Morgunblaðið - 25.02.1990, Blaðsíða 19

b
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. FEBRÚAR 1990
19
hans lýsi sér meðal annars í því
að hann vilji borga reikninga
strax. Hann sé ljúfur og alltaf
skapgóður.„Hann vill drífa í hlut-
unum og segir oft „fljót“ við mig,
til dæmis ef gestir koma og ég
helli upp á könnuna. Þó held ég
að ég sé með þeim fljótari að hella
upp á. Þannig er Einar svolítið
óþolinmóður, enda fylgir honum
mikill kraftur. Það starf sem hann
vinnur tengist auðvitað heimilinu
á margan hátt. Hann fer víða þar
sem á bjátar, en einnig er mikið
um að fólk hringi í hann og biðji
um fyrirbæn. Oft biður hann þá
beint í símann, biður fólk að hlusta
og virkjar stundina. Þetta er mjög
algengt og oft sinnir hann einnig
fyrirbænum í Fíladelfíu og víðar.“
I Vestmannaeyjum var Einar í
rollubúskap eins og sagt er þar-
lendis. Hann var með rollur um
árabil og hafði mikið yndi af, enda
dýravinur og einstaklega næmur
á dýr. Kindurnar hans sinntu kalli
hans þótt þær væru hátt í bjargi.
Um átta ára skeið var Einar verk-
stjóri á Grafaranum, dýpkunar-
skipi Vestmannaeyjahafnar. Hann
tók þar við starfi Sigurðar Krist-
inssonar, Sigga á Löndum, en þeir
unnu lengi saman við höfnina. „Ég
hef ekkert nema allt gott um Éin-
ar í Betel að segja,“ sagði Siggi
á Löndum. „Hann er skemmtilegur
persónuleiki og ágætt að vera
nálægt honum. Við ræddum hins
vegar aldrei um trúmál. Ég efast
þó ekki um að það sem hann segir
í þeim efnum meinar hann af fullri
einlægni, en sem betur fer er hann
mannlegur eins og við hinir. Hann
er húmoristi og hefur gaman af
glettum ef þær eru saklausar og
meiða engan. Þegar við vorum að
endurbyggja staurabryggjuna í
Friðarhöfninni kom Júlli á Skjald-
breið oft til okkar í morgunspjall.
Einn morguninn kom hann með
samanlímdar klippimyndir úr
Tígulgosanum eða einhverju slíku
blaði, en myndirnar voru svona í
grófara lagi. Júlli var ekki síst að
leggja þetta á borð til þess að
reyna á þolrifin í Einari. Síðar um
daginn gengur Júlli framhjá okkur
og þá kallar Einar í léttum tón:
„Ég get bara ekki gleymt þessum
myndum hjá þér, Júlíus.“ Mikið
hafði Júlli gaman af þessu og við
reyndar líka.
Þótt Einar hafi flutt frá Vest-
mannaeyjum fyrir 20 árum er
hann samt heimamaður þar enn-
þá, svo sterk er rótin, og oft kem-
ur hann til Eyja bæði til samkomu-
halds og til þess að hitta vini og
vandamenn og í liðlega þrátíu ár
hefur hann flutt ræðu við minnis-
varðann um hrapaða og drukkn-
aða hjá Landakirkju á sjómanna-
daginn. Það er ómissandi þáttur í
höndum Einars. Þannig kemur
Einar víða við. Hann er kunnur
ræðumaður víða um Norðurlönd í
röðum hvítasunnumanna og marg-
ir sem þekkja vel til hans telja að
hann hefði ef til vill átt að helga
sig einvörðungu prédikunarstarf-
inu, svo sérstæðir séu hæfileikar
hans í því efni. Einar er mjög orð-
heppinn og skjótur til svara og
ósjaldan eru tilsvör hans tengd
Biblíunni á einn eða annan hátt.
Fræg er sagan af Einari þegar
hann var á tjaldsamkomu í Vest-
mannaeyjum og mikill fjöldi sam-
komugesta. Hann var að tala um
að menn ættu að launa illt með
góðu, því það væri kærleikur, og
hann skyldu menn rækta. „Elskið
óvini ykkar, það er kærleikur,“
sagði hann, „það stendur í Biblí-
unni og það sem stendur þar er
satt og rétt, en vinir mínir, varið
ykkur á víninu, þar sem vínið er,
þar er böl og vínið er versti óvinur
mannsins. Varið ykkur á því.“ Þá
kallaði Diddi pabbi framan úr
tjaldinu með tár í auga, ekki vatn,
og spyr: „Varstu ekki að enda við
að segja að við ættum að elska
óvini okkar?“ „Jú,Diddi“, svaraði
Einar að bragði," ég sagði það því
það stendur í Biblíunni og það er
satt og rétt, en það stendur hvergi
að þú eigir að svolgra þá í þig.“
„Ég hef allt það besta að segja
um Einar,“ sagði Georg Stanley
Aðalsteinsson skipstjóri þegar
hann var spurður um Einar, en
þeir reru saman í tvö ár á Gæf-
unni, bát þeirra bræðra. „Það var
frábært að vera með þeim Óskari,
skemmtilegur og góður húmor og
allt svo jákvætt. Ég er búinn að
vera til sjós síðan 1957 í mörgum
toppplássum, en árin mín með
þeim bræðrum eru tvímælalaust
toppurinn á mínum sjómannsferli
og ég hef aldrei þénað eins og þá.
Það var ekki gert með puðinu eða
streði, það var unnið með léttleika
og góðum anda. Þeir eru báðir
bráðvelgefnir menn og heima í
öllu. Það var allt til umræðu og
mikið spjallað og það má segja
að þessi tvö ár hafi verið einn
samfelldur fyrirlestur og rökræða.
Ég get ekki hugsað mér þægilegri
menn að vera með en þrennt
ræddu þeir aldrei beint, trúmál,
stjórnmál og efnahagsmál.“
Einu sinni voru þeir á trolli
austan við Eyjar og átta sig á því
í miðju spjalli að það er varðskip
að taka þá í landhelgi. Einar snýr
sér að Stanley og biður hann að
tala við varðskipsmenn. Stanley
þvertekur fyrir það og segist ekk-
ert eiga vantalað við þá. „Jú, tala
þú við þá, Stanley,“ ítrekar Ein-
ar.„Nei, ég tala ekkert við þá,“
segir Stanley, „þið eruð hér skip-
stjóri og vélstjóri og eigendur og
þið eigið að tala við þá.“ „Tala
þú við þá samt, Stanley minn,“
segir Einar. „Nei, það geri ég
ekki,“ segir Stanley, „en af hveiju
segið þið ekki við þá að þið hafið
farið algjörlega óviljandi inn fyrir
landhelgislínuna og biðjið innilega
afsökunar á þessu.“ „Þetta er góð
hugmynd hjá þér, Stanley,“ svarar
Einar, „en tala þú samt við þá,
þú ert vanari að ljúga.“ Þannig
eru til margar skemmtilegar sögur
af Einari og flestar færðar í stílinn,
enda er sjaldan sagt um Eyjamenn
að þeir ljúgi, frekar að þeir séu
góðir sögumenn.
Einn af viðmælendum mínum
um Einar í Betel hafði á orði að
það væri með ólíkindum hvernig
hann hefði getað sinnt sínu
víðfeðma starfí í gegnum árin með
mjög takmörkuðu íjármagni og
víst er að hann er ekki auðugur
maður að veraldlegum gæðum.
Hann á engar bankabækur,en
hann á auð sinn í Guði og góðum
verkum og hans vextir er velvild
Guðs anda í starfi og leik. Hann
hefur oft hlotið bænheyrslu á ör-
lagastundum og gagnvart Guði
sínum hefur hann kappkostað að
sýna auðmýkt, þakklæti og lítil-
læti. Hann efast ekkert um að
góður Guð sé með í ráðum til góðra
verka og lumar ekkert á því sjón-
armiði sínu. Fyrir nokkrum árum
var hann að vinna að lausn eins
erfíðs máls sem oftar, máls sem
hafði verið að velkjast í kerfinu í
nokkur ár og varðaði tilfinningar
og mannlega reisn fólks sem hafði
orðið fyrir mikilli sorg. Það þurfti
að leita til þáverandi fjármálaráð-
herra, Þorsteins Pálssonar, og
hafði reyndar verið leitað til fleiri
Ijármálaráðherra án árangurs, en
Þorsteinn tók af skarið og leysti
málið. Einar kom á skrifstofu hans
í fjármálaráðuneytinu ásamt við-
komandi man'ni til þess að þakka
fjármálaráðherra drengilega
framgöngu í málinu. Og í innileg-
um fögnuði sínum þegar gestirnir
voru að kveðja þrífur Einar í hönd
Þorsteins annars vegar og sam-
ferðamanns síns hins vegar, lætur
þá loka hringnum og upphefur
heita bæn. Þorsteinn sagði að-
spurður að þetta hefði verið áhrifa-
mikið, en ekki gat hann neitað því
að hafa þakkað Guði fyrir að ráðu-
neytisstjórinn skyldi ekki koma inn
á meðan. Bænin er Einari það
eðlilegasta sem til er enda ramm-
ast lífsmottó hans í orðunum:
„Bænin má aldrei bresta þig.“
■ FUNDUR FUF-félaganna á
Akureyri og nágrenni, í Reykjavík,
Kópavogi og við Djúp, sem nýlega
var haldinn á Akureyri, mótmælir
harðlega þeim áformum stjórnvalda
að semja um byggingu álvers á
höfuðborgarsvæðinu. í fréttatil-
kynningu frá FUF-félögunum segir
að ungt framsóknarfólk telji það
glapræði að ýta þannig undir
gríðarlega byggðaröskun, og ef
nýtt álver verði reist á íslandi þá
beri að gera það úti á landsbyggð-
inni. Þá mótmælir fundurinn harð-
lega þeim tvískinnungshætti i um-
hverfismálum, sem birtist í því að
gert er ráð fyrir mun dýrari og
fullkomnari hreinsibúnaði í álveri
við Eyjafjörð en t.d. í Straumsvík.
Stjórnvöld- hljóti að gera ítrustu
kröfur um mengunarvarnir í nýju
álveri burtséð frá staðsetningu
þess, en fráleitt sé að kröfur Eyfirð-
inga um mengunarvarnir í nýju ál-
veri séu notaðar. sem rök fyrir öðru
staðarvali.
Fróöleikur og
skemmtun
fyrir háa sem lága!
Kr. 7
HERRADEILD
Gránufclagsgötu 4 - Akurcyri
Sími23599
Vönduð fermingaföt hæfa
virðulegum herrum.
HANZ
KRINGLUN N I
Sími681925