Morgunblaðið - 17.02.1991, Blaðsíða 6

6 C
MORGUNBLAÐIÐ' SUNNUDAGUR 17. FEBRÚAR 1991
eftir Jóhönnu Ingvarsdóttur
myndir: Ragnar Axelsson og Kristjón G. Arngrímsson.
ÍÞRÓTTAFÓLK er á öllutn aldri og eflaust getur menn
greint á um hvenær óska-„forminu“ er náð. Þrítugir knatt-
spyrnumenn teyast ekki til „gamalmenna" í sinni íþrótta-
grein. Þvert á móti hafa menn haldið því fram að þeir séu
upp á sitt besta þá. Á hinn bóginn hlýtur að vera erfitt
að flokka menn fyrirfram eftir íþróttagreinum. Ekki er
þó óvitlegt að ætla að íþróttafólk nái hámarksgetu sinni
-einhvern timann á aldursbilinu 20 til 30 ára. Hér sem ann-
ars staðar eru til eldri íþróttamenn, sem daglega æfa sig
með keppni í huga. Við spjölluðum við fjórar konur, sem
allar hafa verið áberandi í íþróttum á undanförnum árum.
Þær eru allt upp í fertugt, eru þó enn á keppnisvellinum
og neita að hætta á meðan þær hafa gaman af.
Kolbrún Jóhannsdóttir ásamt eiginmanni sínum Guðmundi Kol-
beinssyni og börnum Kolbeini 12 ára og Örnu Kristínu 5 ára.
#■
Eg fæ mikla hvatn-
ingu að heiman
- segir Kolbrún Jóhannsdóttir, markvörður
„ÉG BJÓ í Fram-hverfinu sem
barn og ég man að ég var alltaf
úti að leika mér. Oft var ég í fót-
bolta með strákunum og þegar ég
var þetta ellefu-tólf ára fór ég að
fikta við handboltann. Síðan hef
ég verið á fullu. Ég hef tvisvar
gert smáhlé, rétt á meðan ég hef
verið að eiga börnin. Ég var kom-
in hátt í fimm mánuði á leið með
fyrra barnið þegar ég hætti og
svo var ég komin aftur af stað
mánuði eftir fæðinguna," segir
Kolbrún Jóhannsdóttir markvörð-
ur Fram og landsliðsins sem nú
er 32 ára gömul. Kolbrún hefur
spilað með Fram í sautján ár. Þar
af hefur hún lifað það að verða
þrettán sinnum íslandsmeistari
með liði sínu. Þau lið, sem nú bít-
ast um titilinn, eru Fram og
Stjarnan.
Framstúlkumar æfa að jafnaði
fjórum sinnum í viku. Á morgun
byija svo æfingar hjá landsliðshópn-
um og verður æft daglega fram í
miðjan mars, en þá heldur landslið
kvenna í handbolta til Ítalíu á C-
heimsmeistarakeppnina. íslenska lið-
ið mætir liðum Ítalíu, Portúgal, Finn-
lands, Belgíu og Hollands. „Þetta
verður strembið. Ég held að við eig-
um þokkalega möguleika. Við vitum
Kolbrún hefur staðið í marki
Fram í sautján ár.
að hollensku stúlkumar verða mjög
erfiðar enda töpuðum við all-rosalega
fyrir þeim í haust úti í Hollandi. Við
skulum ekkert ræða það neitt hér.
Ósköp undarleg tilfinning
aö missa of fyrski metinu
segir Oddný Ámadóttir, spretthlaupari
„ÉG ER alin upp norður á Þórs-
höfn og þar var ekki neitt sem
hét íþróttir. Eins og venja er úti
á landi, stundaði maður bara
sveitaböllin og þvældist um. Leik-
fimikennsla var jafnframt frekar
lítil. Sem bam hafði ég alltaf gam-
an afþví að hlaupa og útileikir
ýmiskonar var hreyfing okkar
krakkanna. Ég get ekki neitað þvi
að i mér blundaði alltaf svolítiH
metnaður, en íþróttir sem slíkar
voru viðs Qarri. Það var heldur
enginn tU staðar til að segja mér
að ég væri efnileg," segir Oddný
Arnadóttir, spretthlaupari, sem nú
er 33ára.
Það var ekki fyrr en ég fer í
Reykholt í Borgarfírði, þá 15
ára, að ég kynnist íþróttum að ein-
hveiju marki. Ég var þá að vísu
minnst í hlaupum. Tíminn fór meira
í handbolta, körfubolta og sund og
síðar spilaði ég blak með Þrótti og
Víkingi. Tvítug, árið 1978, keppti ég
á landsmótinu á Selfossi fýrir UNÞ,
varð þriðja í 100 metra hlaupi og
vann 400 metrana þó ég hafi þá lítið
verið farin að æfa. En það var svo
merkilegt að þrátt fyrir þessa vel-
gengni mína á landsmótinu, varð hún
mér engin hvatning til að halda
áfram. Rúmum tveimur árum seinna
þegar ég fluttist til Reykjavíkur gekk
Oddný Amadóttir á hlaupabraut-
inni sl. sumar.
ég í ÍR og fór að æfa af kappi. Þá
fékk ég jafnframt minn fyrsta þjálf-
ara sem var Ágúst Ásgeirsson sem
var ómetanleg aðstoð.“
Oddný setti sitt fyrsta met árið
1981 og á sínum tíma átti hún fjög-
ur einstaklingsmet, í 100,200 og 400
metrum og 400 metrum innanhúss.
„Yngri stúlkumar hafa verið að tína-
af mér metin í spretthlaupunum, en
ennþá held ég boðhlaupinu. Það var
ósköp undarlegtilfínning að missa
af fyrsta metinu. Það var hér heima
og sjálf var ég í toppformi. Það var
árið 1985 sem fyrsta metið, í 100
metrunum, vartekið af mér, en það
met átti ég lengst." Ennþá á Oddný
annan besta árangur í 100,200 og
400 metra hlaupum og í 800 metra
hlaupi á hún fímmta besta árangur.
s FráþvíaðOddnýbyijaði23ára
að æfa hlaup af alvöru hefur hún
aldrei þurft að stoppa vegna meiðsla.
„Það má segja að það sé mjög óvenju-
legt að geta hlaupið stanslaust í tíu
til ellefu ár án þess að meiðast. Ég
vil þakka aldrinum þá heppni. Ég hef
verið búin að taka út þann andlega
og líkamlega þroska sem til þurfti.
Og kannski eru líka til aðrar ástæð-
ur. Kannski hef ég verið dugleg við
upphitun ogteygjuæfíngar."
Á vetuma hefur Oddný æft sig
sex til sjö sinnum á viku, yfírleitt
seinnihluta dags. „Maður reynir að
vera sem mest úti, en þrekæfíngar
og styrktaræfingar fara fram í lyft-
ingasölum. Æfingar eru ekki eins
stífar á sumrin því þá koma keppnim-
ar inn í. Það verður að hvíla sig í
einn til tvo daga fyrir hveija keppni.
íþróttunum fylgja mikil ferðalög. Það
em keppnisferðir erlendis á sumrin
og á vetuma hef ég stundum farið
til Bandaríkjanna til að æfa. Ég
myndi telja það nauðsynlegt fyrir
hlaupara að koma sér um tíma úr
kuldanum héma heima á vetuma.
Félagsskapurinn er mjög skemmti-
legur. Fyrir tæpum þremur ámm
stofnuðu nokkrir félagar innan ÍR
gönguklúbb, sem hefur fjallaklifur
og helgarferðir að markmiði sínu.
„ Við fóram einu sinni „Laugaveginn"
svokallaða, Landmannalaugar —
Þórsmörk, og fengum þá bakteríuna.
Síðan höfum við verið að safna okkur
viðeigandi útbúnaði og höfum verið
mjög dugleg að ferðast. Á sínum tíma
töluðum við um að gönguklúbbur
þessi ætti aðeins að vera fyrir þá, sem
hættir væm keppni, en því miður
höfum við sum aidrei getað hætt,“
segir Oddný.
Sambýlismaður Oddnýjar er Gunn-
ar Páll Jóákimsson kennari og frjáls-
íþróttaþjálfari, en hann hefur m.a.
aðstoðar Oddnýju við þjálfun sl. tvö
ár. „Iþróttimar em svo sannarlega
áhugamál okkar beggja, að minnsta
kosti eins og er,“ segir Oddný og
bætir því við að það geti breyst eitt-
hvað um miðjan aprfl, en þá eiga þau
von á sínu fyrsta bami. „Meðgangan
hefur gengið vel. Daglegt líf hjá mér
þessa dagana er svo allt öðravísi en
venja er. Maður er ekkert að spenna
sig upp fyrir æfíngar. Ég var að vísu
á skokkinu fram á þriðja mánuð. En
svo fannst mér ég eiga það skilið að
hvfla mig alveg svo ég smáminnkaði
við mig, fór í smá líkamsrækt og
synti svolítið. En núna er ég barasta
með tæmar upp í loft. Ég þori ekki
að gefa neinar stórar yfirlýsingar um
það hvort ég muni halda áftam á
hlaupabrautinni. Eitt er þó víst að
ég verð ekki með næsta sumar. Hins-
vegar hefiir það gefið góða raun fyr-
ir konur, sem hafa verið í íþróttum,
að eiga böm og koma svo aftur tví-
efldar og sterkari líkamlega."