Morgunblaðið - 27.06.1992, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JÚNÍ 1992
35
framboði hér í kjördæmi fyrir Al-
þýðuflokkinn, enda ágætlega máli
farinn.
Jón var dagfarsprúður maður og
hæglátur. Aldrei bar skugga á sam-
starf okkar öll þessi ár. Fyrir það
vil ég þakka af heilum hug.
Ingibjörgu og börnunum óska ég
alls hins besta í framtíðinni um leið
og ég kveð Jón Einarsson með virð-
ingu og þökk.
Albert Jóhannsson.
Þegar mér var sagt að Jón Einars-
son væri dáinn hélt ég að það væri
verið að plata mig. Það gat bara
ekki verið satt. I þessa þrjá vetur
sem ég var í Skógaskóla var Jón svo
eðlilegur hluti af daglegu lífi manns.
Hann hafði bara alltaf verið þarna
og mér datt aldrei í hug að hann
myndi fara. Ég og reyndar flestir
aðrir báru virðingu fyrir Jóni og að
mínu mati var Jón gáfaðasti maður
sem til var. Það var alltaf hægt að
spyija hann að hverju sem var.
Hvortt sem það var í sambandi við
tungumál, stærðfræði, landafræði
eða bara hvað sem var. Jón gat allt-
af svarað öllu. Það var því algjör
óþarfi að nota alfræðiorðabók ef Jón
var nálægt.
Hann sagði okkur líka ótal sögur
frá skólaárum sínum erlendis svo
og atburðum í Skógaskóla. Stundum
gleymdi hann sér og þá varð lítið
um lærdóm í tímanum.
Það er margt sem mig langar að
segja um Jón, en sumt af því er
ekki hægt að festa á blað. Nú hefur
blessaður kallinn fengið frið og líður
vonandi betur. Megi hann hvíla í
friði.
Andrea.
15. júní var sólríkur dagur á Sel-
fossi, en þegar Gugga vinkona mín
hringdi og sagði mér að pabbi sinn
hefði dáið kvöldið áður, fannst mér
verða bæði kalt og nöturlegt. Jón
var svo hress og kátur síðast þegar
ég hitti hann, heima hjá pabba, að
ómögulegt var að ímynda sér að ég
sæi hann aldrei aftur, segjandi 3
grönd og fjóra spaða við borðstofu-
borðið í Neðstutröð.
Minningar bemskuáranna hellast
yfir, í flestum þeirra em Jón og Ingi-
björg, pabbi og mamma ein órofa
heild, enda var ég sem bam og ungl-
ingur lítið minna hjá Jóni og Imbu
en heima. Ég man ekki neinar mærð-
arsögur af Jóni, enda hefði hann
ekki viljað láta skrifa slíkt um sig.
Ein af elstu minningunum mínum
er þegar við stelpurnar, Gugga,
Unnur og ég vorum að nauða í Jóni
að sýna okkur hvað hann væri sterk-
ur og hann lá á stofugólfinu og lét
okkur Guggu setjast'í lófana á sér
og lyfti okkur svo upp, þetta þótti
okkur afskaplega merkilegt og hann
hlyti að vera sterkasti maður í heimi.
Ekki þótti okkur minna merkilegt
þegar Jón, pabbi og Þórður Tómas-
son vom valdir í lið Rangæingja í
spurningakeppninni Sýslurnar
svara, þá vorum við vissar um að
pabbar okkar og Þórður hlytu að
vera gáfuðustu menn sýslunnar og
allt gáfaðasta fólkið hlyti að búa í
Skógum.
Ósjaldan þurfti Jón að segja okk-
ur krökkunum sögur af því þegar
hann var við nám í Frakklandi og
alltaf þótti okkur sögurnar jafn
skemmtilegar. Einnig var hann ólat-
ur að segja okkur hvað fuglarnir
hétu og allar þær jurtir sem vð kom-
um með, enda frábær kennari og
skemmtilegur sögumaður.
Þegar minnst er þessara tíma
koma fljótt upp í hugann öll kvöldin
sem Jón og Imba komu niðrí barna-
skóla til pabba og mömmu að spila
og við stelpurnar bjuggum til kara-
mellu handa þeim og fluttum svo
stóran hluta af búslóð foreldra
minna fram í skóla og fórum í
mömmuleik, lá við án þess að þau
tækju eftir því, svo upptekin voru
þau af spilamennskunni. Aldrei tókst
okkur að fela neitt fyrir Jóni og er
mér í því sambandi minnisstæðast,
þegar við sem smáormar fiktuðum
við að reykja og hann kom og tók
í hnakkadrambið á okkur. Þá spurði
mamma hvemig hann hefði fundið
okkur, hann hló og sagðist hafa séð
svo mikinn reykjarmökk stíga upp
frá Pallahúsi svokölluðu, að hann
hefði nú aðallega verið að athuga
hvað væri um að vera og fundið
mýsnar þar! Þá skömmuðumst við
okkar mikið.
Þó minningar mínar frá þessum
árum séu margar og allar góðar er
mér ekki síður minnisstætt hve Jón
var frábær kennari og góður vinur
okkar krakkanna, hann talaði alltaf
við okkur eins og fullorðið fólk og
lagði áherslu á að við læsum blöð,
bækur og fylgdumst með því sem
væri að gerast í kringum okkur.
Fyrir 12 árum fluttu svo foreldrar
mínir frá Skógum og veit ég að þau
kviðu fyrir að fara frá þessum vinum
sínum, sem gengið höfðu með þeim
gegnum súrt og sætt í 14 ár. Sama
haust dó svo mamma mín úr sama
sjúkdómi og Jón nú (þ.e. blóðtappa)
og var fráfall hennar jafn óvænt og
sviplegt og hans. Hafi Jón og Imba
einhvern tíma sýnt okkur hve góðir
vinir þau voru, þá var það þá og
verður það aldrei fullþakkað. Jón og
Imba héldu áfram að heimsækja
pabba og tók Haddý, elsta systir
mín,.sæti við spilaborðið með þeim.
Ef einhver tími leið án þess að Jón
og Imba kæmu í bæinn varð pabbi
órólegur og fór að spyrja hvort þau
færu nú ekki að koma. Þegar þau
komu var fljótlega sest við spilaborð-
ið og spilað fram á nótt og gantast
með allt á milli himins og jarðar,
en þó aðallega ógáfulegar spilasagn-
ir og fyndnar sögur úr kennslunni
og fótboltanum. Þeir félagarnir Jón
og pabbi fóru líka oft sáman á völl-
inn og körpuðu þá mikið enda vand-
lega passað að halda með sitt hvoru
liðinu. Þegar við börnin vorum orðin
of stór til að hægt væri að segja af
okkur gamansögur, fóru þeir að
segja montsögur af barnabörnunum,
enda báðir miklir afar. Hafði ég oft
lúmskt gaman af að sjá söguna end-
urtaka sig, í hve harðir þeir voru í
að uppfræða barnabörnin og fá þau
til að taka afstöðu í öllum málum.
Vonandi halda þau Imba og pabbi
áfram að spila sinn bridds með
Haddý og einhveijum nýjum spilafé-
laga, það hefðu Jón og mamma vilj-
að, það er ég viss um.
Elsku Imba, Gugga, Unnur, Stína,
Einar og fjölskyldur. Ég get því
miður ekki verið við útförina þar sem
ég er stödd á Akureyri en ég verð
hjá ykkur f anda. Pabbi, við systkin-
in og fjölskyldur okkar vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð og tökum
þátt í sorg ykkar. Guð blessi minn-
ingu Jóns Einarssonar. Hans verður
sárt saknað.
Guðrún Halla.
Hinn 24. þ.m., birtust fyrir mistök
minningarorð um hinn látna hér í
blaðinu eftir Jón R. Hjálmarsson og
Arnbjörn Jóhannesson.
Þegar fréttin af andláti Jóns barst
mér setti mig hljóða. í litlu samfé-
lagi eins og heima í Skógum þar sem
allir þekkja alla og allir eru í raun
sem ein stór fjölskylda, er maður
eins og Jón einn af sterkustu hlekkj-
unum, alltaf boðinn og búinn til að
rétta hjálparhönd. Þetta samfélag
hefur mikið misst nú, en missir Ingi-
bjargar og barnanna er að sjálfsögðu
mestur.
Við systkinin vorum ung þegar
faðir okkar dó og eins og sjálflcrafa
gengu samkennarar hans og vinir
okkur í föðurstað. Jón var að sjálf-
sögðu einn af þeim. Það var sama
hvort lítið hné hruflaðist eða heimil-
istæki bilaði, alltaf var hægt að leita
til hans.
Einn vetur bjó ég á heimili Jóns
og Ingibjargar og þarf ekki að orð-
lengja að mér var tekið sem einu
af börnunum. Um veturinn eignaðist
ég fyrsta barnið mitt, Guðrúnu, og
kom ekki annað til greina en að ég
héldi áfram námi, og að þau hjálp-
uðu mér við umönnun hennar og
allt fram á þennan dag hafa Jón og
Ingibjörg verið afi og amma í Skóg-
um í huga okkar.
Jón var mikill kennari og mikill
vinur og minningarnar eru að sjálf-
sögðu margar en efst er manni þó
í huga hlýjan, góðvildin og glettnin
sem alltaf var til staðar.
Elsku Ingibjörg, þér og fjölskyldu
þinni votta ég mína dýpstu samúð.
Jóna S. Möller.
15. júní gengur tveggja ára
drengsnáði herbergi úr herbergi á
heimili Ingibjargar og Jóns og spyr:
„Hvað eð Jóna, hvað eð Jóna?“ Það
verður fátt um svör.
Snáðanum þótti gott að heim-
sækja Jón, gaman að rugla taflinu
hans og hefði engum þótt mikið þó
því væri illa tekið, en svo var ekki.
Þeir voru mátar Jón og þessi litli
snáði.
Núna er Jón farinn langt í burtu,
farinn í þá ferð sem við leggjum öll
upp í að lokum.
Haustið 1991 fluttum við hjónin
að Skógum og urðum svo lánsöm
að fá íbúð á hæðinni fyrir ofan Jón
og Ingibjörgu. Betra sambýlisfólk
er ekki hægt að fá, það áttum við
eftir að sjá. Við með öll okkar böm,
umganginn og dótið sem fylgir stórri
fjölskyldu. Ekkert raskaði ró Jóns,
hann var alltaf tilbúinn til að rabba,
þó ekki við snáðann nema hann
tæki „tappann" úr munninum, en
svo nefndi hann alltaf snuðið.
óhætt er að segja að Jón hafi tek-
ið okkur opnum örmum, því auk
þess að vera góður nágranni var
hann líka góður starfsfélagi. Það
getur verið erfitt að hefja starf á
nýjum vinnustað og vita ekki hvem-
ig nýju samstarfsmennirnir em.
Ingveldur Guðmunds-
dóttir — Minning
Fædd 3. nóvember 1893.
Dáin 17. júní 1992.
„Blöðin?! Mig langar ekkert til
þess að komast í blöðin! Ekki nokk-
urn skapaðan hlut!“ Eitthvað á þessa
leið komst amma mín að orði fyrir
nítugasta og fimmta afmælisdaginn
sinn, fyrir tæpum fjórum ámm.
En í blöðin komst hún nú samt
fyrir harðfylgi yngsta sonarsonar
síns, sem í dag skrifar örfá kveðju-
orð í minningu hennar.
Hún var fædd á Iðu í Biskups-
tungum hinn 3. nóvember 1893 og
var því á 99. aldursári, er hún and-
aðist á hjúkmnardeild Hrafnistu í
Reykjavík hinn 17. júní sl, Var hún
þriðja yngst níu barna þeirra hjóna
Guðmundar Guðmundssonar frá
Austurhlíð í Biskupstungum og Jón-
ínu Jónsdóttur frá Auðsholti. Sigríð-
ur og Guðjóna vom tvær elstu syst-
urnar, en þær dóu úr bamaveiki á
fyrsta og öðm aldursári. Næstir í
aldursröðinni vom tvíburarnir Krist-
ján og Aldís, þá Ágústa og Hildur,
síðan kom amma mín og að lokum
tveir bræður: Magnús og Ársæll. Þau
em nú öll dáin.
Amma átti fyrstu fímm æviárin
sín á Iðu, í faðmi stórrar og sam-
hentrar fjölskyldu, uns þau fluttu til
Eyrarbakka. Foreldrar hennar höfðu
ætlað að flytja vestur um haf til
Ameríku. Kunningi þeirra sem flutt
hafði vestur, skrifaði þeim og lét vel
af dvöl sinni þama og hvatti þau til
að koma líka. En eins og amma sagði
oft: „Til Guðs lukku kom skipið
ekki“. Fjölskyldan ílentist því á Eyr-
arbakka, þar sem þau undu hag sín-
um vel.
Amma fór snemma að vinna fyrir
sér. Fljótlega eftir ferminguna gerð-
ist hún barnfóstra í Reykjavík. Þar
var hún einn vetur og annaðist unga
telpu, sem hún tók ástfóstri við. En
um þær mundir varð hún fyrir því
að fá „psoriasis" húðsjúkdóm, sem
hún barðist síðan við alla ævi. Varð
hún því að láta af fóstrustarfinu.
Hún gjörðist þó aftur vinnukona,
fyrst á Stokkseyri og síðan á Kaldað-
amesi, þar sem hún var í sjö ár. Frá
báðum þessum stöðum átti hún
margar góðar minningar.
En nú tók líf ömmu að breyta um
stefnu. Hún fór í kaupavinnu að
Löngumýri í Húnavatnssýslu, til
þeirra hjóna Jóns Pálmasonar og
Jónínu Ólafsdóttur. Kristján Ásgeir,
bróðir Jónínu, kom um sumarið til
hressingardvalar hjá systur sinni.
Afi og amma felldu hugi saman og
gengu í heilagt hjónaband hinn 17.
október 1920. Afi var fæddur á
Hanhóli í Bolungarvík hinn 17. júní
1887, sonur hjónanna Ólafs Jóhann-
essonar frá Minnihlíð og Margrétar
Ólafsdóttur, sem ættuð var frá Dýra-
firði. Bjuggu afl og amma allan sinn
búskap í Bolungarvík, fyrst í sjálfu
þorpinu, þá fluttu þau að Gili og
bjuggu þar í tæp þrjú ár, síðan á
Geirastöðum, þar sem þau bjuggu
allt til 1965, er þau fluttu aftur í
þorpið, þar sem afi andaðist hinn 14.
maí 1969, tæplega 82 ára að aldri.
Afi og amma eignuðust tvö börn,
soninn Þorberg, hann er prestur í
Kópavogi, kvæntur Elínu Þorgils-
dóttur, eiga þau fjögur börn á lífi
og er undirritaður yngstur þeirra.
Dóttir þeirra afa og ömmu var Helga,
sem lést hinn 11. maí 1937, aðeins
9 ára gömul. Þar að auki ólu þau
upp tvö fósturböm, Ingveldi Kristj-
önu Þórarinsdóttur, frá fæðingu og
Svein Jónsson frá átta ára aldri. Ing-
veldur Kristjana býr nú á Geirastöð-
um ásamt yngstu dóttur sinni og fjöl-
skyldu hennar. Þar að auki tóku þau
að sér vanheila konu, Guðrúnu Þor-
björnsdóttur, Gunnu, og var hún hjá
þeim og síðar ömmu til dauðadags.
Árið 1972, þremur árum eftir
andlát afa, fluttu amma og Gunna
svo suður, í kjölfar þess, að árinu
áður höfðum við farið frá Bolungar-
vík, er faðir minn gerðist prestur í
Kópavogi. Tveimur árum síðar fengu
þær svo pláss á Hrafnistu í Reykja-
vík, þar sem Gunna andaðist sex
árum síðar.
Frá því að ég fyrst mundi eftir
mér hafði það alltaf verið fastur
punktur í tilverunni að skreppa inn
á Hrafnistu að minnsta kosti annan
hvom dag, ef ekki daglega, til þess
að vita, hvemig þær amma og Gunna
hefðu það, spila á spil eða bara tala
saman um lífíð og tilveruna. Þar að
auki fundust mér aldrei vera jól eða
aðrar hátíðir, fyrr en amma og
Gunna vom komnar í heimsókn.
Þær, og síðar aðeins amma, vom
aufúsugestir um jól, afmæli og aðrar
hátíðir og stórviðburði innan fjöl-
skyldunnar.
Alltaf þótti ömmu jafngaman að
sjá vini og ættingja líta inn til sín
og ég vissi ekkert skemmtilegra en
að skreppa inn að Hrafnistu og spila
við hana ömmu eða bara ræða við
hana um daginn og veginn. Enginn
kenndi mér fleiri bænir en hún, eng-
um gat ég heldur treyst betur fyrir
mínum hugðarefnum en henni og oft
var eins og ég væri að tala við þrosk-
aða unga konu, en ekki konu hátt á
tíræðisaldri, svo ung var hún í anda
og hress i máli.
Amma var mikið á faraldsfæti
og ég minnist þess t.d. að ég, amma
og Margrét Kristjánsdóttir, bróður-
dóttir hennar frá Eyrarbakka, fómm
til þriggja vikna dvalar vestur að
Geirastöðum sumarið 1982. Þar rifj-
uðust upp fyrir henni gamlar og
góðar minningar frá þeim tíma, er
hún sjálf hafði ráðið þama húsum.
Tvær síðustu ferðimar hennar eru
líka minnissæðar: Hinn 30. desember
1990 fór fjölskyldan til Víkur í Mýrd-
al, þar sem Helga systir mín býr
ásamt ijölskyldu sinni. Amma, sem
nú var orðin 97 ára var hrókur alls
fagnaðar. Og í október síðastliðnum
var hún við brúðkaup ungrar frænku
sinnar og nöfnu, Ingveldar Eiríks-
dóttur Eiríkssonar, prests á Þingvöll-
um, þar sem hjónavígslan fór fram.
Hvað Jón varðaði urðu það engin
vonbrigði. Han var fljótur að snúa
sér að okkur, eðlilegur og þægilegur
í fasi og án allrar sýndarmennsku.
Allt vildi Jón vita um ættir okk-
ar, komst fljótt á sporið, þekkti
marga og var fróður um flesta hluti.
Áhugamálin voru mörg. Hann var
snjall skákmaður, tefldi m.a. fýrir
íslands hönd í fjórgang á heims-
meistaramótum stúdenta á námsá-
rum sínum. Einnig var hann meðal
bestu briddsspilara sýslunnar og auk
þess vel að sér um flestar íþróttir
og sá fram á heillandi sumar fyrir
framan skjáinn, fyrst stórviðburður
í skákinni og á sama tíma jafnáhuga-
vert í heimi knattspyrnunnar og síð-
an sjálfír Ólympíuleikarnir. En því
miður entist honum ekki aldur til.
Þótt kynnin hafí verið stutt voru
þau góð og við sjáum á bak góðum
vini, vini sem féll frá langt fyrir ald-
ur fram. Elsku Ingibjörg, böm,
tengdabörn og barnabörn, við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Óli, Auður og börn.
Þegar ég frétti af andláti Jóns,
fyrrverandi kennara míns að Skóg-
um, setti mig hljóða. Það er á stund-
um sem þessum sem maður stendur
sig að því að véfengja rétt guðs til
að taka til sín þá sem em svo elskað-
ir og dáðir. En vegir Guðs em órann-
sakanlegir og verður maður að sætta
sig við það og minnast þeirra sem
látnir em með yl í brjósti og vonast
til að þeim líði vel, þar sem þeir eru
niðurkomnir.
Jón kenndi mér í 4 ár í Skóga-
skóla og litum við sem bjuggum á
heimavistinni á hann sem einskonar
föður, eða afa, þar sem við vomm
víðsfjarri okkar eigin heimabyggð.
Jón var alltaf tilbúinn til að hlusta
á okkar vandamál og hjálpa okkur
að ráða fram úr þeim, enda bjó hann
í sama húsi ásamt Ingibjörgu konu
sinni og því ekki langt í burtu þegar
eitthvað kom upp á.
Hann var mjög góður kennari og •
bý ég enn að góðum grunni sem
hann kenndi mér í ensku og öðrum
greinum fyrir fímm ámm, sem
margir kennarar geta ekki státað
sig af. Einnig var hann fróður um
gang lífsins og var gott að vita af
honum þegar maður var að feta hinn
erfiða stig unglingsáranna.
Votta ég fjölskyldu hans og vinum
mína dýpstu samúð og megi Guð
gefa þeim styrk í sorginni.
Sigríður Hafdís Benediktsdóttír.
Amma var alla tíð heilsuhraust
og langlífí sitt þakkaði hún því að
hafa hvorki reykt tóbak né dmkkið
áfengi og hún var óspör á að vara
mig við þeim ósóma. Þegar hún hafði
fengið sér smáblund eftir hádegis-
matinn, var hún alveg tilbúin að tak-
ast á við daginn, kát og létt í lundu.
Hún var tónelsk og þótti gaman að
syngja og dansa, enda var hún nær
alla tíð létt á fæti.
Nú á allra síðustu missemm var
heilsu hennar þó tekið að hraka og
loks leiddi það til þess, að í byijun
maímánaðar var hún flutt á hjúkr-
unardeild, þar sem hún andaðist,
þegar skammt var liðið af þjóðhátíð-
ardegi okkar íslendinga og 105. af-
mælisdegi afa. Ég ímynda mér, að
þama hafi hann fengið hina bestu
afmælisgjöf, sem hann hefði getað
hugsað sér að fá ömmu til sin aftur,
eftir um það bil 23 ára aðskilnað.
Já, margs er að minnast og
margs að sakna. Ég hygg, að erfítt
muni verða að sætta sig við, að
elskulegrar ömmu minnar njóti
ekki lengur við hér á jörð. En þetta
er nú einu sinni gangur lífsins, að
allt er í heiminum hverfult. Hún
fékk tvær óskir sínar uppfylltar,
að deyja um sumar og í svefni.
Við felum hana ömmu mína al-
góðum Guði og treystum því, að
hann veiti henni eilífan frið, og
okkur sem eftir lifum líkn.
„Ég fel í forsjá þína,
Guð, faðir sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll bömin þín, svo blundi rótt“
(Matthías Jochumsson)
Blessuð sé minning ömmu minnar,
Ingveldar Guðmundsdóttur.
Þorgils Hlynur Þorbergsson.