Morgunblaðið - 03.03.1989, Blaðsíða 33

Hann hafði kynnast stúlkunni
sinni á Korpúlfsstöðum, en þar var
mikiðum ungt fólk og félagslíf. Hún
var í gagnfræðaskóla, bráðvel gef-
inn nemandi, og hefði átt góða
framtíð á námsbrautinni. En ástin
sigrar allt stendur skrifað og á 17.
afmælisdegi sínum gifti hún sig.
Hún hét Lilja, f. 25. júlí 1925, d.
30. nóvember 1970. Hún fæddist
að Bárðarstöðum í Loðmundarfirði,
dóttir ZópHaníasar Stefánssonar
frá Mýnesi, sem ættaður var úr
Skagafirði, og konu hans Ólínu
Jóhannsdóttur frá Hjaltastað í
Eiðaþingá, dóttur hjónanna Guð-
rúnar Hjörleifsdóttur Jónssonar frá
Nefbjamarstöðum og Bjargar Jó-
hannesdóttur.
Væntingar fólks í húsnæðismál-
um voru aðrar í stríðsbyijun en nú
í dag. Hugi keypti í félagi við
tengdaforeldra sína lítið hús við
Breiðholtsbraut sem tilheyrði þá
Blesugróf. Þau undu ekki lengi þar
en keyptu annað hús við Framnes-
veg og Hugi fór í Iðnskólann og
hóf nám í pípulögnum. Það gekk
vel og hann lauk því á tilskyldum
tíma. Eftir það vann hann við iðn
sína á meðan „eftirstríðsgróðinn“
varði. Þá tók við stöðnun í atvinnu-
málum svo jafnvel sfldin brást.
Hugi og Lilja höfðu þurft að
flytja nokkrum sinnum en voru nú
komin í Blesugrófina aftur og þar
hófst blómaskeið. Húsið stækkuðu
þau og lagfærðu og unnu bæði
mikið. Bömin voru nú orðin 10, þau
em: Reynir f. 12. október 1942,
rafmagnsverkfr., kona Unnur
Steingrímsdóttir lífefnafræðingur,
2 böm. Ævar f. 4. desember 1943,
rafvirkjameistari, 1 bam. Kristinn
f. 1. desember 1944, strætisvagna-
stjóri, kona Sigurbjörg Sigurðar-
dóttir, 4 börn. Sunna f. 15. desem-
ber 1945. Ema f. 4. nóvember
1947, verslunarmaður, maður
David Smethurst, verslunarmaður,
2 böm. Drífa f. 23. mars 1949,
verkakona, skilin, 4 böm. Hugrún
f. 2. apríl 1950, iðnverkakona,
maður Níels Birgir Svansson, verk-
stjóri, 4 börn. Hugi f. 7. maí 1951,
sjómaður, 3 börn, kona Jónína B.
Ölafsdóttir, verslunarmaður. Ægir
f. 4. desember 1954, háskólanemi.
Valur f. 18. nóvember 1956, verka-
maður, kona Birna Lárasdóttir.
Eitt sumar dvöldu þau um tíma
á heimili okkar hjónanna með 6
böm, öll ung og smá, sjálf hafði ég
4 börn. Oft verður mér hugsað til
þess tíma, umgengnin var svo góð
að betri hefði hún ekki getað verið.
Börnin róleg og hlýðin og íbúðin
alltaf hrein og strokin. Þetta var á
þeim tímum sem ekki voru almennt
komin heyvinnutæki og öllu heyi
þurfti að snúa með hrífu og raka
saman með handafli. Hugi var með
sitt óþrjótandi, spaugsama glens og
sögur, svo allir okkar strákar
reyndu að herða sig svo þeir misstu
nú ekki af neinu. Þannig hélt hann
vinnugleðinni í hópnum. Lengi
höfðu þau hjónin haft hug á búskap
í sveit. Ekki vantaði þau baráttu-
þrekið eða vilja ogtækifærið kom.
Þeim bauðst jarðnæði að Minni-
Ólafsvöllum á Skeiðum. Vorið 1959
fluttu þau svo búferlum. Dugnaður
þeirra hjóna og samheldni kom ekki
síður í ljós þama en fyrr. Þau endur-
bættu húsið, byggðu útihús og
bættu við nýræktina. En ungamir
fóru að ókyrrast í hreiðrinu og
fljúga burt. Hvort sem bömin voru
við nám eða vinnu þurftu þau að
eiga góðan samastað. Hjónin tóku
sig því upp og fluttu niður á Sel-
foss. Þar fékk Lilja vinnu í Tryggva-
skála en Hugi fór að vinna við sína
iðn, pípulagnimar. Árið 1966 flytja
þau svo alfarin til Reylqavíkur og
Lilja fær vinnu sem matráðskona á
Heilsuvemdarstöð Reykjavíkur við
Barónsstíg.
Sá hörmulegi atburður varð 30.
nóvember 1970, að Lilja andaðist,
aðeins 45 ára að aldri, hún sem var
möndullinn og hin sterka stoð heim-
ilisins. Það var kransæðastífla sem
lagði hana að velli og ekkert hægt
að gera fyrir hana. Allir vora harm-
þrungnir.
Hugi stundaði vinnu sína og tók
þátt í verkalýðsbaráttunni eins og
fyrr, en orti Ijóð á hljóðum stund-
um, sem voru of margar.
Eftir hann liggur talsvert í
bundnu og óbundnu máli. Nokkrar
P írilOf (T'H'PÍTi
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MARZ 1989
ljóðabækur hefur hann látið frá sér
fara. Skuggi draumsins 1958,
Ákvæði 1972, GaldraRönkurinn
1981, Þokán 1983, Vorljóð 1984,
Liljan 1986, Gömul spor og ný
1988.
Fyrr en varði syrti í álinn. Hugi
missti heilsuna og fékk hægfara
lömun áður en hann komst á sjö-
tugsaldurinn. Hann var alla tíð
harður af sér og bjó einn þar til
síðastliðið haust að hann varð rúm-
fastur. Hugi hefur búið síðustu árin
í Kópavogi, fyrst í Holtagerði 74
og nú síðast í Fannborg 1.
Hann var í nokkur ár gangavörð-
ur í Þinghólsskóla í Kópavogi. Þar
líkaði honum starfið vel með kenn-
uranum. Bömin dáðu hann og heils-
uðu eins og gömlum vini, hvar sem
fundum þeirra bar saman. Hann
var þeim líka sem afí og leikbróðir,
hjálpaði þeim ef eitthvað var að og
hughreysti þau. Tók jafnvel þátt í
prakkarastrikum með þeim.
Útför hans fer fram föstudaginn
3. mars kl. 13.30 frá Fossvogs-
kirkju.
Hver liðin stund er lögð í sjóð,
jafnt létt sem óblíð kjör.
Lát auðlegð þá ei hefta hug
né hindra þína fór.
Um hitt skal spurt - og um það eitt,
hvað yzta sjóndeild fól,
því óska vorra endimark
er austan við morgunsól.
(Öm Amar)
Hulda Pétursdóttir, Útkoti.
Vorið 1939 var ákaflega milt
með bláum himni og yndislegri ang-
an í lofti úr gróandi jörð, — vor
eins og þau geta best verið á ís-
landi. Það hafði tekið við af mildum
vetri sem ekkert frost skildi eftir í
jörð og vorið kom án allra hreta
og þótti einmuna árgæska. Þetta
umrædda vor var ég á Blikastöðum
í Mosfellssveit hjá Magnúsi Þorláks-
syni sem þá var landskunnur stór-
bóndi og ræktunarmaður, hafði með
atorku og fyrirhyggju breytt koti í
stórbýli á fáum áratugum.
Þar-hafði ég verið um veturinn
og nú þessa mildu vordaga voru
vinnufélagarnir að fara úr vistinni
og nýir að koma í þeirra stað.
Einn af þessum ungu mönnum
sem þangað kom var brosmildur,
lágvaxinn strákur sem var litlu eldri
en ég. Hann hét Hugi Hraunfjörð,
Snæfellingur að ætt eins og ég en
uppalinn í Reykjavík.
Hann var þaulvanur mjaltamaður
en í þá daga vora kýmar hand-
mjólkaðar, vanur öllum störfum
sem til féllu á búinu. Einhvern veg-
inn varð okkur fljótt vel til vina og
töluðum mikið saman.
Það varð mér fljótt ljóst að þessi
ungi, glaðværi maður átti sér hug-
sjón sem hann fór ekki dult með.
Hann dreymdi um betri og réttlát-
ari heim, annað þjóðskipulag þar
sem arði vinnunnar væri skipt af
meira réttlæti meðal landsins
bama. Ekki aðeins á þessu landi
heldur um allan heim. Þetta rétt-
láta skipulag var kommúnisminn
sem þá var aðeins framkvæmdur í
Rússlandi eins og kunnugt er. Ekki
var ég nú sammála vini mínum í
þessu efni þótt ég þættist vita að
hann væri einlægur í trú sinni á
að þetta skipulag gæti bjargað
heimsbyggðinni frá ranglæti auð-
valdsskipulags og kúgunar spilltrar
yfírstéttar — grandvallað á hans
réttlætiskennd. Þá var útlit í al-
þjóðamálum ófriðlegt, Hitler á há-
tindi valda sinna og ótti mikill að
til styrjaldar kynni að draga.
Þessir vordagar liðu fljótt og
áður en ég fór til minnar heima-
byggðar, ákváðum við að skrifast
á. Eg fékk bréf frá Huga en það
var að mestu í ljóðum. Bréfínu svar-
aði ég en fékk aldrei bréf til baka,
þótti það undarlegt en skýringuna
fékk ég mörgum áratugum síðar.
Að vísu hitti ég Huga nokkra síðar
og þá hafði hann fundið sér lífsföru-
naut. Þá var styijöld hafín í Evr-
ópu, ísland var hemumið og allir
höfðu næga atvinnu á okkar landi.
— Árin liðu og líf okkar barst með
lífsins straumi til ólíkra átta. Ég
frétti ekkert af Huga í heila ára-
tugi. Þá var það er ég var kominn
á sextugsaldur að ég sé í blaði
minningarljóð um gamla konu og
höfundurinn var Hugi Hraunfjörð.
Þessa gömlu konu kallaði hann
fóstru sína en það sem kom mér á
óvart var að þarna var viðfangsefn-
ið tekið óvenjulegum tökum, laust
við mærð en þó þrangið tilfinningu.
Ég set hér fyrstu tvö erindin:
Fögur er hlíðin sem forðum
pllin í sömu skorðum.
Það er með öðrum orðum
ekkert sem hefur gerst.
Þó er ég titrandi af trega
og tárin mín við ég berst.
Eins og móður mina
man ég þig, yndisfríða,
hlýja, bjarta, blíða,
bemskunnar helgidóm.
Ekki sem flallið eina,
aðeins sem fagurt blóm.
Við lestur þessa ljóðs minntist
ég mildra vordaga í Mosfellssveit
er ég kynntist höfundi þess, þá
vart komnum af unglingsaldri,
glaðvær og brosmildur og lét fjúka
í kviðlingum á þjóðlega vísu. Hvern-
ig skyldu þessi áratugir hafa leikið
hann í þeirri veröld sem aldrei verð-
ur söm eftir hin miklu ragnarök sem
breyttu veröld æsku okkar svo
skyndilega. Heimilisfang hans fann
ég í símaskránni, sendi lítinn bréf-
miða ásamt frómri ósk um endur-
fund. Hugi kom og þarna tókum
við þráðinn upp aftur. Mikil saga
hafði að sjálfsögðu gerst í lífí okkar
beggja og árin sett sitt mark á
okkur en við þennan endurfund
urðum við vinir á ný.
Hugi var fæddur á Hellissandi.
Foreldrar hans voru þau hjónin
Kristjánsína Sigurást Kristjáns-
dóttir og Pétur Hraunfjörð, sjómað-
ur og síðar verkamaður í Reykjavík
en þar ólst Hugi upp í stórum systk-
inahóp. Foreldrar Huga voru
greindar og duglegar manneskjur.
Pétur, faðir Huga, var góður hag-
yrðingur og móðirin greind og orð-
hög kona. Þau vora bæði uppalin á
norðanverðu Snæfellsnesi og Pétur
kenndi sig við Hraunsfjörðinn. Börn
þeirra voru öll vel greind og hag-
mælskan rík í mörgum þeirra. En
á þeirra æskuárum var kreppa og
atvinnuleysi hér á landi og víðar
og fá tækifæri til menntunar. Hugi
lærði pípulagningar og mun hafa
starfað í því fagi lengst af sinni
starfsævi.
Árið 1942 giftist hann Lilju
Zophaníasdóttur. Hún var frá Aust-
Jóhanm.Þorle^
ojorn Bjamason'
Jón Jónsson, tré-
smiður — Minning
Birting
afmælis-
ogminning-
argreina
Morgunblaðið tekur af-
mælis- og minningargreinar
tíl birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavik og á skrif-
stofii blaðsins í Hafharstræti
85, Akureyri.
í minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Ekki eru
tekin til birtingar frumort ljóð
um hinn látna. Leyfilegt er að
birta tilvitnanir í Ijóð eftir þekkt
skáld, og skal þá höfundar get-
ið. Sama gildir ef sálmur er birt-
ur. Meginregla er sú, að minn-
ingargreinar birtist undir fullu
nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina
gildir sú regla, að aðeins eru
birtar greinar um fólk sem er
70 ára eða eldra. Hins vegar eru
birtar afmælisfréttir með mynd
í dagbók um fólk sem er 50 ára
eða eldra.
fjörðum, hin mesta dugnaðar- og
sæmdarkona. Þau hjónin eignuðust
10 börn sem öll era á lífi og hið
mannvænlegasta fólk.
Við störf sín í pípulögnum lætur
Hugi að vanda fjúka í kviðlingum
og yrkir jafnvel heilar rímur um
félaga sína í gamansömum tón,
(Meistararíma), sem er í hans
síðustu bók.
Þá tekur hann sér frí frá erilsömu
starfi og flytur með fjölskyldu sína
austur á Skeiðar og gerist bóndi.
Við bústörfín yrkir hann um bænd-
ur og bændakonur austur þar. Ljóð-
in lágu honum létt á tungu, hin
gamla ljóðhefð var honum með-
fædd. Þó var hann fyrst og fremst
maður ríms og stuðla, orti sér til
gamans léttrímuð og órímuð ljóð
og kallaði „nýmóðins ljóð“.
Borgin við sundin dregur þau til
sín á ný og þangað heimsótti ég
þau hjón eftir að við fundum hvor
annan eins og við sögðum. Það var
í eina skiptið sem ég sá hans góðu
konu. Skömmu síðar dó hún snögg-
lega. Það var Huga að sjálfsögðu
mikið áfall sem hann bar með still-
ingu og karlmennsku. Eftir þetta
mun hann hafa hætt að halda heim-
ili, flutti úr bænum og vann ýmis
störf, m.a. var hann skólavörður í
Kópavogi. Nú verður hann fyrir
öðru stóráfalli í sínu lífi. Hann lam-
ast veralega vinstra megin af völd-
um blóðtappa og er um tíma í end-
urhæfíngu. Nokkra eftir það flytur
hann í einstaklingsíbúð í Fannborg,
Kópavogi. Hann var vel rólfær þótt
fóturinn væri lélegur og höndin til
lítilla nota.
Þá hafði ég eignast bíl fyrir
nokkru og gat nú heimsótt vin minn
og haft hann meim með mér er ég
átti helgarfrí. Á ég margar góðar
endurminningar um þá vinafundi.
Ekki ræddum við hugsjónina sem
trendrað hafði heita glóð í huga
hans í æsku. „Þetta var trú hjá
mér,“ sagði hann einu sinni. í svipti-
vindum tíðarandans virtist hún hafa
misst sinn ljóma sem og fleiri æsku-
hugsjónir okkar kynslóðar í breytt-
um heimi. Á þessum tíma fer Hugi
að búa ljóð sín til prentunar. Áður-
hafði komið út bókin Skuggi
draumsins (1958). Nú komu með
stuttu millibili: Ákvæði (1972),
Galdra-Rönkurímur (1981), Þokan
(1983), Vorljóð (1984), Liljan
(1986) og Gömul og ný spor (1988).
Á þessum tíma ferðaðist Hugi tölu-
vert, fór til margra Evrópulanda
og Kanada og ferðaðist dálítið inn-
anlands. Naut hann að sjálfsögðu
barna sinna og annarra vanda-
manna sem reyndust honum vel í
hvívetna.
Aldrei heyrði ég hann kvarta um
sitt heilsufar eða kjör. Virtist hann
taka fötlun sinni með æðraleysi.
Hin síðari ár fannst mér lífsgleðin
fölskvast hjá honum og hann ekki
njóta sín eins vel í samræðum við
fólk og áður. Hans skarpa hugsun
hafði dofnað og þó var samúðin
með þeim snauða jafnan vakandi
og vonin um betri daga hjá því
fólki. Svo segir hann í einni af sínum
svifléttu hririghendum:
Liðugt tuldra löngum snauðir
lofi duldir óskahags
Burtu kulda, kvöl og nauðir
kyssir hulda betri dags.
Á sl. hausti, um það leyti sem
síðasta bókin hans kom út, fékk
hann annað áfall en gat þó fylgst
með en átti dálítið erfítt með að tjá
sig.
Góð er hvfldin þreyttum og ljúf
mun sú hulda sem veitti honum að
síðustu lausn frá erfiðu sjúkdóms-
stríði.
Blessuð sé minning hans.
Ó.B.
t Bróftir okkar og mágur,
GUÐNI GUÐMUNDSSON, Aðalgötu 23, Súgandafirði,
verður jarðsunginn frá Suftureyrarkirkju laugardaginn 4. mars kl. 14.00.
Jóhann M. Guðmundsson, Þorvarður S. Guðmundsson, Guðrún G. Guðmundsdóttir, Kristrún Guðmundsdóttir, Fanney Guðmundsdóttir, Guðmunda Guðmundsdóttir, Jakobína Guðmundsdóttir, Kristjana H. Guömundsdóttir. Björg Sigurðardóttir, Svanhildur Sigurjónsdóttir, Skúli Jónasson, Högni Þórðarson, Friðjón Guðmundsson,
\ \
t
Eiginkona mín,
ELÍSABET G. HÁLFDÁNARDÓTTIR,
(safirði,
sem lést 25. febrúar, verftur jarðsungin frá ísafjarftarkapellu laug-
ardaginn 4. mars kl. 14.00.
Fyrir hönd ættingja,
Hinrik Guðmundsson.
t
Öllum þeim sem sýndu okkur samúð og hlýhug vift andlát og
jarftarför mannsins míns og föftur okkar,
GUÐMUNDAR SÍMONARSONAR,
Melabraut 5,
Seltjarnarnesi,
sendum vift okkar bestu þakkir. Guð blessi ykkur öll.
Guðbjörg Guðmundsdóttir,
börn og tengdabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúft og vinar-
hug vift andlát og útför sonar okkar og bróftur,
EYLEIFS ÞÓRS GÍSLASONAR,
Urðarteigi 18,
Neskaupstað.
Gfsli S. Gíslason, Guðrún M. Jóhannsdóttir,
Heimir B. Gfslason, Jóhann P. Gíslason,
Gfsli Gfslason, Guðmundur R. Gfslason
og aðrir vandamenn.