Morgunblaðið - 30.08.1991, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAG’UR 30. ÁGÚST T991 37
Minning:
Olafur Magnús-
son, Sveinsstöðum
Fæddur 22. janúar 1915
Dáinn 23. ágúst 1991
Sómamaður fellur frá. Atburður-
inn kallar fram í hugann minninga-
brot frá iöngu liðnum dögum, þegar
ég var barn á Þingeyrum og hrepps-
nefndarfundir stóðu fyrir dyrum. Til-
hlökkunarefni fyrir barnið að sjá vel
búna höfðingja mæta til leiks, til
þess að ræða landsins gagn og nauð-
synjar og hvernig besti skyldi borgið
hreppsfélaginu þeirra. Vindlareykur
barst um stofuna. Jón á Hnjúki sá
um það. Kaffi og kökur voru að sjálf-
sögðu á boðstólum. Þetta voru lang-
ir fundir þótti mér og kliðurinn barst
um ailt hús. Þarna var sr. Þorsteinn
í Steinnesi, Bjarni í Haga, Jón á
Hnjúki, pabbi minn og svo Ólafur á
Sveinsstöðum, sem var hreppsnefnd-
armaður og hreppstjóri í Sveins-
staðahreppi.
Ólafur var grannvaxinn, bjartur
yfirlitum og mjög prúðmannlegur í
allri farmkomu. Það var mál manna
að hann væri ráðagóður og vel til
forystu fallinn, enda skynsamur í
besta lagi.
Arin liðu, Ólafur var áfram hrepp-
stjóri og sinnti auk þess mörgum
öðrum trúnaðarstörfum fyrir fólkið,
rétt eins og forfeður hans höfðu gert
mann fram af manni.
Hann bjó búi sínu á Sveinsstöðum,
en þar hefur hans fólk búið í tæp
150 ár.
Ólafur var m.a. um árabil formað-
ur sóknarnefndar Þingeyrakirkju. Á
þeim vettvangi áttum við samstarf,
ég sem ráðgjafí um víðtækar endur-
bætur á kirkjunni, hann sem for-
svarsmaður safnaðarins, sem guðs-
húsið á.
Það var engan veginn auðvelt að
gera sér grein fyrir hvernig staðið
skyldi að verkinu og víða þurfti að
leita fanga, því eins og margir vita
er Þingeyrakirkja hlaðið steinhús.
Slík hús krefjast sérstakrar meðferð-
ar, sem engan veginn er einföld eða
ódýr. Söfnuðurinn var og er hins
vegar fremur fámennur og fé til
viðahlds því ekki óþijótandi.
Skilningur Ólafs og sóknarnefnd-
arinnar allrar á þessu verki og stór-
hugur var ómetanlegur fyrir mig.
Tilfinning hans fyrir þessari sér-
stæðu byggingu bar vott um næmi.
Þetta allt tryggði að verkinu var siglt
heilu í höfn eftir því sem ijárhagur
leyfði. Það er sagt að hæverska og
fáguð framkoma hafi einkennt
Sveinsstaðafólkið ættlið eftir ættlið.
Ólafur bar þau einkenni greinilega
með sér.
Nú hefur sonur tekið við af föður
á Sveinsstöðum. Vona ég að þetta
höfðuból megi haldast um ókomna
tíð í höndum þessarar merku ættar.
Guðrún Jónsdóttir
Kveðja frá samvinnufélög-
unum í A-Húnavatnssýslu
Ólafur Magnússon, bóndi á
Sveinsstöðum, verður jarðsunginn
frá Þingeyrakirkju í dag. Með Olafi
er genginn einn þeirra manna sem
staðið hafa í framvarðarsveit sam-
vinunfélaganna í Austur-Húnavatns-
sýslu um árabil. Ólafur sat í stjórn
Sölufélags Austur-Húnvetninga frá
1956 til 1972 og var stjómarformað-
ur Kaupfélags Húnvetninga frá 1972
til 1981. Hann var því þar í forystu
um aldarfjórðungs skeið. Það hefur
verið lán þessara félaga að til for-
ystu þeirra hafa valist einstaklingar
sem hafa trúað á styrk samvinnufé-
Anna Guðmundsdótt-
ir - Kveðjuorð
Fædd 4. ágúst 1908
Dáin 16. júlí 1991
Anna andaðist á Hrafnistu 16.
júlí sl. Utför' hennar fór fram frá
Fossvogskapellu 26. júlí sl. Anna
fæddist í Deild á Stokkseyri. Foreldr-
ar hennar voru Þóranna Þorsteins-
dóttir og Guðmundur Sigurðsson,
síðar kaupmaður í Reykjavík. Börn
þeirra Þórönnu og Guðmundar voru
Víglundur, fæddur 30. ágúst 1905
en hann lést í janúar 1987, Anna sem
hér er kvödd, og Sigríður, fædd 6.
desember 1913. Sigríður er nú ein
eftirlifandi af fjöskyldúnni í Deild frá
þessum árum.
Góður kærleikur var með þeim
systrum og eftir að Anna fór að
Hrafnistu heimsótti Sigríður hana
reglulega, og þar voru rifjaðir upp
æskudagar og bernskubrek, og var
oft gaman á að hlusta, þegar við
hittum á þær saman. Þegar Anna
var 12 ára fluttist fjölskyldan til
Reykjavíkur. Guðmundur faðir henn-
ar hóf þá fljótlega verslunarrekstur,
og rak verslun, lengst af á Lauga-
vegi 70 í Rvík. Anna réðst þá fljót-
lega í vist til Guðmundar Thorodd-
sens læknis og var þar um skeið. Á
því merka heimili hefur hún eflaust
lært margt sem kom henni að gagni
síðar á lífsleiðinni, síðan lá leiðin í
síldar og fiskvinnu, og aðra þá vinnu
er til féll á þeim árum. í desember
1927 gekk Anna í hjónaband með
Axel Wendel Guðmundssyni bifreið-
arstjóra (fæddur 6. nóvember 1900)
en hann var einn af frumkvöðlum
Vörubílastöðvar Þróttar. Þau eignuð-
ust sjö börn, sex syni og eina dótt-
ur, sem öll eru á lífi.
Þau bjuggu lengst af í Hlíðargerði
20 í Reykjavík. Axel lést fyrir aldur
fram 8. júlí 1960.
Allt sitt líf helgaði Anna ijölskyldu
sinni, hún gaf sig alla, og krafðist
einskis. Hún vildi bara að öllum Iiði
vel. Anna var mjög trúuð og sagði
oft, „við ráðum þessu ekki. Guð ræð-
ur“.
Hún eignaðist sex tengdadætur
og sem ein af þeim kynntist ég henni,
og ég þakka nú fyrir það, það var
mér mikil hjálp er ég hóf minn bú-
skap, að eiga Önnu og Axel að í
Hlíðargerði 20 og svo foreldra mína
í Hlíðargerði 18, en með foreldrum
mínum og mannsins míns var einkar
góður vinskapur. Eftir að Axel lést
hélt Anna heimili með Guðmundi
Valdimar Tómassyni á Laugateig 19,
Rvík., eða þar til þau fluttust bæði
á Hrafnistu, en þar lést Guðmundur
fyrir fáum árum. Anna var allstaðar
vel iiðin, erlendar stúlkur sem unnu
á Hrafnistu sendu henni póstkort
eftir að þær fóru utan og sögðu henni
sín áform í lífinu, og þökkuðu henni
góð kynni. Ekki talaði Anna erlend
tungumál, en samt náði hún sam-
bandi við þessar erlendu hjálparhell-
ur sínar. Afkomendur Önnu og Ax-
els eru nú 49 talsins.
Ég þakka henni nú fyrir allt sem
hún var mér og fjölskyldu minni,
allar samverustundirnar sem við átt-
um saman, og gleymast aldrei. Ég
votta öllum sem nú sakna sárt sam-
úð mína, og þakka Sigríði systur
laganna til atvinnuuppbyggingar
héraðsins og hafa lagt metnað sinn
í að þau stæðu sem best þar að.
Ólafur var þar í fremstu röð. Fyrir
störf sín í þágu samvinnufélaganna
var hann á sjötugsafmæli sínu í
sæmdur gullmerki þeirra og á aðal-
fundi Kaupfélags Húnvetninga 1985
var hann kjörinn heiðursfélagi þess.
Ég vil þakka Ólafi fyrir mikið og
gifturíkt starf í þágu samvinnufélag-
anna.
Fjölskyldu hans votta ég samúð.
Guðsteinn Einarsson
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sér lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Með þessum orðum viljum við
kveðja afa okkar og þakka fyrir allt
sem hann hefur gefið okkur. Minning
hans lifir og vísar okkur veginn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
(Vald. Briem.)
Barnabörnin
hennar alla hennar aðstoð fyrr og
síðar. Ég kveð nú kæra tengdamóð-
ur, í vissu um að hún á nú góða vist
í öðrum og betri heimi.
Þú í lífsins stóra stríði
sterk og trúföst sigur hlaust,
verk þín 611 þú vannst með prýði,
virðing fékkst og allra traust.
Trú og von á lífsins leið
leiddu þig í sæld og neyð,
uns þú náðir æðsta miði
eilífs lífs í drottins friði.
Börn þú 511 er barstu á örmum
blítt á sælli æskutíð
þrungnu tárin þerra af hvörmum
þakka heitt, því vonin blíð
sefar hann og færir fró,
fcgnuð hlaustu og sæla ró
dýrðar sumar séð þú hefur
svölun það í trega gefur.
(Fr. Fr.j
Blessuð sé minning tengdamóður
minnar Önnu Guðmundsdóttur
Ástríður Oddný
Gunnarsdóttir
Minning:
Halldór Sigfússon
fyrrv. skattsijóri
Aldavinur minn og eftirminnileg-
ur yfirmaður og verkstjóri er fallinn.
Hann hafði átt gifturíka ævi. Stjórn
hans yfir skattstofu Reykjavíkur
spannaði yfir á fimmta áratug.
Vertíðarstemmning ríkti í íslensku
þjóðfélagi þau ár. Okkar leiðir lágu
saman frá 1963 fram yfír 1970.
Eini vottur krepputíma í minni
minnar kynslóðar leið þá hin síðari
tvö ár. Halldóri var einkar lagið, að
,gera þau umskipti skiljanleg. Hand-
leiðsla hans og reynsla naut sín í
þeim viðkvæmu störfum. Fjárhagur
framteljandans var fjöreggið. Það
hlaut að fá varðveisiu. Stofninn
stenst áfallið. Ávöxturinn, afrakst-
urinn, skatttekjur Ríkissjóðs yrðu
með komandi bata meiri að vöxtum
eftir hin mögru ár. Starfið varð leik-
ur að einum þræði. Mannþekking,
starfsþekking, ráðagæðin og
ákvarðanatakan var einlæg. Enginn
háreysti fylgdi eða asi. Þögnin gat
ríkt í nokkur andartök og lausnin
var fullsköpuð af öryggi og festu.
Allir voru vissir og atorkan ótrúleg,
jafnvel á síðkvöldum eftir síðbúnar
reglu- og lagabreytingar, þegar
ryðja varð verkefnunum, sem að
mestu eru liðin tíð. Halldór bar vel
af sér þær ósanngjörnu kröfur, sem
nýskipaðir yfirboðarar hans gerðu
oft, til starfseminnar. Enn má líta á
tískufyrirbrigði undanfarinna ár,
sem vonandi verður brátt aflagt. Frá
öðrum, en viðlíka reglu- og lagahöf-
undum tíðkast að takmarka ákvarð-
anavald verkstjóra og forstjórn ríkis-
stofnana. Mannþekking Halldórs gat
sparað forystu- og stjómmálamönn-
um allar slíkar hugleiðingar.
Allir þeir, sem ég veit að þekktu
Halldór, minnast hans með óbland-
inni virðingu.
Herbert Marinósson
Kveðjuorð:
Stefán Harðarson
Fæddur 11. ágúst 1965
Dáinn 12. ágúst 1991
Það er margt sem við fáum ekki
skilið 1 þessari veröld, og erum við
öll fædd til þess eins að velja og
hafna alla okkar lífsleið. Svo rennur
sá dagur að við hverfum á braut
og minningin ein lifir.
Mig langar til þess að skrifa
nokkrar -línur um æskuvin minn
Stebba. Kynni okkar hófust á Háa-
leitisbrautinni. Sem börn vorum við
þrír mest saman: Stebbi, Arnar ög
ég. Það var margt sem við fórum
og gerðum saman, en það kom að
því að leiðir okkar skildu, en vina-
tengslin slitnuðu aldrei.
Þó að vinur minn Stebbi lifði
aðeins til 26 ára aldurs áorkaði
hann miklu á þeim tíma. Stebbi var
mikill vinur vina sinna og voru þeir
alltaf velkomnir til hans. Var ósjald-
an fullt hús af fóíki þar heima við.
Stebbi var skemmtilega stríðinn
og fylgdi því alltaf einhvers konar
glott og hlátur þannig að maður
einfaldlega brosti bara, því að
Stebbi var uppátækjasamur og datt
margt í hug og það skemmtilegasta
var að hann framkvæmdi það.
Stebbi átti sér drauma og fór
hann út til þess að láta einn þeirra
rætast. Hann var ekki búinn að
vera þar Iengi þegar kallið kom.
Ég sendi Ellu, Herði og fjölskyldu
innilegustU samúðarkveðjúr og
megi Guð gefa þeim styrk í þungum
harmi.
Kiddi Rafn
Kveðjuorð:
Sigurjón Sigmundsson
Það var fyrir 15 árum, að ég
kynntist Sigurjóni afa eins og hann
hét í hugum strákanna minna.
Mér fannst hann einstaklega
myndarlegur maður.
Á þeim tíma var hann hættur að
vinna við iðn sína, múrverkið. Hann
hafði verið hraustmenni mikið og
starfssamur eftir því, en kransæða-
sjúkdómur olli því að hann mátti
breyta um lífsstíl og taka lífinu með
öllu meiri ró en áður-.
Eftirlifandi kona Sigurjóns er
Emilía Biering. Heimili þeirra hefur
alltaf verið einstaklega hlýlegt og
alltaf gott að koma til þeirra, bæði
á Langholtsveg 53 og nú í seinni tíð
á Skúlagötu 40. Frá þessum heim-
sóknum á. ég ógleymanlegar ininn-
ingar.
Siguijón var jákvæður maður og
félagslyndur og mátti margt af hon-
um læra. Hann fylgdist vel með öll-
um hlutum og það var sama hvað
hann gerði, hvort sem það var að
dytta að húsinu, taka ljósmyndir, eða
elda mat, — allt var vel gert.
Það var svo mikið jafnvægi yfír
öllum hlutum hjá þeim hjónunum.
Að koma inn úr dyrunum, setjast í
eldhúsið, finna hlýjuna streyma, og
fá kannski baunasúpuna góðu —
mér finnst ég ríkari eftir þessi kynni.
Missir okkar allra er mikill. Hann
var barngóður og myndin í hugan-
um, af honum hlæjandi að leik með
smáfólkinu er skýr.
Ferðalög voru áhugamál Sigur-
jóns. Á árum áður var hver frídagur
notaður. Farið í ferðafötin og haldið
af stað í Ópelnum. Gaman hefur
verið að heyra sögur af uppáhalds
tjaldstæðunum, sem notuð voru oft
og fleira frá ferðalögunum innan-
lands.
Á efri árum var ferðast til útlanda
og tekinn fjöldi mynda, margar
listagóðar.
Hér hafa komið fram aðeins örfá
minningabrot og kveð ég nú vin með
hlýju og þakklæti. Blessuð sé minn-
ing hans.
Rut Hallgrímsdóttir