Morgunblaðið - 06.11.1994, Blaðsíða 26

SUNNUDAGUR 6. NOVEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞORA EINARSDOTTIR
■4“ Þóra Einarsdóttir fæddist á
* Kaldárhöfða í Grímsnes-
hreppi 26. mars 1912. Hún lést á
Landspítalanum 30. október síð-
astliðinn. Hún var dóttir hjón-
anna Sigurlaugar Þorkelsdóttur,
f. í Niðurkoti á Kjalarnesi 12.
mars 1885, d. 24. febrúar 1973,
og Einars Jónssonar, f. á Mjóa-
nesi í Þingvallasveit 21. nóvem-
ber 1877, d. 21. október 1956.
Systkini Þóru voru tíu og var
Þóra fimmta í röðinni. Hinn 14.
ágúst 1937 giftist Þóra Stefáni
Gunnari Símonarsyni, verkstjóra
frá Siglufirði, f. 17. febrúar 1916,
d. 11. desember 1982. Börn
þeirra eru Pálína Asdís, gift
Emil Gíslasyni, Símon Ægir, gift-
ur Rannveigu Guðmundsdóttur,
Steinunn, gift Gunnari Reyni
Antonssyni, Þóra Sigrún, gift
Eggerti Ólafssyni, Gunnar Sæv-
ar, giftur Herdísi J. Skarphéðins-
dóttur, og Guðmundur, giftur
Kristínu Dröfn Amadóttur.
Barnabörnin eru orðin 26 og
bamabamabömin 18. Útför Þóm
fer fram frá Árbæjarkirkju á
morgun.
SIEMENS
Alltaf-alls staðar með Siemens
Það er engin tilviljun að Borgarspítalinn, Landsvirkjun, ÍSAL, Vegagerð ríkisins, LÍN,
Hreyfill, Mjólkursamsalan, AmmaLú, ýmsar íögmannsstofur, stofnanir og fyrirtæki
treysta á Siemens símabúnað í rekstri sínum.
Siemens framleiðir einfaldlega afburða tæki og sé horft á þjónustu- og rekstrar-
kostnað eru þau sérlega hagkvæmur kostur fyrir allar stærðir fyrirtækja.
Siemens S3
er GSM farsrminn
Hann er nettur, léttur
og alltaf tiltækur. Ýmis
aukabúnaður fáanlegur.
Vandað tæki á góðu verði.
1 V'A' |
SIEMENS

Viljirðu endingu og gæði -
OKKUR langar að minnast tengda-
móður okkar í örfáum orðum. Marg-
ar ánægjustundir höfum við átt með
henni og Gunnari
tengdapabba á síðast-
iiðnum 30 árum, fyrst
í Fagrabænum, sem
„tiivonandi" og seinna
sem tengdaböm.
Hún var okkar
„hvunndags" hetja, sem
hafði reynt ýmislegt í
lífsins ólgusjó. Hún var
alin upp á bammörgu
heimili suður með sjó
til sex ára aldurs, þá
var hún send í fóstur
austur í Grímsnes, að
Efri-Brú, vegna erfið-
leika heima fyrir. Þó að
henni hafði ekki verið ljúft að yfir-
gefa systkinahópinn, þá bast hún
Grímsnesinu tryggðaböndum og það
kom ljómi í augun hennar, þegar hún
talaði um Sogið og útsýnið frá bæn-
um. Þess vegna fannst henni alltaf
þröngt um sig í Siglufírði, en þangað
giftist hún og bjó þar í rúm tuttugu
ár.
í Siglufirði voru erfiðir tímar á
þessum áram. Síldin kom og síldin
fór. Það var ekki alltaf nóg vinna
og þess vegna varð mamman að vera
sparsöm, útsjónarsöm og nýtin. Alla
þessa kosti hafði Þóra. Hún saum-
aði, pijónaði, bakaði, huggaði og las.
Já, hún tengdamamma las. Bókin
var hennar lífselexír. Bókarlaus gat
hún ekki verið. Hún las jafnt á ís-
lensku, ensku og dönsku.
Hún starfaði í verkalýðshreyfíng-
unni á Siglufirði á baráttuárunum
og var mjög virk. Var bæði í stjóm
og sat þing ASÍ sem fulltrúi Siglfírð-
inga. Hún minntist þessa tíma með
mikilli ánægju. Hún var jafnréttis-
manneskja fram í fíngurgóma og
kenndi okkur öllum að meta fólk
eftir verðleikum, en ekki stöðu eða
titil.
Árið 1958 varð mikil breyting á
högum þeirra hjóna er þau fluttu til
Reykjavíkur. Fundu þau sér hús við
Árbæjarblett 44, seinna Fagribær
14. Tengdapabbi fékk starf hjá sfld-
arútvegsnefnd, þar sem hann starf-
aði til dauðadags, en hann lést í
desember 1982. Þóra vann ýmis
þjónustustörf.
Með breyttum tímum og betri hag
gátu þau farið að sinna nýjum áhuga-
málum, sem vora ferðalög. Þau ferð-
uðust innanlands og utan. Kanarí-
eyjaferðir urðu árvissar. Eftir lát
Gunnars hélt hún áfram að ferðast
ein eða með systkinum sínum.
í Árbæjarblettinum var oft mann-
margt um helgar. Þar var spilaður
fótbolti á túninu og sóttust systkina-
synirnir eftir að komast upp eftir í
fjörið. Þá stóð Þóra í eldhúsinu og
bakaði ofan í liðið. Þetta breyttist
þegar byggðin þrengdist og túnið
hvarf. Þá hét það Fagribær, en fólk-
ið var enn margt um helgar og Þóra
í eldhúsinu. Nú voru það böm,
tengdaböm og bamaböm sem þáðu
veitingar og faðmlög.
Veitingamar breyttust ekki, þó
Þóra flytti úr Fagrabæ í Hraunbæ
eftir lát Gunnars. Hennar verður
minnst með hlýju og þökk fyrir allt
þ^ð sem hún gaf okkur viljandi og
óviljandi. Hafðu þökk fyrir samfylgd-
ina.
Hvfldu í friði.
Herdís og Gunnar Reynir.
Mig langaði til að minnast hennar
Þóra ömmu með nokkrum línum.
Hún var alla tíð mjög fróðleiksfús
og hafði mikið yndi af bóklestri og
þrátt fyrir stutta skólagöngu gat hún
lesið á ensku og öllum Norðurlanda-
málunum nema finnsku. Bókasafnið
hennar var yndisleg blanda af ástar-
sögum og ýmsum fagurbókmenntum
ásamt íslendingasögunum.
Hún var skemmtilegur sögumað-
ur, byijaði á sögunni af Steini Bolla-
syni sem hún hefur sagt sínum niðj-
um oftar en hægt væri að telja. Svo
komu vísur og þulur og þegar barna-
bömin komust til vits og ára sagði
hún okkur sögur frá æsku sinni og
uppvexti á Efri-Brú.
Sex ára gömul fór hún í fóstur
þangað. Hún fór ásamt föður sinum
ríðandi þessa dagleið og var hálf aum
yfír viðskilnaðinum. Faðir hennar
hughreysti hana og sagði að með
þessu móti fengi hún tækifæri til að
mennta sig. Það var hennar huggun
á næstu árum, enda
varð hún sú eina af þeim
systkinunum sem fór í
nám á Laugarvatn.
Hún var alin upp í
vinnusemi og ósérhlífni
og það hefur einkennt
hana alla tíð. Yfírleitt
voru pijónarnir á fullu
meðan hún horfði á
sjónvarp eða las. Ann-
ars fannst henni hún
vera að svíkjast um.
Hún var gjafmild á tíma
sinn og athygli sem er
sjaldgæft í þessu nú-
tímaþjóðfélagi. Elsku
Þóra amma, takk fyrir allt og allt.
íris Emilsdóttir.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól
fegin hvfldinni verð.
Guð minn, gefðu mér frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andrésdóttir.)
Það er komið að kveðjustund við
eina af okkar ágætu félagskonum í
Kvenfélagi Árbæjarsóknar, hana
Þóru Einars. Hún kom til starfa í
félaginu nokkru eftir að hún flutti
til Reykjavíkur frá Siglufirði, þar sem
hún hafði búið ásamt manni sínum,
Gunnari Símonarsyni, og þau búin
að koma upp sínum mannvænlegu
börnum.
Hún Þóra lá ekki á liði sínu við
að vinna að hag félagsins, t.d. þegar
unnið var við undirbúning árlegs
basars lánaði hún í húsi sínu til fönd-
urvinnu gott og notalegt herbergi.
Þar var oft þröng á þingi, en vel fór
um allar og unnið vel og mikið. Ekki
lét hún þar við sitja, ásamt því að
vinna með okkur, var alltaf heitt á
könnunni, að ógleymdum pönnukök-
unum, sem vora þær bestu í bænum,
ásamt öðra ljúffengu meðlæti. Henni
fannst þetta bara tilheyra að hafa
notalegheit á meðan litið var upp úr
sauma- og pijónaskap.
Þóra sat um árabil í stjórn félags-
ins, þar af nokkur ár sem gjaldkeri
og leysti hún það af hendi með prýði,
eins og annað sem hún tók að sér.
Ævinlega var hún tilbúin í útrétting-
ar, sem oft vora tímafrekar og var
hún ómetanleg hjálparhella í félags-
starfinu. Minnist ég þess t.d., þegar
við fórum saman og keyptum full-
komið fótsnyrtitæki til að hægt væri
að veita eldri borguram í sókninni
sem besta þjónustu, og starfrækt er
enn í dag í safnaðarheimilinu okkar.
Og svo var farið að kaupa sérhann-
aða stóla fyrir sömu starfsemi. í ein-
um leiðangrinum var keyptur borð-
búnaður fyrir hundrað manns og
svona mætti lengi telja.
Ánægjulegt var á síðastliðnu vori
að rifja upp með henni samstarfið í
þá daga. En þá var Þóra orðin veik
af þeim sjúkdómi, er hún varð að
lokum að lúta í lægra haldi fyrir.
Samt var stutt í spaugið og engan
bilbug á henni að finna. Við höfðum
um margt að spjalla og rifja upp frá
liðnum samstarfsáram, sem var æði
margt, er gott og gaman var að
gera og líka það, sem hefði mátt
betur fara eins og gengur.
Þóra var einörð kona og hafði sín-
ar skoðanir á sinn ákveðna en hægl-
áta hátt. Hún var ein af þessum
hljóðlátu húsmæðrum okkar lands,
■ sem unnu að velferð barna sinna og
heimilis, og eru ómældar vinnustund-
irnar, er þær hafa lagt af mörkum
til þjóðfélagsins. Helst er starfs þess-
ara heiðurskvenna minnst og það
þakkað, er þær eru gengnar á vit
feðra sinna og mæðra.
Um leið og Þóru eru þökkuð vel
unnin störf í þágu félagsins, eru
börnum hennar og öðrum ástvinum
sendar innilegar samúðarkveðjur.
Þó styttist dagur, daprist ljós
og dimmi meir og meir,
ég þekki Ijós, sem logar skært,
það ljós, er aldrei deyr.
(Margrét Jónsdóttir).
Blessuð sé minning mætrar konu.
F.h. Kvenfélags Arbæjarsóknar,
Halldóra V. Steinsdóttir.