Morgunblaðið - 11.01.1989, Síða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. JANÚAR 1989
t
Móðir min,
SOFFÍA GUNNARSDÓTTIR SIGURÐSSON,
er látin.
Hildigunnur Hjálmarsdóttir.
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
LAUFEY JÓHANNSDÓTTIR,
áðurtil heimilis f Skaftahlfð 10,
andaðist á Hrafnistu, Reykjavík, 10. janúar.
Jóhann Jónsson, Sólveig Gunnarsdóttir
og börnin.
t
Útför eiginmanns míns og föður ókkar,
PÁLMA FRÍMANNSSONAR
heilsugæslulæknis,
Stykkishólmi,
fer fram frá Akureyrarkirkju fimmtudaginn 12. janúar kl. 13.30.
Jarðsett verður að Baegisá. Blóm vinsamlega afþökkuð.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á St. Fransiskusspítalann
í Stykkishólmi eða Krabbameinsfólag íslands.
Heiðrún Rútsdóttir.
Guðbjörg Rut Pálmadóttir,
Jóhanna Guðrún Pálmadóttir,
Hildur Sunna Pálmadóttlr.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
AXEL GUÐBJARTUR JÓNSSON
bifvélavlrkl,
Elliheimilinu Grund,
er lést 2. janúar, verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu 1 2. jan-
úar ki. 15.00.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGMUNDUR JÓHANN ALBERTSSON
verslunarmaður,
Garðsenda 9,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju fimmtudaginn 12. janúar kl. 15.00.
Margrét Albertsdóttir,
Guðrún Slgmundsdóttir, Arnór Sigurðsson,
Margrét J. Sigmundsdóttir, Jóhann P. Jóhannsson,
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og bróðir,
HJALTI BENEDIKTSSON
fyrrv. brunavörður,
Bústaðavegi 107,
Reykjavfk,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 12. janúar
kl. 13.30. Jarðsett verður í Hafnarfjarðarkirkjugarði.
Þeim sem vildu minnast hlns látna er bent á Hjartavernd.
Ingibjörg Stefánsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn,
barnabarnabörn og systkini hins látna.
t
Útför eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður og ömmu,
HJÖRDÍSAR PÉTURSDÓTTUR,
Grœnutungu 3,
Kópavogi,
sem lést í Landspítalanum 2. janúar sl., fer fram frá Fossvogs-
kapellu föstudaginn 13. janúar kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir, en þeim sem vildu
minnast hinnar látnu er bent á Krabbameinsfólagið.
Páll Hannesson,
Þóranna Pálsdóttir, Þorsteinn Ólafsson,
Hólmfrfður G. Pálsdóttir, Guðmundur S. Stefánsson
og barnabörn.
t
Þökkum innilega samúðarkveðjur, stuðning og sérstaka hjálp Lion-
essuklúbbs Akraness vegna andláts og útfarar eiginmanns mtns
og sonar,
VILHJÁLMS M. GUÐJÓNSSONAR,
Vogabraut 42.
Fyrir hönd fjölskyldu,
Halldóra Lárusdóttir,
Una Jóhannesdóttir.
Skúli Oddleifsson,
Keflavík — Minning
Fæddur 10. júní 1900
Dáinn 3. janúar 1989
Hann stóð í dyrum Bamaskólans
í Keflavík, sem nú heitir Myllu-
bakkaskóli, þegar fundum okkar
bar saman. Þetta var síðsumars
árið 1952. Ég var nýfluttur til
Keflavíkur, lítt kunnugur þar og
var að skoða mig um í bænum í
fylgd tveggja vina minna, sem ég
þá hafði eignast þar syðra.
Þennan dag skein sólin í heiði.
Hann tók okkur tveim höndum,
bauð okkur velkomna með hlýju
brosi. Það var bjart yfir svip hans,
sólin ljómaði í augum hans. Hann
var hávaxinn og léttur í hreyfing-
um. Virðuleiki og hlýja blönduðust
saman í viðmóti hans á sérstæðan
hátt.
Þetta var Skúli Oddleifsson.
Hann var þá nýlega orðinn umsjón-
armaður hins glæsilega skólahúss
Keflvíkinga, sem vígt hafði verið
fyrr á þessu ári. Hann leiddi okkur
um ganga og stofur þessa veglega
musteris menningar og mennta,
hrifínn og glaður yfír þeim miklu
og margþættu möguleikum, sem
þarna opnuðust keflvískum æskulýð
á komandi árum. Það fór ekki á
milli mála, að þama var maður, sem
kunni góð skil á hlutverki sínu og
bar virðingu fyrir því.
Nú hefír Skúli Oddleifsson endað
sitt æviskeið hér á jörð. Hún var
orðin löng ferðin hans, með nær-
fellt níutíu ár að baki.
Skúli var Ámesingur að uppruna.
Fæddur var hann að Langholtskoti
í Hrunamannahreppi hinn 10. júní
árið 1900. Foreldrar hans voru
hjónin Oddleifur Jónsson, bóndi frá
Hellisholtum og Helga Skúladóttir,
alþingismanns frá Berghyl. Þau
eignuðust 6 böm, 3 syni og 3 dæt-
ur sem öll komust til fullorðinsára.
Af þeim er nú aðeins ein systir enn
á lífí, er Elín heitir. Hún er vist-
kona á Hrafnistu í Reykjavík og
er 94 ára gömul.
Skúli ólst upp í Langholtskoti hjá
foreldrum sínum. Snemma fór hann
að leggja heimilinu lið og munaði
fljótt um handtök hans. Hann var
víkingur til vinnu þegar á ungum
aldri, harðduglegur, samviskusam-
ur og traustur við hvert það starf,
sem hann tók sér fyrir hendur. Þá
var hagleik hans og snyrtimennsku
einnig við brugðið.
Árið 1915, á jóladag, missti Skúli
móður sína, sem þá var á besta
aldri. Það var þungt högg, reiðar-
slag fyrir eiginmann, böm og heim-
ili. Þeim döpru sorgaijólum gleymdi
Skúli aldrei á meðan hann lifði. En
e.t.v. skynjaði hann þó aldrei skýrar
en þá bjarmann frá „ljósinu, sem
skín í myrkrinu", birtuna að ofan,
sem jólin boða öllum jarðarbömum,
og ekki síst þeim, sem sitja í sorgar-
skugga. Reynslu sína í sambandi
við móðurmissinn um þessi minnis-
stæðu jól hefði hann vafalaust get-
að túlkað að nokkru leyti a.m.k.
með þessum orðum skáldsins:
„Friðarstjömur Drottins dýrstar
dimmust lýsa jarðarból.
Sorgarklæddir ástarenglaj-
opna ljúfust föðurskjól."
Á þessum þungu örlagatímum
varð það gæfa heimilisins, að systir
Skúla, Elín, sú eina, sem enn er á
lífí, gekk fram fyrir skjöldu, tók að
sér forsjá þess og ól önn fyrir yngri
systkinum sínum eins og besta
móðir. Segja má, að hún hafí þann-
ig að verulegu leyti fómað sér fyrir
ástvini sína. Hún giftist aldrei, en
annaðist búið með föður sínum á
meðan hann bjó í Langholtskoti.
Hann andaðist í Reykjavík árið
1938, en þar dvaldist hann sfðustu
árin.
Hinn 25. júní árið 1927 var bjart-
ur hamingju- og heilladagur í lífí
Skúla Oddleifssonar. Þá gekk hann
að eiga unnustu sína, Sigríði
Ágústsdóttur frá Birtingaholti,
glæsilega konu bæði í sjón og raun.
Hún var kona stórvel gefín eins og
hún átti kyn til, göfug, góð og
hjartahlý, gædd ytri tign og innri
fegurð. Fyrstu 2 eða 3 hjúskaparár-
in dvöldu þau ungu hjónin hjá
tengdaforeldrum Skúla, hinum
þjóðkunnu merkishjónum, Ágústi
Helgasyni og Móeiði Skúladóttur
Thorarensen frá Móeiðarhvoli, í
Birtingaholti og unnu að búinu þar.
Árið 1930 brugðu þau á það ráð
að flytja til Keflavíkur. Þar settust
þau að og áttu þar heima alla tíð
upp frá því á meðan bæði lifðu.
Lengst bjuggu þau að Vallargötu
19. Þar sköpuðu þau hjónin sér
fagurt heimili, sem var helgidómur
í vitund allra fjölskyldunnar. Þar
áttu gagnkvæmur kærleikur og
óbrotgjöm hamingja æðstu sætin.
Hjónabandið var einstaklega fag-
urt og farsælt. Þau vom samhent
hjónin og samtaka í því að leggja
þann gmnn undir framtíðina, sem
þau vissu af eigin reynslu að verða
mundi traustur, farsæll og blessun-
arríkur. Þar var lögð sérstök
áhersla á ræktun hins góða og fagra
í mannlegum samskiptum, trú-
mennsku og trú á lífí og störfum.
Sérstaklega var mér kunnugt um
hina þungu áherslu á mikilvæga
þýðingu trúarinnar í lífí fjölskyld-
unnar.
Þau Skúli og Sigríður eignuðust
4 böm, sem öll em á lífi. Elstur
þeirra er Olafur, sóknarprestur í
Bústaðaprestakalli í Reykjavík,
dómprófastur og vígslubiskup Skál-
holtsbiskupsdæmis. Kona hans er
Ebba Sigurðardóttir. Þau eiga 3
böm og 4 bamabörn. Næstur er
Helgi leikari í Reykjavík, kvæntur
Helgu Bachmann, leikkonu. Þau
eiga 4 böm og 3 bamaböm. Þá er
Móeiður Guðrún, húsmóðir og öku-
kennari í Keflavík, gift Bimi
Bjömssyni lögreglumanni. Þau eiga
3 böm og eitt bamabam og yngst
er Ragnheiður, húsmóðir og tónlist-
arkennari í Keflavík, gift Sævari
Helgasyni málara. Þau eiga 3 böm
og eitt bamabam. Eina dóttur átti
Skúli áður en hann giftist. Hún
heitir Kristrún og er húsmóðir í
Reykjavík, gift Þóri Geirmunds-
syni. Þau eiga 2 böm og 6 bama-
böm.
í Keflavík fór Skúli fyrst að
gegna ýmsum þeim störfum, er að
sjósókn lutu. Á vertíðum var hann
landformaður á fískibátum. Þótti
hann sérstaklega vel til þess starfs
fallinn, svo vel sameinaði hann þá
lipurð og festu, sem nauðsynleg er
hveijum þeim, er stjómartauma
hefír í höndum sér.
í allmörg ár starfaði Skúli einnig
í Dráttarbraut Keflavíkur. Þar sem
endranær ávann hann sér virðingu,
traust og vinsæidir bæði vinnuveit-
enda og samstarfsmanna. Og sama
hamhleypan reyndist hann þar sem
annars staðar við störf sín. Hann
lagði sig allan fram og gaf aldrei
eftir, hvar sem hann var að verki.
Árið 1951—1952, þegar kennsla
hófst í hinum nýja bamaskóla, sem
áður var nefndur, var Skúli ráðinn
umsjónarmaður þar. Því starfí
gegndi hann fram á áttræðisaldur
af frábærum dugnaði, óbrigðulli
umhyggju og árvekni. Öllum þótti
vænt um hann, bæði kennurum og
bömum. Hann var alltaf til taks,
alltaf reiðubúinn til þess að veita
aðstoð, leggja lið og greiða úr
vandamálum, sem upp kunnu að
koma í daglegu starfi skólans. Öll
umgengni var til mestu fyrirmynd-
ar. Snyrtimennska húsvarðarins
átti sinn stóra þátt í því. Og góða
aðstoð veitti hann kennurunum við
stjómun bamahópsins utan
kennslustunda. Honum var nefni-
lega ekkert síður lagið að stjóma
bömum en fullorðnu fólki þegar því
var að skipta.
Aldrei vissi ég til að Skúli eignað-
ist bíl. Reiðhjólið var farartæki
hans. Það notaði hann mikið og sat
það af öryggi og reisn fram á elliár.
Skúli missti sína góðu og mikil-
hæfu konu hinn 14. nóvember 1961.
Hún varð bráðkvödd á heimili sínu
aðeins 59 ára gömul. Var þá sár
harmur að fjölskyldunni kveðinn og
það stóra skarð, sem Sigríður lét
eftir sig, varð aldrei fyllt að nýju.
Skúli tók sér eiginkonumissinn
mjög nærri, svo að segja má, að
hann yrði aldrei samur maður eftir
það. Trúin var honum dýrmætur
og blessaður styrkur á þessum
þungbæru stundum, þegar sorgin
og söknuðurinn nístu allra sárast
og bömin hans lögðu sig fram við
að létta honum þyngstu byrðamar.
Sjálfur fann hann líka svölun og
hvíld í starfi sínu og stundaði það
af enn meiri kostgæfni en fyrr, ef
um slíkt var hægt að tala.
Um nokkurt skeið hélt yngsta
dóttirin, Ragnheiður, heimili með
föður sínum og fjölskyldu sinni.
Eftir að hún flutti'í sitt eigið hús-
næði bjó Skúli einn á Vallargöt-
unni, með dyggilegri aðstoð og
ómetanlegum stuðningi dætra
sinna.
En nú var kvöldið farið að nálg-
ast í lífi Skúla Oddleifssonar. Hann
varð fyrir því áfalli að detta og
brotna illa fyrir áratug eða þar um
bil. Upp úr því fór líkamlegri heilsu
að hnigna, en andlegri reisn hélt
hann alla tíð.
Fyrir þremur ámm gerðist Skúli
vistmaður á dvalarheimilinu Garð-
vangi í Garði og naut þar ínikillar
og góðrar umhyggju. Nokkm fyrir
síðustu jól var hann fluttur á sjúkra-
húsið í Keflavík og þar andaðist
hann hinn 3. þessa mánaðar.
Með Skúla Oddleifssyni er geng-
inn mætur og mikilhæfur dreng-
skaparmaður, traustur og verðugur
fulltrúi aldamótakynslóðarinnar,
sem nú er sem óðast að hverfa af
sjónarsviðinu. Hann var harðdug-
legur, skarpgreindur, fjölfróður og
bráðskemmtilegur. Hann var dag-
farsprúður, ljúfur og viðmótshlýr,
en talsvert var hann þó skapmikill,
þegar því var að skipta, gat orðið
eins og stormsveipur, ef honum
mislíkaði alvarlega. En hann var
líka flestum sáttfúsari og fljótari
að setja sig í annarra spor. Hann
var örlátur, gjafmildur, oft stórgjöf-
ull og hjálpfús, þar sem hann vissi
þess þörf. Yfirleitt vildi hann alls
staðar reynast vel og öllum gott
gera.
Eins og áður hefír komið fram
var hann mikill og einlægur trú-
maður. Hann var mikill ljóðavinur
og fram á síðustu ár las hann og
lærði ógrynni af sálmum og andleg-
um ljóðum og fann sér í því hugsvöl-
un og hugarstyrk, sem aldrei brást.
Skúli og fjölskylda hans voru
meðal hinna trúföstu kirkjugesta í
Keflavíkurkirkju á meðan ég þjón-
aði þar. Við Skúli ræddum líka all-
oft saman um andleg mál og því
var mér vel kunnugt um þann sess,
sem kristin trú og kristin kirkja
skipuðu í vitund hans.
Ég minntist í_upphafi á sólskins-
daginn þegar ég sá Skúla Oddleifs-
son í fyrsta sinn. Það var líka á
sólskinsdegi, sem ég sá hann síðast.
Það var 24. júlí 1983, þegar síra
Ólafur sonur hans var vígður bisk-
upsvígsíu í Skálholtsdómkirkju. Sr.
Ólafur kvaddi mig til þess hlut-
verks, að lýsa vígslu, eins og það
er nefnt. Þegar ég kom upp í predik-
unarstólinn og leit yfir hinn stóra
söfnuð, sem í kirkjunni var á þess-
um hátíðisdegi, þá sé ég Skúla sitja
þar ásamt börnum sínum í einum
fremstu bekkjanna. Mér varð star-
sýnt á blessaðan gamla manninn.