Morgunblaðið - 03.02.1991, Side 38

38’
MORGI^'BÍADIÐ FÓLK f FRÉrhlMliJb

KARLAR
Banda-
mannasaga
Það er sagt að þú sért karla-
haataari (a dregið svo djúpt
neðan úr maga að raddböndin
titra) sagði vinkona min við mig
um daginn.
Ég varð voða
hissa. Þetta
hefði mér aldrei
dottið í hug.
Hinsvegar verð
ég að játa að ég
hef aldrei skilið
karlmenn. En
eftir Súsönnu hef heldur aldrei
Svavarsdóttur skilið hvað er
svona flókið við þá.
Svo kom stríðið.
Stríðið þar sem einn arabi á
hvolfi skyldi þurrkaður út af
olíukortinu - ásamt hyski sínu
- með Amerikuhraða.
Tæknin hélt innreið sina on-
að Flóa; þessi djö . . . mann-
leysa, Saddam, virtist æ'tla í
stríð með berum hnefunum á
móti afrakstri tæknilegra ofur-
heila í San Diego. Samkvæmt
beinum útsendingum frá CNN,
fyrstu tvær nætur stríðsins, stóð
Jfjassi hálfviti bara agndofa í
eyðimörkinni meðan hans
klaufalegu, úreltu hernaðar-
mannvirki, ásamt einni mjólk-
urduftsverksmiðju sprungu svo
mikið að þau urðu að enn meiri
sandi. Heimurinn hló og flýtti
sér að taka út sigurvímuna;
Hússein hálfviti, Hússeiri auli.
Aldrei hefði Gunnari á Hlíðar-
enda og þeim frændum þótt
hann verðugur andstæðingur og
þótt hann ljótr maðr og svartr.
Hér áður fyrr, þegar hetjur voru
hetjur, börðust menn aðeins við
jáfningja.
Tækniundrum ný-banda-
manna var sjónvarpað beint um
heiminn. Ungir karlmenn Iýstu
yfir því að nú væri hamingja
þeirra fullkomin, vegna þess að
loksins fengju þeir tækifæri til
að reyna tæknina sem þeir „trúa
á“.
Við trúleysingjarnir hér norð-
ur í loðnuleysinu urðum grárri
og grárri af vökum og sjónvarps-
glápi, þvi eitthvað dróst að
vinna stríðið. Hekla puffaði út í
vetrarnóttina. Við sögðum CNN
en CNN gleymdi að láta heiminn
vita - því leikritið um stríðið
hélt áfram samkvæmt handriti.
Eftir því sem tækni sigurveg-
^ranna tilvonandi varð full-
*Utomnari, varð Hússein þessi
heimskari á skjánum . . .
. . . allt þar til, öllum til hrell-
ingar og hrifningar og trúarlegr-
ar vakningar, að myndir fóru
að laumast inn hér og þar af
tæknibrellum og skúespili Sadd-
ams; Iandið hans var komið
undir sandinn og héldist þar
þótt heimurinn færist og meðal
hyskis hans var, meðal annars,
að finna sex leikara sem vinna
við að koma fram sem „Hann-
sjálfur". Gera það meira að segja
Hollívúdd-vel. Sést enginn mun-
ur.
Á móti þessu öllu varð trilljón
dollara flugfloti ný-banda-
- /á^anna eins og flugur sem höfðu
dritað 50.000 tonnum af dellu á
pappakassa í eyðimörkinni -
með árangri sem fór langt fram
úr villtustu vonum manna, bara
afþví þeir sáu að eitthvað
sprakk á yfirborðinu; írak
skyldi þurrkað út af yfirborði
jarðar, en írak er ekki á yfir-
borðijarðar, heldur oníjörðinni.
Flughetjur ný-bandamanna
ljómuðu eins og feður yfir ný-
fæddum frumburði og sögðu;
þetta var ótrúlegt (það er, þegar
þeir sáu pappakassana
springa).
3» Það er ekki hægt að skilja
svona grunn handrit og yfir-
borðslegt leikhús - hannað af
körlum fyrir karla. Og þótt mað-
ur sé orðinn of latur til að hata
líkamsgervinga svona einfeidn-
ingsháttar, verð ég að segja eins
og er að þessi sandkassafarsi
við Flóann er ekki vænlegur til
að vinna ástir og aðdáun okkar
’kvenna.
Svo sem sjá má er stemming góð og leikaðstaða fyrir börnin er mjög góð. Veitingar eru til reiðu.
Morgunblaðið/Þorkell Þorkelsson
FORELDRADAGAR
Alltaf hætta á að mæður með
lítil böm einangrist
Fyrirbæri sem kalla mætti for-
eldradaga sem haldin eru á
vegum sókna eða einstaklinga inn-
an sókna með stuðningi viðkomandi
sókna hafa mjög rutt sér til rúms
víða á höfuðborgarsvæðinu og ef
til vill víðar. Mömmur og pabbar í
Ártúnsholtinu hafa tekið við sér,
einkum þó mömmurnar, og þær sem
standa á bak við það eru þær Þóra
Björnsdóttir og Sveinbjörg Júlía
Svavarsdóttir. Morgunblaðið tók
Þóru tali og spurði hana hvernig
það æxlaðist að þær Sveinbjörg
fóru af stað með þetta.
„Því er til að svara, að við vorum
báðar útivinnandi, en vegna barn-
eigna vorum við komin inn á heimil-
in í fullt starf í bili. Við fórum þá
að spjalla um þetta og fundum hjá
okkur þörf til þess að kynnast öðr-
um konum sem eins voru settar,
það er nefnilega alltaf hætta á því
að mæður með lítil börn einangrist
inni á heimilunum, einangrist frá
umheiminum að einhverju leyti og
við vildum láta á það reyna hvort
að hægt væri að stemma stigu við
slíku,“ segir Þóra.
Þóra segir enn fremur að þær
stöllurnar hafi rætt við prestinn í
Árbæjarsókn og hann hafi tekið
þeim mjög vel. Lagt til húsnæði í
safnaðarheimilinu. Þar hafa þau
einn morgun í viku, frá klukkan
10 til 12. Þetta var í október og
því komin fjögurra mánaða reynsla.
Hvað segir Þóra á þessari stundu
um hvernig tekist hefur til? „Ég
segi að það hefur tekist vel til. Við
hittumst og kynnumst og spjöllum
saman og það hefur æxlast þannig
að við Sveinbjörg erum þarna í
nokkurra stunda vinnu við að halda
þessu gangandi. Við höfum stillt
upp vetrardagskrá þar sem ýmis-
legt kunnáttufólk mun mæta til
okkar og flytja fyrirlestra. Það hef-
ur verið svona tíu mömmu kjarni
sem mætt hefur best, yfirleitt af
Ártúnsholtinu, en það hafa hringt
til okkar konur úr Árbænum og
fengið að vera með. Það er ekkert
svona í Árbænum, en um sömu
sókn er að ræða. Við ætlum að láta
á það reyna hvort ekki sé hægt að
fá fleiri foreldra til að koma til
okkar. Við erum bjartsýnar, því þær
sem koma, koma aftur og þó þær
fara út á vinnumarkaðinn á ný að
loknu fæðingarorlofi þá gera þær
allt til þess að halda í tengslin við
hópinn. Já, við viljum reyna að fá
nýtt blóð í hópinn,“ segir Þóra.
Þóra gat þess að þær hafi stillt
upp vetrardagskrá. Sem dæmi má
nefna, að 5. febrúar kynnir Guðrún
Jónsdóttir starfsemi „Barnamáls“
og fjallar um bijóstagjöf og hjálpar-
mæður. 12. febrúar ijalla heilsugsl-
ulæknar í Árbæ um um slysavarnir
bama og 26. febrúar talar sr.Krist-
inn Ágúst Friðfinnsson um trúar-
þroska barna. 5. og 12. mars verð-
ur Halldóra Einarsdóttir með pá-
skaföndur og fleira mætti nefna.
Féiagar í SVFR
(aldd » <*/ cftír!
Guðrún G. Bergmann
með bikarlax veiddan
í Norðurá sl. sumar
Fyrri gjalddagi
veiðileyfa er
SVFR 5. febrúar nk.
Þeir, sem þess óska, geta greitt með
Visa- eða Euro- raðgreiðslum.
Gífurleg eftirspurn er eftir veiðileyfum.
Eftir 10. febrúar verður óstaðfestum
veiðileyfum ráðstafað.