Morgunblaðið - 13.01.1995, Side 36

36 FÖSTUDAGUR 13. JANÚAR 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MJÖLL BORGÞÓRA
SIG URÐARDÓTTIR
+ Mjöll Borgþóra
Sigurðardóttir
fæddist í Reykjavík
29. ágúst 1937. Hún
lést á St. Jósefs-
spítalanum í Hafn-
arfirði hirin 4. jan-
úar síðastliðinn.
Hún var einkadóttir
hjónanna Elínborg-
ar Þuríðar Þórðar-
dóttur frá Gufu-
skálum á Snæfells-
nesi og Sigurðar
Friðrikssonar frá
Gamla-Hrauni á
Eyrarbakka, sem
eru bæði látin. Mjöll fæddist í
Reykjavík, en dvaldist oft á
bernskuárum sínum á Gufu-
skálum. Fimm ára að aldri
fluttist hún með foreldrum sín-
um til Eyrarbakka, þar sem
þau bjuggu um þriggja ára
skeið en þá fluttust þau aftur
til Reykjavíkur. Mjöll útskrif-
aðist frá Verslunarskóla ís-
lands vorið 1956 og hóf þá
störf hjá Mjólkursamsölunni í
Reykjavík.
Hinn 22. júní 1957 giftist
Mjöll eftirlifandi eiginmanni
sínum, Ragnari Jóhanni Jó-
hannessyni frá
Hábæ í Hafnarfirði.
Hófu þau búskap
sinn þar í bæ og
bjuggu þar ætíð síð-
an. Ragnar og Mjöll
eignuðust fjögur
börn. Þau eru: 1)
Ásthildur, f. 1957,
búsett í Hafnar-
firði, gift Jóni Rún-
ari Halldórssyni.
Þau eiga fjögur
börn. 2) Ragnar
Borgþór, f. 1959,
búsettur á Stokks-
eyri, sambýliskona
hans er Magnea Hilmarsdóttir.
Þau eiga einn son, en Ragnar
á eina dóttur fyrir. 3) Elínborg,
f. 1961, búsett í Hafnarfirði,
hún á einn son. 4) Sigurður
Þórður, f. 1967, búsettur á Sel-
fossi, kvæntur Hólmfríði Þóris-
dóttur. Þau eiga tvo syni.
Mjöll starfaði m.a. hjá Raf-
veitu Hafnarfjarðar, Vélsmiðju
Hafnarfjarðar og hjá Islenska
álfélaginu frá nóvember 1981.
Frá 1991—1993 tók Mjöil virkan
þátt í starfi ITC-Hörpunnar.
Útför Mjallar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirlq'u i dag.
MIG langar til þess að minnast
kærrar vinkonu minnar með fáein-
um orðum og þakka henni alla
hennar tryggð og vináttu sem aldr-
ei bar skugga á. Minningamar
hrannast upp. Fyrir framan mig he/
ég jólakort sem hún sendi mér. Á
því er mynd af vinkonunum þrem,
Doddu, Siggu og Mjöll, þar sem þær
krækja saman handleggjum og
halla sér upp að húsvegg Lindar-
götuskólans og brosa af því að þær
eru aðeins þrettán ára og hamingju-
samar og eiga allt lífið framundan.
Mikið vatn hefur runnið til sjávar
síðan myndin var tekin, en þær
hafa alltaf staðið saman, aldrei
misst sjónir hver af annarri þar til
nú að Mjöll er hrifin í burtu og
stingandi sársauki og söknuður sit-
ur eftir í btjóstum okkar Doddu.
Alltaf stóð ég í þeirri meiningu
að hún Mjöll mín yrði allra kerlinga
elst og sá hana reyndar fyrir mér
í fjarlægri framtíð dansandi og
syngjandi á elliheimilinu rétt eins
og á skólaböllunum forðum daga
Ég man hana fyrst er við settumst
saman fyrsta skóladaginn okkar í
Gaggó Lind. Svolítið feimnar og
óöruggar með okkur brostum við
samt hvor til annarrar og þar með
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HULDA JÓNSDÓTTIR,
Aðalbraut 41B,
Raufarhöfn,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri miðvikudaginn 11. janúar.
Magnús A. Jónsson,
Jón Magnússon, Katrín Hermannsdóttir,
Margrét G. Magnúsdóttir, Hreinn Grétarsson,
Magnús Örn Magnússon, Ragnheiður Sigursteinsdóttir,
Valur Magnússon, Birna Sigurðardóttir
og barnabörn.
t
Systir okkar,
LIUA JÖRUIMDSDÓTTIR,
lést á Hrafnistu 11. janúar.
Systkini hinnar látnu.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
AUÐUR TRYGGVADÓTTIR,
Gerðavegi 1,
Garði,
er lést 4. janúar sl., veröur jarðsungin
frá Útskálakirkju laugardaginn 14. jan-
úar nk. kl. 14.00.
Björg Björnsdóttir, Vílhelm Guðmundsson,
Finnbogi Björnsson, Edda Karlsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
hófst vinátta sem hefur varað síð-
an. Þessi tvö ár sem við sátum sam-
an í skólanum eru ævintýri líkust
í minningunni. Hver dagur var til-
hlökkunarefni. Mjöll sóttist námið
vel og hún var með þeim bestu í
leikfimi og í keppnisliði skólans í
sundi. Hún var eftirsóttur dansfé-
lagi á skólaböllum, vel liðin af öll-
um, geislandi kát og afskaplega
skemmtileg.
Ég minnist þess að klukkan átta
margan sunnudagsmorguninn vor-
um við mættar í gömlu góðu Sund-
höll Reykjavíkur og byijuðum ævin-
lega á því að sitja langa stund flöt-
um beinum í sturtunum og undir
fossandi vatninu sungum við há-
stöfum af einskærri gleði yfir lífínu
og tilverunni. Þetta uppátæki okkar
var ekki alltaf vinsælt hjá baðvörð-
unum, en okkur fyrirgafst. Ég
minnist hjólreiðaferða okkar út fyr-
ir bæinn, skíðaferðanna upp í
Hamrahlíð og Skíðaskála og
skautaferðanna niður á Tjörn, þar
sem Mjöll sveif um á hokkí-skaut-
unum sínum í áttur og hringi aft-
urábak og áfram, óþreytandi og
örugg, en klukkan níu drógum við
af okkur skautana til að ná í eina
bunu með Kleppsvagninum, sem
var það lengsta sem hægt var að
komast með „strætó". Þar settumst
við í öftustu sætin skólasystkinin
og ræddum lifsins gagn og nauð-
synjar og stundum fór það svo að
umræðuefnið krafðist tveggja buna
og þá fengum við bágt fyrir heima,
því útivistartíminn var yfirleitt ekki
lengur en til klukkan tíu nema í
undantekningartilvikum. Strákar í
þá daga voru aðallega spennandi
félagar og vinir, nauðsynlegir til
að hafa með í bland en áttu ekkert
skylt við framtíðardraum okkar,
sem var sá stærstur að búa saman
í íbúð, liggja á kvöldin uppi í sófa,
lesa bækur og eiga fulla kassa af
negrakossum og kóka kóla til að
nærast á.
Eftir tvo vetur í Gagnfræðaskól-
anum við Lindargötu hóf Mjöll nám
í Verslunarskóla íslands og lauk
þaðan verslunarskólaprófí. Þegar
Mjöll var á síðasta ári í Verslunar-
skólanum var endanlega útséð um
það að ekkert yrði af sameiginlegu
negrakossaáti okkar í framtíðinni.
Ég var þá að gifta mig og flytja út
á land og draumaprinsinn hennar
kominn til sögunnar. Ragnar Jó-
hannesson, ungur stýrimaður úr
Hafnarfirði, kom eins og hvítur
stormsveipur inn í líf hennar, heill-
aði hana upp úr skónum og fyrr
en varði voru þau hamingjusamlega
gift og börnin komu hvert af öðru,
fyrst Ásta, síðan Ragnar, Ellý og
síðastur Siggi. Allt í einu var Mjöll
mín farin að sauma, hekla, pijóna
og baka og allt fórst henni þetta
aðdáunarvel úr hendi og virtist hún
njóta þess þeim mun betur að eiga
stóra fjölskyldu þar sem hún var
einbirni sjálf og hafði reyndar oft
sagt það við mig að það eina sem
hún öfundaði mig af væru systur
mínar tvær.
Mjöll var sami trausti vinurinn
þó að við byggjum í nokkur ár hvor
í sínum landshluta. Við höfðum
gott samband og þegar ég flutti til
Reykjavíkur var þráðurinn tekinn
upp að nýju, en þar sem minn mað-
ur vann vaktavinnu utanbæjar en
Ragnar hennar sjómaður tók það
þá nokkurn tíma að kynnast, en við
fórum þá bara tvær einar með börn-
in í útilegu ef svo bar undir eða á
skauta eða bara heimsóttum hvor
aðra með eða án barna eftir því
hvernig stóð á. Alltaf mundum við
eftir afmælum hvor annarrar og ef
við gátum ekki mætt þá hringdum
við. Eitt sinn þegar Ragnar var á
sjónum og Mjöll ein heima með
börnin á afmælisdaginn kom ég
síðla kvölds til hennar. Þegar ég
birtist hló hún dátt og innilega og
sagði: Nú skil ég af hveiju ég var
í fylu í dag, ég hélt að þú hefðir
gleymt afmælinu mínu. Annað
skipti þegar ég var að básúnast
yfir því hvað ég hefði vaxið mikið
á þverveginn þá horfði hún á mig
þessum stóru undrunaraugum og
sagði: Er það? Ég hef ekkert tekið
eftir því. Fyrir mér ert þú bara allt-
af gamla góða Sigga. Þannig man
ég hana, hvernig hún gerði ævin-
lega gott úr öllu og vildi öllum vel.
Vildi fremur vera veitandi en þiggj-
andi. Var ævinlega gleðigjafi. Eftir
að Ragnar hóf vinnu í landi eignuð-
ust þau sumarbústað við Meðalfells-
vatn, sannkallaðan unaðsreit, þar
sem þau undu sér einstaklega vel
við ræktun og uppbyggingu og átt-
um við þar saman margar yndisleg-
ar samverustundir. Ég minnist líka
með gleði heimsókna þeirra í sum-
arbústaðinn okkar í Olfusinu. Það
var fastur liður síðustu ár að þau
kæmu eina helgi til okkar og við
síðan aðra helgi til þeirra og þá var
setið og spjallað framm á rauða
nótt. Stundum sátum við Mjöll dulít-
ið lengur en eiginmennirnir, urðum
ungar í annað sinn við að rifja upp
gamlar minningar og ennþá yngri
við að segja sögur af barnabörnun-
um. Á þeim stundum fann ég það
best þvílík amma hún var. Hún
dýrkaði barnabörnin sín og átti til
handa þeim ómælda þolinmæði og
hlýju og sinnti þeim á þann hátt
að öll fundu þau það að sérhvert
þeirra átti sinn sérstaka sess í hjart-
anu hennar ömmu. Fyrir henni voru
þau öll „spes“ hvert á sinn. máta.
Aldrei gleymi ég fimmtíu ára af-
mælisdegi mínum, þegar hún steig
fram og flutti mér afmælisræðu er
seint mun gleymast þeim sem á
hlýddu. Fór hún þar á kostum og
fléttaði saman bundnu máli og
óbundnu. Ég man það líka eins og
+
Elskulegur eiginmaður minn,
EINAR VAGN BÆRINGSSON
pípulagningameistari,
Miðbraut 19,
Seltjarnarnesi,
lést í Borgarspítalanum miðvikudaginn
11. janúar.
Fyrir hönd barna okkar og annarra
vandamanna,
Ásta Árnadóttir.
t
Ástkær móðir, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÚLÍANA S. SÓLONSDÓTTIR
MATHIESEN,
(LOLLA)
Birkilundi,
Mosfellsbæ,
lést á heimili sínu 2. janúar.
Jarðarförin hefur fariö fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Sigriður Th. Mathiesen, Viktor Sturlaugsson,
Bjarni Th. Mathiesen, Ruth G. Mathiesen,
barnabörn og barnabarnabörn.
gerst hafi í gær þegar Ragnar
hringdi til mín það sama ár og
sagði: Nú er Mjöllan okkar komin
á spítala og á að taka af henni
annað bijóstið. Þetta var fyrsta
áfallið. Svo kom gott hlé en síðar
fór þetta árans mein að skjóta upp
kollinum hingað og þangað um lík-
amann og hún var stöðugt undir
eftirliti lækna en bar sig eins og
hetja. Að eigin sögn var hún eigin-
lega bara stálslegin, smáber í höfði
eða verkur í hrygg, það tók því
ekki að tala um það, en afturámóti
hafði hún miklar áhyggjur af því
ef aðrir fengu smákveisu.
Ég man ekki síður eftir öðru sím-
tali sem ég átti við Ragnar frá
Kanaríeyjnm fyrir tæpu ári. Nú var
Mjöll aftur komin á Landakotsspít-
ala og ekki gott í efni. Hún var
skorin upp og þar lá hún svo sam-
fellt fram í apríl sl. að hún var flutt
á St. Jósepsspítala í Hafnarfírði og
þá var svo af henni dregið að henni
var vart hugað lengra líf, en þá
held ég að megi segja að Ragnar
hafí tekið málin í sínar hendur.
Hann helgaði henni alla sína krafta.
Hann bókstaflega reisti hana upp
frá dauðum, gaf henni allan þann
styrk sem honum var mögulegt og
hann átti í svo ríkum mæli og sam-
an áttu þau margar góðar stundir
uppi í sumarbústað, fóru jafnvel á
ættarmót og heimsóttu vini og
kunningja. Flesta daga var hún
sárþjáð, en þetta var alltaf að koma,
hún var bara soddan drusla.
En þar kom að ekki var á móti
staðið lengur. Tíminn var kominn
og Mjöll dó 5. janúar sl. á St. Jós-
epsspítala í Hafnarfirði.
Ég bið góðan Guð að vera með
Ragnari, börnunum, barnabörnun-
um og öðrum þeim sem um sárt
eiga að binda við fráfall hennar og
þeir eru margir, því aldrei hef ég
vitað stærra hjarta en hjartað henn-
ar Mjallar, sem hafði svo mikið að
gefa svo mörgum og var óspör á
það.
Ég kveð þig elsku besta vinkona
og þakka þér samfylgdina, vinátt-
una og tryggðina í öll þessi ár. Far
þú í friði. Friður Guðs þig blessi.
Sigríður Sigurbergsdóttir.
Eftir að Mjöll hefur kvatt þennan
heim, er eins og ekkert verði alveg
eins og það áður var. Langt um
aldur fram er hún hrifin burt frá
fjölskyldu sinni og vinum og öll eig-
um við svo erfítt með að skilja til-
gang guðs á slíkum stundum.
Finnst ráðstöfunin óréttlát og ekki
tímabær en stöndum hjálparlaus og
vanmáttug frammi fyrir almættinu.
Hið eina sem við megnum er að
styrkja hvert annað, þakka fyrir
hveija stund sem Mjöll var með
okkur og varðveita fallegu minning-
arnar, sem hún eftirlét öllum í kring
um sig.
Þó ekki værum við bekkjarsystur
í Austurbæjarskólanum, vissi ég vel
að á Grettisgötunni bjó lítil falleg
stelpa með ljósa lokka og var alltaf
í svo fallegum fötum. Elínborg
mamma hennar saumaði allt af
mikilli list.
Við Sigga Sigurbergs fórum í
„Gaggó Lind“, sem við kölluðum
og kynntumst Mjöll. Eins og ekkert
væri sjálfsagðara mynduðum við
þrenningu, sem ekki hefur rofnað
síðan. Aldrei varð okkur sundurorða
né urðum við ósáttar um nokkurn
hlut, enda ótrúlegt að styggðarorð
félli af Mjallar vörum. Hún var svo
skapgóð og óendanlega ljúf.
Þessi tvö ár í gagnfræðaskólan-
um undir handleiðslu Jóns Á. Giss-
urarsonar skólastjóra, þar sem við
þijár vorum í sama bekk, hafa allt-
af staðið ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum. Eftirminnileg skólasystkini
með í för á skauta, í sund eða á
skólaskemmtununum, þar sem at-
riðin voru samin og flutt af okkur
sjálfum. Alltaf var Mjöll hrókur alls
fagnaðar og eftirsóttur félagi. Sum-
arbústaður foreldra Siggu er núna
horfinn sjónum en þaðan áttum við
allar þijár svo skemmtilegar minn-
ingar. Áð vetri tókum við skíðin og
kakó á brúsa og um sumar var klifr-
að upp alla Lágafellsklettana, svona
bara til að sjá heiminn hinum meg-