Morgunblaðið - 17.02.1991, Blaðsíða 26

26 €
MORGUNBLABIÐ lSAMSAFPflÐiÍiíÍRAÍ^Sl7í'FEBRÚAR1 1991
ÆSKUMYNDIN...
ER AF SIGRÍÐIBEINTEINSDÓTTUR SÖNGKONU

Hiínvar
,jrekjudós“
„Það er eins og hún sé gerð úr stáli, en það er i
henni gullhjarta. Sum börn eru frek og leiðinleg
og við köllum þau frekjur. Sigga var aftur á móti
ekki frekja. Hún var frekjudós. Það eru nefnilega
til frek börn, sem manni þykir afskaplega vænt
um og maður skilur. Þau eru heil í gegn,“ segir
Asgeir Beinteinsson þegar hann var beðinn um að
rilja upp æskuminningar um systur sína Sigríði
Maríu Beinteinsdóttur, söngkonu hljómsveitarinnar
Stjórnarinnar.
Sigríður fæddist þann 26. júlí árið 1962, í húsi sem
heitir Laufabrekka og stendur fyrir neðan neðra Breið-
holt. Þar bjó Sigga til fimm ára aldurs, en þá flutti
hún að Fomastekk 6. Foreldrar hennar eru Beinteinn
Ásgeirsson dúklagningameistari og Svava Markúsdótt-
ir húsmóðir. Alls eru systkinin sjö
talsins og er Sigríður fjórða í röð-
inni. Hún gekk í Breiðholtsskóla og
var hálfnuð með verslunarpróf í Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti þegar
hún lagði skólabækurnar á hilluna
og fór að syngja. „Við sáum auglýs-
ingu í dagblaði þar sem óskað var
eftir söngkonu í hljómsveit. Sigga
ætlaði ekki að þora að sækja um,
en ég sagði henni að hún gæti
gleymt okkar vinskap ef hún gerði
það ekki. Allt í einu birtist hún á
Hrafnistu þar sem ég var að vinna
sem nemi. Hún stökk hæð sína í
loft upp og sagðist eiga að koma í
pmfu og hún vildi fá mig með.
Hljómsveitin var bílskúrsband í
Kópavoginum sem kallaði sig Geðfró
og var Sigga ráðin með það sama,“
segir æskuvinkonan Helga Kjartans-
dóttir, sem er þjónn að mennt og
er búsett úti í Osló.
„Skapið í henni er hreint ótrúl-
egt. Dirfskan, áræðið og krafturinn
sömuieiðis," segir Ásgeir. „Mínar
fyrstu og mögnuðustu minningar um
Siggu eru þær að ég sé hana fyrir
mér þetta tveggja til fjögurra ára
gamia á fjórum fótum á eldhúsgólf-
inu heima, sem klætt var hvítum
asbest-flísum. Öll fjölskyldan stend-
ur hringinn í kringum hana - agn-
dofa - á meðan hún ber hausnum
viðstöðulaust í steingólfið.
„Skapið í henni er hreint ótrúlegt.
Dirfskan, áræðið og krafturinn
sömuleiðis," segir bróðir Siggu
Beinteins.
En svona er hún sem persóna -
gerð úr stáli. Manni stóð ógn af
skapinu í henni. Þessi kraftur hefur
nú þroskast til verka og dugnaðurinn
hefur verið ótrúlegur. Hún gat borið
á pappír fyrir þijá veggfóðrara eða
skriðið eftir gólfum í drullu og skít
daginn út, farið svo á kvöldin og
sungið fram á nótt og jafnvel mætt
aftur í dúklagningarnar með pabba
næsta morgun. Skapofsinn hefur
þroskast inn í hana sem einhver
magnaður lífskraftur. Hún er líka
greiðug og þegar maður þarf að leita
til hennar, þarf hún aldrei að hugsa
sig um,“ segir Ásgeir.
Ung að árum kom hún sér í sam-
band við vélskóflumann, sem var að
vinna við að moka sandi upp á vöru-
bíla í nágrenni við heimili hennar.
Ferðirnar þangað urðu tíðar og há-
punktur tilverunnar í þá daga var
að fá að sitja uppi í gröfunni og
hlusta á gröfumanninn segja sögur.
Henni tókst líka að slást stöku sinn-
um í för með vörubílstjórunum.
Hallærisplanið var vinsælt á tíma-
bili hjá þeim vinkonum Siggu og
Helgu. „Sigga var þá nýlega búin
að fá bílpróf og átti hvíta Mözdu
með rauðu húddi sem var orðin fræg
í bænum því græjumar í bílnum
voru mun dýrari en bíllinn. Svo vor-
um við líka fastagestir í Félagsstofn-
un stúdenta eftir að Sigga byijaði í
hljómsveit og Hótel Borg hafði líka
töluvert aðdráttarafl. Hin síðari ár
höfum við misst hvor af annarri
enda fórum við hvor sína leið, en
ég vil meina að við séum vinir í lj'ar-
lægð og ég sakna hennar mikið,“
segir Helga.
„Ég átti alltaf bágt með að
ímynda mér hvað yrði úr þessari
systur minni. Hún hefur aldrei sagt
mikið eða haft miklar fyrirætlanir.
Hún bara einhvemveginn„er“. Hún
hefur aldrei haft miklar áhyggjur
af morgundeginum," segir Ásgeir.
ÚR MYNDAS AFNINU
ÓLAFUR K. MAGNÚSSON
Fjölmiðlakóngur
í heimsókn
að þótti tíðindum sæta þegar
bandaríski fjölmiðlakóngurinn
Robert Rutherford McCormick kom
hingað til lands um
1950. McCormick var
þá heimsþekktur mað-
ur, einkum fyrir ítök sín
í bandarískum fjöl-
miðlaheimi, þar sem
áhrifa hans gætti mjög.
Hann kom hingað til
lands á herflugvél, svo-
kallaðri „fljúgandi virki“, sem hann
hafði látið innrétta sem einkaflug-
vél, en slíkt var nýlunda í þá daga
og ekki á færi annarra en stór-
menna. Robert Rutherford
McCormick fæddist í Chicago 1880,
útskrifaðist sem lögfræðingur
1906, en sneri sér fljótlega að
blaðamennsku og blaðaútgáfu.
Árið 1910 varð hann aðstoðarrit-
stjóri við Chicago Tribune. Hann
gegndi herþjónustu í Frakklandi í
fyrri heimsstyijöldinni og náði
• hann höfuðsmannstign í hernum
áður en yfir lauk. Árið
1918 varð hann ritstjóri
og aðalútgefandi Tri-
bune, og undir hans
stjórn varð það eitt út-
breiddasta og áhrifa-
mesta dagblað í saman-
lagðri fjölmiðlasögu
Bandaríkjanna. Áhrifa
McCormick gætti þó víðar í fjöl-
miðlaheiminum því hann átti hlut
í ýmsum útvarpsstöðvum og síðar
sjónvarpsstöðvum er sú tækni tók
að ryðja sér til rúms. Og enn jók
hann áhrif sín er hann keypti Wash-
ington Times Herald árið 1949.
Myndirnar eru frá íslandsdvöl
McCormick og konu hans, en hann
lést nokkrum árum síðar, árið
1955.
SUNNUDAGSSPORTID
BÓKIN
ÁNÁTTBORÐINU
PLATAN
Á FÓNINUM
MYNDIN
ÍTÆIUNU
GONGUR
GONGUR þótti engin sérstök íþrótt hér áður fyrr, menn gengu
milli bæja af gömlum vana og brugðu sér suður í Fjörð fótgangandi.
A sunnudögum var gjarnan spásserað, og víða erlendis er sunnudags-
gönguferðin fastur liður á dagskrá fjölskyldunnar.
Bryndís
Schram hús-
móðir
Með tímanum
urðu kyrrset-
ustörf al-
geng, hreyf-
ingarleysinu
fylgdu ýmsir sjúk-
dómar og læknar
hvöttu menn til að
-»■ ganga meira.
Göngur má
stunda hvar sem
er og hvenær sem
er, og kostnaður
við þær sama og
enginn. Ráðlegt er
að fara hægt í sak-
irnar í fyrstu ef
menn hafa ekki
gengið mikið,
byija á að ganga
í tíu mínútur og
bæta síðan smám
saman við vega-
lengdina. Finnst
mörgum ágætt að
ganga rösklega í
klukkustund eða
svo.
Konur í kvenfélaginu á Seltjam-
amesi stofnuðu gönguklúbb fyrir
tæpu ári, og segir Sveinbjörg Sím-
onardóttir, ein af „Göngugörp-
unum“, eins og þær
nefna sig, að þær finni
allar gífurlegan mun á
þreki sínu eftir að þær
hófu að ganga. í hópn-
um eru um 25 konur,
yfir vetrarmánuðina
þó aðeins 12, og hitt-
ast þær við sundlaug-
ina á Seltjarnarnesi á
mánudögum og
fimmtudögum
kl. 19.00, ganga 4 til 5
km, og fara síðan í
sund á eftir. Á sumrin
ganga þær úti í náttúr-
unni en á vetuma inni
í bænum. Þær ganga
í góðum íþróttaskóm,
en klæðnaður er ein-
staklingsbundinn. U!l-
arfatnaður og regnföt
eru þó ómissandi hjá
flestum, og munu víst
margar hafa sett þau
á óskalistann fyrir jól-
in. Heilsan hefur batn-
að mikið, ein konan
sem var sjúklingur og
gafst í fyrstu upp á miðri leið,
skundar nú fremst í flokki, og önn-
ur hefur misst 12 kíló, sem hún sér
ekkert eftir.
*
Eg er að lesa bók, sem heitir
„Blá augu og biksvört
hempa“. Það er ástarsaga eftir
Tryggva Emilsson sem kom út fyr-
ir jólin. Hún er svolítið löng, en
spennandi og spannar þtjár kyn-
slóðir. Svo er ég líka að lesa bók
Benjamíns Eiríkssonar, Rit 1935-
1968. Hann er örugglega með
merkustu mönnum á Islandi. Ann-
ars er ég mest fyrir ævisögurnar.
Einar Kára-
son rithöf-
undur
Það eru tvær bækur. Það er
skáldsagan „Þjófurinn" eftir
Göran Tunström sem kom út fyrir
jólin. Hina bókina rakst ég á á bóka-
markaði um daginn sem er „Svarti-
dauði“ eftir Si^laug Brynleifsson -
skemmtilega skrifuð sagnfræði.
Uppáhaldsbókmenntirnar eru
skáldsögur, Ijóðabækur og sagn-
fræði.
Friðrik -
Karlsson
hljómlistar-
maður
Plátan „Still got the Blues“ er á
fóninum, en hún er með gítar-
leikaranum Gary Moore sem er í
miklu uppáhaldi hjá mér. Annars
er ég alæta á tónlist. Uppáhaldstón-
listarmaðurinn minn er jió gítarleik-
arinn Pat Metheny. Eg reyni að
hlusta á sem fjölbreyttasta tónlist.
Það er engin ein tegund tónlistar
sem talist getur til uppáhalds hjá
mér. Þetta er allt í bland hvort sem
það heitir popp, blús, klassík eða
djass.
Sigríður
Arnardóttir
þula og dag-
skrárgerðar-
maður
*
Afóninum hjá mér þessa dagana
er ítalskur náungi, sem heitir
Paolo Conte. Þetta er svona
skemmtileg og róleg tónlist og hann
syngur bæði á ítölsku og frönsku.
Við keyptum þessa plötu eftir að
hafa farið á sýningu Nemendaleik-
hússins í fyrra á Óþelló, en í sýning-
unni var eitt lag með honum. Það
var svo æðislega flott að við rukum
til og keyptum plötuna.
Ingunn Ás-
dísardóttir
leikstjóri
*
Eg á ekki myndbandstæki og
horfi þar af leiðandi ekki á
mýndbönd. _Ég er ekki svona
tæknivædd. Ég geri líka lítið af því
að fara í kvikmyndahús. Ef ég á
hinn bóginn kýs að horfa á myndir,
vil ég góðar myndir í alvarlegri
kantinum með einhveijum gæðast-
impli. Ég horfði um daginn á mynd-
band heima hjá kunningja mínum
og það var myndin „Dead poet soci-
ety“.
Hafþór
Freyr Sig-
mundsson
dagskrárgerð-
armaður
A
Eg á ekki myndbandstæki sjálf-
ur, en er með eitt slíkt í láni
sem stendur og var að horfa á
myndina „Fish called Wanda“ og
síðan „Lonly Guy“ með Steve Mart-
in. Sú fyrrnefnda var mjög góð.
Ég var reyndar búin að sjá hana
áður. Mér fannst hinsvegar Ktið
varið i hina myndina. Ég er mest
fyrir gamanmyndirnar.