Morgunblaðið - 24.01.1988, Qupperneq 32

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. JANÚAR 1988
32 B
„ E9 v/oncx. ab þú ^erir {?ér þoð Ljósb, a&
Uftrygg'mgin þin rann út 19 55."
Hann er alltaf að líkjast föð-
ur sínum meira oer meira!
Með
morgunkaffinu
með þessari rúllu?
... takið sem þú hef-
ur á honum.
TM Rog. U.S. P«t Off. — all nghts rM«rvad
® 1987 Los Angeles Ttmes Syndicata
Ást er...
HÖGNIHREKKVÍSI
/, HÉR SeGlR Ae> PAE> sé /VUÖQ KÓANDI
AE> HORFA X FlSlCA í FISICABÖR/."
Hugleiðingar leikmanns
Kæri Velvakandi.
Hér fyrir norðan gengur allt vel.
Eftir einmuna veðurblíðu er kominn
talsverður snjór, skíðamönnum og
mörgum bömum til ánægju en
bílstjórum á vanbúnum bifreiðum til
hrellingar. Yfirvöld þessa sérstaka
bæjar, sjá þó um að láta hreinsa
snjó'af götum og gangstéttum tafar-
laust og snjórinn er orðinn til trafala
fyrir vegfarendur. Flug hefur þó
gengið nokkuð stirt í tvo daga eða
svo, þannig að Morgunblaðið hefur
ekki skilað sér til lesenda eins fljótt
og oftast áður. Annars hefur fólk
hér allt af öllu. Brátt verður meira
að segja kominn hér háskoli með
öllu. Atvinna er nóg fyrir alla og
aflasæll frystitogari skilar mét há-
setahlut aftur og aftur. Það er helst
húsnæðisvandræði sem þjá þá sem
gjaman vildu setjast hér að og hafa
húseignir hækkað mikið í verði,
þannig að þar er þessi staður farinn
að líkjast Reykjavík.
Það er annars furðulegt að það
skuli ekki vera forgangsmál ráða-
manna þessarar þjóðar að allir skuli
hafa þak yfir höfuðið. Þetta er þó
ein af fmmþörfum mannsins og man
ég vel þegar Jóhanna félagsmálaráð-
herra, var að lýsa í sjónvarpi þessari
miklu plágu sem húsnæðiseklan er.
Það var reyndar áður en hún varð
æðsti maður sem hefur með þessi
mál að gera. Hún hefur þó reynt
að beijast fyrir þessu mikilvæga
málefni eftir að hún hlaut ráðherra-
stólinn og sýnt í verki að hún vill
hraða lánsloforðum og láta þá verst
settu sitja fyrir. Það er bara annað
sem mig langar að koma að, það
er að grundvallarstefnan í þessum
málum hlýtur að vera alröng. Það
er ekki nóg fyrir unga fólkið að fá
lán fyrir húsnæði, sem þegar best
lætur það er hálfa ævina að greiða
ef það getur þá haldið því. Ef við
lesum Lögbirtingarblaðið sjáum við
hve margar íbúðir eru þar auglýstar
til sölu vegna vanskila. Þó þessar
íbúðir séu ekki seldar nema örfáar
hljóta alllir að sjá hve miklar áhyggj-
ur þeir verða að búa við sem lenda
með heimilin sín í slíka klípu. Nei
það hljóta að verða einskonar kaup-
leiguíbúðir sem verða að koma til,
en við erum bjartsýn, Jóhanna og
hennar lið hlýtur að „redda“ þessu
eins og öðru.
Þá eru það hinar nýju efnahagsað-
gerðir stjómarinnar. Hinn nýi
fjármálaráðherra okkar hlýtur að
vera algjör snillingur á þessu sviði.
Hugsum okkur hveiju hann nær í
ríkiskassann með þessum aðgerðum.
Fyrst og fremst nær hann stöðugum
tekjum með nýja skattinum á þessar
vörur sem við notum dagsdaglega
og svo freistar hann okkar til að
kaupa allskonar lúxus fyrir stór-
lækkað verð t.d. myndsegulbands-
tæki og þvíumlíkt á svo góðu verði
að fátækustu menn reyna með öllum
ráðum að missa ekki af herlegheit-
unum. Þetta er mikil speki, því þó
að tollur eða aðflutningsgjöld lækki
á hvert tæki seljast þau svo vel að
salan margfaldast og ríkið fær miklu
meira í sinn hlut af þessum vörum
líka. Ungur maður sem vinnur við
að selja svona tæki í Reykjavík sagði
mér að nú fyrst væri salan aldeilis
mikil og eigendur verslunarinnar
græddu á tá og fingri. Já svona eiga
ráðherrar að vera.
Við héma fyrir norðan ferum
heldur hægar í sakimar en reynum
nú samt að krækja í sneið af kök-
unni.
Samt er þetta gott land og hér
býr dugmikið fólk, hvergi á okkar
ágætu jörð vildi ég frekar búa. Ver-
um bjartsýn og allt mun fara vel.
Hugsum okkur t.d. hvar í heiminum
fengjum við að skrifa svona greinar
og segja hvað okkur býr í bijósti,
með næstum hvaða málefni sem er,
nei sem betur fer ríkir hér lýðræði
og stöndum fast um það, hvort sem
við búum norðan eða sunnan heiða.
Manni
Víkverji skrifar
Bretar reyndu fyrir sér fyrir
skemmstu vestur í Banda-
ríkjunum með Austurbæingana,
sem ríkissjónvarpið sýnir um þessar
mundir, en höfðu ekki erindi sem
erfiði. Þeir reynslusýndu nokkra
þætti í Washington og könnuðu
síðan viðbrögð fólks. Það reyndist
með sárafáum undantekningum
harla neikvætt og kunni hvorki að
meta þjóðfélagsádeiluna sem það
þóttist verða vart við né heldur
umhverfíð sem Austurbæingamir
lifa og hrærast í. Ennfremur gekk
Kananum afleitlega að skilja ensk-
una sem fólkið talaði, sem var
hvorki (eins og einn þeirra orðaði
það) „ensk enska" né „bandarísk
enska".
Niðurstaða breska blaðamanns-
ins sem sagði frá þessu í vikunni
leið: Bandaríkjamenn vilja ekki sjá
svona „hversdagsfólk" inn í stofu
til sín. Þeir vilja sjá myndir um
vellauðugt fólk að busla í einka-
sundlaugum og sulla í kokteilum í
dýrlegu umhverfi.
Eða með orðum blaðamannsins:
„Fyrst Dallas, síðan Ættarveldið."
XXX
að getur verið lærdómsríkt að
sjá hvemig „hasarblöðin"
bresku og svo þau ábyrgari taka á
sömu fréttinni.
Hér heima var um daginn vitnað
í frétt í einu af hinum fyrrnefndu
um breskar stúlkur sem hér eru í
físki. Hún snerist nær einvörðungu
um meint viðskipti þessara stúlkna
við íslenska karlmenn og meinta
afbrýðisemi hinna íslensku kyn-
systra þeirra af þessi tilefni. Þeir
sem þekkja á þessi blöð vita hins-
vegar mætavel að þau eru svona
álíka trúverðug og fréttafulltrúi
stjórnarherranna austur í Prag og
að svona eldhúsreyfarahjal með til-
heyrandi hjartasorgum er í mörgum
ef ekki flestum tilvikum heilaspuni
fréttmanns að rembast við að búa
til „bombufrétt“.
Aftur á móti kveður nokkuð við
annan tón í frétt í The Guardian
um einmitt svona aðkomufólk.
Kemur á daginn, eins og maður
gat enda sagt sér sjálfur, að þessir
gestir okkar eru auðvitað upp til
hópa sómastúlkur sem eru bara að
reyna að bjarga sér, að flýja at-
vinnuleysið heimafyrir til dæmis
eða að freista þess að hafa ögn
meira upp úr sér en í verksmiðjun-
um heima.
XXX
Til dæmis að taka systumar
Tracey og Shirley Beardshaw
sem vinna hér suður með sjó og
nefndar em í fyrrnefndri Guar-
dian-grein. Þegar landi þeirra
blaðamaðurinn ræddi við þær höfðu
þær hvor um sig um 120 pund á
viku þegar búið var að draga af
þeim fæðis- og húsnæðiskostnað,
en höfðu haft einungis liðlega 70
pund samanlagt heima hjá sér í
Bretlandi.
I fréttinni segir líka frá hinni 44
ára gömlu Mary Crawley sem vinn-
ur hér ein’s og landar hennar við
fiskverkun og er sjö barna móðir
og sendir bróðurpartinn af því sem
hún aflar til bamanna sinna ytra.
Blaðamaðurinn hefur eftir henni:
„Eg var heimavinnandi húsmóðir
með sjö böm á framfæri mínu og
uppgötvaði svo þegar þau fóm að
geta bjargað sér að ekki eitt ein-
asta þeirra gat fengið vinnu í Hull.
Sum þeirra fengu 25 pund á viku
á starfsþjálfunamámskeiðum á
vegum þess opinbera og vom að
því loknu engu nær því að komast
í ósvikna vinnu. Við vomm sífellt
að sökkva dýpra í fenið. Þegar hér
var komið átti ég engan eigin-
manninn og fannst ég verða að
grípa til einhverra ráða til þess að
endurheimta virðingu okkar."
Víkveija finnst ekki ólíklegt að
við íslendingar höfum oft fengið
lakari liðsmann en frú Mary Craw-
ley frá Hull.