Morgunblaðið - 26.01.1991, Side 33

MORCÍUNBLÁÐIÐ LAUGARDÁGUfl 2é. JáNÚAR 19§1
33
Miniiing:
Pála J. Pálsdóttir
Fædd 17. janúar 1906
Dáin 20. janúar 1991
í dag er til moldar borin tengda-
móðir mín, Pála Jonína Pálsdóttir.
Hún var af þeirri kynslóð sem man
og lifði tímana tvenna, þar sem
dugnaður og nægjusemi voru núm-
er eitt. Þessi kynslóð er nú óðum
að hverfa af sjónarsviðinu. Pála var
sátt við lífið þrátt fyrir lítil verald-
leg umsvif á langri ævi. Hennar líf
snerist um heimilið og umhyggjunni
fyrir eiginmanni, börnum og barna-
börnum. Hún var ákaflega dul kona
og flíkaði ekki tilfinningum sínum.
Sjálf kvartaði hún aldrei, hafði frek-
ar áhyggjur af öðrum. Pála var
heilsuhraust en síðastliðna 6 mán-
uði átti hún við mikla vanheilsu að
stríða, en hún kvartaði aldrei.
Pála fæddist í Prestbakkakoti á
Síðu 17. janúar 1906. Þegar hún
fæddist lá Jon Pálsson frændi henn-
ar á líkbörum og 5 dögum seinna
deyr faðir hennar, Páll Þorláksson.
Þess vegna hlaut hún nafnið Pála
Jonína, og var skírð yfir kistu föður
síns.
Um vorið hafði móðursystif
hennar, Amdís, útvegað þeim
mæðgum, Pálu og Guðrúnu Hall-
dórsdóttur, vist hjá Þorláki Jonssyni
og seinni konu hans, Sigríði Eyjólfs-
dóttur, í Austurhúsum á Hofi. Þor-
lákur hafði misst fyrri konu sína
og tvö börn. Pála var síðan tekin
þar í fóstur og kallaði þau ætíð
mömmu og pabba. Þau tóku einnig
í fóstur Magnús Þorsteinsson sem
auk þess að vera fósturbróðir henn-
ar varð seinna mágur hennar.
Systkinum Pálu, en þau voru
Sólveig, Ingibjörg, Halla Þuríður
og Jón, var öllum komið fyrir á
góðum heimílum hér í sveitinni. Þau
eru öll látin nema Sólveig sem býr
í Svínafelli í hárri elli. Móðir þeirra
var í vinnumennsku og lést síðan
hjá dóttur sinni, Sólveigu, í Svína-
felli. Afkomendur þeirra eru nú
orðnir æði margir hér í sveit.
Einn vetur réð Pála sig í vist í
Vík hjá Einari Erlendssyni og Þor-
gerði Jonsdóttur og líkaði ágæt-
lega. Annars hefur hún ekkert far-
ið í burtu, vildi helst vera hér og
fara hvergi.
Pála giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Guðmundi Bergi Þor-
steinssyni, 9. júní 1930. Fyrstu
búskaparárin voru þau í vinnu-
mennsku í Skaftafelli en bjuggu æ
síðan á Hofi. Lengi bjuggu .þau
saman með stóran barnahóp, Magn-
ús fósturbróðir Pálu og bróðir Bergs
og Þuríður dóttir Arndísar móður-
systur Pálu, alla tíð í góðri sam-
vinnu svo aldrei bar skugga á. Þau
byggðu sér síðan nýtt hús og fluttu
í það 1950. Pála og Bergur eignuð-
ust 13 börn, 4 böm fæddust and-
vana, 9 böm komust á legg og eru
öll á lífi, þau eru: Sigrún, f. 1930,
gift Þórði Stefánssyni, Hnappavöll-
um. Páll, f. 1932, giftur Þorgerði
Dagbjartsdóttur, Selfossi. Guðrún,
f. 1934, var gift Ingimundi Gísla-
syni, Hnappavöllum, en hann lést
eftir stutt en erfið veikindi 13. sept.
síðastliðinn. Jómnn Þorgerður, f.
1935, gift Bjarna Jonassyni, Vest-
mannaeyjum. Steinunn, f. 1937,
gift Gísla Oddsteinssyni, Kópavogi.
Guðjón, f. 1939, ógiftur, hefur hald-
ið heimimli með foreldmm sínum á
Hofi. Sigþrúður, f. 1943, gift Braga
Ólafssyni, Kópavogi. Helga, f.
1945, gift Rúnari Garðarssyni,
Hofi. Þorlákur Örn, f. 1952, giftur
Brynju Kristjánsdóttur, Hofi.
Barnabörnin eru 25 sem eru á lífi.
Bamabarnabörnin em orðin 6.
Síðastliðið sumar áttu Pála og
.Bergur 60 ára brúðkaupsafmæli.
Upp úr því fer heilsu hennar að
hraka en að heiman vildi hún helst
ekki fara. Hún hafði alla tíð haldið
heimili með eiginmanni og börnum,
síðast var Guðjón einn eftir. Öll
hafa þau aðstoðað eftir mætti að
gera þeim mögulegt að vera sem
lengst heima. Rétt fyrir áramótin
er hún flutt suður og síðan á Sel-
fossspítala. Hún naut frábærrar
umönnunar Helgu dóttur sinnar í
veikindum sínum eins og svo oft
áður.
Nú er hún horfin okkur en minn-
ingin um góða konu lifir.
Kallið er kbmið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Br.)
Brynja Kristjánsdóttir
Hofi
Díana Asmunds
dóttir - Kveðja
Fædd 10. ágúst 1942
Dáin 4. desember 1990
Það dró skyndilega ský fyrir sólu
að kvöldi 4. desember. Við fréttum
að nágrannakona okkar og vinur,
Díana Ásmundsdóttir, hefði dáið
um kvöldið. Það er ekki hægt að
lýsa þeim tilfinningum í orðum sem
að okkur settu. Svona sorglegri
staðreynd gátum við ekki trúað.
Við gátum ekki sætt okkur við að
Díana sem fór suður til þess að fá
betri heilsu kæmi ekki vestur aftur.
Okkur setti hljóð og okkur féllu
öll verk úr hendi. Hvernig gat
nokkrum manni dottið í hug að
þegar hún lagði af stað suður full
bjartsýni um betri heilsu og meiri
orku að lengra yrði ferðinni heitið.
Að hún hefði kvatt okkur hinstu
kveðju. Nei, manni finnst þetta
ekki vera satt og manni finnst þetta
óréttlátt. En svona er lífið. Við vit-
um hvað getur verið stutt milli gleði
og sorgar en það snertir mann samt
svo sárt að vita til þess að eiga
ekki eftir að sjá Díönu aftur hér í
þessu lífi. Við vitum að hún lifir
annars staðar og hefur fengið þá
lækningu sem hún gat ekki fengið
hérna megin.
Okkur systkinin langar að þakka
henni fyrir þann tíma sem við áttum
með henni. Við minnumst hve gott
var að heimsækja hana, hve rausn-
arleg hún var og gjafmild og tók
okkur alltaf vel. Sum okkar gerðu
sér tíðari ferðir „yfir lækinn“ en
hin og það var sama hvaða tími eða
stund það var, Díana var alltaf með
kaffi á könnunni og tók okkur allt-
af vel. Við nutum ætíð hennar
rausnarlegu gestrisni. Þess vegna
finnst okkur undarlegt að hugsa til
þess þegar maður bregður sér næst
í heimsókn „yfir lækinn“ að þá verði
einum færra að spjalla við í eldhús-
inu eða í stofunni við að horfa á
sjónvarpið.
Það vantar mikið þegar einn fer
í litlu samfélagi. í svona lítilli sveit
hefur hver maður sitt ákveðna gildi
og þannig myndast sterk og ákveð-
in sameind. Díana hafði svo sannar-
lega sitt ákveðna gildi. Hún var
m.a. matráðskona í grunnskólanum
og því starfi sinnti hún af þvílíkum
áhuga og natni að erfitt verður að
fylla það hlutverk. Hún var mjög
félagslynd og áhugasöm um gott
félagslíf og samheldni í .sveitinni.
Hún var fjölhæf og alltaf reiðubúin
að bjóða sig fram og rétta hjálpar-
hönd þegar þess þurfti við.
Um leið og við þökkum, fyrir
hönd okkar systkina og foreldra,
Díönu fyrir hlýleika og góðvild í
okkar garð biðjum við Guð að
styrkja og hjálpa eftirlifandi eigin-
manni hennar, Einari Sigurbrands-
syni, og börnum, tengdabörnum og
barnabörnum að komast yfir þenn-
an sorglega missi.
Og þar sem sakleysis sólin skín
þar sést ekki ský eða þoka.
Það gleymist engum góðverk þín
þau giltu til æviloka.
(Ur kvæðinu hjúkrunarkonan.)
Systkinin Innri-Múla
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðslns á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein; sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
Eggert Benónýs-
son - Kveðjuorð
Það er skammt stórra högga
milli í stétt okkar útvarpsvirkja
(rafeindarvirkja). Fyrir einni viku
kvöddum við Bjarna Karlsson. Það
eru ekki nema nokkrir mánuðir
síðan við fylgdum Einari Stefáns-
syni úr Keflavík til grafar.
Nú er einn af elstu félögum þess-
arar stéttar farinn í viðbót. Eggert
Benónýsson var einn elsti útvarps-
virki á landinu. Hann var einn af
þessum mönnum sem var óhræddur
við að glíma við nýjungar alla tíð.
Þegar þráðlaus fjarskipti hófust í
byijun þessarar aldar urðu sumir
úthverfir af vonsku og töldu þetta
galdra eða svindl. Aðrir sáu mikla
framtíð og ótakmörkuð tækifæri í
notkun þessarar tækni. Við vitum
í dag hvað rafeindatæknin er mátt-
ug. Á augnabliki sjáum við og heyr-
um hvað er að hinumegin á hnett-
inum og úti í geimnum. Um það
leyti sem útvarpsrekstur hófst á
íslandi var Eggert byijaður að
smíða útvörp handa sveitungum
sínum í Skorradalnum. Hann flutt-
ist síðar til Reykjavíkur og vann á
viðtækjastofu Útvarpsins.
Síðar stofnaði hann ásamt öðrum
Viðtækjavinnustofuna sem hann
rak í um 30 ár. Hjá Eggert hafa
margir af fremstu mönnum í þess-
ari stétt fengið sína fyrstu tilsögn.
Sumir þeirra urðu stóratvinnurek-
endur í okkar stétt og aðrir eru nú
kennarar nýrrar kynslóðar í raf-
eindavirkjun. Þegar ég var um 12
ára gamall fór ég að fikta í útvörp-
um. Síðan eru liðin 35 ár. Þá var
erfitt að fá hluti til að smíða úr og
ekki margir menn að leita til um
hjálp í þessum efnum. Ég var svo
heppinn að afi minn þekkti fýrrver-
andi vinnufélaga Eggerts. Þeir
stormuðu á hans fund og kváðust
vera með ungan mann sem þyrfti
aðstoð við sín áhugamál. Það var
auðsótt af hans hálfu. Ég átti rnarg-
ar stundir hjá Eggert bæði til að
fá ýmsa hluti sem mig vantaði í
mína smíði og að fá tilsögn. Þegar
ég hugsa til baka veit ég að hann
hafði ánægju af því að geta liðsinnt
ungum áhugasömum unglingi í
sínum áhugamálum. Seinna þegar
ég hafði aldur til tók hann mig í
nám. Ég-tel mig vera heppinn að
hafa átt þess kost að vera undir
handleiðslu slíks manns sem Eggert
var, í önnum dagsins gaf hann sér
alltaf tíma til að leiðbeina okkur
nemunum, ef við urðum strand. Eða
þá maður labbaði fram í afgreiðslu
til hans með sín vandræði og hann
leysti úr þeim í hvelli. Til hans leit-
uðu menn með gömul tæki sem
aðrir töldu að ekki svaraði kostnaði
að lagfæra. Hann var ekki alltaf á
sama máli og hefur átt allt fram á
þennan dag varahluti í gömul tæki.
Þar af leiðandi kynntist ég tækjum
frá fyrstu tíð útvarpsins á íslandi,
jafnt sem nýjum. Þetta er ómetan-
leg reynsla sem ég nýt jafnvel í dag
í mínu starfi. Eitt hafði hann fram
yfir aðra menn sem ég hef kynnst.
Minnið var einstakt. Hann gat
munað hvaða tæki menn áttu og
hvað var að þeim, þó þeir væru að
sækja þau úr viðgerð, jafnvel eftir
marga mánuði. Eins man ég ekki
eftir að viðskiptavinir hans væru
nokkurntíma óánægðir. Þá sjaldan
þegar einhver vandamál komu upp,
hafði hann einstakt lag á að leysa
þau og gera menn ánægða. Þetta
er ekki öllum gefið, því miður. Egg-
ert var mikill bridsmaður og nutu
þessir hæfileikar hans sín ekki síst
þar, eins og við dagleg störf. Oft
komu vinir hans úr bridsinu í heim-
sókn á verkstæðið og þá voru heilu
mótin krufin til mergjar.
Hann mundi hvað menn höfðu á
hendi, jafnvel allt kvöldið. Eftir að
hann hætti daglegum rekstri Við-
tækjavinnustofunnar vegna aldurs
stundaði hann áfram innflutning á
lömpum og fleiru í gömlu tækin.
Það er því án efa honum að þakka
að mörg gömul útvörp eru í gangi
enn. Þessi tæki eru ekki í dag nein-
ar „stereógræjur" en þeim fylgja
góðar minningar margra og þeir
vilja heyra úr þeim hljóð.
Eggert hitti ég nú síðast snemma
í sumar og var hann þá hress í
anda og vel inni í heimsmálunum,
en heilsan farin að gefa sig. Það
er ánægjulegt til þess að hugsa
þegar menn geta kvatt þennan heim
saddir lífsdaga með ánægjulegt og
heilladijúgt lífsstarf að baki.
Sigurður Harðarson
rafeindavirki
t
Þökkurrí auðsýnda samúð og hlýhug við andlát föður okkar,
tengdaföður og afa,
HAUKS ÞORSTEINSSONAR
formanns íslendingasambandsins í Svíþjóð.
Sigurveig Hauksdóttir,
Jóhanna Hauksdóttir,
Brynhildur Hauksdóttir,
Brynjólfur Hauksson,
barnabörn og
Pétur Magnússon,
Eiríkur Viggósson,
Ólafur Bjarnason,
Arndís Magnúsdóttir,
barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, ata og sonar,
BJARNA I. KARLSSONAR
rafeindavirkjameistara,
Ystaseli 1,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 11-E á Landspítala.
Þórunn Adda Eggertsdóttir,
Anna Bjarnadóttir, Högni Guðmundsson,
Arnar Bjarnason, Axel Högnason,
Bragi Þór Bjarnason,
Bjarni Freyr Bjarnason,
Anna Bjarnadóttir, Karl Sveinsson.