Morgunblaðið - 01.11.1987, Blaðsíða 30

30 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 1. NÖVEMBER 1987
bruðunn .
varsend
ípóstknmi
Það er hægt að kaupa flesta hluti í póstkröfu — og eiginkona er engin
undantekning. — Greinin sem hér birtist er úr brezka blaðinu Observer og
fjallar um hjónabönd brezkra karlmanna og stúlkna frá Suðaustur-Asíu.
Deer og Charles Black.
Sum hjónabönd eru sem af himn-
um send, en sum eru send í póst-
kröfu. Ef þú ert í leit að hinni einu,
sönnu eiginkonu og átt frímerki,
þá má reyna þetta: „Thailenskar
eiginkonur. Við höfum hundruð
thailenskra stúlkna sem óska eftir
að giftast enskum mönnum. Thai-
lensk eiginkona mun koma fram
við þig sem höfðingja. Það er auð-
vitað hennar ánægja að sinna öllum
þínum óskum. Sendið eftir mynd-
_,skreyttum pöntunarlista ...“
Það er einnig hægt að hringja:
„Umhyggjusamar eiginkonur. Ung-
ar, aðlaðandi og ófágaðar kaffílitar
konur óska eftir að giftast enskum
og evrópskum karlmönnum. Veldu
þér sjálfur konu á paradísareyju.
Hringið í síma ...“
Þessar litlu auglýsingar eru
visbending um smáan, fyrirferðalít-
inn en stöðugan alþjóðlegan við-
skiptamarkað — sem verslar með
konur. Flestar eru þær frá Thai-
landi eða Filippseyjum og er hægt
að velja þær úr pöntunarlistum rétt
eins og hvert annað húsgagn.
Filippeyskur umboðsaðili í London
áætlar að um 200 „pantaðar eigin-
konur" séu keyptar tii Bretlands á
ári hveiju eftir aðeins nokkurra
mánaða bréfaskipti og snögga
„verslunarferð" til Austurlanda
§ær. Eftir aðeins nokkurra daga
eða jafnvel nokkurra stunda kynni
mæta stúlkumar óvissri framtíð
sinni í hjónabandi í Bandaríkjunum,
Ástralíu, Skandinavíu, Vestur-
Þýskalandi eða Bretlandi. Þó
engum þvingunum sé beitt, hefur
viðskiptum þessum verið lýst sem
nútímalegu formi af þrælahaldi.
„Filippseyjar og Indónesía em
líklega stærstu útflutningsaðilar í
heimi sem flytja út fólk,“ segir Alan
Whittaker hjá samtökum breskra
þrælaandstæðinga. „Þetta eru yfír-
leitt konur sem starfa við heimilis-
hjálp. En bæði Filippseyjar og
Thailand hafa það orð á sér að
kynlíf sé þar mjög aðgengilegt fyr-
ir erlenda karlmenn. Það er veikt
samband milli þess og staðreyndar-
innar að hjónabandsrniðlanir em
reknar í þessum löndum.“
f Bretlandi em ca. 20 umboðsað-
ilar sem versla með konur frá
Thailandi og Filippseyjum. í gegn-
um þá er hægt að „kaupa“ eigin-
konu fyrir 3.000 sterlingspund.
Hjónaband er svo að segja tryggt,
sama hver aldur mannsins eða útlit
er, og skiptir næstum engu máli
með líkamlega eða tilfinningalega
fötlun. „Flestar stúlknanna hafa
ekki áhyggjur af aldri þínum eða
útliti..." segir í einum bæklingi.
Sumar umboðsskrifstofumar bjóða
„endurgreiðslutryggingu". Mörg
þessara skyndihjónabanda virðast
verða hamingjusöm að öllu leyti. Á
snyrtilegum heimilum í úthverfum
má finna miðaldra menn sem eitt
sinn voru piparsveinar eða ekkju-
menn, gleðjast yfir ungu eiginkon-
unum sínum og nýfæddum bömum.
En heimilislífíð er ekki jafn gott
hjá öllum.
„Sumar af konunum hafa hræði-
legar sögur af þessu að segja,“ segir
félagsráðgjafí í London. „Ég held
að margir mannanna vilji eiginkonu
frá Filippseyjum eða Thailandi
vegna þess hve svipaða eiginleika
þær eru allar taldar eiga að bera —
blíðlegar, elskulegar og undirgefn-
ar. Og svo er ætlast til þess að þær
þjóni manninum á allan hátt — til
borðs og sængur."
„Það er farið með sumar þeirra
eins og þræla," bætir hún við. „Við
höfum vitað þess dæmi að kona
fengi ekki að eiga vini frá Filipps-
eyjum, mætti ekki elda mat frá sínu
heimalandi og jafnvel bannað að
fara út úr húsinu. Og eftir að hafa
farið illa með hana fyrir það að
hafa matinn ekki til á réttum tíma,
eða jafnvel það að inniskómir hans
voru ekki undir uppáhalds stólnum
— krafðist eiginmaðurinn réttar
sins í rúminu. I þessum hjóna’bönd-
um getur verið mikið um andlegt
ofbeldi, skortur á virðingu og jafn-
vel kynþáttahatur."
Þetta á þó ekki við um öll þau
sambönd sem stofnuð em í gegnum
hjónabandsmiðlanir. Tökum sem
dæmi Charles Black í Kent, Eng-
landi. Einn sunnudag sumarið 1985
lenti flugvél hans í Bangkok. Á
miðvikudegi hafði hann hitt 73 thai-
lensk konuefni. Hann valdi sér eina
úr hópnum. Hún hét Deer, eigandi
hárgreiðslustofu í Bangkok. Þau
kynntust á met-tíma. „Við eyddum
fimmtudegi saman. Ég bað hennar
í hádeginu á föstudegi og við giftum
okkur sama dag,“ segir Black.
„Mér fannst eitthvað gott vera á
milli okkar." Á milli þeirra vom líka
tungumálaörðugleikar og 30 ára
aldursmunur. Hún var 26 ára, hann
56 ára.
Nú eiga þau saman 3 mánaða
gamlan son. Deer situr hljóðlát hjá
manni sínum, sker appelsínur í fína
bita og býður með reglulegu milli-
bili uppá kaffí. „Fólki sem kemur
til okkar finnst stundum að ég skipi
henni fyrir eins og þjónustustúlku,"
segir Black. „En ef ég fer sjálfur
í eldhúsið til að laga mér kaffi,
segir hún mér að setjast niður. Hún
verður leið ef ég bið HANA ekki
um að gefa mér kaffíð. Fyrst þegar
hún kom hingað, þreif hún svo mik-
ið að ég hélt að ég yrði vitlaus."
Black, sem á gæludýraverslun,
hefur nú stofnað sína eigin Thai-
lensku hjónabandsmiðlun og hefur
skipulagt 15 brúðkaup í samvinnu
með viðskiptafélaga sínum Kris
Lee. Black viðurkennir að rejmsla
sín á Thailandi hafi ýtt honum út
í þetta viðskiptaævintýri. „Ég hitti
73 thailenskar stúlkur, sem hringdu
svo stanslaust i mig á hótelið á
kvöldið. Ég var furðu lostinn yfír
því að allar þessar ungu stúlkur
vildu giftast mér. Ég sem er feitur
og gamall karl! Á Bretlandi LITI
ekki 26 ára gömul stúlka á mig,
hvað þá giftist mér. Ég gæti ekki
ætlast til þess.“
Miðlunin var stofnuð að hluta til
vegna samtals milli Black og Lee í
Bangkok. „Sem kaupsýslumaður
var hann alltaf að leita eftir út-
flutningsmöguleikum. Ég sá það
að stærsta verslunarvara í Thai-
landi voru stúlkur," segir Black
blátt áfram. Hann hefur nú 350
þeirra á skrá hjá sér. Pöntunarlist-
inn er vel samansettur af ljósmynd-
Um, númeri fyrir hveija stúlku og
persónulegum upplýsingum um ald-
ur, hæð og trúarbrögð. Á áhuga-
málalistann hafa sumar þeirra sett
orðið „heimilisstörf" til að auka
möguleika sína.
Verðið hjá Black innifelur flug-
miða til og frá Bangkok, kynningar,
tveggja vikna gistingu, leyfísbréf
og flugmiða fyrir nýju eiginkonuna.
Hann fær 15—20 fyrirspumir á viku
frá breskum karlmönnum úr öllum
stéttum þjóðfélagsins. Elsti brúð'
guminn hingað til var 67 ára og
sá yngsti rúmlega tvítugur.
Oll hjónabönd sem Black hefur
Skipulagt ganga vel, nema eitt
þeirra. Hann viðurkennir að þetta
hafí ekki allt verið dans á rósum.
Tvö hjónabandanna vom hætt kom-
in um tíma. En hann segir að
ráðgjöfín sem hann og kona. hans
veiti hjónum fyrstu tvö árin, hafí
komið samböndunum í lag aftur.
Hann segir að menn noti þessa
hjónabandsmiðlun vegna ýmissa
ástæðna. „Sumir einhvem veginn
gifti sig aldrei. Sumir eru feimnir
persónuleikar sem fínna til van-
máttar gagnvart enskum stúlkum.
Og svo eru sumir sem hafa misst
konuna sína og verða allt í einu
mjög einmana. Þeim fínnst erfítt
að kynnast konum því það getur
verið erfítt eftir gott hjónaband að
þurfa að þræða dansstaði og klúbba
fyrir makalausa."
Á sumum heimilum blómstrar
ástin svo sannarlega. En yfírleitt
er það nú fjárhagslegt öryggi sem
liggur að baki flestra þessara hjóna-
banda. Sú staðreynd að stöðugur
straumur af konum, bæði á Thai-
landi og Filippseyjum, em reiðubún-
ar að yfírgefa fölskyldur sínar og
vini til þess að setjast að í ókunn-
ugu landi með ókunnugum manni
er grimmt dæmi fátæktar í þriðja
heiminum. Könnun leiddi í ljós að
konur frá Filippseyjum skrá sig hjá
hjónabandsmiðlunum nær eingöngu
í von um að geta stutt ijölskyldur
sínar fjárhagslega með því að senda
peninga heim frá Vesturlöndum.
„Yfír 70% Filippseyjabúa em
undir fátæktarmörkunum, og það
er næringarskortur og hungur á
eyjunum," segir félagsráðgjafínn í
London. „Það er grafíð í undirmeð-
vitund fólks á Filippseyjum að allur
vestrænn heimur sé paradís alls-
nægtar. Hagfræði er drifhjólið á
bak við þessi hjónabönd. Konumar
vilja ekki aðeins bæta sína eigin
aðstöðu, heldur líka aðstoða §öl-
skyldu sína í heimalandinu. Ábyrgð-
artilfínning gagnvart ^ölskyldunni
er mjög mikil.
Lífsstaða kemur einnig inn í
dæmið," segir hún, „sérstaklega ef
þú kemur frá litlu þorpi þar sem
hvorki em peningar né rafmagn.
Það hlýtur að virðast stórkostlegt
tækifæri þegar Vesturlandabúi með
ljóst hömnd og feitt peningaveski
býður þér upp á annað líf.“
Það getur verið mikið áfall fyrir
nýbökuðu eiginkonuna að komast
svo kannski að þvi að útlendingur-
inn með feita seðlaveskið vinni í
verksmiðju á nóttunni og búi hjá
foreldmm sínum í lélegasta hverfi
bæjarins. „Það er alveg ótrúlégt
hvað sumar konur geta verið ein-
angraðar og óhamingjusamar,"
segir faðir Aodh O’Halpin, fyrmm
trúboði á Filippseyjum og talsmaður
farandverkamanna frá Filippseyj-
um. „Vegna þess að á Filippseyjum
býr öll fjölskyldan yfírleitt undir
sama þaki, búa Filippseyingar
ALDREI einir. Menningaráfallið
getur orðið hrikalegt. Þetta er
reyndar nokkurs konar þrælahald.
Hversu fijáls getur maður orðið
þegar yfírgefa þarf §ölskyldu og
ættjörð og búa erlendis bara svo
allir geti átt einhvem möguleika í
lífínu? Við getum ekki stutt þessar
hjónabandsmiðlanir en getum þó
ekki fordæmt þær — sum hjóna-
bandanna em hamingjusöm, þvi
fær enginn neitað — en þetta em
viðskipti sem þrífast á fátækt
Filippseyja. Það em innantóm lof-
orð að gefa í skyn að konumar
muni verða hamingjusamar, sama
hversu óhæfur makinn getur verið.
í sumum tilfellum ríkir mikil þján-
ing.“
Þegar hjónaband er stofnað út
frá hagfræðilegu sjónarmiði, em