Morgunblaðið - 27.03.1988, Blaðsíða 54

54
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. MARZ 1988
4
Plötudómur
• Baldur A. Kristinsson
) Swans: Children of God.
Þessi nýjasta afurð Swans
hljómar alls ekki illa við fyrstu
hlustun, en því oftar sem hún líður
um eyru, þeim mun Ijósara verður
hversu lítiö er í rauninni í hana
varið.
Swans vinna hér með sömu
hugmynd og fyrr: Að með nógu
háværri og hægfara, taktfastri og
tilbreytingarlausri músík og þulu-
kenndum söng geti þeir haft feikn-
arleg áhrif á áheyrendur og knúið
þá til aðdáunar og tilbeiðslu. Þetta
Jr er kannski ekki frumleg hugmynd,
en hún þarf alls ekki að vera slæm
— svo fremi að úr henni sé unnið
á nógu hæfileikaríkan, skapandi
og kraftmikinn hátt. En það gera
Swans einmitt ekki. Næst því kom-
ast þeir í lögunum „New Mind“
og „Like a Drug" og í lokin á „Blind
Love" en jafnvel þar vantar tölu-
vert upp á.
Reynt er að brjóta upp tilbreyt-
ingarleysið við og við með „Ijúf-
um“, „blíðlegum" lögum, sem
söngkonan Jarboe tekur yfirleitt
að sér að syngja. Gallinn er bara
sá að þau eru öll yfirmáta léleg
og leiðinleg, enda þótt Jarboe sé
mjög góð söngkona. Skást er
kannski „Blood and Honey". Það
lag státar einnig af besta texta
tvískífu þessarar, en yfirleitt eru
þeir fyrir neðan allar hellur og jafn
yfirborðskenndir og innihalds-
snauðir og tónlistin sjálf.
ÍHE POGUES
Þjóðlegt
pönk
Það er gaman til þess að vita
að ein framsæknasta rokksveit
Breta á seinni tímum skuli vera
hljómsveitin The Pogues, sem
öðrum sveitum fremur byggir á
gamalli tónlistarhefð.
Tónlist Pogues var í upphafi
pönkblönduð, en með tímanum
hafa pönkáhrifin vikið fyrir írskum
áhrifum og það án þess að nokkur
hljómsveitarmanna hafi eytt nokkr-
um tíma að ráði í írlandi. Platan
Rum, Sodomy and the Lash, mark-
aði þáttaskil í sögu sveitarinnar
og sýndi fram á að Shane McGow-
an gat samið lög innan ramma
írskrar þjóðlagatónlistar og samt
sett saman nýstáleg lög-. Þeim
hætti heldur hann á If I Should
Fall From Grace With God og ef
eitthvaö er þá er nýja platan enn
betri en sú sú sem á undan kom.
Eitt furðulegasta fyrirbæri breskrar
poppsögu er tónlistarmaðurinn og
klæðskiptingurinn Boy George. Fáum
hefur verið hampað meira af breskum
fjölmiðlum og fáir hafa verið dregnir
rækilegar í svaðið. Ekki er langt síðan
Boy var afskrifaður, enda var hann
þá sokkinn í heróínsukk og
persónuleg vandamál tengd því. Hann
hefur þó komið öllum á óvart og á
síðasta ári sýndi hann fram á að hann
væri ekki dauður úr öllum æðum með
því að koma lagi af sinni fyrstu plötu,
eftir að hljómsveitin Culture Club
leystist upp, inn á topp tíu í Bretlandi
og nú er hann á leið til íslands neð
stórsveit sinni til tónleikahalds 9. apríl
næstkomandi.
Af Boy George
Boy George, fæddlst 1961 og var
skírður George O'Dowd. Hann þótti
snemma ódæll sakir óviðeigandi
klæöaburðar og framkomu og 15 ára
var honum vísað úr skóla í hinsta
sinn. Eftir það tóku við alskyns störf,
þar á meðal leikur í auglýsingum og
tónlistarmyndböndum. Hápunktur
leikferilsins var líklegast er hann ýtti
Rick Wakeman, sem áður lék á
hljómborð í Yes, niður rúllustiga í
myndbandi þess síðarnefnda.
Þar kom að Boy þreyttist á baslinu
og hélt frá London til Birmingham
og fór þar að búa með Martin Deg-
ville, sem glöggir kannast við sem
„söngvara" Sigue Sigue Sputnik.
Boy þreyttist á því ekki síður en lífinu
i London og á endanum sneri hann
aftur á heimslóðir. Þar réð Malcolm
McLaren, sem eitt sinn stýrði Sex
Pistols, hann sem söngvara í gervi-
hljómsveitina Bow Wow Wow. Það
gekk ekki vel, en veran í þeirri sveit
sá Boy að hann gæti helst hugsað
sér að verða poppstjarna.
Fyrstu sveitina stofnaði hann með
þáverandi sambýlismanni sínum
Kirk Brandon, sem síöar átti eftir að
stofna hljómsveitina Spear of Dest-
iny. Sveitina kölluðu þeir In Praise
of Lemmings, en um það leyti kynnt-
ist Boy trommuleikaranum Jon
Moss. Þeir tóku upp sambúð og
settu saman hljómsveit. í fyrstu hét
sveitin Sex Gang Children, en síðan
fékk hún heitið Culture Club. Fyrstu
lögum sveitarinnar, White Boy og
l'm Afraid of Me, vegnaði ekki vel,
en 1981 kom út þriðja smáskífan
með laginu Do You Really Want To
Hurt Me? og það lag skaust efst á
vinsældalista víða um heim.
Vinsældirnar sem fylgdu í kjölfarið
byggðust ekki síst á útliti Boy Ge-
orge og framkomu og það var vin-
sælt að geta upp á því í blöðum
hvort hann væri drengur eða stúlka.
Hann notaði sér athyglina til hins
ýtrasta og var eins og jólatré hvar
sem hann kom. Stórar plötur hljóm-
sveitarinnar seldust framúrskarandi
vel, Kissing to be Clever og Colour
by Numbers, seldust í rúmum 14
milljónum eintaka. Gleðin stóð fram
í árslok 1984, að breskir fjölmiðlar,
sem höfðu fleytt Boy á topp vin-
sældalistans drógu hann niður á ný.
Næsta plata Culture Club, From
Luxury to Heartace, seldist illa og
Boy lagðist í víl og heróínneyslu.
1986 virtist síðan sem saga hans
væri öll, er hann var handtekinn fyr-
ir heróínneyslu og fjöld hneykslis-
mála kom upp á yfirborðið.
Boy tók líf sitt fastari tökum en
áður, losaði sig við heróínið og gerð-
ist búddisti. Stuttu síðar kom út lag
hans þar sem hann var einn á ferð,
lagið Everything I Own, og það náði
á topp breska vinsældalistans. Þeg-
ar Boy George kemur hingað til
lands virðist hann því vera kominn
aftur á frægðarbraut og á hraðri
uppleið á ný.