Morgunblaðið - 17.02.1991, Qupperneq 21

MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR suNNðbAcúR 17. FEBRÚAR 1991
C 21
Kjartan Bjömsson,
Vopnafirði - Minning
Fæddur 5. febrúar 1918
Dáinn 17. janúar 1991
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast frænda míns og góðvin-
ar Kjartans Björnssonar, fv. póst-
og símstöðvarstjóra í Vopnafirði,
sem andaðist á Borgarspítalanum
17. janúar sl. eftir langvinn veik-
indi.
Það er stórt skarð höggvið í
Sunnudalsættina á hálfu öðru ári
en á þeim tíma hafa látist Kristrún
Vilhjálmsdóttir, Vilhjálmur Jonsson
og nú Kjartan Björnsson.
Kjartan fæddist í Vopnafjarðar-
kauptúni 5. febrúar 1918 og var
hann einkabarn foreldra sinna
Hólmfríðar Vilhjálmsdóttur frá
Sunnudal og Björns Ólafssonar frá
Setbergi. Kjartan ólst upp við mikið
ástríki foreldra sinna sem vildu allt
það besta fyrir hann gjöra. Kjartan
var strax á barnsaldri mjög vel
gerður og bráðgreindur og sem
dæmi um það má nefna að 6 ára
að aldri var hann fluglæs. Á þeim
árum voru tækifærin fá til mennt-
unar og vart um aðra skólagöngu
að ræða en barnaskóla.
Kjartan stundaði ýmiss störf,
m.a. sjómennsku þar til árið 1938
að hann fer til Reykjavíkur og sest
í fyrsta bekk Samvinnuskólans.
Stundaði hann námið vel og tók
gott próf um vorið.
Strax á barnsaldri beindist áhugi
Kjartans að bókum og byijaði hann
snemma að safna þeim. Stór hluti
safns hans er íslenskur fróðleikur.
Hann átti flestallar þjóðsögur og
sagnir sem út hafa komið. Kjartan
grúskaði mikið í bókum um hin
ýmsu efni og sótti í þær mikinn
fróðleik. Þá hafði hann mikinn
áhuga á tungumálum og var góður
enskumaður.
Eftir dvölina í Reykjavík sneri
Kjartan aftur til Vopnafjarðar og
Kveðjuorð:
Karl Bjarnason
Böðvarsholt í Staðarsveit er eitt
af mannkostaheimilum á Snæfells-
nesi. Þar innan veggja voru flestir
þeir eiginleikar sem prýða íslenskt
þjóðlíf. Húsráðendur þar veittu
hveijum manni sem lagði þangað
leið þann yl, sem ósjálfrátt sagði
þeim að koma aftur og njóta þeirra
lífsbirtu sem var öndvegi heimil-
islífsins. Ég var einn þeirra sem
átti því láni að fagna að kynnast
þessari fjölskyldu og var hún mér
kærari því oftar sem fundum bar
saman. Bjarnveig og Bjarni gnæfa
hátt í mínum hugarheimi. Og úr
þessum jarðvegi var Karl sprottinn.
Mætti fleira um það segja. Karl var
farinn að heiman þegar ég man
fyrst, og sá ég hann fyrst í heim-
sóknum á æskustöðvar. Snæfells-
nesið var honum kært og allt já-
kvætt sem kom þaðan gladdi huga
hans.
En bestu kynni okkar Karls voru
eftir að hann kom á Elliheimilið
Grund, en þangað fór hann eftir
missi ágætrar konu. Það var ekki
hægt að koma svo við á Grund
öðruvísi en hitta hann og rabba við
hann um liðna tíð og sveitina. Karl
var ekki lengi búinn að vera á
Grund, þegar órofa samband mynd-
aðist milli hans og Gísla forstjóra
og það fór ekki milli mála að Gísli
mat hann vel og rétt. Fann að þar
kom inn góður andi á hið mikla
heimili, andi sem hlúði að viðgangi
hins góða sem heimilið lætur í té
og of langt væri upp að telja. Karl
var ekki að liggja á því hvað honum
liði vel á Grund og alltaf var hann
að rétta þar hjálparhönd, vitja vist-
manna og koma hlýju og brosi í
hugskot samferðamanna. Þar var
hans mikli eiginleiki. Þessu kynntist
ég vel og eins því hvernig samband
þeirra Gísla og hans for alltaf vax-
andi.
Óbilandi trausts Karls á leiðsögn
Drottins sagði fljótt til sín þegar
ég kom á hans fund og einmitt trú-
in og traustið brynjaði hann gegn
öllu því sem miður fer í okkar litla
þjóðfélagi. Og Snæfellsnesinu
fylgdist hann vel með. Þakkaði
hvert gæfuspor þar stigið og tók
sér nærri þegar fór að halla undan
fæti þar og íbúum fækkaði. Þetta
var svo ofarlega hjá vini mínum,
Karli.
Mér þótti vænt um að geta átt
með honum stundir þegar ég á ferð-
um mínum fyrir sunnan, kom á
Grund og ræddi við vistmenn. Þetta
er mín saga og veit að undir það
geta þeir tekið sem kynni höfðu af
Karli.
Það verða því viðbrigði þegar ég,
kem næst að Grund. Gísli hefir um
áraraðir gefið út blað Grundar:
Heimilispóstinn. Þar hlúði Karl að
og ritaði í blaðið. Þær greinar eru
vegsauki blaðsins. Þetta er sannar-
lega gott blað sem sameinar vist-
menn. Margt fleira mætti segja sem
ekki kemst í þessa grein sem ein-
ungis er ætluð til að tjá vini mínum
þakkir fyrir vináttu sem aldrei
brást, gaman hans og alvöru sem
vinir hans meta og fylgir okkur
áfram.
Ég þakka honum fyrir samfylgd-
ina og Guð blessi_ hann.
Árni Helgason
Kveðjuorð:
Runólfur Jónsson
Fæddur 28. janúar 1927
Dáinn 11. febrúar 1991
Runólfi kynntist ég fyrst þegar
ég hóf störf við röradeildina á
Reykjalundi árið 1965, en þá hafði
hann starfað þar um skeið. Upphaf-
lega mun Runólfur hafa komið að
Reykjalundi sem sjúklingur, enda
bar hann þess merki í fasi eftir að
hann náði fullri heilsu.
Segja má að Runólfur hafi verið
allt í öllu allstaðar við hina marg-
þættu uppbyggingu á Reykjalundi
því hann reyndist liðtækur í meira
lagi á flestum eða öllum sviðum
þegar á þurfti að halda.
Þótt margar og góðar minningar
sæki á hugann frá samstarfi okkar
við rörin þá er því ekki að neita
að oft kemur Runi upp í hugann
þegar tilefni gefst til að minnast
jólasveinsins á Reykjalundi, en í því
hlutverki var Runi jafnan i essinu
sínu. Fyrir u.þ.b. tuttugu árum
tíðkaðist útbýting jólagjafa frá
stofnuninni til barna starfsmanna.
Runi lifði sig svo inn í þetta hlut-
verk að enn í dag finnst því unga
fólki sem þá var á barnsaldri sem
erjginn. geti’. yerið raunverulegur
jólasveinn annar en Runi, enda var
maðurinn bæði barngóður, lipur og
liðugur og alskeggjaður í þokkabót.
Runi kom víðar við á félagslega
sviðinu meðal starfsfólksins því við
undirbúning árshátíðanna reyndist
hann ómissandi skemmtikraftur.
Hann sá alltaf broslegu hliðina á
mönnutn og málefnum og notaði
sér þessa gáfu óspart til að lyfta
gleðskapnum á hærra plan.
Okkur kom á óvart að frétta lát
Runa þetta snemma, því þótt hann
væri farinn að nálgast sjötugsaldur-
inn þá virtist hann hress og kátur
í allri framkomu. En ég ætla að
fyrir nálægt ári síðan hafi hann
verið farinn að kvarta yfir minnis-
leysi, og upp úr því fór hann til
rannsókna á sjúkrahús. Enginn
bjóst samt við að þarna væri að
opnast leiðin að því lokamarki sem
við öll stefnum að.
Ég var svo heppinn að starfa
náið með þessum vini mínum í fé-
lagsstarfi utan vinnustaðar, því
báðir vorum við virkir í Alþýðu-
bandalaginu í okkar byggðarlagi.
Þegar beita þurfti pennanum til
framdráttar hinum ýmsu þjóðfé-
lagsmálum þurfti ekki að fara bón-
arveg að Runa því hann reyndist
oftar vera fyrri til að gera sér grein
fyrir hvar skórinn kreppti.
Nú stendur sæti Runólfs autt,
en við félagarnir sendum honum
og fólkinu hans hlýjar kveðjur og
þökkum góða og falslausa samveru
jafnt við skyldustörf sem og utan
þeirra — og þótt sætið sé autt þá
munum við vafalaust lengi njóta
Runa á meðal okkar, „því orðstír
deyr aldregi hveim er sér góðan
getur".
Gísli Snorrason
tók við starfi hjá kaupfélaginu þar.
Síðar stundaði Kjartan barna-
kennslu í. sveitinni og keyrði jafn-
framt rútu milli Vopnafjarðar og
Akureyrar yfir sumartímann. Fljót-
lega mun Kjartan hafa farið að
gegna ýmsum nefndar- og trúnað-
arstörfum og fylgdi það honum alla
hans starfsævi. Þar sem annars
staðar reyndist hann góður liðsmað-
ur.
Árið 1953 verða þáttaskil í lífi
Kjartans. Það ár er hann skipaður
póst- og símstöðvarstjóri á Vopna-
firði. Því starfi gegndi hann í 35
ár eða þar til hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir.
Kjartan var sannkallaður hag-
leiksmaður. Hann gat gert við alla
hluti ef eitthvað bilaði, hvort sem
um var að ræða rafmagn, bíla eða
vélar, og einnig var hann góður
smiður.
Árið 1946 kvæntist Kjartan
Jónínu Hannesdóttur frá Böðvars-
dal, mikilli myndar- og ágætiskonu.
Áttu þau fallegt heimili, rómað fyr-
ir gestrisni og góðvild af öllum sem
þar bar að garði. Við hjónin nutum
gestrisni þeirra á ferðum okkar og
allt vildu þau fyrir okkur gjöra svo
okkur liði sem best og það viljum
við nú þakka af heilum hug. Sem
dæmi um hugulsemi þeirra vil ég
nefna að árið 1986 var ég og systk-
ini mín á ferð á Vopnafirði ásamt
fjölskyldum okkar. Daginn sem við
fórum frá Vopnafirði var Kjartan
ekki heima. Um kvöldið þegar við
komum í Ásbyrgi eru þau hjón og
frænka okkar komin þangað til
þess að kveðja okkur og geta verið
með okkur um kvöldið. Svona elsku-
legheitum er ekki hægt að gleyma.
Kjartan og Jónína eignuðust
fimm böm, mesta myndarfólk sem
öll hafa stofnað heimili. Þau eru:
Hólmfríður Birna, starfsmaður hjá
Pósti og síma, Hafnarfirði; Inga
Hanna, starfsmaður hjá Pósti og
síma, Reykjavik; Kjartan, starfs-
maður hjá Flugleiðum, Reykjavík;
Baldur, stöðvarstjóri Pósts og síma,
Vopnafirði, og Kristbjörg Erla,
nemi í Háskóla íslands. Barnaböm-
in eru 7 og barnabamabörnin 2.
Árið 1986 byggði Kjartan sér
fallegt einbýlishús við endann á
Vigdísarkletti,. fallegasta útsýnis-
stað í Vopnafjarðarkauptúni. Þar
blasir við fjörðurinn, fjöllin, hólm-
arnir, Kolbeinstangi og Kollumúli
yst. Þarna átti að eyða ævikvöld-
inu, en reyndin varð önnur. Maður-
inn áætlar en Guð ræður.
Að lokum viljum við, ég og fjöl-
skylda mín, þakka alla vinsemd og
hjálpsemi á liðnum árum og votta
eiginkonu, börnum og öðrum ást-
vinum innilega samúð. Guð blessi
minningu Kjartans Björnssonar.
Vilhjálmur Þ. Valdimarsson
t
Eiginmaður minn, faðir okkar og sonur,
VIÐAR SIGURÐSSON
prentari,
Suðurbraut 28,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju, þriðjudaginn 19. febrú-
ar kl. 15.00.
Guðrún Sæmundsdóttir,
Sonja Ýr Viðarsdóttir, Karl Dan Viðarsson,
Sigríður Rósmundsdóttir, Sigurður Sigurjónsson.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÞORSTEINA (Steina) SÓFUSDÓTTIR,
Strandaseli 7,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 18. febrúar kl.
15.00.
Alexander Guðmundsson, Hjördís Guðmundsdóttir,
Tómas Guðmundsson, Ingibjörg Jónsdóttir,
Guðmunda Guðmundsdóttir,Þorsteinn Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför eigin-
manns míns og föður okkar,
JÖRGENS F. F. HANSENS,
Álakvísl 3
Helga E. Hansen og fjölskylda.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum sem sýndu okkur samúð og
vinarhug við andlát og útför þróður okkar,
EINARS EINARSSONAR
frá Suður-Fossi,
Dvalarheimilinu Hjallatúni,
Vik f Mýrdal.
Geir Einarsson,
Matthías Einarsson.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu við andlát og
jarðarför
SIGRÍÐAR HREFNU SIGFÚSDÓTTUR,
Valfelli,
Vogum.
Sólveig Jónsdóttir,
Sigfús Jónsson,
Kristján Jónsson,
Finnur Jónsson.