Morgunblaðið - 10.10.1993, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 10. OKTÓBER 1993
Morgunblaós-
menn brugóu sér
ffram á Arnar-
vatnsheiói þar
sem f ram ffer sil-
ungsveiöi til út-
flutnings
Karl greiðir væna
ble.ik|u úr neti.
Logn og þoka i upphafi feróar.
DISIN I
ÞOKUNNI
effir Guðmund Guðjónsson/ Myndir: Árni Sæberg
Það er augljóst að haustið er
gengið í garð. Ferðinni er heitið
fram að Arnarvatni stóra með vatn-
akörlum úr vieiðifélaginu „Dísinni".
Þeir eru að veiða upp í kvóta og
pöntun sem Vatnafang úthlutar og
útvegar. Gestir fínna veitingahúsa
suður í Hollandi ættu að vita hver
aðdragandinn að ljúffengum sil-
ungsréttinum þeirra er. Verður því
Iýst hér í máli og myndum. Tveir
jeppar eru á ferð á tröllavegi, annar
með mikla burðarkerru lafandi aft-
an í, hinn með dijúgstóran plastbát
með utanborðsmótor. Það er þreif-
andi myrkur, rok og rigning og
kolaþoka. Rjúpnahópur rýkur upp
úr slóðinni, en er óðar horfinn út í
sortann. Gamall leitarmannaskáli
sem stendur við Litla vatnið, smá-
vatn sem tengist Arnarvatni stóra,
er aðsetur hópsins. Óeinangraður
og alveg hreint laus við rennandi
vatn og helstu nútímaþægindi.
Svona kofi eins og draugasögur
spunnust í kringum hér í eina tíð.
Einmitt á nóttum sem þessum er
vindurinn gnauðar í súð, myrkrið
er algert, utan dyra sem innan þar
sem kertatýrur varpa daufri birtu.
En draugar skelfa fáa í þessum
hópi. Ein eða tvær sögur hljóma.
Hluti hópsins kom sólarhring fyrr
og náði að leggja net í blíðviðri og
að vitja er veðrið var að rjúka upp.
„Hvað haldiði að við höfum fengið
í Atlavíkurlögninni í morgun? Ha?
520 stykki!“, gellur út í rokið úr
skálanum. Þeir eru drjúgir og mega
vera það. Með gríðarlega veiði í
ölduróti og veltingi. Og kulda. Þó
að vel hafi viðrað á nær alla lands-
menn liðlangan september voru að-
eins 2-3 gráður þarna efra.
Heiðalíf ...
í rökkri gamla skálans fljúga
brandarar fram og til baka. Sumir
fullir karlrembu eins og búast má
við í hörðu og frumstæðu um-
hverfi þar sem svo'margir harðj-
axlar af karlkyni eru samankomn-
ir. Svo róast og sögur fara að
svífa um salinn. Ein er um manng-
arm einn sem var á ferð á heið-
inni að vetri til og lenti í hinum
mestu ógöngum, missti frá sér
hestinn og sá ekki fram fyrir nef
sér í skafrenningi og hríð. Um síð-
ir kom hann þó að sæluhúsinu við
Úlfsvatn og skreið þar inn. Ekki
varð honum svefnsamt og þótti
honum hvað eftir annað sem hópur
hestamanna riði með miklum gusti
upp að húsinu. Er hann afréð að
kíkja út sá hann þó engan mann
og taldi víst að „hestamennirnir"
væru af öðrum heimi en þessum.
Ekki varð sú ályktun til að róa
slæmar taugar hans. Um þverbak
keyrði er hópurinn reið einn gang-
inn enn upp að húsinu. Heyrði
hann síðan hringl í beislum úti
fyrir drjúga stund uns greinilega
mátti heyra gengið upp að hurð-
inni. Er hraustlega var hrifsað í
húninn stökk manngreyið á fætur
viti sínu fjær af hræðslu, velti um
kerti sínu og greip dauðahaldi í
súlu eina mikla úti á miðju gólfi.
Þannig mundi hann síðast eftir sér
áður en svefninn tók hann að lok-
um. í morgunsárið hrökk hann upp
með andfælum og atburðir kvölds-
ins runnu honum ljóslifandi fyrir
hugskotssjónir. Ekki var það til
að róa lamaðar taugar hans, að
hvergi var sjáanleg þessi súla
mikla sem hann hafði gripið í trau-
stataki um nóttina!
Annar í salnum rifjar upp sögu
frá göngum á Arnarvatnsheiði.
Er dagur var að kvöldi kominn
söfnuðust gangnamenn í skálann
í Álftakróki og var glatt á hjalla
eins og nærri má geta. í hópnum
voru meðal annarra tröllkarl mik-
ill af ætt Snorra á Húsafelli. Bar
maður þessi mjög af öðrum í hús-
inu að stærð og hreysti og þoli.
Um nóttina sótti náttúran að
eins og gengur og maður þessi
þurfti að ganga örna sinna. í þá
daga var ekki frægt náðhús með
útsýni til Eiríksjökuls komið á lag-
girnar og menn í umræddri að-
stöðu lögðu á sig að velta við stein-
um. Yfirleitt var það lenska að
sami steinninn væri ekki notaður
tvisvar og heljarmenni þetta hafði
raunar mikinn viðbjóð á slíku. Nú
fór hann hring eftir hring um skál-
ann og velti við steinum. Radíusinn
stækkaði jafnt og þétt, en aldrei
fann hann ónotaðan stein. Hljóp
nú á okkar mann og leitin að stein-
inum hertist. Var hann nú farinn
að hlaupa um holt og hæðir þarna
allt um kring, en ekki gekk rófan.
Risinn var seinn til að reiðast, en
loks var fokið í hann og hann kom
auga á gríðarlegt grettistak á ein-
um melnum. Réðst hann á bjargið
og stympaðist við það stynjandi
og ragnandi í margar mínútur.
Um síðir fór bjargið að hnikast til
og loks felldi tröllið það á hliðina
með öskri miklu og hnykk. Undir
bjarginu gat að líta ... ja, förum
ekki nánar út í það.
Flugdrekar og kafendur ...
Einn í hópnum rifjar upp, að
um morguninn hafi þeir bjargað
lóm úr einu netinu, hann hafi ver-