Morgunblaðið - 06.04.1991, Síða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. APRIL 1991
Minning:
Ragnar K. Bjarna-
son, Vestmannaeyjum
Fæddur 9. apríl 1924
Dáinn 26. mars 1991
Ég get ekki látið hjá líða að
minnast vinar míns og svila, Ragn-
ars Bjarnasonar, sem lést 26. mars
sl. eftir langvarandi veikindi.
Ragnar fæddist á bænum Gerð-
isstekk í Norðfjarðarhreppi hinn
9. apríl 1924, sonur hjónanna
Halldóru Jónsdóttur, f. 1891, d.
1970, og Bjarna Sigfússonar, f.
1886, d. 1941, sem þar bjuggu. Á
þessum árum var ekki talið tiltöku-
mál þótt bömin væru mörg og svo
var einmitt í Gerðisstekk. Þar urðu
bömin 11 og eru 8 þeirra enn á
lífi. Nöfn systkinanna eru: Guðný
f. 1915, Vilhelmína Sigríður f.
1916, d. 1972, Guðfinna f. 1918,
Kristbjörg f. 1919, Jón Sigfús f.
1920, d. 1944, Bjarni Halldór, f.
1921, Ragnar Kristinn sem hér er
kvaddur, Guðmundur f. 1925, Her-
mann f. 1927, Óskar f. 1931 og
Sverrir f. 1933.
Eins og nærri má geta þurfti
slíkur bamahópur mikils við en þá
fóru líka allir að vinna um leið og
þeir mögulega gátu. Svo var einn-
ig um þessi systkini. Þau réttu
fljótt hjálparhendur að búskapnum
og drengirnir byijuðu róðra á trillu
með föður sínum um eða fyrir
fermingu eins og þá var algengt.
Nokkur búskapur var einnig stund-
aður og með. mikilli vinnu og hag-
sýni, sem þá var nauðsynleg fólki
og almennt í blóð borin, var af-
koma þessarar íjölskyldu góð eftir
því sem þá var um að ræða.
Ragnar byrjaði sjóróðra með
föður sínum og bræðrum þegar
hann var um fermingu. Síðan tóku
við stærri bátar, bæði frá Neskaup-
stað og svo á vetrarvertíðum í
Vestmannaeyjum. Þá fóm margir
Austfirðingar hveija vertíð til
Vestmannaeyja og hélst svo allt
fram á síðari ár. Ragnar var ungur
maður þegar hann settist að í
Vestmannaeyjum þar sem systur
hans tvær voru þá farnar að búa.
Hann settist þar í vélstjóraskóla
og öðlaðist vélstjóraréttindi. Síðan
var hann í áratugi vélstjóri á ýms-
um bátum í lengri og skemmri
tíma. Hann þótti hinn traustasti
maður í hvítvetna og snyrtimenni
með afbrigðum.
Ragnar stundaði sjóinn allt þar
til hann missti heilsuna árið 1981,
en eftir það var hann lengst af
húsvörður í Útvegsbankanum í
Vestmannaeyjum þar til síðastliðið
vor að hann fór á spítala sem hann
átti. ekki afturkvæmt frá.
Árið 1957 kvæntist Ragnar eft-
irlifandi konu sinni, Pálínu Jóns-
dóttur frá Norður-Hjáleigu í Álfta-
veri. Þau hófu búskap á Miðstræti
9 og bjuggu þar til ársins 1969
að þau fluttu í nýtt hús við Bakka-
stíg 4. Ekki fengu þau þó notið
þess góða húss nema skamman
tíma því það fór undir hraun í
gosinu 1973. Þá bjuggu þau í
Reykjavík og Kópavogi fram á
sumarið 1974 að fjölskyldan fór
aftur heim til Vestmannaeyjá og
keyptu þá hús í byggingu á Höfða-
vegi 46 þar sem þau bjuggu síðan.
Meðan fjölskyldan bjó í Reykjavík
var Ragnar á Vestmannaeyjabáti
og því sjaldan heima.
Þeim Pálínu varð tveggja dætra
auðið. Þórunn fædd 1957, sjúkra-
þjálfi í Reykjavík, maki Matthías
Magnússon frá Þórshöfn á Langa-
nesi, eiga tvö börn, Pálínu Björk
og Sigmar Þór; Sigríður fædd
1960, fóstra í Vestmannaeyjum,
maki Jón Oddsson frá Siglufirði,
eiga tvö böm, Rögnu Kristínu og
Hafþór.
Þegar ég settist niður að skrá
þessi kveðjuorð komst ég að því
að þótt vinátta okkar og tengsl
hafi staðið í á íjórða tug ára þá
veit ég ótrúlega lítið um líf Ragn-
ars fyrir þann tíma. Honum var
nefnilega ekki tamt að tala mikið
um sjálfan sig. Hann var maður"
hógværðar, hjálpsemi og heiðar-
leika. Gestrisinn var hann með
afbrigðum og hafði yndi af að fara
með gesti sína í skoðunarferðir um
Heimaey. Hann var okkur sem
eftir lifum góð fyrirmynd. Ég og
fjölskylda mín þökkum Ragnari
Bjamasyni samveruna og vottum
aðstandendum hans samúð.
Hergeir Kristgeirsson
Mig langar til að setja á blað
nokkur kveðju- og þakkarorð til
mágs míns og vinar, Ragnars
Kristins Bjamasonar, sem í dag
er kvaddur hinstu kveðju frá Land-
akirkju í Vestmannaeyjum, en
hann lést á sjúkrahúsinu þann 26.
mars sl. eftir erfið veikindi síðustu
mánuðina.
Ég kynntist Ragnar fyrst árið
1955, en um það leyti hóf hann
sambúð með Pálínu systur minni
í Vestmannaeyjum. Hafði hann þá
átt heima í Eyjum í mörg ár, en
Ragnar var Austfírðingur, fæddur
að Gerðisstekk í Norðfirði 9. apríl
1924. Þar ólst hann upp og byrj-
aði strax unglingur að stunda sjó-
inn eins og fleiri þar um slóðir,
enda varð sjómennskan hans aðal
lífsstarf eða allt meðan heilsa hans
leyfði. Til Vestmannaeyja fluttist
hann strax ungur maður og ílent-
ist þar. Lengst af vann hann sem
vélstjóri til sjós, þar sem hann
kunni best við sig. Vegna mikils
dugnaðar, meðfæddra hæfíleika
og langrar starfsreynslu valdist
hann til starfa með úrvals skip-
stjómm á aflaskipum í Eyjum.
Eftir langa og erfíða sjómennsku
í útilegum og siglingum tók heilsa
hans að bila fyrir nokkrum árum.
Fór hann þá í land eins og sagt
er, stundaði hann ýmis störf þar
og síðast við Útvegsbankann í
Eyjum þar til hann varð að hætta
allri vinnu vegna vanheilsu. Sam-
búð þeirra Pálínu og fjölskyldunnar
allrar var ætíð með ágætum þótt
þau mættu einsog margir fleir
heyja erfíða lífsbaráttu bæði til
sjós og lands. Þau eins og aðrir
Vestmanneyingar máttu þola
raunir vegna eldgossins þann 23.
janúar 1973. Þann dag átti að
halda upp á 50 ára afmæli húsmóð-
urinnar í nýbyggðu einbýlishúsi.
Sá dagur leið á annan veg en ætl-
að var. Þau máttu sem aðrir Eyja-
menn um hánótt hrekjast sjóleiðis
til meginlandsins, burt frá öllu
sínu. Nýja húsið þeirra var með
þeim fyrstu sem fór undir glóandi
hraunið. Þau dvöldu í Reykjavík
frarn yfir gosið, en þá var aftur
snúið til Eyjanna og hafin bygging
á öðru húsi. Þeim tókst að klára
* ______
Oli Þór Bernódus-
son - Minning
Leiðrétting
í minningargrein um Kristján
Benediktsson rafvirkja, í blaðinu
3. apríl, eftir Erlu Guðmundsdóttur,
er talað um laxveiðijörðina Hrafna-
gil í Laxárdal. Hér átti að standa
laxveiðijörðina Hafragil, og leið-
réttist það hér með.
úk
#1 Lofta- plötur og lím Nýkomin sending
Þ. ÞORGRÍMSSON & C0 Ármúla 29, Reykjavík, sími 38640

Fæddur 12. júní 1990
Dáinn 27. mars 1991
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer
sitji guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson.)
Þessi bænarorð flugu um huga
minn er ég frétti að litli frændi minn,
hann Óli Þór, væri farinn frá okkur,
eftir aðeins 9 mánuði. Já, 9 mánuðir
eru ekki langur tími, efi honum var
ekki ætlað að vera lengur með okk-
ur, því öllum er okkur jú ætlaður
ákveðinn tími hér á jörðu, bara mis
langur. Hann andaðist á gjörgæslu-
deild Landspítalans eftir erfið veik-
indi aðfaranótt 27. mars sl.
Óli Þóf var sonur hjónana Bjarkar
Birkisdóttir og Bernódusar Alfreðs-
sonar, sem búa að Búhamri 13, Vest-
mannaeyjum. Að þeim er nú mikill
harmur kveðinn, er þau sjá á eftir
litla fallega drengnum sínum. Óli Þór
átti 3 bræður, sem sakna sárt litla
bróður. Þótt lífskeið Óla Þórs hafi
ekki verið langt, skilur hann eftir
bjartar minningar í hugum okkar
allra, minningar swu- Við rrtúntim1,.
varðveita um ókomna tíð.
Elsku Björk, Beddi, Þórður, Birk-
ir, Hávarður og aðrir ástvinir. Ég
og fjölskylda mín sendum ykkur öll-
um innilegar samúðarkveðjur og
biðjum ykkur öllum Guðs blessunar.
Óla Þór kveðjum við með söknuði
og biðjum Guð að varðveita hann og
blessa minningu hans.
Nú legg ég augun aftur,
ó Guð þinn náðarkraftur,
mín veri vöm í nótt.
Æ virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Bryndís Rafnsdóttir
Lítið líf verður til. Drengur fæðist
og er skýrður Óli Þór. Allir gleðjast
yfir þessari gjöf lífsins. Þegar Óli
Þór var rétt 4 mánaða kom í ljós
mikill hjartagalli og nauðsynlegt var
að senda hann til Englands í aðgerð.
Bjartsýn og trúuð fóru mamma
hans og pabbi og Erla amma hans
með honum. Aðgerðin tókst mjög
vel,_og nú tók við vonin. Vonin um
að Óla Þór auðnaðist nú góð heilsa,
fen ail£ )er í þessum heimi hverfult. jj
MMKHBMMMMnMMMHHMHMMMMMMMUMI
það á ótrúlega skömmum tíma,
þrátt fyrir alla erfiðleika en þar
mun hafa valdið mestu þrautseigja
og atorka húsbóndans. Þar hafa
þau síðan unað glöð við sitt ásamt
afkomendum. Þau Ragnar og Pá-
lína eignuðust tvær dætur, Þó-
runni, sjúkraþjálfara, maður henn-
ar er Matthías Magnússon, raf-
vélavirki ættaður frá Þórshöfn, og
Sigríði, fóstru, maður hennar er
Jón Oddssson, sjómaður frá Siglu-
fírði. Barnabörnin eru orðin fjögur,
allt hráust og mannvænlegt fólk.
Eins og margir aðrir Vestmann-
eyingar reyndi fjölskyldan öll að
nýta frístundir til að ferðast til
meginlandsins. Þá var oft haldið á
æskuslóðir Pálínu, heim í Norður-
hjáleigu í Álftaveri, fyrstu árin til
foreldra hennar, Þórunnar Páls-
dóttur og Jons Gíslasonar, en síðar
til Böðvars bróður og aldraðrar
móður, en hún fékk oft heimsókn-
ir af sínum tólf bömum og afkom-
endum þeirra og var oft fjölmennt
hjá henni einkum á sumrin. Ragn-
ar var mjög hjálpsamur gömlu
konunni við það sem lagfæra
þurfti. Enda sagði hún oft ef eitt-
hvað fór úrskeiðis. „Hann Ragnar
lagar þetta fyrir mig næst þegar
hann verður á ferð.“ Enda var oft
eins og hann sæi óteljandi verkefni
fyrir hendi var sem hann fór.
Svona er þetta líf. Það skiptist
á skin og skúrir, það hafa þau
Ragnar og fjölskylda mátt reyna
ekki síður en aðrir.
Nú er hans jarðnesku ævibraut
lokið. Aðeins jákvæðar, ljúfar
minningar um þennan hægláta
hugljúfa mann lifa meðal allra
þeirra sem kynntust honum og
nutu samvista með honum bæði í
léik og störfum.
Blessuð veri minning hans.
Við Amdís, fjölskylda okkar og
allir í Norðurhjáleigu þökkum af
alhug löng og góð kynni og vottum
systur minni og fjölskyldunni allri
dýpstu samúð með virðingu og
þökk.
Júlíus Jónsson
í dag er til moldar borinn frá
Landakirkju í Vestamannaeyjum
Ragnar Kristinn Bjarnason, mágur
okkar og vinur. Hann lést á sjúkra-
húsi Vestmannaeyja 26. mars síð-
astliðinn eftir langa baráttu við
mörg erfiðan sjúkdóm. Foreldrar
Ragnars voru Halldóra Jónsdóttir
frá Gerðisstekk í Norðfirði og
Bjarni Sigfússon frá Barðsnesi í
sömu sveit. Þau bjuggu á Gerðis-
stekk. Var Ragnar þar fæddur og
uppalinn. Ragnar Bjamason er
okkur mjög minnisstæð persóna á
árunum 1942-1955. Vorum við á
vertíð úti í Eyjum eins og það var
kallað í okkar heimabyggð.
Þá kynntumst við oft austfirsk-
um vertíðarmönnum. Einn af þeim
var Ragnar Bjarnason frá Norð-
firði. Það var eftirtektarvert hvað
Ragnar var alltaf glaður og hress
og hafði góð áhrif á félaga sína.
Hann var hár, grannur og vaskleg-
ur í allri framkomu. Á þessum
ámm stundaði hann sjómennsku,
en fór síðar í Vélstjóraskólann og
var lengst af vélstjóri á bátum frá
Vestmannaeyjum. Ávallt var hann
á góðum bátum. Sýnir það að hann
var eftirsóttur og farsæll í sínu
starfi^
Ragnar var sú manngerð sem
ávallt kom sér vel. Hann vildi hafa
hlutina í lagi. Samviskusemi,
snyrtimennska og vönduð vinnu-
brögð voru honum í blóð borin.
Hann var hógvær en glettinn og
léttur í lund með vinum og kunn-
ingjum.
Allt í fari hans gerði það að
manni leið vel og það var gott að
vera í návist hans. I Vestmannaeyj-
um kynntist Ragnar eftirlifandi
konu sinni, Pálínu Jónsdóttur, f.
23. janúar 1923, frá Norðurhjá-
leigu í Álftaveri. Þau gengu í
hjónaband á jóladag 1957. Höfðu
þá stofnað heimili í Miðstræti 9 í
Vestmannaeyjum. Hjónaband
þeirra var til fyrirmyndar. Þau
vora samhent í að skapa sér hlý-
legt og gott heimili, gestrisni og
vinátta var þeirra aðalsmerki.
Eins og fleiri Vestmanneyingar
fór Ragnar ekki varhluta af þeim
hörmungum sem Heimaeyjargosið
hafði í för með sér fyrir eyjar-
skeggja. Hafði hann þá komið upp
nýju og vönduðu húsi og búið í því
skamman tíma, en það fór undir
hraun eins og fleiri mannvirki í
austurhluta bæjarins.
Það var mikill örlagadagur fyrir
alla Vestmanneyinga að þurfa að
flýja eyjamar undan hrauninu sem
rann óðfluga að byggðinni. En frá
þeim hamföram komust þeir með
sigri. Tryggðin við eyjarnar togaði
þó aftur marga til síns heima þótt
aðkoman hafí verið döpur eftir
náttúrahamfarirnar. Ragnar og
Palla voru samhent í því að endur-
reisa heimilið á nýjum stað á eyjun-
um.
Ragnar heitinn vildi hvergi frek-
ar vera. Vestmannaeyjar áttu hug
hans. Þar vildi hann eyða kröftum
sínum og tíma til allra góðra verka.
Ragnar og Pálína eignuðust
tvær dætur, sem báðar eru upp-
komnar og búnar að stofna heim-
ili. Þórann, sjúkraþjálfí, f. 3. apríl
1957, búsett í Reykjavík. Maður
Starfsfólk Landspítalans annaðist
Óla Þór af einstakri kostgæfni og
alúð þegar hann þurfti mest á því
að halda, en þann 27. mars sl. lok-
aði hann fallegu augunum sínum í
síðasta sinn. Gleðin yfir þessari gjöf
lífsins er ekki búin. Ökkur sem feng-
um að umgangast hann og foreldram
hans og bræðrum hefur verið gefin
önnur gjöf lífsins, „minningin“.
Minning um fallegan lítinn dreng
með svo ótrúlega lifandi og skær
augu.
Elsku Björk mín, Beddi, Þórður,
Birlurí dg’ Hávarðui','míss’ir yk^ar ^r
svo mikill. Ég gið góðan Guð að
vera með ykkur öllum á þessari sorg-
arstundu. Fullvissa okkar er, að núna
líður honum vel.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt,
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: Kom til mín.
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessúð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(Sb. 1886 B. Halld.)
Auður Ingvarsdóttir
Litli frændi okkar Óli Þór er dáinn
aðeins níu mánaða. Við viljum minn-
ast hans með nokkram orðum. Hann
fæddist í þennan heim 12. júní 1990
sprækur og glaður. Þegar hann var
4 mánaða kom í ljós að hann var
með mikinn hjartagalla, og varð að
fara með hann í erfiða hjartaaðgerð
til London, sem hann síðan stóðst
eins og hetja.
Með honum fóru mamma hans og
pabbi og amma Erla og yndisleg
hjúkrunarkonar og læknir frá Barna-
deild Landspítalans. Þeim og öllu
starfsliði spítalans sem önnuðust
hann eru færðar sérstakar þakkir
fyrir góða umönnun. Heima biðu
bræður hans þeir Þórður, Birkir og
Vagi, skyldfólk og vinir. Hálfum
mánuði seinna kom hann heim og
allt virtist bjart framundan. En
margt fer öðruvísi en ætlað er, hann
léátJ f27 í 'Wiár&;¥l. • '-'h1'1 11 Í8?fSúb go
gini ibliáa arusfl Til bIIijJs BlJíHjTiU