Morgunblaðið - 24.01.1988, Side 2

2 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. JANÚAR 1988
Enda hefur verið sagt sem svo
að kannski komi að því einn
daginn að Afríkubúar gerist
kristniboðar til dæmis í Evrópu.
Mér sýnist margar kirkjur ykkar
þola ákveðna endumýjun enda
virðist fólkið upptekið af ýmsu
öðru en guðrækni og ekki virð- .
ast ýkja margir undir áberandi
áhrifum kristninnar.
En í þessari ferð minni hef
ég líka kynnst betur því fólki sem
hefur sent kristniboða til
Eþíópíu. Ég dvaldi um hálfs
mánaðar skeið í Noregi og heim-
sótti ýmsa kristniboðshópa sem
styðja starfíð og hér hef ég
kynnst þeim sem standa fyrir
starfí SÍK. Okkur fínnst það
mjög mikilvægt að fá þannig
tækifæri til að kynnast þessu
fólki betur og sjá aðstæður hér.
Þannig hef ég séð að þessir fá-
mennu hópar kristinna manna
eru starfssamir í sínu heimalandi
og sinna jafnframt þeirri skyldu
sem Kristur lagði okkur á herð-
ar, að fara og kenna öðrum.
Eitt af þvf sem kom Salomon
á óvart hér var fólksfjöldinn eða
fólksfæðin kannski öllur heldur.
í Eþíópíu búa um 40 milljónir
manna og innan lúthersku kirkj-
unnar í landinu er um ein milljón
manna.
Fámennur hópur —
mikið starf
— Þið íslendingar eruð álíka
margir og allir íbúar suðursynód-
unnar eða vel yfír 200 þúsund.
Mér fínnst merkilegt að svo fá-
mennur hópur hér skuli hafa
getað staðið að svo miklu starfí
suður í Eþíópíu sem raun ber
vitni í öll þessi ár. Þetta erum
við vissulega þakklát fýrir og
vonum að við megum njóta að-
stoðar íslenskra kristniboða enn
um sinn.
Þú segir að þið sækið vel kirkj-
ur í Eþíópíu — er þeim frjálst
að starfa að vild?
— Margar kirkjur eru ennþá
lokaðar og víða eru hinir kristnu
hnepptir í varðhald ef þeir hafa
sig í frammi með boðun eða sam-
komur. En víða er okkur leyft
að starfa og víða eru kirkjur
opnar og þær fyllast við hveija
guðsþjónustu. Um leið hefur lút-
herska kirkjan reynt að taka upp
ýmsa aðra þjónustu. Við sinnum
ekki aðeins boðun kristinnar trú-
ar heldur viljum við líka hjálpa
fólki í líkamlegri neyð og reynum
að leggja okkar af mörkum hvort
heldur er í neyðarhjálp, heilsu-
vemd eða fræðslu.
Geturðu nefnt sérstök verk-
efni sem framundan eru hjá
kirkju þinni?
— Eitt aðalverkefni okkar í
suðurhluta landsins á næstu
misserum og árum er að komast
til þeirra svæða sem við höfum
ekki áður farið til með fagnaðar-
erindið. Við höfum einkum í
huga þijú svæði og sjáum fram
á mikil verkefni þar. Starfsmenn
kirkjunnar munu dveljast þar,
þredika og kenna og við ráðger-
um einnig að starfa að heilsu-
gæslu á þessum svæðum. Smám
saman taka innlendir starfsmenn
okkar að sér meiri ábyrgð en við
munum áfram þurfa á kristni-
boðum frá ykkur að halda sem
eins kónar ráðgjöfum. Þess
vegna má kannski segja að það
sé hagnýtara fyrir okkur að fá
lækna, hjúkrunarfræðinga og
sérfræðinga í hvers kyns tækni-
og þróunarmálum fremur en
bara guðfræðinga. Jafnframt
verða þessir menn þó að geta
sinnt boðun kristinnar trúar. Það
má segja að starf kristniboðans
sé því að breytast nokkuð.
Það hefur verið ómetanlegt
að starfa með mönnum sem
dvelja í landinu ár eftir ár og
þekkja allar aðstæður okkar út
og inn eins og íslensku og norsku
kristniboðamir hafa gert en með
þeim höfum við einkum starfað.
Ég vona því að við eigum eftir
að fá að njóta leiðsagnar þeirra
um mörg ókomin ár.
Salomon Haile
heimsótti Biskups-
stofu og ræddi við
biskup íslands,
herra Pétur Sigur-
geirsson. Með
þeim á myndinni
er Skúli Svavars-
son, formaður
Sambands
íslenskra kristni-
boðsfélaga.
Salomon Haile frá Eþíópíu:
Evrópubúar uppteknir af
ýmsu ððru en guðrækni
Honum fannst kalt að
koma til íslands,
Eþíópíumanninum
Salomon Haile, enda
vanur meiri hita, en hann
var þó hissa þegar honum
var sagt að hann hefði
eiginlega lent í fyrsta
kuldakasti vetrarins hér
syðra nú rétt eftir
áramótin. Hann kom til
íslands í snögga heimsókn
í boði Sambands íslenskra
kristniboðsfélaga eftir
nokkurra vikna námskeið
í London og stutta
heimsókn í Noregi. Síðan
hélt hann til Færeyja og
þaðan til Eþíópíu á ný og
ráðgerði að vera aftur
heima um miðjan janúar.
Salomon Haile starfar nú
sem framkvæmdastjóri
suðursynódu Mekane
Yesus-kirkjunnar í
Eþíópíu og hefur hann
aðsetur í Awasa í
suðurhluta landsins.
Hann hefur átt mikið
samstarf við þá íslensku
kristniboða SÍK sem
starfað hafa í Eþíópíu
undanfarin ár. En hvemig
var það að vaxa úr grasi
í Eþíópíu fyrir nærri 30
árum? Hvað beið unga
fólksins í skóla eða starfi?
— Það voru auðvitað ekki
margir eða fjölbreyttir möguleik-
ar sem biðu okkar fyrir 20 til
30 árum en það var áður en
byltingin varð í landinu. Ólæsi
var mikið og fáir komust í skóla,
helst þeir sem voru í einhverri
snertingu við skóla kristniboða
sem víða störfuðu.
Kynntist fljótt
kristindómi
— Ég var nú svo heppinn að
vera alinn upp í bænum Gidole
en þar störfuðu m.a. kristniboðar
frá íslandi og Noregi. Foreldrar
mínir kynntust fljótt kristindómi
og gerðust kristin og síðar fengu
þau vinnu hjá kristniboðinu,
pabbi sem predikari og mamma
var líka eins konar predikari á
sjúkrahúsinu, sjálfsagt einhvers
konar sjúkrahúsprestur eða
safnaðarsystir á sjúkrahúsi.
Það sem beið drengja á mínum
aldri þá var að vinna á ökrunum,
taka við búi foreldranna eða
heíja sjálfír akuryrkju en ég var
sendur í skóla hjá kristniboðinu.
Það voru forréttindi og við sem
vorum í skóla vorum öll full
áhuga á að læra sem mest, seg-
ir Salomon. — Við tókum jafn-
framt þátt í margs konar starfí,
vorum í sunnudagaskóla og fór-
um fljótt að hjálpa þar til, flutt-
um leikþætti og stofnuðum kóra.
Á þessum árum var starf kristni-
boðsins og kirkjunnar mikið og
líflegt og það náði til margra.
En hann var ekki eina bam
foreldra sinna sem fékk að læra
heldur líka öll systkini hans. Það
er ekki lítill hópur, systumar eru
10 og bræðumir 4! Þau em stödd
á hinum ýmsu stigum skólakerf-
isins, það yngsta að hefja nám
í vetur. Salomon segir að eftir
byltinguna hafí verið lögð meiri
áhersla en áður á að sem flestir
hlytu grunnmenntun og því hafí
fleiri tækifæri til að ganga í skóla
í dag en áður var. En hver er
ferill Salomons eftir bamaskól-
ann?
— Ég hélt áfram í framhalds-
skóla og gat síðan verið eitt ár
Á skrifstofunni í Awasa i Eþiópíu. Báðar myndirnar tók Jónas
Þórisson.
í háskóla í Addis. Eftir það
kenndi ég í eitt ár í skóla kirkj-
unnar í Gidole og gerðist síðan
starfsmaður eins konar heima-
vistar eða skólaheimilis þar sem
kirkjan veitir fátækum og mun-
aðarlausum bömum húsnæði og
fæði og styrkir þau til náms.
Þetta hefur hún gert meðal ann-
ars með aðstoð Þjóðveija. Þama
hafa búið um 150 böm að jafn-
aði og veitti ég þessu heimili
forstöðu í um 5 ár.
Síðustu tvö árin hef ég síðan
starfað á skrifstofu suðursynód-
unnar sem framkvæmdastjóri
hennar. Á síðasta sumri var
síðan ákveðið að senda mig á
námskeið í London og dvaldi ég
þar síðustu mánuði ársins við
nám í guðfræði og ensku. Þar
vorum við samankomin frá 25
löndum og var mjög fróðlegt að
kynnast svo mörgu og ólíku fólki
en þetta var í fyrsta sinn sem
ég fór frá Eþíópíu.
Kirkjan þolir
endurnýjun
Hvemig var að koma til Evr-
ópu?
— Mér fannst það á margan
hátt undarlegt og vissulega lær-
dómsríkt. Við sem höfðum lifað
og starfað með kristniboðum frá
kristnum Evrópulöndum höfum
sjálfsagt gert okkur of einfalda
mynd af löndum ykkar og haldið
að hér væru allir kristnir á sama
hátt og þeir. Það höfum við hins
vegar ekki fundið. Ég sótti nokk-
uð mikið kirkju í London og þar
em aðeins fáir við messur meðan
við fyllum kirkjumar heima í
Eþíópíu. Hvar eru þá hinir
kristnu í Evrópulöndunum? Þeir
em kannski ekki svo margir.