Morgunblaðið - 11.02.1989, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 1989
15
Minning:
Jóna Bjarnadóttir
í Meiri-Tungu
Fædd 26. janúar 1915
Dáin 29. janúar 1989
„Munið þið ekki eftir sögunni um
Elía á fjallinu. Það gerði storm sem
molaði fjöllin, og guð var ekki í
storminum, það geisaði eldur og
jarðskjálfti, en guð var ekki í ham-
förunum og óveðrinu. En svo kom
blíður vindblær, og guð var i blíða
blænum. Þetta sýnir að sterkasta
aflið í heiminum er góðvildin og
hógværðin."
Svo mælti faðir Jónu, afi minn,
við tvo gesti fyrir um það bil 30
árum.
Góðvildina og hógværðina hlaut
Jóna í vöggugjöf, og höfum við bróð-
urböm hennar notið góðs af þessum
dyggðum í gegnum árin.
Jóna var dóttir Bjama Jónssonar,
bónda í Meiri-Tungu, Holtum, og
konu hans, Þórdísar Þórðardóttur.
Ólst hún upp í Meiri-Tungu, næst-
elst fjögurra bama þeirra hjóna,
ásamt einni uppeldissystur. Þau vom
Þórður (d. 1980), Kristín búsett í
Meiri-Tungu, Valtýr (d. 1983) og
uppeldissystirin Sigríður Siguijóns-
dóttir (d. 1986). Maðurinn með ljáinn
hefur knúið oft dyra og sannast það
að guð gefur, guð tekur, ekki er
spurt.
Jóna hefur ekki átt auðveldan
róður á sjó örlaganna. Hún veiktist
alvarlega árið 1974 og hefur ekki
verið heil heilsu síðan. Síðustu tvö
árin hefur hún verið sjúklingur á
Vífilsstaðaspítala. Hún fór heim um
sumur og jól um skemmri tíma og
var það ómetanlegt fyrir hana þó
svo að hinir líkamlegu kraftar væm
famir að þverra.
Það var einkennandi fyrir Jónu í
baráttunni við veikindin að hún hélt
ætíð sinni rósemi og barðist æðm-
laust. Það þykir mér með ólíkindum
hve mikill kraftur og lífsvilji bjó í
henni, en hún átti sér von og henni
týndi hún aldrei. Jóna var glögg,
kærleiksrík og skörp vitund hennar
vísaði henni veginn til þeirrar rétt-
sýni sem aldrei brást. Hún var heil-
steyptur persónuleiki sem oflék aldr-
ei.
Þriggja ára gömul fór ég í fyrsta
sinn í sauðburðinn að Meiri-Tungu
til föðursystkina minna, og átti ég
eftir að gera_ það næstu sautján ár-
in. Þar hélt Jona bú ásamt systkinum
sínum Kristínu og Þórði. Margur
myndi ætla að það hefði verið erfitt
fýrir svona ungt bam að fara frá
pabba og mömmu og í sveit. En svo
var ekki, frá þeirri fýrstu stundu sem
ég kom inn á heimilið í Meiri-Tungu
var ég umvafin öryggi og hlýju.
Frá fyrstu tíð hefur Jóna verið
fastur punktur í tilvemni hjá okkur
systkinunum, hefur hún miðlað okk-
ur þekkingu sinni, kærleik og
reynslu af lífinu. Alltaf var hún til
staðar til að hugga og gefa góð ráð.
Hún var ákveðin og fór ekki dult
með skoðanir sínar.
Ýmislegt var gert í ákafa bemsku-
áranna sem ekki var æskilegt, eins
og böm gera. Hversu alvarleg sem
gjörðin var, hækkaði Jóna aldrei
róminn við okkur heldur útskýrði
málið fyrir okkur róleg og staðföst.
Árið 1973 veiktist faðir minn
skyndilega og fómm við tvö yngri
systkinin austur. Þá studdi Jóna
okkur með ráð og dáð á erfiðum
tíma, og bað okkur um að gefast
aldrei upp. Ég veit það núna að hún
átti ekki auðvelda daga þá, en þetta
sýnir hvert lífsviðhorf hennar var,
að hjálpa þeim sem áttu í erfiðleik-
um.
Veit ég vel að eftir langvarandi
veikindi var henni kærkomið að fá
hvfld og frið, en hennar er sárt sakn-
að.
Fyrir mína hönd og annarra að-
standenda vil ég þakka starfsfólki á
Vífilsstaðaspítala fyrir frábæra
umönnun og hjúkmn þann tíma sem
hún dvaldist þar.
Vil ég síðan þakka Jónu frænku
minni fyrir allar þær stundir sem
hún gaf mér.
Blessuð sé minning hennar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Sigríður Þórdís Valtýsdóttir
Hlóð og tóm er hjartans borg.
Heimsins svipur breyttur er.
Andi minn, hann á ei sorg.
Alltaf lifir þú hjá mér.
(E. Ben.)
í dag, laugardaginn 11. febrúar,
verður Jóna Salvör Bjamadóttir
jarðsungin frá Árbæjarkirkju í Holt-
um. Jóna var dóttir hjónanna Bjarna
Jónssonar og Þórdísar Þórðardóttur.
Hún var næstelst fjögurra systkina.
Elstur var Þórður (f. 12. maí 1909,
d. 1. júní 1980), næst kom Jona,
síðan Kristín (f. 1. désember 1916)
og yngstur var Valtýr, tengdafaðir
minn (f. 6 mars 1920, d. 10. mars
1983). Einnig átti hún eina uppeldis-
systur, Sigríði Siguijónsdóttur (f.
27. febrúar 1937, d. 29. júlí 1986).
Jóna átti alla tíð heimili sitt að
Meiri-Tungu og stundaði þar bú-
skap, fyrst með foreldmm sínum og
síðan með systkinum sínum, Þórði
og Kristínu.
Ég kynntist Jónu og Stínu systur
hennar fyrst á þorranum fyrir sjö
ámm og sá ég strax að þar á bæ
vom góðar og vingjamlegar konur.
Eftir því sem á leið og ég kynntist
tengdafjölskyldu minni betur sá ég
hve Jóna var einstök kona. Hún
hafði ekki ferðast víða en var vel
að sér um flesta hluti. Einnig sá ég
fljótt að Jóna var traust. Það var
hægt að ræða við hana um hvað sem
var og leita ráða ef með þurfti. Hún
var greinilega vinur vina sinna. Það
var því alltaf notalegt að koma í
sveitina og setjast niður með Jónu
í eldhúsinu og rabba saman yfír
kaffibolla og fá hjá henni flatköku,
en hún bakaði þær bestu flatkökur
sem ég hef fengið.
Jóna var bamgóð enda var heimil-
ið í Meiri-Tungu sem annað heimili
frændsystkinanna, sérstaklega þó
eftir að yngsti bróðir hennar Valtýr
missti heilsuna. í Meiri-Tungu áttu
frændsystkinin, þau Bjarni, Jóhann,
Valtýr og Sigríður, ávallt ömggt
athvarf og hefur það verið ómetan-
legur stuðningur fyrir þau á upp-
vaxtarárum þeirra.
Gleði, sorg og erfiðleikar fylgja
hveiju lífshlaupi. Jóna var alltaf létt
í skapi og í öllum erfiðleikum sem
hún mætti á lífsleiðinni stóð hún
eins og klettur ávallt full bjartsýni
sem hún gat svo auðveldlega smitað
út frá sér. Þrátt fyrir erfið veikindi
undanfarin ár og langar sjúkrahús-
legur missti hún aldrei kjarkinn. Hún
hélt bjartsýni sinni og reisn til hinstu
stundar. „Við vitum aldrei hver verð-
ur næstur," sagði hún fáum dögum
áður en hún lést.
Jóna var frekar lágvaxin, skarp-
leit og fíngerð kona, en samt var
yfir henni mikil reisn. Ég held að
allir sem þekktu hana muni minnast
hennar með virðingu og þökk fyrir
góð viðkynni.
Elsku Stína, þú hefur ekki aðeins
misst kæra systur heldur einnig
traustan og góðan félaga. Megi Guð
styrkja þig og tengdafjölskyldu mína
í söknuði ykkar.
Drottinn blessi minningu Jónu.
Frá öllum heimsins hörmum,
svo hægt í friðar örmum
þú hvilist hels við lín.—
Nu ertu af þeim borin
hin allra síðustu sporin
sem með þér unnu og minnast þín.
(E. Ben.)
Sigrún B. Benediktsdóttir
Kveðja frá frænkum
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þina hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pétursson)
Nú er elsku Jóna frænka okkar
dáin. Hún var búin að vera Iasin svo
lengi. Þegar við vorum á íslandi um
jólin kvöddum við hana áður en við
fórum út til Svíþjóðar aftur, en ekki
datt okkur annað i hug en að við
myndum hitta hana næst þegar við
kæmum heim. Nú er hún farin til
Guðs, þar sem öllum líður vel og
enginn er lasinn.
Þegar við vorum minni fórum við
oft austur í Meiri-Tungu með
mömmu og pabba að heimsækja
Stínu og Jónu. Það þótti okkur ákaf-
lega skemmtilegt. Þá settumst við
við eldhúsborðið á morgnana og
fengum Stínu og Jónu-flatkökur og
mjólk, sem okkur finnst eitt af því
besta sem við fáum. Síðan fórum
víð út í hænsnakofa með Stínu að
gefa hænsnunum og tína egg. Þá
voru líka „fyrir austan“ kötturinn
Keli, hundurinn Tobbi, fullt af hest-
um og kindum. Oft fórum við með
pabba að líta til hrossanna. Einna
skemmtilegast var að smala á vorin
þegar litlu lömbin voru að fæðast
og verið var að athuga hvort þau
væru ekki frísk.
Nú eigum við heima langt í burtu,
en þrátt fyrir það fylgdist Jóna allt-
af með okkur og við með henni. Við
þökkum Guði fyrir að hafa fengið
að kynnast henni á okkar stuttu
ævi. Við kveðjum nú Jónu okkar
með þökk fyrir allt, en minningin
mun lifa áfram.
Elsku Stína, við sendum þér okk-
ar bestu kveðjur frá okkur og
mömmu. Góður Guð gefi þér styrk
í þinni sorg.
Uppsölum, Svíþjóð,
Sirrý Ósk og Kristín Jóna.
U5 t ^
Simar 35408 og 83033
GAMLI BÆRINN
Þingholtsstræti
Oðinsgata
Sóleyjargata
Sjafnargata
ffaygmttMafotfo
DANSKAR jX(i- ELDHÚS
OG BAÐINNRETTINGAR
ENN A
TILBOÐSVERÐI
TIL SÝNIS í DAG
FRÁ10-17
Rrfum gamla eldhúsið
ogsetjumuppnýtt
SKÚTAHRAUNI 2 HAFNARFIRÐI
SfMI 65 14 99