Morgunblaðið - 18.07.1992, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. JÚLÍ 1992
25
Þá langar mig að víkja að öðru
hugðarefni hans, en það var lífs-
verndarmálið, þ.e. varðstaðan um
líf og réttindi ófæddra barna. Það
get ég fullyrt, að liðsstyrkur hans
í stjórn Lífsvonar, samtaka til
vemdar ófæddum bömum, var
ómetanlegur, eftir að hann var
kominn þar í stjórn á síðasta ári,
en áður var hann lengi annar endur-
skoðenda félagsins. Að baki starfi
hans í Lífsvon var löng saga. Svo
snemma sem 1975 vorum við farn-
ir að skipuleggja stofnun slíkra
samtaka, en þá lá fyrir Alþingi
frumvarp um breytingu á fóst-
ureyðingalöggjöfinni. Okkur ofbauð
það sinnuleysi, sem þá virtist ríkj-
andi gagnvart yfirvofandi lagasetn-
ingu fyrir fmmkvæði vinstri manna
og ráðvilltra fijálshyggjumanna. Þá
höfðum við samband við leiðandi
menn í trúfélögum og öðrum sam-
tökum, kölluðum saman fund með
þeim í Hallgrímskirkju og ræddum
málin, en tókst ekki að fá alla með
á okkar band um nauðsyn þess að
stofna slík samtök, og áform okkar
mnnu út í sandinn. En tíu ámm
seinna varð Lífsvon að veruleika,
og Sigurgeir tók virkan þátt í starfi
þess frá byijun. Samstaða hans
með hinum ófæddu var aðeins einn
anginn af samúð hans með þeim,
sem minnst mega sín, en þá samúð
og innsýn í hlutskipti þeirra hafði
hann í ríkara mæli en aðrir, sem
ég þekkti, og tengdist það jafnframt
hlutskipti hans sjálfs í lífínu.
Ég minntist áðan á helti Sigur-
geirs, en vegna fæðingargalla var
hann með annan fótinn styttri en
hinn. Þessi fötlun virtist ekki stór-
vægileg, en var í raun e.k. örlaga-
valdur í lífi hans — án hennar hefði
hann líklega aldrei orðið það, sem
hann var: þessi sívirki félagsmála-
maður með vökult auga yfír öllu
því, sem betur mátti fara í kjömm
þeirra, sem afskiptir vom í þjóðfé-
laginu. Það kom oft fram í sam-
tölum okkar að hann tók það nán-
ast sem skyldu sína að gera hvers
manns bón — þetta var hans eigin
útgáfa af kristinni fórnarlund og
kærleiksþjónustu. Honum var ákaf-
lega umhugað um að bæta kjör og
aðstæður hinna minnst megandi í
samfélaginu og að vera öðrum fé-
lagi og vinur í raun. Hann gaf sig
heilan og óskiptan í sjálfboðavinnu
fyrir góð málefni, t.a.m. í Góðtempl-
arahreyfingunni og íþróttafélagi
fatlaðra. Hann var hugsjónamaður
umfram flesta, sem ég hef kynnzt
um ævina, ósérhlífinn eldhugi, sem
kom ótrúlega víða við. En öll þessi
eljusemi hlaut að taka á hann, ekki
sízt eftir að hann var kominn í fullt
starf á DV, enda vann hann þar í
raun margfaldan vinnudag framan
af, fram á rauða nótt og um allar
helgar, unz hann var nánast að
þrotum kominn. Hér ber líka að
hafa í huga, að hann var ekki sterk-
byggður fyrir, og svo fór að lokum,
að heilsa hans tók að bila.
Þegar hann var kominn um fer-
tugt, var hann orðinn allvel í holdum
af kyrrsetum og góðu viðurværi í
mat og drykk. Þá er það, sem hann
leitar til læknis vegna heilsu sinnar
og fær þá viðvörun, að hann verði
að snúa við blaðinu og taka upp
líkamsæfíngar, ef ekki ætti illa að
fara. Og þá gerist það nánast eins
og hendi 'sé veifað, að hann tekur
upp stíft æfíngaprógramm, sérstak-
lega með sundæfingum langtímum
saman, og nær af sér tugum punda
á örskömmum tima, svo að manni
fannst jafnvel nóg um, en ólíkt
gerði það honum léttara fyrir um
allan gang. Skömmu síðar sér mað-
ur svo frétt í Morgunblaðinu með
mynd af honum og nokkrum félög-
um hans úr íþróttafélagi fatlaðra,
þar sem þeir hendast á kajak niður
sjálfa Hvítá í Borgarfirði í straumi
og boðaföllum. Sigurgeir var þá
orðinn formaður félagsins og ferðin
farin í fjáröflunarskyni, þar sem
menn hétu á þessa fullhuga. En það
þori ég að fullyrða, að enginn, sem
þekkt hafði þennan fræðimann, sem
um áratuga skeið hafði stundað
innisetur á söfnum, hefði búizt við
slíkum svaðilferðum af honum.
Þetta með öðru lýsir vel hæfileika
hans til að koma mönnum á óvart.
En þessi líkamsþjálfun dugði þó
ekki til að bjarga honum frá því
að fá krabbamein fyrir hartnær
Pálína R. Rögnvalds
dóttir - Minning
tveimur árum, og var hann skorinn
upp snemma á sl. ári. Samt sem
áður náði hann sér svo vel um tíma,
að um þetta leyti í fyrra var hann
hlaupandi sjö kílómetra í víðavangs-
hlaupi, og geri margir fullfrískir og
óhaltir menn betur.
Sigurgeir var fyrst og fremst
þjóðlegur fræðimaður, en hann var
samt opinn fyrir margs konar
straumum, andlegum og veraldleg-
um. Þótt hann lifði í óvenjulegri
sjálfsafneitun í daglegu lífemi, fór
hann á seinni árum í miklar ferðir
víða um lönd, alltaf sólginn í að
fræðast og afla sér þekkingar á
menningu og siðum annarra þjóða.
Meðan ég var við nám í Eng-
landi, heimsótti hann mig, og þar
var kominn maður, sem fann sig
heima í þeirri gömlu fræðiborg
Cambridge, innan um bókasöfn,
fombókaverzlanir og aldagamlar
háskólastofnanir í fögm og friðsælu
umhverfi. Ég fór með honum í ferð
til Lundúna, þar sem hann þræddi
fornbókaverzlanir, háskóladeildir
og ættfræðistofnanir og fýllti tösk-
ur sínar af áhugaverðum bókum
um ættfræði og sögu.
Við áttum um margra ára skeið
mikil bréfaskipti, en bréf hans vom
full af fréttum af athafnasemi hans
auk andlegra hugleiðinga og bless-
unaróska. Trúmaður var hann svo
einlægur, að ég hef þekkt fáa slíka,
og enginn hefur verið mér þvílíkur
andlegur bróðir og trúnaðarvinur
sem hann. Hann skrifaði dagbók
um áratuga skeið, og þar birtist sú
andlega hugsun, sem var á bak við
allt hans líf.
Sigurgeiri má lýsa svo, að hann
hafi veríð maður lágvaxinn, nokkuð
álútur vegna fötlunarinnar, með
beint nef, skarpleit og greindarleg
augu, sem horfðu til manns hvasst
en vingjamlega, dökkhærður og
fallega hærður, unz hann fór að
missa hár í sjúkdómi sínum á síð-
ustu ámm, og með dökka skegg-
rót. Hendur hans voru sérkennilega
fíngerðar og fingurnir grannir.
Með Sigurgeiri er genginn ein-
stakur maður, sem markaði djúp
spor í samtíð sinni. Það hef ég fund-
ið við fráfall hans, að margir fínna
sárt til þess að hafa misst í honum
hollan vin og góðan dreng. En verk
hans eiga eftir að fylgja okkur um
ókomna tíð. Ég minnist hans með
djúpu þakklæti fyrir allt, sem hann
hefur verið mér, og fyrir allt það
fordæmi sem hann hefur sýnt í
baráttu fyrir réttlæti og fyrir út-
breiðslu þekkingar og frseða. Ég
geymi í hjarta mínu minninguna
um einlægni hans og fórnarlund,
um fyrirbænir hans, bróðurþel og
vináttu alla. Fyrir mína hönd og
minnar fjölskyldu segi ég þetta eitt
að lokum: Megi blessun Guðs fylgja
honum og öllu hans fólki.
Jón Valur Jensson.
Fædd 18. maí 1918
Dáin 10. júlí 1992
Pálína Ragnhildur (Ragna) var
fædd í Hnausakoti í Miðfírði 18.
maí 1918. Foreldrar hennar voru
Rögnvaldur H. Líndal og seinni
kona hans, Þorbjörg Guðmunds-
dóttir. Rögnvaldur andaðist 27.
des. 1920. Vorið eftir hætti ekkjan
búskap. Börnin voru þá þrjú og einn
sonur fæddist sumarið eftir lát föð-
ur síns. Hjörtur Líndal, föðurafí
systkinanna, kom þeim í fóstur og
valdi þeim ágæt heimili.
Ragna fór í fóstur að Haugi til
Guðrúnar Jónasdóttur og Halldórs
Jóhanssonar og kom hún til þeirra
á afmælisdaginn sinn, er hún varð
þriggja ára. Hjá þeim hjónum bjó
Ragna við mikið ástríki, sem væri
hún dóttir þeirra, hún varð þeim
líka mikill gleðigjafí. Guðrún og
Halldór voru barnlaus, en ólu upp,
auk Rögnu, þá Ingvar Agnarsson
og Halldór Gunnar Steinsson. A
Haugi var mikið menningarheimili
og snyrtimennska, bæði innan húss
og utan, eins og best getur orðið.
Er Ragna óx varð hún fríð og
glæsileg og hafði mikla persónu-
töfra, sem gerðu hana alstaðar vin-
sæla, frjálsleg og ágætlega gefín
og hafði fagra söngrödd. Vetuma
1936 og 1937 var hún við nám í
Reykjaskóla í Hrútafirði. Eftir það
vann hún í Reykjavík á vetrum en
vann að búi fósturforeidra sinna
aðra hluta ársins.
Ragna giftist 24. maí 1941 Sig-
urði Brynjólfssyni, f. í Vatnahjá-
leigu í Landeyjum 20. febrúar 1912.
Fyrstu þijú árin bjuggu þau á Sauð-
árkróki, þar sem Sigurður var lög-
regluþjónn. Fluttu síðan til Kefla-
víkur, þar sem Sigurður býr enn.
Þau hjón eignuðust 7 böm og
eru 5 þeirra á lífi. Þau em: Dóra
Guðrún, f. 1945, Hafdís, f. 1947,
Brynjólfur, f. 1949, Reynir, f. 1951,
og Ómar, f. 1955. Látin em: stúlka,
f. 1944, dó í fæðingu, og Þráinn,
f. 1942. Hann lést af slysi á heim-
ili foreldra sinna 11. maí 1970.
Á besta aldri brast heilsa Rögnu
og mörg undanfarin ár hefur hún
þurft að dvelja á sjúkrastofnunum
fjarri heimili sínu og var oft mikið
veik. Hún naut alltaf mikillar um-
hyggju fjölskyldu sinnar og gat
stundum notið samverastunda með
þeim en nú síðast um páskana er
dóttursonur hennar, Sigurður Öm,
var fermdur var hún viðstödd þá
athöfn sér og öðmm til gleði.
Við Ragna þekktumst alla okkar
æfí sem við mundum til. Milli heim-
ila okkar var stutt bæjarleið og hitt-
umst við oft, bæði var að oft þurfti
að senda okkur ýmissa erinda og
svo heimsóttum við hvor aðra.
Þurftum þá margt að ræða, fram-
tíðin var óráðin en forvitnileg, þó
víst væri líf fólks einfaldara þá en
nú er.
Bæjarleiðin milli Haugs og
Torfastaða var stundum gengin
fram og aftur, Flatlækur, Torfdalir,
Gerðishóll, Merkjalaut, Húsgangs-
varða og Bæjarhoit em allt kærir
og ógleymanlegir staðir frá ferðum
okkar milli bæjanna. Margar ferðir
fómm við líka á hestum, reiðhestur
Rögnu var dökkjarpur, 'fallegur og
viljugur, hann hét Hnokki og var
henni kær vinur, sem hún minntist
oft.
Þó Ragna flyttist á annað lands-
hom héldust kynni okkar, ég kom
á heimili þeirra Sigurðar og naut
gestrisni þeirra. Halldór og Guðrún
fluttu frá Haugi til Hvammstanga
vorið 1974. Þau ólu upp að mestu
leyti nöfnu sína, Dóm Guðrúnu.
Ragna dvaldi oft hjá þeim með böm
sín á sumrin og kom hún þá ævin-
lega til okkar hjóna og dvaldi þá
stundum nokkra daga, var hún
okkar alltaf kær gestur.
Ragna var bundin átthögum sín-
um órofaböndum, það fer því vel á
að hún fær hinstu hvílu í miðfírskri
mold, nálægt fósturforeldrum sín-
um, er hún unni mjög og þau henni.
Ég kveð hana með þökk fyrir
ógleymanleg kynni og sendi fjöl-
skyldu hennar allri samúðarkveðj-
ur.
Asdís Magnúsdóttir,
Staðarbakka.
Er sorgin sækir þig heim
í sefa þínum þú hrópan
Hví drapst þú á dyr hjá mér?
Er gæfan gistir þitt hús
þú gleymir oftast að spyrjæ
Hvers vegna komst þú við hér?
(„Skiptir það máli“, höf. Á.G.F.)
Okkur langar f fáeinum orðum
að kveðja Rögnu tengdamóður okk-
ar, sem lést í Borgarspítalanum 10.
júlí sl.
Þó að kynni okkar hafí ekki ver-
ið löng í ámm talið og við ekki
þekkt hana í blóma lífsins, þá skynj-
uðum við mjög sterkt styrk hennar
og þol í gegnum áralöng veikindi
hennar.
Ragna var mjög glaðlynd og trú-
lega hefur það oft hjálpað henni á
þeim stundum þegar dimmdi yfír í
lífí hennar.
Oli Kr. Sigurðs-
son - Minning
Með fáum orðum langar okkur
að kveðja tryggan vin og góðan
dreng. Óli Kr. Sigurðsson kom hing-
að til okkar í sumardvöl 12 ára
fyrir 34 ámm. Frá upphafi tók hann
tryggð við sveitina og var hann hjá
okkur í fjögur sumur. Allt okkar
skyldfólk sem hann kynntist varð
vinir hans. Þegar yngri sonur hans
Sigurður Óli stækkaði kom hann
til okkar.
Börnum okkar og þeirra fjöl-
skyldum reyndist Óli sem bróðir og
vinur. Hjálpsemi hans og greiðvikni
voru einstök.
Á sinni starfsævi hafði Óli af-
kastað miklu og starfsdagur hans
var oft langur. Hann vildi fylgjast
með öllu, láta vinna samviskusam-
lega og sjálfur var hann ósérhlífinn.
Óla fylgdi ævinlega hress andblær
þegar hann heimsótti okkur, margt
var spjallað og mikið hlegið. Hann
var sveitamaður í eðli sínu og kunni
vel við sig í rólegu umhverfi.
Óli stóð ekki einn í lífsbarátt-
unni, hann átti elskulega og dug-
lega konu, Gunnþórunni Jónsdótt-
ur, sem studdi hann með ráðum og
dáð.
Börnum hennar Jóni og Gabríelu
reyndist han sem besti faðir eins
og sonum sínum Janusi og Sigurði
Óla af fyrra hjónabandi. Barna-
börnunum litlu unni hann og vildi
geta gefið þeim meiri tíma. Það er
erfítt að skilja almættið þegar ung-
ur maður er burt kallaður. En drott-
inn gaf og drottinn tók.
Nú er Oli horfinn okkur en minn-
ing um góðan dreng geymist í hug-
um okkar allra.
Elsku Gunnþórunn, missir þinn
er mikill og foreldranna Ragnhildar
og Sigurðar, ykkur börnunum og
systkinum hans sendum við hug-
heilar samúðarkveðjur.
Anna og Kalli,
Efstu-Grund.
Skyndilegt fráfall Óla Kr. Sig-
urðssonar forstjóra var okkur mikil
hramafregn. Það er erfítt að trúa
því er svo ungir menn í blóma lífs-
ins em kallaðir á brott svo skyndi-
lega.
Óli hafði, þótt ungur væri, vakið
þjóðarathygii fyrir dugnað sinn og
atorku. Dugnaði hans og krafti
fengum við, hjá Útgerðarfélaginu
Eldey hf., að kynnast. Hann var
einn besti stuðningsmaður fyrir-
tækisins frá stofnun þess árið 1987.
Á aðalfundi Eldeyjar hf. í maí sl.
tók Óli sæti í stjórn fyrirtækisins.
Kynni okkar vom ekki löng en þó
að sama skapi góð, bjartsýni hans
og hvatning vom ómetanleg.
Við minnumst Óla Kr. Sigurðs-
sonar með virðingu og söknuði.
Eiginkonu, bömum og öðrum
aðstandendum vottum við okkar
dýpstu samúð.
F.h. Eldeyjar hf.,
Jón Norðfjörð,
Örn Traustason.
Við skyndilegt fráfall Óla Kr.
Sigurðssonar hefur Ferðaklúbbur-
inn 4x4 misst góðan félaga og vel-
gerðarmann.
Viljum við þakka honum sam-
fylgdina og veittan stuðning á und-
anförnum ámm.
Vottum við fjölskyldu hans og
öðrum aðstandendum, okkar dýpstu
samúð.
Ferðaklúbburinn 4x4.
Við viljum á þessari kveðjustund
þakka henni samverastundimar og
allt það sem hún gaf okkur með
nálægð sinni. Þrátt fyrir að hún sé
ekki með okkur lengur mun minn-
ing hennar lifa sterkt meðal íjöl-
skyldunnar.
Svo dreymdi okkur drauminn um Ijósið
eina nótt, þegar myrkrið var þyngra
og svartara
en nokkurt sinn áður.
Það var eitthvað,
sem streymdi og rann
með sælutitrandi sársauka
gegn um sál okkar.
Og einn okkar spurði
í feiminni ákefð:
Hvað er það?
Og annar svaraði
fagnandi rómi:
Ljósið, ljósið
(Höf. Steinn Steinarr.)
Sólrún og Gulla.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aður þá aftur hug þinn, og þú
munt sjá að þú grætur vegna þess
sem var gleði þín.“
(K. Gibran)
Okkur iangar til að minnast elsku
ömmu okkar, Ragnhildar Rögn-
valdsdóttur (Rögnu ömmu), sem
sofnaði svefninum Ianga 10. júlí
sl., og er nú höggvið stórt skarð í
fjölskyldu okkar.
Amma hefur átt við mikil veik-
indi að stríða undanfarin ár, en
ávallt þegar við heimsóttum hana
laumaði hún til okkar fallegu og
kröftugu brosi sem yljaði okkur um
hjartarætur.
Þegar við fóram til Keflavíkur
til afa og ömmu var oft til eitthvað
góðgæti sem við áttum ekki venjast
heima hjá okkur, t.d. coco-puffs,
og rifum við okkur upp fyrir allar
aldir til að komast í þennan góða
morgunmat. Ekki vildum við heldur
missa af mjólkurferð í Nonna og
Bubba með ömmu.
Amma las oft fyrir okkur sögur
og ævintýri sem við hlustuðum hug-
fangin á, enda var hún sérstaklega
góður upplesari og.sjálf hafði hún
miklar mætur á ljóðum.
Að eðlisfari var amma afskap-
lega glaðlynd kona og hún var mik-
ill dýravinur. Á sínum yngri ámm
hafði hún mjög gaman af hestum
og hét fyrsti hestinn hennar
Hnokki.
Við eigum eftir að minnast ömmu
með mikilli virðingu. Elsku afí, Guð
gefi þér og fjölskyldu þinni __styrk.
Þráinn og Ragnhildur Ösp.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
vió öll tækifæri
»blómaverkstæói
INNAafe
Skólavörðustíg 12
á horni Bérgstaðastrætis
sími 19090