Morgunblaðið - 05.02.1989, Blaðsíða 39

Mit SkiUSSM a jrnnAamíMTpflll/Flíftpn^ £k|# íeAiaV'UDwm
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFIMIÐ SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR 1989
C 39
SÍMTALID...
ER VIÐ GRÍM SÆMUNDSEN LÆKNI
Þeirfásitt tóbak
688067
— Hjá Grími Sæmundsen, góð-
an dag.
— Já, góðan daginn, þetta er
Kristín Marja Baldursdóttir á
Morgunblaðinu, er Grímur viðlát-
inn?
— Ætlaðirðu að panta tíma?
— Ha, nei nei, bara að spjalla
við hann.
— Augnablik.
— Grímur.
— Já blessaður, Kristín Marja
á Morgunblaðinu hér. Grímur, þú
ert fyrirtækjalæknir ekki satt?
— Rétt er það.
— Nú hef ég heyrt að mikil
herferð sé hafin á vinnustöðum
gegn reykingum, hvenær má ætla
að búið verði að útrýma þeim fyr-
ir fullt og allt?
— Eg held þeim verði nú aldrei
útrýmt, því alltaf eru einhveijir
sem ánetjast þessari nautn. Og
þótt tóbaksnotkun hafi farið
minnkandi á Vesturlöndum þá fer
hún ört vaxandi í þriðja heiminum,
þannig að enn er langt í land að
henni verði útrýmt á heimsvísu.
En auðvitað stefnum við að reyk-
lausu landi árið 2000, og það
finnst mér göfugt markmið.
— Nú eru margir hér á blaðinu
örvæntingarfullir og uggandi um
sinn hag, hafa
jafnvel rætt
þann tæknilega
möguleika að
smygla inn
hreinu tóbaki og
reykja í salat-
blöðum?
— Bíddu - við,
ertu nú að
grínast?
— Nei þetta er
fúlasta alvara.
— Þú átt
kannski við að
sett verði inn-
fiutningshöft á
tóbak? Ég á nú
ekki von á því,
enda er ég þeirr-
ar skoðunar að öll bönn leiði bara
til hliðaraðgerða eða ráðstafana
þeirra sem vilja nálgast viðkom-
andi efni.
— Menn fá sem sagt sitt tóbak,
það er þá bara að fá að reykja
það einhvers staðar?
— Jú það er nú lóðið. En kjami
málsins er sá, að réttur viðkom-
andi til að reykja er ótvíræður en
réttur hans til að hafa áhrif á
aðra einstaklinga með sínum
reykingum er enginn.
— Já, það er víst rétt. En nú ert
þú einn af eigendum Heilsugarðs-
ins, segðu mér, heldurðu að fólk
verði ekki þreytt á þessu heilsu-
púli í framtíðinni, fari bara að
hugsa aftur Drik og vær glad“?
— Nei. Þeir sem áneljast íþrótt-
um og finna hvað starfsþrekið
eykst með þjálfun, og bæði útlit
og andleg heilsa verður betri,
munu bara nýta sér valkostina,
fara að skokka eða ganga þegar
þeir eru orðnir leiðir á sundinu,
og bregða sér kannski í heilsu-
ræktina á vetuma þegar veðrið
er vont.
— Menn rækta líkamann, en
gleyma þeir ekki oft að rækta
sálina?
— Það er nokkuð til í því, én
Iíkamsþjálfun er streitulosandi og
er nú notuð sem
meðferð gegn
ákveðnum geð-
rænum kvillum.
En erlendis era
komnar svokall-
aðar vellíðunar-
stöðvar" þar sem
bæði er boðið
upp á líkams-
þjálfun og innri
íhugun. Þá er
horft á heilsuna
frá öllum sjónar-
hornum.
— Það líst mér
vel á. En þakka
þér fyrir spjallið
Grímur, og vertu
sæll.
Grímur Sæmundsen

HVAD VARD UM...
HASSHUNDA LÖGREGLUNNAR?
Vinnuþjarkur-
inn einn eftir
Fíkniefnasalar folnuðu og kettirnir hvæstu þegar þeir félag-
arnir Skuggi og Carlo, hasshundar lögreglunnar, komu vígreifir
á vettvang. Næstum vikulega mátti lesa um afrek þeirra i blöðun-
um þegar þeir fiindu hass á hinum ólíklegustu stöðum, en hljóð-
ara hefur verið um þá undanfarið og menn jafiivel spurt sig:
Eru þeir hættir með hasshundana?
Leiðir þeirra félaga hafa nú
skilið, því Skuggi, sem var
af Labradorkyni, er farinn til
feðra sinna en Sheffer-hundurinn
Carlo er enn í fullu starfi hjá fíkni-
efnalögi-eglunni, og að sögn
manna, aldrei verið vinnuglaðari.
Hann er þjálfaður til að finna
hass, kókaín og amfetamín, og
að rekja spor manna og bregðast
við áreitni. Þorsteinn Hraundal,
lögreglumaður og þjálfari hund-
anna, sagði að umfjöllun í blöðum
um þá félaga færi að mestu leyti
eftir áhuga blaðamanna. Carlo
fyndi ekki minni fíkniefni en áð-
ur, þótt hann ynni störf sín í kyrr-
þey nú.
Skuggi
Skuggi fór á eftirlaun fyrir
tveimur áram og dó ári síðar, tólf
ára gamall, en Þorsteinn segir
hann hafa verið mikinn persónu-
leika. Hann var kapítalisti og eig-
inhagsmunaseggur, en afar skyn-
samur og næstum óhunganlega
mannlegur. Sjálfstæði hans var
mikið, sem sannaðist þegar hús-
bóndi hans gleymdi honum eitt
sinn úti á flugvelli. Kappanum var
hjartanlega sama, kom sér bara
fyrir á kaffistofunni, át. nesti
starfsmannanna og var í fasta-
svefni þegar húsbóndi hans kom
til baka. Hann var lítt gefinn fyr-
ir börn og hafði ímugust á kött-
um, sem hann drap umsvifalaust
kæmu þeir of nálægt honum. Sér-
viska hans óx með áranum og þá
var hann oft tregur til að leita á
þeim stöðum sem honum fannst
vera leiðinlegir eða „fúlir“. Undir
lokin var hann orðinn ósköp latur
og rófan rétt hreyfðist ef Þor-
steinn spurði: Á ekki að fara í
vinnuna í dag? Þó átti hann það
Carlo
„Hann er ákveðinn og ákafur og
sjálfstraustið ódrepandi."
til að rífa sig upp ef honum sjálf-
um hentaði.
Carlo og Púki
Carlo er nú eini hundur fíkni-
efnalögreglunnar en vinnur á við
tvo. Hann er gífurlega ákveðinn
og ákafur, og sjálfstraustið ódrep-
andi, enda bregst hann aldrei.
„Hvers konar villidýr er þetta?“
hreytti fíkniefnasali út úr sér þeg-
ar Carlo hafði á örskömmum tíma
fundið hvern einasta felustað í
húsinu. En það er ekki rétt lýsing
á Carlo, því hann er mikil barna-
gæla og er hinn ljúfasti heimilis-
hundur að vinnudegi loknum. En
Carlo er mikill vinnuþjarkur, étur
mikið, hreyfir sig mikið og lætur
sig ekki muna um að stökkva
yfir tveggja og hálfs metra háan
vegg.
Nú er Þorsteinn að þjálfa Sheff-
er-hvolp sem heitir Púki, en svo
eru vestfirskir strákormar og
grallarar títt nefndir, og segist
ekki vita hvernig sambúðin hjá
honum og Carlo kemur til með
að ganga, því sá síðamefndi er
nefnilega afbrýðisamur að eðlis-
fari og líður engum að taka sitt
sæti.
En sjálfsagt nær Þorsteinn
samkomulagi því hann er þeirra
verkalýðsfélag eins og hann segir,
og sér um allar þeirra óskir og
sérþarfir.