Morgunblaðið - 05.10.1990, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. OKTÓBER 1990
39
Haraldur Karls-
son - Minning
frænda. Ekki vorum við í vandræð-
um með að opna pakkann, og mikill
var fögnuðurinn er innihaldið birtist:
Gríðarstór kastali úr krossviði, mál-
aður hvítur og rauður með útskotum
og vindubrú og fleiru. Einnig fylgdu
með tugir af steyptum hermönnum
hennar hátignar Viktoríu drottning-
ar, fótgöngulið, riddarar og byssu-
menn. Allt málað í tilheyrandi litum.
Það má ímynda sér upplitið á sex
ára snáðum við að taka á móti slíkri
gjöf. Enda fór lítið fyrir öðrum jóla-
gjöfum það árið.
Ekki var þessi gersemi keypt í
búð á kreppuárunum, enda svona
hlutir þá ekki fáanlegir í búðum
þótt gull væri í boði. Nei. Þórður og
Jóhann smíðuðu þetta sjálfir að öllu
leyti. Árum saman áttum við þessi
gull og ófáar voru ánægjustundirnar
sem þau veittu okkur. Álit okkar í
götunni óx líka stórum hjá kunn-
ingjahópnum, og vildu margir leika
með, t.d. Kristján Steindórsson for-
stjóri og Sverrir Erlendsson skip-
stjóri.
Varð að fara bónarveg að okkur
í því skyni og ekki alltaf auðsótt.
Pétur Þórðarson, faðir Jóhanns, var
áratugum saman með föður mínum,
Karli Guðmundssynij skipstjóra á
togurunum Menju, Olafi og Kára,
Alliance-skipum. Hann var einn af
þessum alvöru togarakörlum, sem
núlifándi kynslóð getur aðeins lesið
sér til um í bókum. Slikir menn eru
ekki til lengur. Jóhann og faðir hans
áttu skap og vináttu saman. Þegar
knörr gamla mannsins kom eða fór,
var Jóhann jafnan á bryggju, hvort
sem var dagur eða nótt. Vissi ég,
að Pétri þótti vænt um. Og ekki
sakaði, að Jóhann var jafnan vel
keyrandi, venjulega í Buick, sem var
uppáhaldsmerki hans.
Á æskuárum okkar bjó Pétur með
sonum sínum og Maríu, tengdamóð-
ur sinni, á Oðinsgötunni. Maríu
munum við vel, enda gerði hún okk-
ur ævinlega gott. Árum saman var
okkur boðið í slátur til hennar,
rúsínublóðmör, lifrarpylsu og mjólk.
Þá var vegalengdin frá Öldugötu og
upp á Óðinsgötu nokkuð lengri en
nú er og þetta að skreppa austur
fyrir læk alls ekki daglegt brauð.
Jóhann vinur okkar fór ekki á
sjóinn eins og Þórður bróðir hans.
Hann fór í læri hjá Vélsmiðju Krist-
jáns Gíslasonar á Nýlendugötunni.
Það var mikil og góð vélsmiðja á
þeirra tíma mælikvarða. Hann var
fljótur að læra og tileinka sér renni-
smíði, járnsuðu, steyputækni, við-
gerðir á glóðarhausavélum. Allt lá
opið fyrir hinum handlagna og vel
gefna unga manni. Síðar lauk hann
prófi frá Vélstjóraskóla íslands.
Dieselvélar urðu seinna hugðar-
efni hans, og að öðrum ólöstuðum
mun hann um áratugi hafa borið
höfuð og herðar yfir þá menn sem
þá iðju stunduðu. Islenskum vélstjór-
um var það lika mikið lán að fá
hann sem kennara, fyrst hjá Fiskifé-
lagi íslands og síðar Vélstjóraskól-
anum í Reykjavík.
Jóhann var gæfumaður. Hann
átti góðan og traustan lífsförunaut,
ísafold Kristjánsdóttur, og hann átti
barnaláni að fagna eins og dæturnar
María og Sigríður bera glöggt vitni
um. Okkur segir svo hugur um, að
niðjar hans hafi erft sérstaka hæfi-
leika hans og mannkosti.
Með þessum orðum kveðjum við
ógleymanlegan vin frá okkar æsku-
dögum. Við vottum eiginkonu, dætr-
’im og öðrum ástvinum innilega sam-
úð.
Blessuð sé minning Jóhanns Pét-
urssonar.
Hjalti Geir Kristjánsson
Karl JÓhann Karlsson
Ég sit stundum með bangsann
minn í fanginu og hugsa um hann
afa minn. Eg hugsa um bláu augun
hans og ljósbrúna og gráa lokkana.
Ég hugsa um allt sem hann g_af
mér, allt sem hann kenndi mér. Ég
verð aftur lítil, hann liggur í sófan-
um og er vörubíllinn minn. Ég
hugsa um kvöldin í sumarbústaðn-
um, ég sit með kókflösku og súkku-
laði fyrir framan arineldinn og
hlusta á þau ömmu. Ég hugsa um
bílana hans, ég hugsa um hann afa
minn.
Ég þakka honum fyrir þær fjöl-
mörgu stundir er við áttum saman.
Stína.
Fæddur 21. júlí 1933
Dáinn 26. september 1990
Nú á síðustu haustdögum lést
Haraldur Karlsson á Borgarspítal-
anum í Reykjavík. Hann var elstur
sex bama þeirra hjóna Kristjönu
Baldvinsdóttur og Karls Jonssonar
frá Mörk.
Haraldur ólst upp í glaðværri og
samhentri fjölskyldu við leik, .nám
og störf, en hóf snemma störf hjá
Skeljungi þar sem hann vann alla
sína starfsævi. Ungur að árum
kvæntist Haraldur Ingibjörgu
Arnadóttur, hinni mestu mann-
kostakonu, og eignuðust þau þijú
börn, sem öll em uppkomin og búa
hér í borg. Hjónaband þeirra Har-
aldar og Ingu var mjög farsælt og
hamingjuríkt. Ung byggðu þau sér
smekklegt raðhús við Látraströnd
þar sem samheldni þeirra og um-
hyggja fyrir heimilinu naut sín eink-
ar vel. Haraldur var opinskár mað-
ur, öllum velviljaður og átti auðvelt
með að sjá björtu hliðarnar á lífinu.
Hann hló dillandi, smitandi hlátri
og kunni fjölda brandara að segja
á gleðistundum. Hann var falslaus,
skemmtilegur maður, sem manni
þótti vænt um við nánari kynni.
Fyrir hálfu ári kenndi Haraldur sér
fyrst þess alvarlega meins, sem
varð honum að aldurtila. Vonir
stóðu til bata og varð því skyndi-
legt lát hans mikið áfall fjölskyldu
hans og ástvinum.
Ingu, börnum og dóttursonum
svo og öllu skyldfólki Haraldar og
vinum bið ég styrks og blessunar.
Bjarni Jónsson
Minninff:
Fæddur 16. ágúst 1903
Dáinn 27. september 1990
Maðurinn með ljáinn hefur verið
herskár í röðum okkar bifreiðastjór-
anna á BSR það sem af er þessu
ári. Þrír í starfi hafa fallið í valinn
og aðrir þrír með langa ævi að
baki, sem lengi störfuðu á stöðinni.
Á kyrru kvöldi þegar haustlitirn-
ir eru upp á sitt fegursta, gjöfult
sumar að baki en styttri dagar og
lengri nætur taka við, kvaddi Sig-
urður Bjarnason þetta jarðneska
líf. Langri ævi lokið sem sagt gæti
mikla sögu ef hún væri skráð um
eina af hetjum hversdagslífsins,
sem háði harða lífsbaráttu, en með
dugnaði, þrautseigju og eljusemi
náði því takmarki að sjá sér og
sínum farborða og njóta þess í röð-
um samferðafólksins að vera vel-
metinn heiðursmaður.
Sigurður var fæddur á Borg í
Skötufirði, Norður-ísafjarðarsýslu,
en fluttist barnungur til Reykjavík-
ur og fékk gott uppeldi hjá góðum
fósturforeldrum. Um aðra menntun
var ekki að ræða en þá sem skyld-
an krafðist. Hann var bráðlaginn í
höndunum og hafði yndi af því að
smíða, en ungir menn á þeim árum
urðu flestir að láta brauðstritið
nægja.
A yngri árum var Sigurður tog-
arasjómaður og var hann einn af
þeim sem komst lífs af þegar Jón
forseti fórst við Garðskaga á sínum
tíma. Þar háði hann harða baráttu
við heljarvald dauðans, en bar sigur
úr býtum. Það sagði Sigurður mér
eitt sinn að ef hann hefði ekki ver-
ið syndur og getað fleytt sér síðasta
spölinn að bátnum til lífgjafa sinna
hefði hann ekki komist lífs af. Hann
kveður nú síðastur af þeim sem
komust lífs af úr þessu eftirminni-
lega sjóslysi.
27. júní 1929 giftist Sigurður
Ágústu Guðmundsdóttur og var það
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
„Mamma, er afi minn dáinn? En
hann var ekkert gamall." Hvernig
svarar maður ungum syni sínum,
þegar engin eru til svörin. Faðir
minn, Haraldur Karlsson, féll
snöggleg frá, langt um aldur fram.
Foreldrar hans voru Karl Jónsson
frá Mörk og Kristjana Baldvinsdótt-
ir frá Eiði, Seltjarnarnesi. Þau eru
bæði látin.
Þau áttu sex börn og var fáðir
minn þeirra elstur. Systkini hans
eru: Grétar, kvæntur Elísabetu
Björnsdóttur; Baldur Már sem er
látinn; Sigríður, gift Júlí Sæberg;
Margrét sem einnig er látin og
Hreiðar, kvæntur Elínborgu Gests-
dóttur. Baldur Már og Margrét voru
ógift. Eins og sjá má á þessum
línum er höggvið stórt skarð í systk-
inahópinn.
Faðir minn og móðir, Ingibjörg
Arnadóttir, gengu í hjónaband 5.
júní 1954. Þau eignuðust þrjú börn.
Þau eru: Nanna, Edda og Heimir.
Faðir minn starfaði lengst af fyrir
Olíufélagið Skeljung eða í 25 ár.
Hann var ákaflega duglegur mað-
ur. Hann og móðir mín byggðu sér
myndarlegt heimili á Seltjarnar-
nesi. Avallt var hann að betrum-
bæta og dytta að heimilinu og lag-
færa það sem til féll.
Varla er þörf á að nefna, að allt-
honum mikil gæfa. Þau eignuðust
fimm börn, sem öll eru á lífi. Konu
sína missti Sigurður eftir 38 ára
sambúð, en því sem öðru tók hann
með karlmennsku og fullkominni
hugarró. Lífið hafði ekki alltaf ver-
ið dans á rósum hjá þessum hug-
rakka góða dreng.
Áður en Sigurður kom á BSR
hafði hann starfað í nokkur ár hjá
Ölgerðinni Agli Skallagrímssyni, en
það starf hentaði honum ekki svo
hann ákvað að söðla um og gerast
leigubifreiðarstjóri. Hann keypti sér
bíl og hóf akstur á BSR og þar
störfuðum við saman í um það bil
tuttugu ár. Við urðum strax kunn-
ingjar og þau kynni urðu fljótt að
vináttu sem enginn skuggi hefur
fallið á. Vinátta hans var ekki eins
og fisið, sem fýkur við minnsta
andvara, heldur hafði rætur sem
stóðu djúpt og varð ekki haggað.
Hann hafði ákveðnar skoðanir og
kjark til að láta þær í ljósi, að
mínum dómi hreinlyndur dreng-
skaparmaður. Sigurður var lengi í
skemmtinefnd á stöðinni og átti
mikinn þátt í að rækta og bæta
skemmtanalífið. Hann var mikill
gleðimaður, en hófsmaður á öllum
sviðum, og naut þess að blanda
geði með góðu fólki, dansmaður
ágætur og naut þeirrar listar af lífi
og sál.
Sigurður var sérstaklega mikið
snyrtimenni og á klæðnaði hans
mátti aldrei sjást blettur eða
hrukka, sama mátti segja um bílana
hans. Þeir voru fægðir og pússaðir
meira og betur en hjá flestum öðr-
um. Hann var kurteis og lipur leigu-
bifreiðarstjóri og stéttinni til sóma.
Einu sinni síðdegis vorum við
Sigurður staddir saman vestur í bæ,
en hann átti þá heima á Hringbraut
54, þá sagði hann við mig: Nú kom-
um við heim til mín og fáum okkur
kaffisopa hjá konunni minni. Ég tók
því vel því alltaf hef ég notið þess
Sigurður Bjamason
fv. bifreiðasljóri
af var tekið á móti okkur af hlýhug
og væntumþykju.
Yndislegri afa gátu synir mínir,
Agúst og Hermann, ekki óskað sér.
Alltaf var hann til staðar fyrir þá,
og tilbúinn að hjálpa, hversu stórt
eða lítið sem um var beðið. Þeim
þótti mjög vænt um afa sinn, og
var það gagnkvæmt. Eg minnist
föður míns sem sérlega glaðværs
og hress manns. Alltaf var stutt í
kímnina og spaugilegar hliðar
lífsins sá hann gjörla.
Blessuð sé minning hans.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Bið ég Guð að styrkja móður
mína og einnig ljölskylduna okkar
í þessari miklu sorg.
F.h. okkar systkina og afabarna,
. Edda Haraldsdóttir
í dag er til grafar borinn Halli
Karls, eins og hann var kallaður
meðal vina. Eg var ekki búinn að
vera í vinnu nema þijár klukku-
stundir, föstudaginn 21. september,
þegar ég frétti að hann hefði veikst
alvarlega og mjög skyndilega í
vinnu sinni. Eg ætlaði ekki að trúa
þessu, hugsandi um það að kvöldið
áður kom hann ásamt Ingu, konu
sinni, í heimsókn. Ekki var annað
að sjá, en hann væri hraustur og
hress að vanda. Halli var að gera
mér greiða, eins og honum var svo
tamt. Halli var alltaf glaður og bros-
andi og sá alltaf góðar hliðar á flest-
um málum. Hann var oft gaman-
samur og varla var hægt að hugsa
sér betri afa. Hann gaf dóttursonum
sínum alltaf tíma þegar þeir þurftu
á honum að halda, og var það ekki
svo sjaldan. Því miður urðu kynni
okkar Halla allt of stutt, þakka ég
þó Guði fyrir þann tíma.
Ég man Halla sem snyrtilegan,
glaðlegan, drífandi og góðan mann
sem alltaf var gaman að hitta. Ef
einhver var að framkvæma eitthvað
í fjölskyldunni fylgdist hann með
af miklum áhuga, og kom hann oft
óbeðinn með ýmsa hluti sem til
þurfti í verkið. Vildi hann gjarnan
láta hlutina ganga og var af þeim
sökum stundum kallaður verkstjór-
inn, og svona mætti lengi telja. Ég
kveð Halla minn með miklum sökn-
uði, og þakka þann stutta tíma sem
ég fékk til að kynnast honum. Sam-
verustundir okkar eru mér mjög
kærar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt. -
(V. Briem.)
Ég sendi eiginkonu hans, Ingi-
björgu Árnadóttur, tengdamóður,
Þorbjörgu Agnarsdóttur, börnum,
barnabörnum og ættingjum öllum,
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Gunnar Guðmundsson
að þiggja veitingar hjá vinum
mínum. Þegar ég kom inn úr dyrun-
um tók á móti mér geðþekk og
snyrtileg kona, sem bauð af sér
mjög góðan þokka. Heimilið fagurt
og fágað og veitingar eftir því, það
fór ekki hjá því að hér ríkti fegurð
og friðsæld.
Fáa eiginmenn hef ég heyrt tala
með meiri ástúð og virðingu um
sína eiginkonu en Sigurð Bjamason
og dreg ég ekki í efa þó ég þekkti
hana lítið að hún hafi endurgoldið
í sömu mynt.
Eiginkonan, börnin og heimilið
voru honum allt, og þar naut hann
hvíldar eftir annríki líðandi stundar.
Fljótlega eftir að Sigurður missti
konu sína flutti hann inn á Hrafn-
istu og átti þar heima síðustu tutt-
ugu árin. Þar fannst honum gott
að vera og var þakklátur fyrir þá
þjónustu sem hann naut þar.
Síðustu árin var heilsan að þrotum
komin og hvíldin kær. Vistaskiptin
sem bíða okkar allra orðin að veru-
leika.
Ég veit að mér er óhætt að flytja
hér kveðjur og þakkir frá þeim
starfsbræðrum hans sem þekktu
hann best fyrir traust og góð kynni
og vel unnin störf.
Við hjónin erum þakklát fyrir
fjörutíu ára kynni, því konan mín
og hann voru engu síður vinir held-
ur en við Sigurður.
Einn af mörgum góðum sam-
ferðamönnum er horfinn af sviðinu,
en minningin lifir þó maðurinn
hverfi.
Þakkir fyrir langa og góða sam-
fyigd.
Jakob Þorsteinsson
Pennavinir
Pólskur karlmaður, 31 árs, með
margvísleg áhugamál:
Waldeniar Wójcik,
ul. Starowolska 5,
26-600 Radom,
Poland.
Þrettán ára vestur-þýsk stúlka
með áhuga á bókalestri, íþróttum
og hestum:
Katrin Gieseke,
Auf der Dolinliorst 7,
2862 Worpswede,
West-Germany.
Nítján ára finnsk stúlka með
áhuga á íþróttum og safnar póst-
kortum:
Aino-Maija Meronen,
Jamerftntaival 7B 283,
02150 Espoo,
Finland.
Sovéskur háskólastúdent með
áhuga á kvikmyndum, tónlist, heim-
speki, byggingarlist o.fl.:
Guriev Serg,
ul. Naberezhnaya 16, kv. 41,
Soligorsk,
223710 Minsk obiast,
U.S.S.R.
Átján ára stúlka í Ghana með
áhuga dansi, kvikmyndum o.fl.:
Hellina Elegba,
c/o Mr. P.A. Dadzie, T.M.C.C.,
Box B151,
Tema,
Ghana,
West-Africa.
Fjórtán ára japönsk stúlka með
áhuga á bókalestri og stjörnufræði:
Hitomi Hayasliitani,
11-35 Yashugashi 2 chome,
Asaminami-ku,
Hiroshima,
731-01 Japan.