Morgunblaðið - 20.02.1992, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 20.02.1992, Blaðsíða 39
aeei HAúHaar>! .02 auoAauTMMia eigAjawjOHOM MGRGUNfitAÐIÐ FÍMMTOÐAGUR- 20: -FEBRUA* -1-002 1 Minning: Sveinn Rosinkrans Jónsson frá Hvilft Fædd 22. september 1907 Dáin 14. febrúar 1992 Vegna andláts tengdaföður míns langar mig að minnast hans_ sem eins af mínum bestu vinum. Áhugi hans á veiðiskap varð tilefni til margra ánægjustunda okkar við ár og vötn. Við sátum einnig löngum og skemmtum okkur við að rifja upp veiðisögur og tala um ýmislegt annað er að stangveiði laut. Sem dæmi um einstakan áhuga hans á ,fluguveiði, gerðist hann,_þá kominn yfír áttrætt, félagi í Ármönnum, sem er félag um náttúruvemd og stangveiði með flugu. Mun það vera nærri einsdæmi að svo aldraður maður gangi í slíkan félagsskap. Léleg heilsa hans síðustu tvö árin réð því að hann komst ekki í fleiri veiðiferðir, en tók því með jafnaðar- geði, að kvarta yfir hlutunum var ekki hans háttur. Væri hann spurð- ur um heilsufar, þá sagði hann jafn- an: „Tölum ekki um það.“ Glaðlyndi og léttleiki hans var slíkur að menn áttuðu sig ekki allt- af á hve árin han^ voru orðin mörg og var hann iðulega hrókur alls fagnaðar hvar sem hann kom. Orð úr Hávamálum, „glaður og reifur skyli gumna hver, unz sinn bíður bana“, koma mér oft í hug, nú þeg- ar hann er allur. Hann var hagmæltur þó hann flíkaði því ekki mikið. Ekki hafði hann notið langrar skólagöngu, en var mjög vel sjálfmenntaður og víð- lesinn. Hann hafði mikið yndi af góðri tónlist, einkum söng. Ég minnisti þess sérstaklega hve auðvelt hann átti með að umgang- ast börn og leika sér við þau. Hafði hann ávallt lag á að koma þeim í gott skap. Söknuður bamabarna hans er mikill. Hann var mikill fjölskyldumaður og bar ævinlega mikla umhyggju fyrir velferð fjölskyldu sinnar. Eftir- lifandi kona hans er Þorgerður Sveinsdóttir kennari. Hún var ein- stök kona, dugleg og listræn og ber fallegt heimili þeirra þess vitni hve samhent þau voru. Stórt skarð er höggvið í fjöl- skyldu okkar. Ég vil þakka honum Fædd 17. september 1920 Dáin 8» febrúar 1992 Það er erfitt að hugsa sér lífið án ömmu, hún var alltaf til staðar þegar einhver þurfti á hjálp að halda. Við krakkarnir gátum alltaf leitað til hennar með hvað sem var, því að henni þótti ekkert tiltökumáí að bjarga hlutunum þótt tíminn væri naumur. Það var sama hvort um var að ræða að sauma pils, bæta gallabuxur eða að finna göm- ul föt af sjálfri sér sem við gátum notað. Fullt starf ömmu var að hugsa um að allir væru hraustir og liði vel, því alltaf hugsaði hún fyrst um aðra og síðast um sjálfa sig. Hún var sterk og passaði alltaf upp á að enginn hefði áhyggjur af sér. Ef hún var spurð um það hvernig hún hefði það þá var svarið ávallt: „Ég hef það gott, hafið ekki áhyggj- ur af mér.“ Oft lá leið okkar niður í Láland til ömmu og var maður ekki fyrr kominn inn um dyrnar þegar að annaðhvort var búið að setja góðu brúnkökuna eða pönsurnar á borðið og ævinlega fylgdi ísköld mjólk með. Þetta kunnu bæði stórir og smáir vel að meta. Við erum þakklát fyrir allar góðu stundirnar með ömmu og biðjum fyrir samverustundir okkar og bið tengdamóður minni allrar blessun- ar. Guðmundur Helgi Guðmundsson. „Heyrðu strákur, komdu hérna snöggvast. Haltu smástund á stöng- inni fyrir mig meðan ég sest aðeins og spjalla við hann pabba þinn,“ sagði Sveinn R. Jónsson fyrir rúm- um 30 árum við bráðan veiðimann og ungan, á 11. ári. Sá stutti tók við stönginni og varð þess var um leið að „hann var á“ og af stærri sortinni. Skömmu síðar stóð veiðimaðurinn ungi í sæluvímu yfir lönduðum 15 punda laxi, og með honum glöddust veiðifélagarnir. Þeirra kátastur var Sveinn. Við bræður höfum frá blautu barnsbeini þekkt Svein, fyrst sem frænda og síðar einnig sem vin og veiðifélaga í mörg ár. Ekki hlökkuð- um við til annars meir en ferðanna með honum og föður okkar forðum. Nú eru þær meðal dýrmætustu æsk- uminninga okkar. Sveinn var hæglátur maður og betur skapi farinn en aðrir menn. Flest mál leysti hann jafnan með þeirri gamansemi og léttleika sem þeim einum er gefið sem býr yfír alvöru og mikilli lífsvisku. Viðhorf hans og umhyggja fyrir náunganum speglast í frásögninni hér að fram- an. Vitanlega setti Sveinn í fiskinn. Svipaðan leik lék hann oft. Það væri í óþökk Sveins að við hlæðum hann öllu því lofi sem við vildum, nú er leiðir skilja um stund. Hógværð og lítillæti voru kostir sem prýddu hann flestum öðrum fremur. En á þessu tímum þegar gervimenn- um og lýðskrumurum er hampað og fjölmiðlagrobbið glymur í eyrum ár og síð, þá finnum við til þess enn sárar en ella, þegar þeir sem gegn- heilir eru kveðja. Sveinn R. Jónsson gekk veginn til góðs. Það var lán okkar að fá að fylgja honum spöl á þeirri leið. Við þökkum það. Hilmar og Ólafur. í dag fer fram frá Fossvogskirkju útför frænda míns og vinar, Sveins Rósinkrans Jónssonar. Hann var góðan Guð að geyma hana og styrkja afa í þessari miklu sorg. Guðrún, Hulda, Sólveig, Kristján og Trausti: Stutt samfylgd Tilviljun réði að við fylgdumst að spölkom eftir götunni. Ennþá djarfar i huga mér fyrir birtu dagsins. Er þú hvarfst fyrir horn stóð ég eftir andartak í sömu sporam og vissi vart hvert halda skyldi. (Þóra Jónsdóttir.) í dag kveð ég ömmu mína, Hall- dóru Pálmarsdóttur, eina bestu vin- konu sem ég hef átt. Við vorum alnöfnur og ég hef alla tíð verið stolt af því að bera sama nafn og hún. Alltaf var jafn gott að koma til hennar í heimsókn og spjalla við hana um allt milli himins og jarð- ar. Ég gleymi aldrei þeim tíma sem ég bjó hjá henni meðan afí var veik- ur. Það var skemmtilegur og góður tími fyrir okkur báðar og kynnt- umst við þá hvor annarri mjög vel. sonur Jijónanna Jóns Rósinkrans Sveinssonar og Guðbjargar Tómas- dóttur. Er hann var á fyrsta ári var hann tekinn í fóstur af ömmu sinni, Sigríði Sveinbjarnardóttur, og for- eldrum mínum, Guðlaugu og Finni sem þá bjuggu á Hvilft. Einnig var á heimilinu ömmusystir okkar, Kristín. Miklir kærleikar urðu með þeim Sveini og henni. Má einnig með sanni segja að öll börnin á heimilinu elskuðu hana og virtu. Á þessu margmenna heimili var Sveinn elsta barnið og hafa tilfínn- ingar okkar til hans einkennst meira af bróðurþeli en frændsemi. Eftir að hann fór frá Hvilft ólst hann upp hjá foreldrum sínum á Flateyri. Foreldrar hans eignuðust fjóra syni og var Sveinn þeirra elstur, þá Jó- hann Tryggvi, en hann lést barn að aldri. En bræðurnir, Sveinbjörn framkvædastjóri og Högni, lifa báð- ir bróður sinn. Sveinn var ekki gamall þegar hann fór að vinna fyrir sér og ung- ur að árum gerðist hann togarasjó- maður, þar sem Guðmundur Sveins- son föðurbróðir hans var skipstjóri. Hann átti á þeim árum heimili hjá þeim hjónum Guðmundi og Ingi- björgu Björnsdóttur, konu hans. Hann var yngsti háseti á togar- anum Eiríki rauða er hann fórst austur við Kúðaós. Áhöfnin bjarg- aðist naumlega, en þessum atburði gleymdi Sveinn aldrei. Eftir að hann flutti aftur vestur stundaði hann þar verslunarstörf, en áhugamál hans voru mörg og eitt af þeim var skáta- starf og fyrir hans frumkvæði var stofnað skátafélag á Flateyri, og veitti hann því forystu í mörg ár. Sú von bjó lengi í brjósti hans, Við sem erum ung og reynslulít- il höldum stundum að við getum haft stjórn á flestu sem skiptir máli. Nú erum við illilega minnt á að svo er ekki. Hún amma Dóra er horfin alltof snemma, fyrir nokkrum vikum var hún eins og hún átti að sér að vera, full af þrótti, lífsgleði og hlýju. Það er skrýtið að hugsa til þess að maður eigi ekki eftir að fá að njóta samvista við ömmu Dóru leng- ur. Ég þakka fyrir það að hafa átt slíka ömmu og minninguna um hana á ég innra með mér, ferska og fallega minningu sem mun aldr- ei mást út. Hún mun fylgja mér inn í framtíðina. Halldóra Pálmarsdóttir. Halldóra Pálmars- dóttir - Kveðjuorð sem ungs manns, að njóta meiri skólagöngu en raun bar vitni, en þótt sú ósk rættist ekki varð Sveinn víðlesinn og fjölfróður um hin ólík- ustu málefni, enda hafði hann hlotið fjölbreytta hæfileika í vöggugjöf. Á Élateyri steig Sveinn sitt mesta gæfuspor er hann hinn 30. septemb- er 1938 gekk að eiga Þorgerði Sveinsdóttur, kennara mikilhæfa og mæta konu. Þau eignuðust 3 börn. Þau eru: Helga kaupkona, maður hennar er Valdimar Guðlaugsson endurskoð- andi. Þau eiga 4 börn; Jón Rósin- krans lyfsali, hans kona er Guðrún Óskardóttir lyfjafræðingur. Þau eiga 3 börn; Sigríður píanókennari, hennar maður er Guðmundur Helgi Guðmundsson rafiðnfræðingur. Þau eiga 2 dætur. Skömmu eftir að Sveinn giftist fluttu þau hjónin til Reykjavíkur. Síðustu starfsár sín vann Sveinn hjá Áburðarverksmiðju ríksins í Gufu- nesi. Hann naut þeirrar gleði að sjá börn sín verða menntað mannkosta- fólk og barnabörnin urðu afa sínum hinir mestu gleðigjafar. Heimili þeirra hjóna í Espigerði 4 ber Ijóst vitni um listfengi og smekkvísi þeirra. Ég vona og trúi að nú fái hann fetað þær leiðir sem hann _ ávallt þráði, til gæsku og fegurðar. Ástvin- um hans sendi ég innilegar sam- úðarkveðjur og bið Guð að varðveita þá alla. Ragnheiður Finnsdóttir. Minir vinir fara fjöld, feigðin þessa heimtar köld, ég kem eftir, kannske í kvöld, með klofinn hjálm og rifinn skjöld, brynju slitna, sundrað sverð og syndagjöld. (Bólu-Hjálmar) Sveinn Rósinkrans Jónsson hét hann fullu nafni. Hann var fæddur á Flateyri við Önundarfjörð, en ólst upp að Hvilft við sama fjörð, fram að fermingaraldri. Skólaganga hans var barnaskólanám þess tíma, und- ir stjórn hins þekkta skólamanns og menningarfrömuðar, Snorra Sigfússonar, en hann dáði Sveinn alla tíð. Úr frekari skólagöngu gat ekki orðið og svalaði Sveinn fróð- leiksþorsta sínum með sjálfsnámi og lestri góðra bóka, enda gerðist hann maður víðlesinn. í Fjallræðunni standa þessi orð: „Sælir eru hógværir, því að þeir munu jörðina erfa.“ Hans erfðahlut- ur hlýtur að verða stór. Hógværð, glaðlyndi og hjálpsemi voru snarir þættir í skaphöfn Sveins. Vissi hann af einhveijum hjálparþurfi, þá var hann þar. Eitt af þeim kærleiksboðum Krists sem mörgum gengur erfið- lega að fylgja er: „Elska skaltu náunga þinn eins og sjálfan þig.“ Eftir ævilanga vináttu við Svein Jónsson, er hann að dómi þess, sem hér heldur á penna, sá maður, sem næst hefir komist því að fylgja þessu boði. Margs konar vinnu hefir Sveinn stundað. Ungur að árum gerðist hann togarasjómaður og þótti þar liðsmaður góður, enda lék allt í höndum hans. Sjómannsævi hans varð ekki löng, því bijóstveiki gerði vart við sig og varð hann því að fara í land, en það þótti honum leitt. í heimabyggð sinni var hann eftirs- óttur starfsmaður vegna trú- mennsku sinnar og starfshæfni. Kímni hans og lífsgleði var við- brugðið, enda laðaði hann ósjálfrátt að sér fólk. Einar Benediktsson segir á sínum stað: „Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt.“ Þau eru orðin mörg brosin hans Sveins. Sveinn átti sinn gimstein, sem var eiginkona hans, Þorgerður Sveinsdóttir, úr Miðdölum vestra. Þau tvö voru sannarlega eitt í orðs- ins fyllstu merkinu. Við hjónin vott- um henni og fjölskyldu hennar dýpstu samúð og virðingu. Sveinbjörn Finnsson. Tengdafaðir minn, Sveinn R. Jónsson, er látinn í góðri elli. Hann varð bráðkvaddur á heimili sínu aðfaranótt 14. þ.m. Þó svo heilsu hans hefði hrakað nokkuð á síðustu mánuðum kom hið skyndi- lega fráfall hans á óvart og erfitt er að trúa því að þessi síungi og síkviki maður sé nú allur. Eflaust hefur Sveinn fundið á sér að hveiju dró. Höfðinglegar gjafir til allra barnabamanna viku fyrir kveðju- stundina segja meira um það en mörg orð. Hann var aftur á móti ekki þeirrar gerðar að hann hefði mörg orð um veikindi sín, en tók þeim með æðruleysi og jafnaðar- geði. Kynni mín af Sveini hófust . fyrir u.þ.b. aldarfjórðungi, skömmu eftir að ég kynntist eiginkonu minni, Helgu. Allan þann tíma hefur aldrei borið skugga á okkar samskipti, sem öðru fremur grundvölluðust á gagn- kvæmu trausti. Fyrir það skal hér þakkað. Sveinn var heill að allri gerð. Reglusemi, snyrtimennska og for- sjálni einkenndu allt það sem hann tók sér fyrir hendur. Hlýtt og glað- vært viðmót var hans aðal. Blessuð veri minning Sveins R. Jónssonar. Valdimar Guðnason. í dag fer fram frá Fossvogskirkju útför frænda míns og vinar, Sveins Rósinkrans Jónssonar. Hann var sonur hjónanna Jóns Rósinkrans Sveinssonar og Guðbjargar Tómas- dóttur. Er hann var á fyrsta ári var hann tekinn í fóstur af ömmu sinni, Sigríði Sveinbjarnardóttur, og for- eldrum mínum, Guðlaugu og Finni sem þá bjuggu á Hvilft. Einnig var á heimilinu ömmusystir okkar, Kristín. Miklir kærleikar urðu með þeim Sveini og henni. Má einnig með sanni segja að öll börnin á heimilinu elskuðu hana og virtu. Á þessu margmenna heimili var Sveinn elsta barnið og hafa tilfinn- ingar okkar til hans einkennst meira af bróðurþeli en frændsemi. Eftir að hann fór frá Hvilft ólst hann upp hjá foreldrum sínum á Flateyri. Foreldrar hans eignuðust fjóra syni og var Sveinn þeirra elstur, þá Jó- hann Tryggvi, en hann lést barn að aldri. En bræðurnir, Sveinbjörn framkvædastjóri og Högni, lifa báð- ir bróður sinn. Sveinn var ekki gamall þegar hann fór að vinna fyrir sér og ung- ur að árum gerðist hann togarasjó- maður, þar sem Guðmundur Sveins- son föðurbróðir hans var skipstjóri. Hann átti á þeim árum heimili hjá þeim hjónum Guðmundi og Ingi- björgu Björnsdóttur, konu hans. Hann var yngsti háseti á togar- anum Eiríki rauða er hann fórst austur við Kúðaós. Áhöfnin bjarg- aðist naumlega, en þessum atburði gleymdi Sveinn aldrei. Eftir að hann flutti aftur vestur stundaði hann þar verslunarstörf, en áhugamál hans voru mörg og eitt af þeim var skáta- starf og fyrir hans frumkvæði var stofnað skátafélag á Flateyri, og veitti hann því forystu í mörg ár. Sú von bjó lengi í bijósti hans, sem ungs manns, að njóta meiri skólagöngu en raun bar vitni, en þótt sú ósk rættist ekki varð Sveinn víðlesinn og fjölfróður um hin ólík- ustu málefni, enda hafði hann hlotið fjölbreytta hæfíleika í vöggugjöf. Á Élateyri steig Sveinn sitt mesta gæfuspor er hann hinn 30. septemb- er 1938 gekk að eiga Þorgerði Sveinsdóttur, kennara mikilhæfa og mæta konu. Þau eignuðust 3 börn. Þau eru: Helga kaupkona, maður hennar er Valdimar Guðlaugsson endurskoð- andi. Þau eiga 4 börn; Jón Rósin- krans lyfsali, hans kona er Guðrún Óskardóttir lyfjafræðingur. Þau eiga 3 börn; Sigríður píanókennari, hennar maður er Guðmundur Helgi Guðmundsson rafiðnfræðingur. Þau eiga 2 dætur. Skömmu eftir að Sveinn giftist fluttu þau hjónin til Reykjavíkur. Síðustu starfsár sín vann Sveinn hjá Áburðarverksmiðju ríksins í Gufu- nesi. Hann naut þeirrar gleði að sjá börn sín verða menntað mannkosta- fólk og barnabörnin urðu afa sínum hinir mestu gleðigjafar. Heimili þeirra hjóna í Espigerði 4 ber ljóst vitni um listfengi og smekkvísi þeirra. Ég vona og trúi að nú fái hann fetað þær leiðir sem hann ávallt þráði, til gæsku og fegurðar. Ástvin- um hans sendi ég innilegar sam- úðarkveðjur og bið Guð að varðveita þá alla. Ragnheiður Finnsdóttir.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.