á
stuttum ferðum sem löngum. Slys
gera ekki boð á undan sér. Bami,
sem vanið er á að sitja alltaf í
bílstólum/beltum, veitist auðvelt að
nota öryggisbúnað áfram í lífinu.
Böm eiga rétt á því að vera örugg
í bíl og búnaður til þess að veija
þau er fáanlegur. Aðalvandamálið
er að fá fólk til þess að útvega sér
þennan öryggisbúnað og nota hann
SÍðan. (Fréttatilkynmng)