Morgunblaðið - 02.07.1991, Side 36

36
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. JULI 1991
Minning:
Jón H. Guðmunds
son fv. skólasljóri
Vor ævi stuttrar stundar
er stefnt til drottins fundar
að heyra lífs og liðins dóm.
En mannsins sonar mildi
skal máttug standa í gildi.
Hún boðast oss í engils róm.
(E.B.)
Líf, dauði. Hvað skiljum við þeg-
ar lífi lýkur og dauðinn, hið óþekkta
tekur við. Einhver hlýtur tilgangur-
•*“inn að vera og það er ég viss um
að svo er nú. Einn af nágrönnum
okkar og vinum, sem við vorum
fyrir stuttu að spjalla við yfir kaffi-
bolla, er horfinn. Jón H. Guðmunds-
son, maðurinn sem alltaf hafði tíma
til að koma yfir garðinn, því garð-
arnir okkar liggja saman, til að
tala við okkur eða hjálpa okkur
með eitthvað, sem við gátum ekki
sjálf.
Við vorum nágrannar í yfir tutt-
ugu ár og aldrei urðu árekstrar eða
ieiðindi okkar í millum. Jón og Sig-
ríður M. Jóhannesdóttir kona hans
sýndu okkur mikinn skilning þegar
við þurftum að fá okkur hund og
hafði sá hundur þó ekki lágt. Einn-
^*"ig fór oft mikið fyrir músíksköpun
sonar okkar og félaga hans.
Allt þetta létu þau yfir sig ganga
án þess að kvarta. Ég ætla ekki
að rekja ætt Jóns, því hana þekkja
aðrir betur og gera efiaust góð skil.
Það vildi svo til að eiginmaðurinn
minn Magnús Bæringur Kristinsson
og Jón H. Guðmundsson urðu skóla-
stjórar í Kópavogi sama haustið.
Jón við Digranesskóla en minn
maður við Kópavogsskóla, og
kynntust þeir í gegnum starfið.
Þó urðu kynni þeirra nánari eftir
að maðurinn minn veiktist. Þá kom
hjálpsemin og umhyggjan hjá Jóni
svo skýrt fram. Þakkir eru hér
færðar honum fyrir það allt.
Að lokum votta ég ættingjum
Jóns innilega samúð okkar allra á
Skólatröð 6. Sérstaklega bið ég
góðan Guð að styrkja og styðja
Sigríði, eftirlifandi konu hans, í
hennar mikla missi.
G.Sv.
Vinur okkar Jón H. Guðmunds-
son, fyrrverandi skólastjóri er dá-
inn. Þessi fregn kom eins og reiðar-
slag til okkar sem höfum starfað
með Jóni H. og notið starfskrafta
•‘hans og óbilandi atorku í flokks-
starfí Alþýðuflokksfélagsins í
Kópavogi. Við gleymdum því oft
að Jón H. var ekkert unglamb leng-
ur og í samskiptum við hann þekkt-
ist ekkert kynslóðabil. Hann tók
virkan þátt í útgáfu Alþýðublaðs
Kópavogs, var þar ritstjóri og
ábyrgðarmaður blaðsins hátt á
þriðja áratug.
í maílok áttum-við okkar síðustu
samverustundir með Jóni H. þar
sem við unnum að útgáfu Alþýðu-
blaðs Kópavogs. Næsta dag var
hann lagður inn á sjúkrahús þaðan
sem hann átti ekki afturkvæmt.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um Jón H. þegar við unnum
saman að Alþýðublaði Kópavogs.
Hann bar hag blaðsins ávallt fyrir
brjósti og vissi hversu mikilvægt
það var að það gegndi hlutverki
sínu að uppfræða íbúana um mál-
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmæl-
is- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík og á skrif-
stofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
> mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
efni bæjarins. Þegar blaðið kom
ekki út á tilsettum tíma og hann
taldi að um sleifarlag á hlutunum
væri að ræða, þá lá hann ekki á
skoðunum sínum varðandi þau efni.
Ef vel var að verki staðið þá var
Jón H. í essinu síiiu og gátum við
treyst gildismati hans sem var heil-
brigt og öfgalaust.
Það var stór stund í lífi Jóns H.
er tengdadóttir hans Rannveig Guð-
mundsdóttir var kjörin þingmaður
Alþýðuflokksins á Reykjanesi í Al-
þingiskosningum í vor.
Við konurnar í Alþýðuflokknum
í Kópavogi áttum jafnan tryggan
stuðningsmann þar sem Jón H.
var. Hann var alltaf tilbúinn að
leggja okkur lið og hvetja okkur til
dáða því jafnaðarstefnan átti hug-
hans allan frá því að hann var ung-
ur maður.
Minningin lifir um góðan dreng,
jafnréttismann og jafnaðarmann í
orðsins fylistu merkingu. Hann var
góður heim að sækja, mikill og
góður gestgjafi og hrókur alls fagn-
aðar.
Við konurnar sem nú erum
bæjarfulltrúar Alþýðuflokksins í
Kópavogi kveðjum Jón með söknuði
um leið og við sendum Sigríði, börn-
um, tengdabörnum og barnabörn-
um af hlýhug okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Helga og Sigga
Nú er Jón H. vinur allur. Veik-
indastríð hans var stutt en snarpt
enda hefði það ekki átt við hann
að vera öðrum háður til langframa
þegar svo var komið.
Jón Halldór Guðmundsson var
fæddur 3. desember 1913 á Brekku
á Ingjaldssandi, sonur hjónanna
Guðrúnar Magnúsdóttur og Guð-
mundar Einarssonar sem þar
bjuggu.
Hann lauk kennaraprófi 1938 og
kenndi á ýmsum stöðum fram til
ársins 1942 er hann hóf kennslu á
Isafirði. Hann var settur skólastjóri
við Barnaskóla ísafjarðar 1954-55
og skipaður í þá stöðu 1957. Þar
var hann fram til ársins 1964 er
hann fluttist suður ásamt fjölskyldu
sinni og tók við skólastjórn nýs
skóla í Kópavogi, Digranesskóla.
Skólastjóri Digranesskóla var hann
samfellt til 1981 er hann lét af
störfum fyrir aldurs sakir.
Konu sinni, Sigríði M. Jóhannes-
dóttur, kvæntist Jón 1938 og áttu
þau saman 8 börn. Einnig eignaðist
Jón dóttur sem jafnan var talin til
barnahópsins.
Við Jón H., eins og hann var
ávallt kallaður, kynntumst er ég
hóf kennslu við Digranesskóla
haustið ’68. Ég þekkti hann ekki
persónulega áður, en hafði heyrt
föður minn tala um þennan eldheita
krata frá ísafirði sem flutti þrumu-
ræður á flokksþingum Alþýðu-
flokksins og sagði flokksforystunni
skoðanir sínar umbúðalaust. Ungur
að aldri kynntist Jón hugsjónum
jafnaðarstefnunnar og hafði þær
að leiðarljósi i öllu sínu lífsstarfi.
Jón bar í sér neista baráttumanns-
ins sem hafði staðið í fremstu röð
íslenskrar alþýðu- og verkalýðs-
stéttar og barist þar undir merki
Alþýðuflokksins fyrir bættum hag
alþýðu þessa lands.
Fyrir Alþýðuflokkinn vann Jón
farsælt og heilladijúgt starf. Hann
gegndi fjölda trúnaðarstarfa fyrir
flokkinn bæði á Isafirði og í Kópa-
vogi, m.a. sat hann lengi í stjórn
Húsnæðisstofnunar og veit ég að
margir leituðu þá til hans og fóru
ekki bónleiðir til búðar.
Myndir og minningar koma fram
í hugann frá samverustundum okk-
ar í Digranesskóla, bæði í leik og
starfi. Að taka við nýjum skóla í
barnmörgu hverfi í uppbyggingu
er alltaf erfitt. En Jón tókst á við
það af festu og ákveðni eins og
önnur störf sem honum voru falin.
Hann mótaði skólabraginn svo að
eftir var tekið. Kennarar og annað
starfsfólk svo og nemendur báru
mikla virðingu fyrir honum og mátu
hann mikils eins og berlega kom í
ljós er hann lauk störfum við skól-
ann og þau skólastjórahjón voru
kvödd með hátíðarsamkomu í skól-
anum eftir 17 ára giftudrjúgt starf.
Sigríður stóð við hlið Jóns í blíðu
og stríðu og er hlutur hennar ekki
■lítill í lífi hans.
Jón var farsæll stjórnandi og
góður samstarfsmaður og tel ég það
hafa verið mikið happ fyrir mig að
hefja kennslu undir hans stjórn.
Hann fylgdist vel með nýjungum í
skólastarfi og var reiðubúinn að
taka þær upp svo framarlega að
eitthvert vit væri í og þær kæmu
nemendum skólans að gagni, en
hann vildi ekki breyta aðeins breyt-
inganna vegna.
Jón hafði mjög gott vald á ís-
lensku máli og flutti það af festu
og skörungsskap hvort heldur var
í ræðu eða riti. A hann var hlustað
og skoðanir hans virtar.
Ég get ekki stillt mig um að
minnast á tómstundastarf Jóns.
Eftir að hann varð „löggilt gamal-
menni“ eins og hann orðaði það
sjálfur undi hann sér löngum við
smíðar en Jón var afburðagóður
smiður og eru til eftir hann mörg
hagleiksverk unnin úr íslenskum
viði en á honum hafði hann mikið
dálæti.
Nú er komið að leiðarlokum. Ég
þakka Jóni samfylgdina og leið-
sögnina og elskusemina við mig og
mitt fólk. Við Karl sendum Sigríði
og fjölskyldunni allri innilegar sam-
úðarkveðjur.
Helga Kristín Möller
Haustið 1964 lágu ieiðir okkar
Jóns H. Guðmundssonar skólastjóra
saman er ég réðst sem kennari að
Digranesskóla er þá var að taka til
starfa. Ég vann undir stjórn Jóns
til 1976. Yfir þessum árum er sér-
stakur ljómi í mínum huga og ég
lít á það sem mikla gæfu að hafa
fengið að vera þátttakandi í mótun
skólans undir stjórn jafn frábærs
skólamanns og Jón var. Hann var
mikill mannvinur sem var annt um
jafnt nemendur sem kennara. Hann
kunni þá list að hvetja aðra til dáða
án þess að upphefja sjálfan sig.
Margar ferðir vom farnar til að
skoða starfsemi í öðrum skólum og
fá hugmyndir og mikið var rætt
úm leiðir til að mæta þörfum nem-
enda.
Jón var einkar bóngóður og viidi
leysa vanda nemenda og starfsfólks
eins vel og kostur var. Hann leit á
skólann sem eina heild. Samvinna
kennara var mikilvægur þáttur í
skólastarfinu og tekið var á vanda-
rgálum sem upp komu í samein-
ingu. Skólinn kom okkur öllum við
og ekki þótti við hæfi að kennarar
einangruðu sig í einu horni. Unnið
var að sameiginlegum gagna- og
hugmyndabanka sein Jón lagði
drjúga hönd á, enda var hann mik-
ill íslenskumaður.
Jón var sívinnandi og ef við kenn-
ararnir vorum eitthvað að bralla lá
hann ekki á liði sínu við að aðstoða
okkur. Við vorum óspart hvattir til
breytilega starfshátta, jafnframt
því sem áhersla var lögð á festu.
Þannig var mikið um hópvinnu og
margkonar sýningar og uppákomur
fyrir foreldra.
Jón var listasmiður og hafði gam-
an af að útbúa t.d. ramma um lista-
verk nemenda, og alls konar lag-
færingar sem komu skólanum vel.
Fyrir jól nutu börnin míns góðs af
smíðum hans. Ég held að Jón hafi
verið kennari af Guðs náð sem jafn-
framt gerði sér grein fyrir þeirri
miklu ábyrgð og þeim kröfum sem
starf með ungu ómótuðu fólki leiðir
með sér. Síðar á lífsleiðinni hef ég
nokkrum sinnum leitað ráða hjá
Jóni þegar upp hafa komið erfið
skólamál, og hef ég jafnan farið
vísari frá honum. Ég er forsjóninni
þakklát fyrir að hafa fengið að njóta
jeiðsagnar Jóns H. Guðmundssonar.
Ég veit að hans er sárt saknað.
Hann var góður heimilisfaðir og
afi. Sigríður mín, börn og barna-
börn megi minningin um góðan
mann sefa sorg ykkar.
Guð blessi minningu hans.
Stella Guðmundsdóttir
Ævinlega setur okkur hljóð þeg-
ar einhver okkur nákominn, vinur
eða velgjörðarmaður, er burtu
kvaddur yfir móðuna miklu. Svo
var einnig er við fréttum lát vinat'
okkar og samstarfsmanns, Jóns H.
Með honum deildum við hjónin dýr-
mætum kafla í lífi okkar sem voru
fyrstu sporin í lífsstarfi þar sem
hvert skref er mikilvægt fyrir fram-
tíð þeirra sem njóta og hann hafði
mikil og góð áhrif á. Með þessum
orðum viljum við þakka honum þau
ár og kynni sem við höfðum af
honum sérstaklega sem góðum
skólamanni og vini.
Um ævi Jóns H. Guðmundssonar
verður ekki fjölyrt hér en hann
varð skólastjóri Digranesskóla við
stofnun hans haustið 1964 og
stjómaði honum allt til starfsloka
1981 er hann fór á eftirlaun eftir
43 ár við kennslu þar af 24 ár sem
skólastjóri. Fyrir okkur sem hófu
kennslu á fyrstu starfsárum Digra-
nesskóla var það ómetanlegt lán
að fá að starfa við hlið Jóns og
njóta leiðsagnar hans og stjórnun-
ar. Hann hafði sérstakt lag á því
að stjóma stómm skóla af skyn-
semi, festu og lítillæti.
Fyrstu starfsár kennara eru jafn-
an einhver erfiðustu ár þeirra í
kennslu þrátt fyrir undirbúning í
kennaraskóla. Það verður ekki lært
af bókum hvernig svara eigi ýmsum
þeim spurningum sem vakna strax
í fyrstu kennslustundunum. Svo eru
þar ýmsar óskrifaðar • starfsreglur
sem hver kennari þarf að temja sér
og kunna skil á. Fá störf krefjast
jafn mikillar yfirlegu og skipulagn-
ingar.
Starfsandinn þessi fyrstu ár var
ákaflega góður og áhuginn sat í
fyrirrúmi. Kennarar voru fáir og
nemendafjöldinn aðeins hluti af því
sem nú er. 011 samskipti vom því
mun persónulegri, enda oft þröngt
búið að nemendum og kennurum
þessi fyrstu ár skólans og öll hjálp-
artæki við námsefnisgerð vom upp-
talin í einum handmötuðum spritt-
flölrita. En Jóni tókst að fá kennar-
ana til að tileinka sér faglegan
metnað fyrir starfi sínu og skóla.
Kennarar nutu sín undir hans stjórn
og fengu tækifæri til að þróast og
sýna frumkvæði í starfi. Hann ýtti
undir og örvaði þá til dáða. Var þá
ekki spurt um lengd vinnutíma eða
fyrirhöfn. Þegar eitthvað skyldi
framkvæmt greip hann gjarnan
hamar og sög og smíðaði það -sem
til þurfti svo að smekklega liti út.
Hann var ákaflega vandaður í vinnu
og gerði kröfu til sín og ánnarra
en var sanngjarn og réttsýnn.
Sérstaklega verður hann minnis-
stæður þegar leysa þurfti erfið mál
varðandi nemendur. Þá var gott að
leita til hans. Þar brást hann hvergi
og leysti með stillingu og skynsemi
mál sem voru viðkvæm og oft ekki
auðvelda lausn að finna. Hann naut
virðingar nemenda sinna fyrir þær
sakir hversu vel honum farnaðist í
samskiptum við þá bæði á góðum
og erfiðum stundum.
Jón var hæfileikaríkur miðlari í
kennslu og náði árangri. Hann var
bókelskur og næmur íslenskumað-
ur. Jón var einnig góður og vand-
virkur. handverksmaður og hafði
yndi af smíðum og eru margir fagr-
ir gripir á heimili okkar eftir hann.
Hann sýndi skilning á mikilvægi
þess að bæði bóklegir og verklegir
þættir í skólastarfi nytu sömu virð-
ingar. Sem dæmi um það var Digra-
nesskóli einn þeirra fyrstu þar sem
allir nemendur nutu sömu kennslu
í hannyrðum og smíðum.
Svo sem venja er á vinnustöðum
komu kennarar saman til skemmt-
ana og var Jón hrókur alls fagnað-
ar og stóð okkur þeim yngri ekki
að sporði í kátínu og glensi.
En Jón lét ekki aðeins skólastarf
til sín taka. Félagsmál og þá einkum
pólitíkin átti þar hauk í horni sem
Jón var. Kjarabarátta og réttur
þeirra sem minna mega sín voru
honum hjartfólgin. Einnig á því
sviði lá Jón ekki á liði sínu og spurði
þá ekki heldur um tíma né fyrir-
höfn. Skipti þá engu hvort þar var
stílvopni beitt eða hamri og sög.
Alla tíð frá því að við kynntumst
Jóni H. og Siggu var okkur ákaf-
lega vel tekið á heimili þeirra og á
stundum fannst okkur við vera hluti
af stóra fjölskylduhópnum. Þar átti
Sigga, kona Jóns, stóran þátt og
hefur sýnt okkur og dætrum okkar
mikla hlýju og elskulegheit allt frá
fyrstu tíð. Það var upplifun að kynn-
ast heimilislífinu í Álftröðinni þegar
Jón og Sigga með öll bömin sín og
tengdabörn fóru á kostum í glensi
og gamni. Þar voru tengslin sterk
á milli systkina og foreldra og kátín-
an í fýrirrúmi.
Allt of langt er síðan við komum
í Áiftröðina og oft hugsuðum við
að nú skyldi verða af því. Einhvern
veginn fannst okkur að Jón H.
væri alltaf hress og síungur og yrði
alltaf til staðar. En nú er hann
horfinn á braut. Blessuð sé minning
hans.
Elsku Siggu, börnum, tengda-
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum sendum við okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Sólveig Helga Jónasdóttir
og Einar Long Siguroddsson.
Inga Dagmar
Jablonski - Kveðja
Fædd 21. febrúar 1991
Dáin 18. júní 1991
Inga Dagmar varð bara fjögurra
mánaða. Hún var yngsta dóttir Vil-
borgar Gunnarsdóttur og Thomas
E. Jablonski.
Hún fæddist í þennan heim falleg
og sterk og full af lífí og þreki.
Hún kom með frið og værð með
sér og yndislegt bros. Hún náði
aldrei að breyta heiminum eða setja
svip sinn á þjóðfélagið, en hún náði
að setja svip sinn á líf foreldra sinna
og fjölskyldu, með mikilli gleði.
Allri fjölskyldunni auðnaðist ekki
að sjá hana því elstu systkini henn-
ar eru í skólum í Bandaríkjunum.
Elsku litla frænka mín. Ég fékk
að sjá hana og kyssa litlu kinnina
og fallega ennið. Svo kom Guð og
tók hana frá okkur.
Það er erfitt að skilja lífið á svona
stundu, og erfitt að sætta sig við
lífið á svona stundum.
Veröldin heldur áfram að snúast
á sinni braut og sólin kemur upp
næsta dag. Fólk heldur áfram við
sitt, en hjá okkur hefur allt stöðv-
ast. Það er eins og tíminn sé ekki
til, því elsku litla Inga Dagmar
skilur eftir sig stórt tómarúm.
Við kveðjum litlu frænku mína
með söknuði og tárum.
Ég bið að Guð verndi sál hennar
og að einhver önnur góð sál annist
um hana. Ég bið Guð að gefa foreld-
rum hennar og systkinum styrk og
trú til að bera sína sorg. Geta með
tímanum hugsað til Ingu litlu og
fundið gleði yfir því að hún var til.
Útför hennar átti að fara fram
1. júlí í Bandaríkjúnum. Hún var
fædd í Skotlandi. Hún lést í Svíþjóð.
Björk Gunnarsdóttir Huzell,
móðursystir og fjölskylda