Morgunblaðið - 20.02.1992, Blaðsíða 10

Morgunblaðið - 20.02.1992, Blaðsíða 10
20öí nAuaaa'-i .02 flUDAŒJTMy.n GiGAjavrjoíiOM MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. FEBRÚAR 1992 Konur og fleira fólk Bókmenntir Erlendur Jónsson Ný Saga. Tímarit Sögufélags. 5. árg. 86 bls. Sögufélag. 1991. Eftir lestur þessa rits er maður eiginlega gáttaður á þeirri sein- heppni forsjónarinnar að skapa karla en ekki konur eingöngu. Þama er kvennasagan í öllu sínu veldi, réttlát eins og venjulega en kannski ekki eins baráttuglöð og fyrrum. Ritið hefst á Óstjórnlegri lostasemi karla á fyrri tíð. Höfund- urinn er reyndar karlmaður, Már Jónsson. Tilfærir hann mörg dæm- in skringileg máli sínu til stuðn- ings. Konurnar eru tíðast þolendur sem geta má nærri. Eins og vera ber á kvennaöld endar ritgerðin á heilræðum til kvenna: »í stað þess að láta sig hafa það sem karlar bjóða og heimta ættu konur að láta slá í brýnu.« Alþýðukona og listin heitir þátt- ur eftir Margréti Guðmundsdóttur um Elku Bjömsdóttur, verkakonu í kringum fyrra stríð. Elka hafði brennandi áhuga á myndlist en komst hvorki lönd né strönd til að fullnægja sinni listrænu þrá sakir fátæktar, og sjálfsagt líka fordóma af ýnisu tagi. Bróðir hennar, nokkm yngri, naut sín hins vegar betur. Hann fór til iðnnáms í Kaup- mannahöfn, var þar samtíða Finni Jónssyni og fleiri góðum mönnum sem þar voru við listnám. Elka stóð í stöðugu bréfasambandi við bróður sinn. Bréf hennar sjálfrar eru glötuð. En bréf bróður hennar eru til og á þeim byggir Margrét þátt sinn sem er greinagóður vel. Frá kvennasögu til kerfisbund- inna rannsókna heita svo hugleið- ingar eftir Agnesi S. Arnórsdóttur. Hún tekur vægt til orða þegar hún segir að »þrátt fyrir að sagan hafi tilhneigingu til að eiga sér pólitíska bemsku er ekki þar með sagt að allt hennar æviskeið þurfi að bera þess merki«. Kvennahreyfing sú, sem spratt upp við hliðina á náms- mannahreyfingunum kringum sex- tíu og átta, kynnti sig í fyrstunni sem hreint byltingarafl. Málefni kvenna bera þess merki æ síðan, þar með taldar.kvennasögurann- sóknir. Agnes telur að þær hafi litlum árangri skilað enn sem kom- ið er. Aðferðirnar hafi ekki verið réttar. Hún telur það til að mynda vera »pólitík að sagan um hús- mæður hefur aldrei hlotið þann heiður að kallast þjóðarsaga«. Það er hreint ekki nýtt að sam- an fari pólitík og söguritun. Af- staða íslendinga til sögunnar var t.d. hápólitísk á dögum sjálfstæðis- baráttunnar eins og margoft hefur verið sýnt fram á. Sömuleiðis hefur saga verkalýðshreyfingarinnar tíð- ast verið skráð með pólitísk sjón- armið fyrir augum. Stefna, sem borin er uppi af eldmóði, hefur áhrif á gervallt lífsmynstur þeirra sem henni fylgja, hvort heldur það lýtur að stjórnmálum beint, dag- legu lífi eða fræðigreinum sem á einhvern hátt tengjast þjóðfélags- málum — eins og raunin er um söguna. Agnes sýnir fram á að ekki tjói að auka hlut kvenna í sögunni með því einfaldlega að bæta konum við karlasöguna. Til þess verði að skrifa nýja sögu út frá alveg nýjum sjónarhomum. Þar sem söguritarar hafa hingað til einblínt á stjórnkerfið á hveijum tíma og sterka einstaklinga sem því hafa ráðið hefur andsvar kvenna verið að minna á að einnig hafi verið til sterkar konur! Þannig hafa þær óafvitandi beygt sig und- ir söguskoðun karla. Hugleiðingar Agnesar eru athyglisverðar. Og ljóslega gerir hún sér grein fyrir að þarna er verið að reifa mál sem eru pólitískt viðkvæm. Hráskinnsleikur, friðuð hús og fornleifar er fyrirsögn viðtals við Margréti Hallgrímsdóttur borgar- minjavörð. Ekki tengist það kvenn- asögu að öðru leyti en því að við- mælandinn er kona. Og þó. Forn germönsk lög og síðan óskráð hefð um aldir kvað svo á að konan skyldi ráða innan stokks (það er að segja innan dyrastafs). Hvaðeina, sem að húshaldi laut, getur því talist til kvennasögu. Þar af leiðir að Árbæjarsafn geymir að meirihluta minjar um kvennastörf og kvenna- völd. Bent er á í inngangi viðtals- ins að sagan geymist' víðar en í skráðum heimildum. Þegar vélt er um kvennasögu sérstaklega veitir ekki af að hnykkja á þeirri stað- reynd. Hingað til hafa sagnfræð- ingar verið svo miklir bókamenn að þeir hafa lítt horft til annarra heimilda en prentaðra eða skrif- aðra. Þar að auki hafa þeir litið svo á — jafnvel þótt þeir hafni ein- staklingshyggju í orði kveðnu — að sagan eigi að fjalla um »merka« einstaklinga, athafnir þeirra og áhrif. Kvennasöguritari verður að horfa til fleiri átta samanber fyrr- greindar hugleiðingar Agnesar. Og þá kemur Arbæjarsafn að gagni sem heimild. Sjálfstæðisbaráttan og húsfreyj- an á Bessastöðum heitir svo þáttur um Ingibjörgu, konu Þorgríms gullsmiðs og móður Gríms Thoms- ens, sem hver maður kannast við eftir að Finnur Sigmundsson gaf út bréf hennar í bókunum Hús- freyjan á Bessastöðum og Sonur gullsmiðsins á Bessastöðum. Krist- ín styðst mest við þær. Það eru skoðanir Ingibjargar sem hún leit- ast einkum við að kryfla. Telur hún bréf hennar »varpa ljósi á daglegt líf, hugsunarhátt og örlög konu sem ekki átti margra kosta völ fremur en aðrar konur á 19. öld«. Það er bæði rétt og rangt. Rétt að því leyti að Ingibjörg kemur víða inn á daglegt líf. Rangt að því leyti að Ingibjörg var mun bet- ur sett en flestar alþýðukonur henni samtíða, átti sem sé fleiri kosta völ. Þorgrímur hafði úr miklu að spila á mælikvarða kotkarla. Vitanlega sparaði hann og nurlaði að þeirrar tíðar hætti eins og Krist- ín minnir á. Þótt hann sópaðist í gröfina á sama tíma og Grímur var búinn að eyða mestöllum spamaði hans í Köben er ekki svo að sjá sem Ingibjörg hafi staðið uppi slypp og snauð. Það var ann- að sem mæddi á húsfreyjunni um dagana, meðal annars áhyggjurnar út af syninum. Sá var hennar æðsti draumur að sonurinn Grímur yrði háembættismaður eins og bróðirinn Grímur. Sú ein gat orðið uppreist hennar lyrir að taka niður fyrir sig eins og venslafólki henn- ar, og jafnvel henni sjálfri, mun hafa þótt. Af þeim sökum galt hún varhuga við hvers konar breyting- um á stjórnkerfinu; þær gátu rask- að þessum fyrirætlunum. Henni gat þó orðið huggun í að sonur hennar varð doktor og að lokum starfsmaður í stjórnkerfinu. Og dætur hennar giftust báðar prest- um. Kristín segist hafa sest niður »til að kanna hvað konur hér á landi hefðu lagt af mörkum til sjálfstæðisbaráttunnar, hvort þær hefðu fylgst með, hveijum þær hefðu fylgt að málum, hvort við- horf þeirra væru á einhvern hátt öðruvísi en karlanna o.s.frv.«. Að rýna í bréf Ingibjargar á Bessa- stöðum til að svara téðum spum- ingum getur þó varla leitt til hald- bærrar niðurstöðu. Ingibjörg lifði og hrærðist í eigin málefnum en lét hugsjónir lönd og leið ef þær snertu ekki hennar nánustu. Þjóð- félagið hafði löngum byggst á sam- tryggingakerfi ættar og fjölskyldu, og það hélst óbreytt um hennar daga. Og það mótaði bæði hugsun hennar og tilfinning. Hún varð t.d. æfareið Skagfirðingum fyrir norð- urreiðina. Mat hennar á þeim at- burði tengdist á engan hátt afstöðu hennar til pólitískra hræringa á 19. öld; það var í einu og öllu per- sónulegt. Þó konur láti mikið að sér kveða í þessari Nýsögu eru karlar ekki alveg út úr myndinni; reyndar eru þeir í meirihluta meðal höfunda. Þeirra á meðal er Jón Thor Har- aldsson. Hann fer þarna ofan í Alþingisrímurnar gömlu, vitnar í skrif Jónasar Jónssonar og Vil- hjálms Þ. Gíslasonar en hefur sitt- hvað við hvor tveggja að athuga, einkum skýringar Vilhjálms. Margt er á huldu um rímur þess- ar, meðal annars hver eða hveijir ortu. Jón Thor telur að Valdimar Ásmundsson hafi »átt meira í rí- munum, en menn gera sér almennt ljóst«. í fásinninu um síðustu aldamót stóðu þingmenn sýnu berskjaldaðri gagnvart almenningsálitinu en jafnvel nú á fjölmiðlaöld. Hið vök- ula auga alþýðunnar fylgdi þeim eftir fótmál hvert. Fór þá ekki hjá því að í kringum þá yrðu til hvik- sögur ýmsar auk þess sem útlit þeirra og framkoma var einlægt yrkisefni hagyrðinga og grínara. Jón Thor telur að þess háttar skír- skotanir komi fyrir í rímunum víð- ar en talið hefur verið hingað til. Þá hafi allir skilið sneiðarnar. Fæst af því, sem kalsað var á raka- rastofum og í kaffiboðum, var þá nokkurs staðar skráð og því eru heimildir Jóns Thors munnlegar mestanpart. Ályktanir hans sýnast sumar vera á gildum rökum reist- ar. Aðrar eru að mínum dómi dálít- ið langsóttar. En vissulega minna þær á hversu fljótt er að fyrnast það sem hvergi er í letur fært. Ný saga er alltaf hressileg. Tímarnir bjóða að fræðimenn sýni sig öðru hveiju í fijálslegum stell- ingum. Þarna er í bland talað um efni sem liggja á útjaðri þess að geta heitið fræðileg. Sumt efnið ætti reyndar allt eins heima í dag- blaði. Tímarit, sem kennir sig við fræðigrein, ber einatt alvörusvip hversu fijálslegt sem það annars er. ------» 4 ♦-------- ■ KVIKMYNDIN Ástarjátning (Objasnjenie v ljúbví), sem gerð var í Sovétríkjunum á árinu 1977, verður sýnd í bíósal MÍR, Vatns- stíg 10, nk. sunnudag, 23. febrúar, kl. 16. Leikstjóri er Ilja Averbakh, en meðal leikenda er hinn kunni leikari Kirill Lavrov. Myndin er með rússnesku tali, en skýringar- textar eru á ensku. Aðgangur er ókeypis og öllum heimill. Áætlun um kvikmyndasýningar MÍR í mars og apríl liggur frammi á sunnudags- sýningunni. KRINGLUNNI HINN EINI SANNI, GAMLI GÓÐI FELAGISLENSKRA BOKAUTGEFENDA A BARNA- OG FULLORÐINSFATNAÐI HOLLENSKA VERSLUNARFÉLAGIÐ FAXAFENI 9-2. HÆÐ T.V. OPIÐ FRÁ KL. 1 0-1 8 OG LAUGARDAGA FRÁ KL. 1 0-1 6

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.