Morgunblaðið - 08.02.1994, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. FEBRÚAR 1994
Minning
Jón Haukur BaJdvins-
son, loftskeytamaður
Fæddur 13. mars 1923
Dáinn 30. janúar 1994
Með söknuði og trega kveð ég
elskulega tengdaföður minn, Jón
Hauk Baldvinsson.
Jón fæddist í Reykjavík 13. mars
1923. Foreldrar hans voru þau
Baldvin Halldórsson, skipstjóri og
útgerðarmaður í Hafnarfirði, og
Helga Jónsdóttir, húsmóðir. Baldvin
og Helga létust bæði árið 1950,
hann í apríl og hún í maí.
Systkini Jóns eru Halldór, sjó-
maður í Hafnarfirði, Ásta, húsmóð-
ir, nú búsett í Hafnarfirði, og Haf-
steinn, sem lést langt um aldur fram
árið 1988 aðeins 60 að aldri. Sam-
skipti þeirra systkina voru ávallt
með miklum ágætum og þó einkum
Halldórs og Jóns sem ólust upp
saman, mjög náið, á bernskuárum
sínum. Bæði var að þeir fóru marg-
ar sjóferðimar saman með föður
sínum, svo og að báðir voru miklir
sundmenn og unnu oft til verðlauna
á sundmótum, á sínum yngri árum.
Þá rak hann fasteignasölu með
yngri bróður sínum Hafsteini til
margra ára.
Árið 1944 útskrifaðist Jón Hauk-
ur frá Loftskeytaskólanum í
Reykjavík og hóf fljótlega störf á
Veðurstofu Islands, þar sem hann
starfaði allt fram til ársins 1964.
Eftir það vann Jón við margskonar
störf, einkum á sviði verslunar og
viðskipta.
Eftirlifandi eiginkonu, Þóru Mar-
gréti Jónsdóttur, kvæntist Jón
Haukur hinn 6. október 1946. Þau
- * eignuðust fimm börn, sem öll eru
á lífi, en þau _eru Baldvin, giftur
undirritaðri, Ólafur Öm, giftur
Soffíu Sveinsdóttur, Konráð Ingi,
giftur Önnu Sigurðardóttur, Helga
Þóra, gift Sigurði Haraldssyni, og
Þormóður, en sambýliskona hans
er Sigríður Garðarsdóttir. Bama-
böm þeirra Jóns og Dúddu eru nú
orðin fimmtán og barnabarnabörnin
fjögur.
Jón veiktist alvarlega 18. janúar
sl. og dvaldi á gjörgæsludeild Borg-
arspítalans til dauðadags 30. jan-
úar. Jóni var ekki hugað líf fyrstu
dagana á spítalanum, en tókst þó
af sinni alkunnu gjafmildi að veita
sínum nánustu allt sem hann gat á
banabeðinum. Harin komst nokkr-
um sinnum til meðvitundar og
styrkti enn fekar sterka fjölskyldu
í glímunni við sorgina miklu sem
ávallt fylgir fráfalli náins ástvinar.
Jón var þó vel frískur allt fram til
þess dags sem hann veiktist. Hann
vann sinn hefðbundna vinnudag í
Litrófi fram að hádegi daginn sem
hann veiktist og fór í langan og
ánægjulegan útreiðartúr með vin-
um sínum, þremur dögum áður.
Ég kynntist Jóni þegar ég var
sautján ára gömul og reyndist hann
mér alla tíð sem hinn besti vinur
og tengdafaðir, hvað sem á gekk.
Eftir því sem árin liðu og kynni
okkar urðu nánari, urðu mér æ
betur ljósir mannkostir hans og
drengileg skaphöfn. Hann var ákaf-
lega trúaður maður og stóð náið
með mér er ég átti við veikindi að
stríða og sýndi þá hverskonar
manngæsku hann bar. Hann var
sérlega vel gerður maður til líkama
og sálar, karlmannlegur á velli og
prúður í framkomu, glaður og
skemmtilegur í viðmóti, en þó mik-
ill alvörumaður að öðrum þræði,
eins og' faðir hans. Jón fylgdist
náið með og var víðlesinn og fróður
um samtímann og enn áhugasam-
ari var hann um framtíðina. Hann
var mjög stjórnmálalega sinnaður
og ræddi oft um stjórnmál við böm-
in og tengdabörnin. Hann var mik-
ill sjálfstæðismaður en tilbúinn til
að gagnrýna það sem miður fór í
framgangi hægri stefnunnar og þó
sérstaklega þegar talið barst að
sjávarútvegi, en sjómennskan og
útgerðin átti hug hans allan í stjóm-
málalegri umræðu.
Jón var manna frábitnastur aliri
íhlutun eða dómum um annarra
hagi og hegðan og vildi láta hvern
mann og málefni njóta sannmælis.
En teldi hann sig eiga rétt mál að
sækja eða verja, var hann allra
manna fastastur fyrir, en beitti þó
jafnan fulium drengskap og prúð-
mennsku.
Jón Haukur hafði einstakt lag á
að umgangast fólk og skipti þá ald-
ur ekki máli. Hann umgekkst alla
sem jafningja og fýlgdist náið með
störfum barna og tengdabarna
U I S - 2 3 3 5
Tvískiptur kæhskápur
m/frysti að neðan
Kælir: 250 Itr.
Frystir: 90 Itr.
Hæð: 175cm
Breidd: 60cm
Dýpt: 57cm
(*Q3öj Hraðfrysting
Umhverfisvænir
Sjálfvirk afhríming á kæli
FAGOR UIS-233S
49.900-
AFBORGUNARVERÍ) KR. 52.600
ilboð

Æm RÖNNING
BORGARTÚNI 24
SÍMI 68 58 68
í * IJ I s f # « * *.* £»« * ¥ 't S 5 % % í ,*E 41 aáWsl ftirl
FALLBG OG GOÐ
framtíðarlaush
FYRIR HEIM'LIO
sinna og var ávallt stoltur af gerð-
um þeirra og hvatti þau ákaft til
dáða. Jón var maður sem naut þess
að gefa, en átti erfitt með að þiggja.
Þessi eiginleiki hans var mjög áber-
andi á jólum og einkum í sjötugsaf-
mæli hans sem haldið var í Hvassa-
leitinu í fyrra. Aldrei hef ég séð
nokkurn mann gleðjast jafn inni-
lega og hann á þeirri stund. Þar lék
Jón á als oddi enda í félagsskap
fjölskyldu sinnar og vina en þar
leið honum ávallt best.
Það sem við upplifðum, ástvinir
hans, síðustu dagana fyrir andlátið
var hversu dásamlegar minningar
við eigum öll um einstakan mann
sem veitti okkur alltaf allt sem
hann gat.
Elsku Dúdda mín, ég samhrygg-
ist þér innilega en um leið veit ég
að Guð mun styrkja þig í sorg þinni
og harmi, sem nú hefur kvatt að
dyrum. Þú, sem hefur sannarlega
verið Jóni hans sterkasta stoð allt
ykkar líf, tekur nú við nýju hlut-
verki, í sterkri samhentri fjölskyldu.
Blessuð sé minning þessa góða
drengs.
Margrét S. Björnsdóttir.
Alltaf kemur dauðinn manni jafn
mikið á óvart, þó svo að maður viti
að hann er það sem bíður okkar
allra.
Elskulegi tengdapabbi minn er
látinn, sjötugur að aldri.
Það er sannarlega margs að
minnast, en mig langar í stuttu
máli að rifja upp minningar sem
ylja mér, þegar ég lít yfir farinn
veg. Ég hitti tengdapabba fyrst
fyrir 19 árum, þegar ég kynntist
syni hans Konráði, núverandi eigin-
manni mínum.
Tengdapabbi var hár, myndar-
legur, rólegur og yfirvegaður mað-
ur. Hann vildi vega og meta allt
vel og vandlega og vissi að öll mál
hafa tvær hliðar. Þannig vildi hann
öllum vel, þó honum yrði kannski
ekki alltaf að ósk sinni. Ég held
að honum væri best lýst sem góðum
sáttasemjara.
Hugur minn reikar 14 ár aftur
í tímann, þegar við Konráð bjuggum
hjá tengdaforeldrum mínum í Heið-
argerði. Ég hafði nýlega lokið við
að taka bílpróf og var óörugg að
keyra. Þá bauð hann mér að fara
á sínum bíl og hann skyldi kenna
mér. Það þurfti ekki marga bíltúra
til að ég næði tökum á ökutækinu
og óöryggið hvarf. Þetta þakka ég
hans einstöku þolinmæði. Betri
kennara gat ég ekki fengið og er
ég honum afar þakklát fyrir. Síðan
þegar dætur okkar Konráðs komu
í heiminn og urðu þess aðnjótandi
að eiga hann að afa, upplifðu þær
það allar á meðan þær voru litlar
að afi kallaði þær dúkkudísirnar
sínar, sem mér fannst alltaf svo
fallegt. Ég minnist þess jafnframt
að hann söng fyrir þær „Þú ert
yndið mitt yngsta og besta“. Hann
var söngmaður mikill og góður og
söng með Karlakór Reykjavíkur í
mörg ár. Sér til ánægju og heilsu-
bótar stundaði hann sund og kynnt-
ist þar góðum félögum.
Þó hestamennskan hafi verið eitt
af hans aðaláhugamálum nú í seinni
tíð,. finnst mér rétt að geta um
brennandi áhuga hans á stang-
veiði. Tengdapabbi var sérlega út-
sjónarsamur og laginn veiðimaður
og þá um leið fiskinn. Þar nýttist
líka þolinmæði hans honum vel.
Konráð fór ekki varhluta af þeirri
kunnáttu sem pabbi hans bjó yfir
og var heldur ekki hár í loftinu
þegar hann fór í sína fyrstu veiði-
túra með pabba. Áhugann kveikti
tengdapabbi hjá syninum og kenndi
honum alla þá takta og brögð, sem
kemur sér vel að búa yfir þegar
stangveiði er stunduð. Konráð býr
að því í dag að hafa átt góðan kenn-
ara og vin, fyrir utan það að eiga
óteljandi hlýjar og ánægjulegar
minningar úr öllum þeim veiðiferð-
um sem hann fékk að fylgja pabba
sínum. Við Konráð áttum dásam-
lega daga með honum síðastliðið
sumar í þriggja daga veiðitúr í
Straumijarðará.
Hann gat verið hrókur alls fagn-
aðar þegar við átti. Þegar hann
sagði frá þurfti hann svo fá orð,
sem sögðu manni þó svo margt.
Honum tókst að gera einföldustu
hluti og málefni svo spaugileg, að
oft á tíðum gat maður velst um af
hlátri, þá yfir því hvað hann var
einfaldlega spaugsamur. Þó hann
gæti gert að gamni sínu, var hann
mjög orðvar maður og aldrei heyrði
ég hann tala illa um nokkurn mann.
Síðast en ekki síst eru honum
þökkuð síðastliðin tíu ár sem hann
vann í fyrirtækinu hjá Konráði, þar
sem hann skilaði sínu vel og eignað-
ist marga góða vini, sem ég veit
að allir sakna hans nú. Tengdapabbi
átti sína trú og þess vegna er ég
sannfærð um að nú líður honum
vel. Ég, Konráð og dætur okkar
söknum hans heil ósköp, en mildum
söknuðinn með yndislegum og góð-
um minningum.
Guð gefi Dúddu minni og börnun-
um öllum styrk í sorginni. Megi guð
blessa elskulegan tengdapabba.
Það er vetur í bæ, en eins og
segir í sálminum:
Fræ í frosti sefur,
fónnin ei grandar því.
Drottins vald á vori
vekur það upp á ný.
(Sbj.E.)
Anna.
Hér er lítil kveðja til hans afa
Jóns.
Heima hjá afa Jóni og ömmu
Dúddu áttum við okkar annað heim-
ili. Þegar mamma og pabbi voru
að vinna eða þurftu að fara eitt-
hvað, var alltaf tekið á móti okkur
öllum með opnum örmum og af
mikilli hlýju. Við geymum með okk-
ur allar góðar minningar og minn-
umst hans í bænum okkar, um leið
og við biðjum Guð að styrkja hana
elsku ömmu Dúddu okkar.
Hvert örsutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér,
var sólskinstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn
hve öll sú gleði er fyr naut hugur minn
og orðin hljómlaus utangátta og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm.
(Halldór K. Laxness)
Þóra Margrét, Kolbrún
og Berglind Osk.
Hann afi Nón er dáinn. Sorgin
er sár og söknuðurinn mikill þegar
hann er kvaddur. Upp úr sorginni
stendur þó þakklætið fyrir eftir-
minnilegar stundir á liðnum árum.
Afi Nón hafði einstaklega gott
lundarfar. Margt hefur hann kennt
okkur með sinni yfirveguðu fram-
komu, góðri kímnigáfu og trúnni,
sem hann miðlaði til okkar krakk-
anna.
Þau afi Nón og amma Dúdda
voru sérlega skemmtileg heim að
sækja. Hvenær sem var gátum við
farið til þeirra og mætt hlýjum,
opnum örmum. Okkur líða seint úr
minni stundirnar í Heiðargerðinu,
staðnum sem sameinar æskuminn-
ingar okkar með ömmu og afa og
svp síðar í Hvassaleitinu. Þangað
var sjaldan hægt að koma án þess
að amma væri nýbúin að baka. Og
ekki þótti afa það nú verra, frekar
en okkur krökkunum, hve amma
var iðin við baksturinn. Þegar kök-
urnar voru búnar sendi hann okkur
gjaman eftir nammi út í sjoppu.
Osjaldan var Blokksúkkulaði á inn-
kaupalistanum. Hann var eins og
einn af okkur krökkunum þegar
gleðin, sælgætið og kökurnar voru
annars vegar.
Hjá ömmu og afa hefur alltaf
verið fullt hús af fólki; börnum,
barnabörnum og barnabarnabörn-
um. Þannig vildu þau hafa það. Það
er og huggun harmi gegn að þann-
ig verður það áfram, hjá þér elsku
amma, en það skarð sem nú hefur
myndast fyllum við með minning-
unni um hlýjan og góðan afa. Afa
sem miðlaði stöðugt góðum ráðum
og velvild. Afa sem einlæglega vildi
frekar gefa en þiggja.
Við þökkum honum fýrir allt það
sem hann veitti okkur og allar fögru
minningar sem hann skilur eftir.
Þær eru örugglega það dýrmætasta
sem hann gaf okkur.
Blessuð sé minningin um ástkær-
an afa okkar.
Þóra Margrét Baldvins-
dóttir, Björn Helgi og Jón
Haukur Baldvinssynir.
Jón Haukur Baldvinsson var hluti
af þeirri glaðværu og hlýju fjöl-
skyldu sem ég eignaðist fulla hlut-
deild í með fósturföður mínum Haf-
steini, bróður Jóns. í dag kveðjum
við Jón Hauk og fýlgjum síðasta
spölinn.
Jón Haukur var barn Hafnar-
fjarðar með seltu í blóðinu, söng
og hljóðfæraslátt. Hann fór ungur
til sjós að hætti feðranna og gekk
síðar á land til athafna við verslun
og viðskipti. Dró sig í hlé og settist
í helgan stein í Valhöll verslunar-
manna í Reykjavík.
Fjölskylda mín og ég biðjum al-
föður að styrkja ástvini Jóns á erfið-
um tímamótum. Glaðvær minningin
lifir áfram um ljúfan föður og góð-
an mann uns alfaðir signir aftur
allan hópinn hinum megin.
Ásgeir Hannes.
Jón Baldvinsson er dáinn.
Jón sem alltaf var svo hress og
kátur og kenndi sér einskis meins
frekar en gerist og gengur. Fór
heim slappur úr vinnu einn góðan
veðurdag, kemur ekki aftur. Dáinn
nokkrum dögum síðar. Það er að-
eins þrennt, nánast tvennt sem er
öruggt í þessum heimi. Við fæð-
umst, við lifum og við deyjum. Við
getum sett það að lifa í vafaröð,
því lífið er svo margbreytilegt og
sumir kunna betur að lífa lífinu en
aðrir. Svo fá menn misjafnlega
langan dvalartíma í þessari jarð-
vist. Já, við eigum öll okkar fyrir-
fram ákveðinn dánartíma og þau
örlög verða ekki flúin. Flest okkar
eiga í bemsku foreldra, afa og
ömmur og aðrg ættingja, fasta,
óhagganlega punkta í tilverunni.
Við nánast ætlumst til þess að þeir
fylgi okkur um allan æviveg, en svo
kemur áfallið, við eldumst og fylgd-
armenn einnig og við horfumst í
augu við sára kveðjustund.
Þannig er nú komið fyrir ættingj-
um hins mæta manns, Jóns Hauks
Baldvinssonar. Þannig horfa aðrir
samferðamenn Jóns einnig á þá
staðreynd að komið er að kveðju-
stund. Óréttlát og skyndileg
ákvörðun almættisins að kalla frá
lífsglaðan og kátan mann nánast
fyrirvaralaust. Síst af öllu átti ég
von á að Jón yrði kallaður frá svo
skjótt sem raunin varð.
Mér er ljúft að minnast Jóns
Baldvinssonar og ég mun aldrei
gleyma honum svo lengi sem ég lifi.
Eg kynntist Jóni þegar ég hóf
störf hjá Litrófi fyrir um þremur
árum. Þessi hægi, góðlegi og virðu-
legi maður vann strax vináttu mína
og mér þótti fljótt sérstaklega vænt
um þennan mann. Hann var hlýr,
ljúfur og sannkallaður herramaður.
Þó að aldursmunurinn væri á fimmta
tug í árum talið, þá var sá aldurs-